Mεταθανάτια ποιητική συλλογή της Δήμητρας Καραφύλλη (1947-2014) που περιλαμβάνει σε δύο ενότητες είκοσι ποιήματα με τον τίτλο «Κιχ» και τριάντα χαϊκού στην ενότητα «Οθόνη αφής». Τα κοσμήματα που κοσμούν το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο της συλλογής είναι έργα της ποιήτριας. Η Δήμητρα Καραφύλλη γεννήθηκε στο Παλαιό Φάληρο, σπούδασε Γραφιστική στη Σχολή Δοξιάδη εργάστηκε για χρόνια στο χώρο της Διαφήμισης, εξέδωσε τρεις ποιητικές συλλογές και ασχολήθηκε με τη σχεδίαση και κατασκευή χειροποίητων κοσμημάτων. Ποιήματά της δημοσιεύθηκαν σε περιοδικά, εφημερίδες και στο διαδίκτυο.

Αυτοσαρκαστική, με χιούμορ: Διπλώνοντας τα ρούχα της μπουγάδας/ βρήκα στην τσέπη του μπλουτζίν/ το επικηρυγμένο εικοσάρικο./ Απροσεξία ή ξέπλυμα χρήματος; (WANTED), αλλά και έντονη πικρία ενόψει του αναμενόμενου θανάτου: […] Χτες τα μεσάνυχτα/ στο θάλαμο του τρίτου/ είδα το θάνατο/ να στέκεται μπροστά μου./ Κι ήταν ωραίος, γελαστός, ευγενικός/ δεν έφερνε καθόλου στη ζωή μου. (Η Νύφη σ. 27)

Εύστοχη, ευθύβολη ποίηση καταστάλαγμα πόνων αλλά και άθροισμα σοφίας –δύσκολα κερδισμένης αλλά κατά δική της, η τελευταία συλλογή της Δήμητρας Καραφύλλη αξίζει να διαβαστεί λέξη προς λέξη καθώς σε κάθε σελίδα της ξεχειλίζει το συναίσθημα, ο έρωτας, η ζωή και ο θάνατος, και ξεχωρίζει ο άνθρωπος ως ον που μπορεί τελικά να νικά την ανυπαρξία και να διεκδικεί την (κάθε είδους) ανάστασή του :

           ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
(Κατάλληλο άνω των 65 ετών)

Στο ίδιο ακριβώς σημείο
στη σκοτεινή ρυτιδωμένη επιφάνεια
της πρώην λίμνης
στα ίδια τα χλομά μεταξωτά σεντόνια
έγινε η αναπαράσταση.
Χωρίς εισαγγελέα, χωρίς μάρτυρες,
χωρίς θύμα και θύτη
αναζητώντας την αιτία του θανάτου
ενός έρωτα.
Όμως ο άτιμος ο φτερωτός
– αστείρευτη πηγή εκπλήξεων –
Ποτέ του δεν βαριέται
ν’ αλλάζει πρόσωπα κι ονόματα στα χρόνια.
Κατά καιρούς κρύβεται στην ντουλάπα
για να εμφανιστεί πάλι μπροστά μας
ντυμένος φορεσιές αμφιβολίας
ή γίνεται αόρατος σαν άνεμος
ίσα να μας κρατάει ζωντανούς.
Και το αποτέλεσμα της αναπαράστασης;
Ανάσταση.

RIEN NE VA PLUS μας λέει σε ένα της ποίημα, καθώς συνεχίζει να κρύβεται στους υπότιτλους – θεατής μιας ταινίας βωβού, ακροβάτης ζωής Με την ψευδαίσθηση ότι υπάρχει δίχτυ ασφαλείας

«Η ποίησή μου/ ίσως είναι άτεκνη/ μα όχι στείρα» σημειώνει στο τελευταίο χαϊκού του βιβλίου της που μπορεί να διαβαστεί σε συστοιχία με το χαϊκού ποιητικής: Είπε το φύλλο/ στον χαμένο ποιητή./ Γιατί με σκίζεις;

Η Δήμητρα στήριξε και στηρίχτηκε στην ποίηση κερδίζοντας την παρτίδα της μέχρι το τέλος^. κλείνοντας επάξια τον κύκλο της, αλλά και διατηρώντας αυτή τη ζωοποιό χάρη που γεννά στην τέχνη (και στη ζωή) η αμφιβολία: Φαιά ουσία/ σε κάλαθο αχρήστων/ Άστοχοι στίχοι.

Θα τη θυμόμαστε με αγάπη.

«Μ»

Μανδραγόρας, 2014
48 σελ.
ISBN 978-960-9476-85-0