Εννιά ποιητικές ενότητες αποτελούν το αφηγηματικό σώμα των ποιητικών κειμένων, που μετά την «αρπαγή του βελούδου» (2001) και το «Legato» (2004), καταθέτει ο ζωγράφος Φαίδων Πατρικαλάκις. Με το γνώριμο λιτό και ανεπιτήδευτο ύφος του, διαλέγεται, διατυπώνει σκέψεις, εκθέτει τους φόβους και τις αγωνίες του, παραθέτει πληροφορίες, παρατηρεί και επεκτείνει τα καλλιτεχνικά αισθητικά του εργαλεία στο χώρο του λόγου. Η ποίηση, η μουσική, ασφαλώς η ζωγραφική και το θέατρο, αποτελούν τα αντικείμενα των αναφορών του, με τα όρια της μέρας και της νύχτας, αλλά κυρίως τις παραμέτρους της νύχτας -άλλοτε με τη μορφή των ονείρων κι άλλοτε με τις πραγματώσεις του έρωτα- να συμπυκνώνουν με τόνο εξομολογητικό τα άγχη του κόσμου, αλλά και τα δικά του: η ζωή επινοήθηκε όχι τόσο για να ενώνει τους ανθρώπους, όσο για να τους χωρίζει.
Ο Μπρέγκελ που μπόρεσε να αναστήσει ό,τι διάφανο βρίσκεται ακόμα μέσα μου, ο Ντελακρουά, ο Κλέε, ο Ένσορ, η Κλάρα Σούμαν, ο φόβος του Ντεμπυσσύ για τη ζέστη, «μέσα στην αφόρητη κάψα του Αυγούστου», τα ορατόρια, τα τραγούδια πουλιών μέσα από τα μουσικά σύνολα, η καταστροφή των πόλεων «είναι άδικο που οι πολιτείες δεν οπλοφορούν για να ’χουν τη δυνατότητα να πυροβολούν εκείνους που τις κακοποιούν ανελέητα» (ζωντανό παράδειγμα η Αθήνα), είναι κάποια από τα θέματα των αναφορών/εξιστορήσεών του.

Ρωτάω τις μέρες που περνούν πώς γίνεται και με ανέχονται ακόμα, γράφει σε κάποιο στίχο για να ακολουθήσει αφοπλιστικά η εξομολόγησή του: «από μικρός ένιωθα ανεπιθύμητος και απροστάτευτος». Θα επανέλθουν άραγε οι όμορφες χαμένες μέρες, ένα ερώτημα που περισσότερο διατυπώνεται παρά αναζητά απάντηση. Άλλωστε η δυνατότητα της γραφής, συμπληρωματική της ζωγραφικής του, «ό,τι μου έδωσαν το έσπειρα μέσα μου και βγήκαν λέξεις και χρώματα», παραμένει μια πρόκληση απέναντι στο αίνιγμα της μοναξιάς του και της μοναξιάς μας.

«Μ»

Μανδραγόρας, 2008
85 σελ.
ISBN 978-960-7528-77-3