Η συγγραφέας, σε αυτή τη δεύτερη συλλογή διηγημάτων της μετά τη Σοκολάτα και άλλες αμαρτίες, αφηγείται 18 ιστορίες που διαδραματίζονται στα χρόνια της ελληνικής κρίσης, παρεμβάλλοντας 23 εικόνες- σχόλια πάνω στην επικαιρότητα της οκταετίας 2007-2015. Στα διηγήματα της Ελένης Γούλα  η κρίση υποβόσκει, γεννά σκέψεις, ανατρέπει παγιωμένες αντιλήψεις, δημιουργεί ερωτηματικά και αναζητήσεις για τη διαφυγή και την επιβίωση των ηρώων της όπως τους ζει μέσα στο σκληρό και συχνά αποτρόπαιο αστικό τοπίο της πληγωμένης πρωτεύουσας: Σήμερα πήγα στην πορεία. Όταν αρχίσαν να πέφτουν τα δακρυγόνα τρέξαμε προς το Μοναστηράκι και μετά εγώ βγήκα στη Σωκράτους. Είχα περάσει το ανακαινισμένο Εθνικό Θέατρο και κατέβαινα στη Μενάνδρου προς τη Βερανζέρου. Εκεί, στην Ξούθου  στάθηκα μπροστά στο άδειο οικόπεδο που είναι ο σκελετός μιας πολυκατοικίας. […] Τριγύρω σκουπίδια σκόρπια στο δρόμο. Δεν ένιωθα φόβο. Η ενέργεια του κόσμου της διαδήλωσης ήταν ακόμα δυνατή σαν αύρα παντού, έτσι μου φαινότανε. Στο σπίτι αργότερα έψαξα στα κανάλια. Το CNN έδειχνε τα δακρυγόνα. «Η Ελλάδα σε κρίση», έγραφε η λεζάντα και το ρεπορτάζ παρουσίαζε έναν δρόμο σαν την Ξούθου και κάτι τύπους που μιλούσανε μια χαρά τα αγγλικά, ζούσαν με 200 ευρώ τον μήνα και καθόλου δεν μοιάζανε με έλληνες. «Όλοι υποφέρουμε στην Ελλάδα» μετέφρασα τα αγγλικά του υπουργού μας. (26/9/2012, εικόνα 15)  ^.

Όμως τα διηγήματα της Ελένης Γούλα δεν είναι ιστορίες για την κρίση αλλά ιστορίες εν μέσω κρίσης, με έντονα τα συναισθήματα και συχνότερα την απορία ενός πολίτη που ζει την ελληνική νέα τάξη πραγμάτων. Κοινωνικά ευαίσθητες αναφορές, ανθρώπινες, γραμμένες με απλότητα και ειλικρίνεια, σαν μια συζήτηση στον δρόμο, στα ταμεία ανεργίας, στα σούπερ μάρκετ, που αρκούν για να δώσουν μια τραγική διάσταση στην υφή των ηρώων της. Ταυτοχρόνως στα κείμενα της Γούλα διακρίνουμε ένα αίτημα-αποκούμπι στις μνήμες και τα όνειρα, ένα μνημόσυνο στα χαμένα πρόσωπα και στις νεκρές άνευ αντικρίσματος πομπώδεις ιδέες: Τώρα προσπαθώ να βάλω τα πράγματα σε μια σειρά. Να βρω μια άκρη, μια εξήγηση που να ευσταθεί. Τα ίδια τα γεγονότα με έχουν ξεπεράσει. Κάθομαι σε τούτο το δωμάτιο κλεισμένη ολομόναχη και προσπαθώ να εξηγήσω τα ακραία καμώματά μου. Δεν θα τα πω εγκλήματα γιατί δεν πιστεύω πως ήτανε τέτοια. […] Αντί για κείνη τη γυναίκα θα μπορούσα να είχα εγώ ακρωτηριαστεί. Ήτανε θέμα τύχης. Όμως τυχαίο ήταν και ό,τι ακολούθησε με τον Αντρέα. Όχι δεν τον ερωτεύτηκα. Αν και θα μπορούσα. Ένας γερός δυνατός άντρας που με σφίγγει στην αγκαλιά του. Ένα σώμα που με πιέζει δυνατά κάνοντας έρωτα σα να εξαρτάται απ’ αυτό η ζωή του η ίδια. («Στη σκιά του Ντίκενς»)

Κι ενώ στην προηγούμενη συλλογή («Σοκολάτα και άλλες αμαρτίες», εκδ. Μανδραγόρας 2011) η συγγραφέας ακολουθεί τα βήματα της ηρωίδας της από την επαρχία των παιδικών χρόνων μέχρι τη μεγαλούπολη της ενήλικης ζωής, αλλά με ένα σαφώς αισιόδοξο και σε γερές βάσεις μήνυμα ζωής μέσα από τη γλυκιά γεύση της σοκολάτας, στη δεύτερη σημερινή συλλογή διηγημάτων-εικόνων, μοιράζεται με τον αναγνώστη την αγωνία και τον προβληματισμό της για τον πόλεμο της εποχής μας, αναζητώντας όπλα στην καμουφλαρισμένη παιδικότητα και παίρνοντας συχνά δύναμη, όπως ο μυθικός Ανταίος, από την στέρεη επαφή με τη Φύση που δεν προδίδει παρότι συχνά προδίδεται. Ίσως αυτή η στροφή να ’ναι και η απάντηση στα αδιατύπωτα ερωτήματα. Ίσως όταν περάσει η εποχή των ταξιδιών …έρχεται [ως μόνη λύτρωση και καταφυγή] ο καιρός των δέντρων

Η Ελένη Γούλα γεννήθηκε το 1960 στο Βασιλίτσι Μεσσηνίας. Ζει στην Αθήνα και εργάζεται ως καθηγήτρια στη Μέση Εκπαίδευση. Είναι μέλος της συντακτικής ομάδας του Μανδραγόρα. Διηγήματά της έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά.

«Μ»

Φθινόπωρο 2015,
σελ. 144,
ΙSBN: 978-592-015-9