Μάρσια Ισραηλίδη, τα μικρά μεγάλα, εκδ. βακχικόν, Αθήνα 2022, σελ. 43
με γεύση φουντουκιού και φράουλας
σαν
στολισμένο δέντρο
βράδυ Χριστουγέννων
κάπου εν μέσω της νυκτός
έλαμψε
ένα διανυκτερεύον φαρμακείο
Πρώτη ποιητική συλλογή. Μέλη, θαύματα μικρά ή μεγάλα, λέξεις και σκόρπιες εικόνες. Ο τελευταίος στίχος των άτιτλων ποιημάτων, γραμμένος με γραμματοσειρά italic επέχει ή θα μπορούσε να επέχει θέση τίτλου του ποιήματος:
δεν ήταν σετ
εγώ τα έκανα
έχουν χοντρό γυαλί
όχι σαν κάτι ντελικάτα
μάλλον αυτό μ’ άρεσε
μου θύμιζε εμάς
από τότε
πάντα
γεμίζουν και αδειάζουν
Μαζί
δυο γυάλινα ποτήρια τιρκουάζ
***
είναι άδειο συνήθως
ή έχει μισοτελειωμένο
γλυκό που δεν θέλει ψυγείο
είναι απάτη γενικά
πολλά υποσχόμενο
στέκεται εκεί
για να γελάσει
μόλις τ’ ανοίξεις
ύπουλο πράγμα
οι προσδοκίες
δοχείο με μπισκότα
Ωραία ολοζώντανη σαφής σύγχρονη γραφή, ακριβής, φρέσκια, με οικονομία στον λόγο, χαριτωμένη και χιουμοριστική διάσταση/διάθεση. Και πολύ θάλασσα ως χρώμα ουρανού κι ανοιχτοσιά Σκηνές καθημερινές με άρωμα ζωής. [Επιτέλους όχι άλλος θάνατος]. Ακόμη και κάποια δύσκολα θέματα: χωρισμός, μάταιες προσδοκίες, ληγμένοι λογαριασμοί [κυριολεκτικά και μεταφορικά], ο ιδρώτας, ο πολυμήχανος σουγιάς, το πόδι που πρέπει να κοπεί με νυστέρι για να ξελασκάρει από τη σχισμή του πεζοδρομίου… βγαίνουν ανάλαφρα από τις σελίδες. Μπορεί να παραπέμπουν σε μοναχικές σελίδες μιας έγκλειστης ποίησης «παραλόγου» μα το βιωμένο συναίσθημα κάνουν τα δύσκολα να ακούγονται τρυφερά. Ωραίες μεταφορές, παρομοιώσεις, αλληγορίες: «το χαμόγελο είχε προσκολληθεί στο αφόρητο τώρα», «Λίγο αφηρημένη και εγώ/ γλίστρησα σ’ εκείνη τη θάλασσα/ που ’χω κρεμάσει στο ψυγείο», «τα λόγια αντήχησαν σε τοίχους όλο άσπρο/ σα ν’ άφησαν μικρό λεκέ σ’ εκείνο το δωμάτιο» [15σύλλαβος]. Ίσως η δεικτική αντωνυμία εκείνη ν’ άξιζε να αξιοποιείται λιγότερο. Ξεχωρίζω πολλούς στίχους [«Σπουδαίος γλύπτης ο πόνος»] και ποιήματα «Ενεργός χρήστης», à la manière de Καρυωτάκης. Από τη σελ. 25 τα ποιήματα παρουσιάζονται με την κλασσική τους δομή, τα ανάλαφρα πλάγια γράμματα δίνουν τη θέση τους στους άκαμπτους κεφαλαίους τίτλους. Γιατί; Απλώς το επισημαίνω, άλλωστε τα ποιήματα είτε έτσι είτε αλλιώς γράφουν. Ωραία ομοιοκαταληξία και χιούμορ στο bonus track της Βαρβακείου Αγοράς. Αλίμονο σε όποιον δεν την έχει περιδιαβεί δια βίου. έστω κι αν είναι vegan. Μια αβίαστη πηγαία γραφή ποιήματα που θα χαιρόμουν να είχα γράψει και ενθουσιάζομαι που τα διαβάζω στα ‘μικρά μεγάλα’ της Μάρσιας Ισραηλίδη.
Κώστας Α. Κρεμμύδας