Συχνά οι ζωγράφοι απεικονίζουν στις συνθέσεις τους μουσικά όργανα. Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα η απεικόνιση των μουσικών οργάνων αποτελεί μια διαδεδομένη στο χώρο της τέχνης πρακτική. Άλλωστε δεν θεωρείται καθόλου τυχαίο που τα περισσότερα μουσικά όργανα ήταν έργα αυτοτελή, κομψοτεχνήματα, διακοσμημένα με ανάγλυφες ανθρωπόμορφες παραστάσεις, απεικονίσεις ζώων ή άλλα εντυπωσιακά και λεπταίσθητα στολίδια. Σε τοιχογραφίες της Αιγύπτου, της Πομπηίας καθώς και σε μινιατούρες των Μογγόλων του Ιράν, της Αρμενίας, της Ιρλανδίας, τα μουσικά όργανα και οι οργανοπαίκτες κατείχαν ξεχωριστή θέση στις τοπικές και εθνικές κοινωνίες και στην πολιτισμική εξέλιξη. […]

Από το πιο αρμονικό ζευγάρωμα θεωρείται αυτό της ζωγραφικής με τη μουσική, το πάντρεμα χρωμάτων και ήχων που συχνά ταυτίζονται, όπως όταν δύο πουλιά πετούν συγχρόνων το ένα πίσω από τα άλλο και δημιουργούν την εντύπωση ότι είναι ένα.

(από τον επίλογο του συγγραφέα)

Ο Φαίδων Πατρικαλάκις γεννήθηκε στη Δράμα. Σπούδασε αρχικά στη Σχολή Βακαλό και στη συνέχεια στο Παρίσι, στην Academie Julian, στην Academie du Feu, με την καθοδήγηση του Jabot, και στην Ecole de Dessin Applique a la Mode Historique. Το Θέατρο Σκιών, ο Θεόφιλος αλλά και οι ανθρώπινες μορφές του Picasso αποτελούν τις αφετηρίες της έντονα χρωματικής ζωγραφικής του. (“Αγαπώ τα χρώματα που ‘ναι γευστικά, τους ήχους που με κάνουν να ταξιδεύω, τα όνειρα που με πλημμυρίζουν με υπερβατικούς παλμούς, τα ταξίδια που μου αποκαλύπτουν μουσικούς ρυθμούς και μεταμορφώνουν και μένα σε ρυθμό απεριόριστου χρωματικού αισθησιασμού”). Μέσα από τα στοιχεία λαϊκής αγιογραφίας, ειδωλίων, ξεχωριστών μορφών τέχνης που συνάντησε στα ταξίδια του σε χώρες της Ευρώπης, της Ασίας και της Αμερικής , διαμόρφωσε έναν κόσμο χρωματικής πανδαισίας, που κινείται μεταξύ ονειροπόλησης, παιδικότητας και γαλήνης. Στο έργο του ωστόσο δεν μπορεί να μην αναγνωρισθεί μια μακρά και έντονη μοναχικότητα, ευανάγνωστη ακόμα και στα γλυπτά ή στα κεραμεικά του. (“Ωστόσο στις μορφές μου δεν επιδιώκω το ρεαλισμό, την αληθοφάνεια, αλλά μια ευγλωτία δυναμικών ρυθμών και εντάσεων”). Από το 1960 ασχολήθηκε παράλληλα και με τη σκηνογραφία. Πρώτη του δουλειά τα σκηνικά για τον “Ματωμένο γάμο” στην Alliance Francaise. Στο Παρίσι εργάστηκε από το 1961 μέχρι το 1964 και αργότερα στην Ελλάδα σε συνεργασία με το Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν (1967-1973), το ΚΘΒΕ (1970), το Θέατρο Στοά (1971), το Θέατρο Καρέζη-Καζάκου στο “Μεγάλο μας τσίρκο” (1973-1974), το Ανοικτό Θέατρο κ.ά.
Παράλληλα με τις εκθέσεις του ζωγραφικής σε Ελλάδα και Ευρώπη, δημοσίευσε μια σειρά βιβλίων για τη ζωγραφική,τη σκηνογραφία, τις ταξιδιωτικές του εμπειρίες -με έντονο το εικαστικό αλλά και το ποιητικό στοιχείο. (“Ταξιδεύοντας ανακαλύπτουμε τη μουσικότητα των τόπων και των χρωμάτων”). Το 2000 παρουσίασε τα ειλατήρια, μια σειρά από πίνακες με λαδοπαστέλ πάνω σε χαρτί για τα οποία είχε γράψει: “Το χαρτί μου δίνει μεγάλη συγκίνηση με τη ζωντάνια και την αμεσότητά του. Κυρίως το χαρτί το αδρό, το τσαλακωμένο σε πολλαπλά αναδιπλώματα και σε αλλεπάλληλα επίπεδα.Το τσαλακωμένο χαρτί αποκτά μια γλυπτική διάσταση, είναι πιο ελαστικό και δραματικό”. Έργα του κόσμησαν το 24ο τεύχος του “Μανδραγόρα” (Οκτώβριος 2000) ενώ από τις ομώνυμες εκδόσεις κυκλοφόρησε το βιβλίο του “Η αρπαγή του βελούδου” (2001).

Μανδραγόρας, 2009
158 σελ.
ISBN 978-960-7528-92-6