Περπατάμε επί πολύ, σε ήπια χλωρίδα και ως πανίδα συναντάμε μια χελώνα της Περιπατητικής Σχολής Νισύρου, σε ηφαιστειακή φύση, με ασβεστόλιθους και σχιστόλιθους, ξεθεωμένοι πλέον πλησιάζουμε στο Μανδράκι και βλέπουμε το υδροθεραπευτήριο κλειστό. O ξενοδόχος με προειδοποίησε ότι δεν έχουν ανοίξει ακόμη τα λουτρά, αργότερα, να ζεστάνει ο καιρός. Είναι πλούσια τα νερά σε χημικά συστατικά, κατάλληλα για θεραπεία των ρευματισμών, της αρθρίτιδας, των δυσκαμψιών και αγκυλώσεων των μελών, των εμφράξεων της μήτρας! Κρίμα. Πότε θα ξανάλθω; Το ηφαίστειο που φέρνει τους επισκέπτες δεν εξασφαλίζει δυστυχώς και την παραμονή τους, χώρια που τρυπήσανε τα πέδιλα μου, πρήστηκαν τα πόδια μου και δεν θα έχει καλό τέλος η οδοιπορία.

Στο τελευταίο χιλιόμετρο μας βάζει στο μηχανάκι του ένας Αλβανός. Δεν τους φοβάμαι τους αλβανούς είναι survivors αληθινοί. Όταν ανεβαίναμε στα Νικιά από το Μανδράκι με το λεωφορείο, μπήκαν μόνα τους κάτι αλβανάκια που είχαν κατεβεί για μπάνιο στην πρωτεύουσα. Τουρτουρίζανε λίγο, ήταν δεν ήταν πέντε χρονών, μια κοψιά.

 

11.6.17 Κυριακή, πίσω στη Ρόδο, αφού χαθήκαμε κάποια στιγμή για τα καλά στους ορόφους και στους διαδρόμους του μεταφορικού Μπλου Σταρ που είναι κόκκινο, βουτάμε στη Λίνδο κάτω από το κάστρο κι ύστερα περιφέρουμε τα σαρκία μας στους εμπορικούς δρόμους του οικισμού. Εκεί πίσω από μια μισάνοιχτη πόρτα διακρίναμε μία μεγάλη αυλή και εκκλησία. Πήγαμε να δούμε και τρελαθήκαμε με την τοιχογραφία. Όλος ο Ναός της Κοίμησης της Θεοτόκου στη Λίνδο, στο εσωτερικό είναι γεμάτος εικόνες, Κλασσικά Εικονογραφημένα. Ζαλίζομαι και βγαίνω έξω, όπου, προς έκπληξή μου, βλέπω σε ένα παγκάρι βιβλία στα αγγλικά και ρωσικά με εξώφυλλο τον κυνοκέφαλο άγιο Χριστόφορο και τσιγκουνεύομαι να αγοράσω. Πλάκα έχει να είναι μέσα στην εκκλησία ο σκυλόμορφος άγιος και δεν τον είδα, πώς να τον δεις; Είναι ολόκληρη ταπετσαρία. Η ελληνική έκδοση δεν έχει όμως απ’ έξω τον κυνοκέφαλο άγιο και το λέω αυτό στον πάτερ, που μοιράζει σάλια και σεντόνια για τα γυμνά μέλη των επισκεπτριών. Είναι μέσα στο βιβλιαράκι, μου λέει και μου τον δείχνει. Ναι αλλά στους ξένους πουλάτε εξωτισμό, τον έχετε φάτσα κάρτα, στους Έλληνες τον κρύβετε, φοβάστε μη τους σοκάρετε; Όχι τέκνον μου, απλώς έλαχε. Εντάξει, πού είναι ο άγιος Χριστόφορος να τον δω. Αμέσως μόλις μπαίνεις δεξιά, οι σκύλοι όμως απαγορεύονται. Μα είναι δεμένος, δεν βλέπετε;

Σκαρφάλωμα στο κάστρο της Λίνδου με πίεση χρόνου. Ξεκινάω από το τουριστικό χωριό στις έξι παρα εικοσιπέντε την ανάβαση ενώ πρέπει να βρίσκομαι στις έξι στο λεωφορείο. Πρωταθλητής Ελλάδος στο ανέβα κατέβα. Γλύτωσα με τη δημοσιογραφική ταχύτητα το δωδεκάευρω εισόδου που έχει θεσπίσει ο κρατικός πολιτισμός για να δεις δυο αναστηλωμένες κολώνες.

Πρωταθλητής μπάσκετ το βράδυ στη συνδρομητική τηλεόραση στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου και ο Παναθηναϊκός, μέσα στο άντρο του εχθρού. Απογοητευμένος ο Ολυμπιακός που σκότωσε μεν τη ρούσικη αρκούδα, αλλά βρήκε μπροστά του, το Ζέλικο Ομπράντοβιτς με τους λυσσασμένους αμερικανότουρκους κι έχασε το ευρωπαϊκό κύπελλο, χάνει τώρα και το ελληνικό πρωτάθλημα. Ωιμέ ωιμέ οι κάφροι φίλαθλοι τα σπάνε και φωτιές ανάβουν. Αλλά επειδή δεν τραυματίζεται, ούτε σκοτώνεται κανείς, το παιχνίδι συνεχίζεται και οι πράσινοι ανοίγουν σαμπάνιες και χορεύουν το χορό των (εκατομμυριούχων) ζουλού. Χορο-πηδάω κι εγώ στη Ρόδο που δεν έχει καμία σχέση με την υπόλοιπη Ελλάδα, δηλαδή με την Αθήνα της κρίσης.

 

12.6.17 Τελευταία μέρα στη Ρόδο. Ένα τετραήμερο με αδιάκοπο τρέξιμο σε κάστρα, σε πλαζ και σε πιτσαρίες με λόχους από συντάγματα τουριστών κι οι κάδοι να ξεχειλίζουν απορρίμματα. Τουλάχιστον ο σκουπιδιάρης δεν είχε όνειρο να μαζεύει σκουπίδια, ενώ εσύ έχεις όνειρο να τα παράγεις. Χώνομαι μέσα στη Δημοτική Βιβλιοθήκη της αρχαίας πόλης της Ρόδου καθώς είδα σε μια ωραία βιτρίνα το τελευταίο βιβλίο του Αλέξη Πανσέληνου Η κρυφή πόρτα. Μ’ αρέσει ο Πανσέληνος για το ρεαλισμό και τον ερωτισμό κι όπως λέει η Σωτηροπούλου ο ερωτισμός είναι αυτό που μας κάνει και γράφουμε. Το ζητάω για να γλυτώσω λίγο από τη βαβούρα της ροδίτικης αγοράς και το διαβάζω πηδώντας σελίδες. Αλλά κι εδώ εκτυλίσσεται μια μίζερη ιστορία που ενοχλεί, ίσως επειδή αναγνωρίζουμε οικείες, άσχημες πραγματικότητες, πασπαλισμένες με τις νοσηρές φαντασιώσεις του μεταφραστή. Διότι ο ήρωας είναι μεταφραστής και συγγραφέας της κρίσης που χωρίζει το διαμέρισμά του με ένα έπιπλο για να το νοικιάσει σε μια νεαρή κοπέλα, την οποία ερωτεύεται και την παρακολουθεί για να διαπιστώσει στο τέλος ότι είναι πόρνη. Όλη η αληθοφάνεια πάει περίπατο, γιατί όπως και να το κάνουμε μια νεαρή γυναίκα που θα ήθελε να φέρνει κρυφίως σπίτι της άντρες για να συνευρεθεί επ’ αμοιβή, δεν θα διάλεγε μεσοτοιχία με έπιπλο, δεν την διευκολύνει επαγγελματικά.

 

Σεισμός 6.1 στη Λέσβο, καταστροφή στο Πλωμάρι, δύο νεκροί.

 

13 Ιουνίου. Τρίτη. Πάλι στην Αθήνα χαζά τρεχάματα, δουλειές του κράτους τους, των υπηρεσιών του και το κακό συναπάντημα. Έστειλα 680 ευρώ στην Αρετή. Αν μπορείς να απαλύνεις τον πόνο τόσων χρόνων με ψίχουλα, όταν πια φτάνουν όλα στον κόμπο. Αντί για ένα καλό φινάλε ζωής, μία, πώς το λένε; «ανατροφοδοτούμενη» φρίκη. Ήλθαν και τα απορρυπαντικά από κάτω. Γέμισε η βιτρίνα της παλιάς τράπεζας Πειραιώς χλωρίνες και τάιντ, ρολ, αριέλ. Οι υπάλληλοι μέσα στη λευκάδα, του κουτιού. Πάλι οι γαμημένοι συναγερμοί των αυτοκινήτων Μου φαίνεται οικείος ο χώρος, νευρικός όπως πάντα.

Αλλά πέραν αυτών κάτι μου αρέσει. Καθώς βγαίνω από τον ηλεκτρικό στο σταθμό της Βικτώριας χαϊδεύω τα μαλλιά ενός δίχρονου πιτσιρικά που είναι μπροστά μου. Ο μικρός έχει ξεφύγει από τη μάνα του που δεν πολυνοιάζεται και τρέχει προς την έξοδο. Τον ακολουθώ απλώνοντας τα χέρια μου μη τον τσαλαπατήσουν ή μην πάει στις γραμμές. Κι έτσι όπως έχω απλώσει το χέρι μου κοντοστέκεται με νάζι και μου πιάνει το δάχτυλο, τον πονεμένο δείκτη. Περπατάμε για μια στιγμή οκτώ με δέκα μέτρα περίπου ώσπου καταφτάνει η μάνα του που σέρνει κι έναν άλλο πιτσιρικά και τον αρπάζει. Ο Θεός ξέρει πόσο είναι ωραίο να κρατάς το χέρι ενός παιδιού, λέει ένα γαλλικό τραγουδάκι.

 

Το πρότζεκτ της πλατείας Βικτωρίας συνεχίζεται για την Documenta. Την είχα αδικήσει. Στην οδό Ελπίδος γίνονται κάθε μέρα δύο εκδηλώσεις. Έπρεπε να είναι εδώ η Ευρυδίκη να τα βλέπουμε. Αλλά πώς; Με ποιον; Με ένα αναξιόπιστο διπλοπρόσωπο γκομενίσκο της δραχμής. Διπροπλόσωπο. Διπλό πρόστιμο. Σε όσους κάνουν ζημιές. Εγώ θέλω να κριτικάρω και να μη με κριτικάρουν. Να απατώ και να μη με απατούν. Να είμαι ασεβής και να με σέβονται. «Δεν γίνονται αυτά», «Δεν υπάρχει», «Δεν κατάλαβα», «Χαλαρά» νεοέλληνα Τζουμ τζουμ. Γεροντοπονηρούλη. Βρίσκεις ευκαιρία να κατακεραυνώσεις με αριστερίστικο τρόπο το νεκρό Μητσοτάκη. Δίκιο έχεις, αλλά άσε να τον κηδέψουν πρώτα, όπως αυτοί καταλαβαίνουν, λίγο τακτ τουλάχιστον.

Διαβάζω καθυστερημένα τη Συντακτών του Σαββάτου στο αεροσκάφος. Πάλι Βαρουφάκης «ανατροφοδοτούμενος». Πάλι τα λέει καλά. Είναι πολύ ωραίο να τα λες καλά. Πάντα διάβαζα τις συνεντεύξεις του. Μας δάνεισαν και μας τα κούρεψαν για να ξεχρεώσουν τις τράπεζές τους. Είναι ωραίο να είσαι σε θέση να λες πράγματα που ο άλλος θέλει να ακούσει. Κοιτάζω τον ΟΠΑΠ γεμάτο από ξένους. Αλλοδαποί μένουν εδώ, αλλοδαποί παίζουν. Εγώ παίζω μία σκάλα παραπάνω, Χρηματιστήριο που πάει πολύ καλά και σιγά σιγά επαναφέρω το χαμένο χρήμα στη θέση του. Ο κόσμος υποφέρει κι εγώ θέλω κι άλλα μνημόνια!

 

Ελπίδος 13. Εδώ η Documenta κάνει συνέχεια δράσεις στηριζόμενη στο «κοινωνικό γλυπτό» του Rick Lowe όπου καθείς μπορεί να ζωγραφίσει την πλατεία Βικτωρίας όπως την αισθάνεται και υπάρχουν καταπληκτικές φωτογραφίες του Αντώνη Θεοδωρίδη με τίτλο «Α work in progress».

H Documenta εκδίδει κι ένα έντυπο ειδικά για την περιοχή, έχω στα χέρια μου το δωδέκατο όπου οι καταστηματάρχες λένε την ιστορία της ζωής τους και μία συμπαθέστατη μαυριδερή πλέκει σαν την Πηνελόπη νυχθημερόν στη βιτρίνα της οδού Ελπίδος. Φυσικά στα κείμενα αυτά δεσπόζει το political correct και μία εξιδανίκευση. Θέλετε να καταλάβετε τι εννοώ; Ορίστε η συνέντευξη που παραχωρεί το Δίκτυο μεταναστριών η Μέλισσα. Δεν ξέρουμε ποιος μιλάει, υπάρχουν φωτογραφίες μίας ομάδας γυναικών με εξωτικά ονόματα Felicia Anosike, Kubie Aderemi, Click Ngwere κλπ και δυο ελληνίδες στη φωτογραφία.

 

Η ερώτηση: Ποια είναι για σας η πλατεία Βικτωρίας;

Η απάντηση: Το πιο αγαπημένο κομμάτι της πόλης, εκεί που διασταυρώνονται διαφορετικά μονοπάτια. Η ομορφιά της αποκαλύπτεται μόνο αν την αγαπήσεις. Μόνο όταν βρεις την κλωστή για να ακούσεις τις ιστορίες που σου αφηγείται αθόρυβα. Έχει τα ωραιότερα λουλούδια του Μπικ και του Ντιλάκο από το Κουρδιστάν, τα χαρτικά της Έλλης έχει το Cafe de Poetes αλλά και τον κύριο Γιάννη, τον πιο γελαστό μανάβη –ποιητή της πόλης έχει τους Κωνσταντινοπολίτες με τα μπαχαρικά και τις σοκολάτες του Πετέκ, τη Δέσποινα που φωτίζει ολόκληρη τη γειτονιά με τα χρωματιστά λαμπιόνια της Μαξιλάρας και ακόμα περισσότερο με το γέλιο της, τη σπιτική λεμονάδα και τον καλό λόγο της Γιόλας και της Λένας στο Matcpoint του πεζόδρομου, το Θέατρο Πορεία και τους υπέροχους ανθρώπους του με τις ορθάνοιχτες καρδιές τους, το Εκλεκτόν με το αυθεντικό τσουρέκι, για πιο τραγανά παστέλια και κ τους πιο καλόψυχους ανθρώπους που δεν σ’ αφήνουν να φύγεις χωρίς φίλεμα, έχει τον Άλκη και την Κατερίνα, που δεν χαλάνε ποτέ χατίρι, κλπ. κλπ., (έχει) τη Μαριέτα που μας φέρνει μαξιλάρια με τη Φρίντα Κάλο και συγκινείται με τις μικρές ιστορίες του Χασάν που λύνει όλα τα προβλήματα όλες τις ώρες, τον Κρούστα με τις νοστιμότερες ψητές μελιτζάνες και απέναντι τις γεωργιανές πίτες δίπλα από τις μυτιληνιές λιχουδιές, έχει το φαλάφελ του Γιώργου από τη Συρία που φροντίζει με κάθε του λέξη και κάθε του πράξη τους συμπατριώτες του κλπ. κλπ.

Αν αυτό δεν είναι ωραιοποιημένη εικόνα σε στιλ «πολίτικης κουζίνας» τότε τι είναι; Καταλαβαίνω ότι υπάρχει ανάγκη να προβληθεί ένα ήθος αλληλεγγύης απαραίτητο σε μια περιοχή που βρίθει από ρατσιστικά υποκείμενα στα χέρια των οποίων μπορεί να πέσει και η εφημεριδούλα της Documenta κι είναι ωραίο που υπάρχει αυτός ύμνος προς τον πολυπολιτισμό, αλλά ποιος χρυσαυγίτης σοβαρός, εκτός από μένα, διαβάζει τέτοια έντυπα; ! Τελικά ο πολύς κόσμος ενοχλείται από τη μαζική κατάληψη του χώρου και τα καινούρια στοιχεία της διεθνικής κουλτούρας όπως αυτή εξαπλώνεται στην κάτω πλατεία με τη μόδα του ναργιλέ.

 

Αν θέλουμε να δούμε όλη την εικόνα κι όχι μόνο την ειδυλλιακή υπάρχουν και οι μπάτσοι με τις μηχανές και τα γυαλιά ηλίου με το ύφος του γαμιά στην πλατεία, υπάρχουν οι κουρεμένοι της χρυσής αυγής επίσης με ύφος γαμιά και υπάρχει κι αυτό που δεν βλέπεις τις σιδεροδέσμιες γυναίκες στα πορνεία, ενώ βλέπεις πλήθος γυφτορομά να μπαινοβγαίνουν στα καταστήματα και να ξαφρίζουν καμιά γριά την ώρα που εσύ γλιστράς από τα τσόφλια υπάρχει η επιθετικότητα των οδηγών και των μηχανόβιων που ταξιδεύουν στα πεζοδρόμια κι οι μετανάστες μιλούν με τις ώρες στο κινητό μέχρι το πρωί κάτω από το παράθυρό σου και δεν αφήνουν και τον άστεγο να κοιμηθεί στην πόρτα του κλειστού Ροντέο στη Χέυδεν. Εδώ εκτράφηκαν οι δολοφόνοι του Σεριόπουλου και του Κουμανταρέα κι εδώ ενίοτε μαχαιρώνονται όταν δεν τα βρίσκουν μεταξύ τους οι ντίλερς ναρκωτικών και γυναικών στης Φυλής ενώ οι αστυνομικοί με ύφος γαμιά νεοέλληνα μιλάνε στο κινητό στην πλατεία.

 

Κανένας δεν ζει στον κόσμο. Ο καθένας ζει στον κόσμο του.

 Swami Prajnanpad

Και βέβαια ευτυχώς υπάρχουν οι αναρχικές συλλογικότητες που επιβάλλουν το πρωτόκολλό τους στήνοντας μεγαφωνικές εγκαταστάσεις στην πλατεία. Στη διαπασών. Δηλώνοντας την αλληλεγγύη τους προς τους μετανάστες «είμαστε όλοι αδέλφια» και στους κοινωνικούς αιχμαλώτους των φυλακών «λευτεριά σε όλα τα κελιά». κλπ. κλπ.

 

Σήμερα η οδός Ελπίδος 13 γέμισε νιάτα, κοριτσομάνι καθώς: Το Εργαστήριο Τέχνης/Αρχιτεκτονικής στη Δημόσια Σφαίρα του τμήματος Αρχιτεκτόνων του Πανεπιστημίου Πατρών, στο πλαίσιο του Πρότζεκτ «Πλατεία Βικτωρίας» διοργανώνει ανοιχτή συζήτηση με τη συμμετοχή φοιτητών και φοιτητριών του μαθήματος Δημόσιας Τέχνης, οι οποίοι «θέτουν παραγωγικά ερωτήματα για την ενεργοποίηση του αστικού χώρου ως αρένας δημόσιου πολιτικού λόγου και ως δύναμης μετασχηματισμού σε περιοχές κοινωνικής διαμάχης, όπως η Πλατεία Βικτωρίας».

Ο καθηγητής, όπως συνηθίζεται, έχει φέρει τις φοιτήτριές του, διαβάζει ένα κείμενο κι ακολουθεί μια θεωρητική προσέγγιση της Αγγελικής Διακρούση μίας αρχιτεκτόνισσας που παρουσιάζει κι εξηγεί την ηχητική εγκατάσταση που έκανε και την ονομάζει «Ενδυνάμωση της φωνής του φύλου. Ηχητικές πράξεις στην Πλατεία Βικτωρίας». Όλα ακούγονται πολύ, μα πολύ ενδιαφέροντα στην αρχή «να δούμε πώς κατασκευάζεται και ανακατασκευάζεται το φύλο μέσα από τους θορύβους της πόλης», αλλά το μόνο που μένει είναι κάτι φωτισμένα μαγνητόφωνα στα δέντρα, όπου δυστυχώς χρησιμοποιούνται πάλι οι μετανάστες σαν ντεκόρ και σαν φαινόμενο μελέτης πανεπιστημιακό, όπου δεν «μελετάται» απολύτως τίποτα και δεν βγαίνει κανένα συμπέρασμα, όπως όμως είπε και μία άλλη πανεπιστημιακός, που είναι στην αίθουσα «δεν πρέπει να είμαστε εργαλειακοί και χρηστικοί, πρόκειται για τέχνη». Όλα δικά μας και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ.

 

Διότι εντάξει με την τέχνη, μια χαρά «το πρότζεκτ της μείξης με τον άλλο», αλλά εδώ γίνονται μαθήματα και αναπτύσσεται μία θεωρία που φοβάμαι ότι δεν γνωρίζει τον εαυτό της, και πέρα από την τέχνη, μήπως πρέπει να δούμε την πολιτική διάσταση, λέω, πώς βλέπουν την κοπέλα οι ξένοι, σαν εισβολέα στο χώρο τους. Και είναι. Δεν το λέω για να επικρίνω κι εγώ εισβολέας είμαι, στο ίδιο μου το σπίτι κι αυτοί οι άνθρωποι στην πλατεία εισβολείς τρόπον τινά είναι και η documenta, αυτή κι αν δεν είναι!

«Αυτολογοκρινόμαστε με τον τρόπο που υπάρχουμε στο δημόσιο τομέα», πετάγεται η επαίουσα πανεπιστημιακός και η κουβέντα κλείνει έτσι το πολιτικό κεφάλαιο το οποίο δεν επιτράπηκε να ανοίξει. Και πού να έβαζες θέματα ερωτικής κατανόησης! Να ρώταγες πότε και πώς τα ηχοτοπεία γίνονται ανοίκεια και πότε οι προσβολές γίνονται ορατές; Είμαι μόνος απ’ ότι αντιλαμβάνομαι από τον τοπικό πληθυσμό καθώς ένας ηλικιωμένος που υπήρχε στην αίθουσα αποχώρησε, αφού πρώτα προσπάθησε να κάνει μία παρέμβαση και κανείς δεν του έδωσε σημασία «είσαστε πιο καταρτισμένοι εσείς», τους είπε.

Ο καθηγητής είχε πει ότι «το Εργαστήριο δοκιμάζει πειραματικές εργασίες σε αστικές περιοχές που βιώνουν ριζικές αλλαγές εξαιτίας της μετανάστευσης, του εξευγενισμού και των κοινωνικών αποκλεισμών», αλλά η συμπαθέστατη ομιλήτρια δεν με βοήθησε διόλου να καταλάβω τους «ήχους της» και εν πάση περιπτώσει «πώς αυτοί κατασκευάζουν και ανακατασκευάζουν το φύλο». Δεν μπορείς να σκηνοθετείς τους ανθρώπους και να θέλεις να αναπτύξεις με περφόρμανς κοινωνιολογικές θεωρίες. Να χρησιμοποιείς ντεκόρ τους αδύναμους, τους μετανάστες. Εδώ αντιδρούσα στη σκληρή κριτική που ασκούσε ο Γιώργος Μιχελακάκης στους Έλληνες μετανάστες της Αυστραλίας (που στο κάτω κάτω τους οργανωμένους και τις οργανώσεις τους κοπανούσε) δεν θα αφήσουμε τους εστέτ πανεπιστημιακούς να κάνουν «ακαδημαϊκό παιχνίδι» με ευάλωτα άτομα. Δεν μπορεί να αγγίζεις ένα ταλαιπωρημένο πλάσμα και να το “μελετάς” και να το “νουθετείς” προσπαθώντας να του επιβάλεις το δικό σου μοντέλο σκέψης. Το λέω εγώ που χρησιμοποιώ καταχρηστικά τους φίλους και τη φιλία και πολύς κόσμος θα θυμώσει αν ποτέ εκδοθεί Το ημερολόγιο

 

Είμαστε ταυτόχρονα θύματα, συνένοχοι και ένοχοι

Σαραμάγκου

 

«Άμα τους κατηγορείς και τους βρίζεις δεν θα σε παίξουνε, θα σ’ αφήνουν απέξω. Να μη λες ποτέ τι σκέφτεσαι. Και ποτέ τα πολιτικά σου. Είμαι με την Ελλάδα να λες. Να μη δίνεις πληροφορίες, να κρύβεις πράγματα». Μάθημα μια «καλής» μητέρας στον υιό της. Μα δεν έχω να κρύψω πολλά. Πάμπολλα ίσως.

 

Αν αυτά που γράφω στο ημερολόγιο είναι η ζωή μου, τότε δεν είναι απλώς μια βαρετή ζωή, είναι μία άθλια ζωή. Κι ο χαρακτήρας μου αθλιέστατος ως αθλιοδέστετους. Διότι πάντα υπάρχει λόγος να θέλουμε να μειώσουμε τους άλλους για να ανέβουμε εμείς.

 

Προκαλούμε το ενδιαφέρον των άλλων στο βαθμό που σκορπάμε δυστυχία δίπλα μας

1. M. Cioran

 

Ούτε δυστυχία δεν μπορούμε πια να σκορπίσουμε. Το έχει αναλάβει αποκλειστικά ένας κομπλεξικός υπουργός από την ξένη Δυναστεία.

 

Παράγουμε κακόπιστη κριτική. Δεν παράγουμε τίποτα. Μόνο μία δυσφορία. Το θέμα είναι πάλι ο ρόλος που παίζεις την κοινωνία. Όταν περιμένεις να μιλήσουν οι άλλοι για σένα, όταν περιμένεις να σε θρέψουν οι άλλοι, αυτοί που δεν δούλεψαν ποτέ, ποτέ για τους άλλους, που δεν βασανίστηκαν ποτέ, τι περιμένεις όταν παραιτείσαι τελείως κι από το τελευταίο δικαίωμα να συνυπάρχεις. Και τι περιμένεις όταν μιλάς για «ποιότητα»; Είναι ένας τρόπος να βάζεις βαθμούς, να κάνεις διακρίσεις. Ακόμη κι η αξιοπρέπεια έχασε Τι θλίψη ! Πέτυχαν λέξεις με νόημα να ακούγονται ανόητα.

 

14. Τετάρτη. Σημερινό πρωτοσέλιδο της γαλλικής Liberation έχει ανεβάσει ο Λάζαρος Kόζαρης στο face book:

Monsieur Macron tendez la main au people grec. Κύριε Μακρόν απλώστε το χέρι στον ελληνικό λαό «οι πολίτες έχουν αρκετά πληρώσει για τα λάθη των ηγετών τους. Είναι καιρός να τολμήσετε επιτέλους να ρυθμίσετε το χρέος της Ελλάδας» κλπ. Δώστε μια βοήθεια στον πτωχό αόμματο. Απλώστε το χέρι, όπως εγώ ενστικτωδώς στο προσφυγάκι.

Στο ίδιο φύλλο όμως και καταγγελία της Ελληνικής Ένωσης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου για παράνομη έκδοση στην Τουρκία τούρκων αντικαθεστωτικών που ζητούν άσυλο μεταξύ των οποίων κι ένας δημοσιογράφος που ήδη φυλακίστηκε.

 

Μπάνιο στη Βάρκιζα στα βραχάκια. Δύο κορίτσια 14-16 χρονών κι ένα εξάχρονο αγόρι ρωσικής καταγωγής χαλάνε τον κόσμο με τις φωνές τους. Έχουνε ένα πιρούνι και σουβλίσανε το καβούρι.

 

Το Φεστιβάλ Αθηνών που φέτος είναι αναβαθμισμένο παρουσιάζει την κινηματογραφική εγκατάσταση Μανιφέστο του Γιούλιαν Ρόζεφελντ με την τρομερή και φοβερή Αυστραλή ηθοποιό Κέιτ Μπλάνσετ να υποδύεται 13 ρόλους σε δεκατρείς γιγαντοοθόνες. (Το είχα δει πέρυσι στο Μουσείο Μοντέρνας τέχνης στο Σύδνεϋ μαζί με τον Γιώργο Μιχελακάκη κάτι έγραψα γι’ αυτό). Όλες οι πρωτοπορίες στην οθόνη με πρωτοποριακό πλησίασμα. Εξαιρετικό. Θα ξαναπάω, αλλά όχι μόνος μου.

 

Με το Γιώργο Κουλούρη σε εκδήλωση για το Στέφανο Στεφάνου στο Μουσείο Πολιτικών Εξορίστων του Άι Στράτη στον ωραίο κήπο της οδού Αγίων Ασωμάτων στο Θησείο. Ο Στεφάνου 45 χρόνια επιμελητής επιστημονικών βιβλίων, ουμανιστής, ιδεολόγος άφησε δεκαπέντε χρόνια της ζωής του στη Γυάρο, Άι Στράτη και Λέρο. Πολύς κόσμος ο Κουλούρης έφερε και τον Βαγγέλη τον Μυγδάλη ανανεωμένο. Φύγαμε όμως, γιατί οι ομιλίες ήταν πολλές και πήγαμε σε εκδήλωση για τον Τσε Γκεβάρα στην Αλκυονίδα, όπου θα προβληθεί ντοκιμαντέρ «Η Αλέιδα Γκεβάρα θυμάται τον πατέρα της» και θα τραγουδήσει ο Βασίλης Λέκκας «Γκεβάρα», σε στίχους Ν. Καββαδία, αλλά ένα σέξυ ντουέτο κουβανέζικο μας καθήλωσε. Κι εδώ είχε πολύ κόσμο, οπότε καθηλωμένοι κι όρθιοι δεν γίνεται, πήγαμε στην πλατεία Βικτωρίας, βρήκαμε παγκάκι κι ο Κουλούρης μέχρι τα μεσάνυχτα πιπίλαγε ότι: «ο Τσίπρας έπρεπε να κατεβάσει τον κόσμο στην πλατεία του Συντάγματος, έτσι ακόμη και οι δανειστές θα φοβόντουσαν». «Ναι, θα έπεφτε το μάννα εξ ουρανού», λέω.

 

Δεν ξέρω πόσο τα παιδιά μου θα «θυμούνται» εμένα και πώς; Δεν ξέρω ποιο επώνυμο θα υιοθετήσω στο τέλος.