Ποίηση
Φαίδων Πατρικαλάκις | Εκ της ΣιωπήςΧωρίς Ιστορία
Ξέρεις πόσο είναι οδυνηρό να ζεις σ’ ένα μέρος χωρίς να γνωρίζεις
την ιστορία του;
Απόκρημνος ίσκιος, αγνοώντας τον προορισμό του.
Περιφέρομαι ανάμεσα από ακέφαλα αγάλματα και ακρωτηριασμένες κολώνες.
Μερικές από αυτές βρίσκονται μέσα στο ρέμα,
με τίποτα η ορμή του νερού δεν είναι ικανή να τις μετακινήσει.
Τις βυθίζει στη λάσπη όλο και περισσότερο. […]
Άνοιξε η βρύση του κόσμου με μυρωδιές από γιασεμιά και άσματα
ερωτευμένων αηδονιών.
Απόμερα ο ερημίτης κουβαλάει ένα πήλινο δίσκο με ψωμί και αγίασμα,
ενώ με το τσεκούρι του κατατροπώνει τα δαιμόνια,
επαναφέροντας την κοσμογονική σύνεση.
Ξέρεις τι μαρτύριο είναι να κατοικείς σ’ ένα τόπο χωρίς να γνωρίζεις
την ιστορία του;
Κοντό ένδυμα με οριζόντιες ρίγες που όταν το χρησιμοποιείς μεγαλώνοντας, πρέπει να συμπληρώσεις και άλλο ύφασμα και να προσέχεις
οι ρίγες σε καμιά περίπτωση να μην είναι κάθετες.
Γράφω ποίηση ταΐζοντας το κουτσό περιστέρι.
Μεστή από συναίσθημα (τρία ποιήματα έχουν ως τίτλο «Καταδύσεις») η τελευταία ποιητική συλλογή του Φαίδωνα Πατρικαλάκι -συνέχεια της προηγούμενης που βρισκόταν «Στην κόψη της μέρας», καταγράφει τις εσώτερες υποσυνείδητες επώδυνες και γι’ αυτό απόκρυφες εσώτερες αλλά κατασταλαγμένες αναζητήσεις: χρόνος, θάνατος, μνήμες, δηλαδή απώλειες στο παρόν κι αναγκαστική στροφή «στο κρυστάλλινο προνόμιο του χθες/ ομορφιά ψέμα τελεσίδικο».
Ο Πατρικαλάκις μιλά για πήλινα πάθη, επανέρχεται στα Ειλητάρια, αποκρυπτογραφεί τα χρώματα, υποκλίνεται στο θέατρο που από τέχνη και έκφραση κατάφερε να το μεταμορφώσει σε βίωμα κομμάτι της σάρκας του:
Δεν ξέρω πώς γίνονται τα ποιήματα,
τι ακριβώς μεσολαβεί για να μετατραπεί η ασκήμια
ξαφνικά σε ωραιότητα.
Πώς διαπερνά ο ποιητής τους ήχους και το φως
για να φτάσει στο ανεξερεύνητο χάος;
Η ποίηση δηλώνει την παρηγοριά του ποιητή,
την σοφία του, αποφεύγοντας να την κρατά για
τον εαυτό του, πασχίζοντας να τη μεταφέρει
στους ανθρώπους, να της δώσει φτερά,
να την ανεβάσει στους ουρανούς
να ξαναγίνει πηγή ζωής.
Ό,τι υπάρχει βαθύτατα
κρυμμένο πίσω από το ερμητικό αδιόρατο
είναι η ποίηση.
«Μ»
O ζωγράφος Φαίδων Πατρικαλάκις γεννήθηκε στη Δράμα. Σπούδασε αρχικά στη Σχολή Bακαλό και στη συνέχεια στο Παρίσι, στην Académie Julian, στην Académie du Feu, με την καθοδήγηση του Jabot, και στην École de Dessin Appliqué à la Mode Historique. Tα έργα του από το 1960 παρουσιάζονται σε ατομικές και συλλογικές εκθέσεις στην Eλλάδα και το εξωτερικό. Παράλληλα με τη ζωγραφική, ο Φαίδων Πατρικαλάκις ασχολήθηκε και με τη σκηνογραφία-ενδυματολογία.
Έχει δημοσιεύσει μια σειρά βιβλίων για τη ζωγραφική, τη σκηνογραφία και τις ταξιδιωτικές του εμπειρίες, καθώς και τρεις ποιητικές συλλογές. Από τον Μανδραγόρα κυκλοφορούν τα βιβλία «Η αρπαγή του βελούδου», Σχέδια και λέξεις, 2001, «Legato», ποιήματα, 2004, «Το Μπαρόκ στις ηγεμονικές αυλές τον 17ο και 18ο αιώνα», 2006, «Στην κόψη της μέρας», 2008, «Η ζωγραφική της μουσικής και η μουσική της ζωγραφικής», 2009, «Χάρμα οφθαλμών» Μυθιστόρημα, 2011.
εκδ. Μανδραγόρας Αθήνα 2014, σελ. 48, ΙSBN 978-960-9476-77-5
Share this Post