Πέμπτη. Πώς περνάει ο καιρός! Ασήμαντος. Μία στάχτη που απλώνεται. Τα γενέθλια μου σε πέντε μέρες. Ποιο είναι το νόημα;

Σκέφτομαι τη χτεσινή ταινία του Γκοντάρ. Πολύ διανοουμενίστικη. Ο Μελβίλ μαιτρ αστυνομικών φιλμ είχε πει στον Γκοντάρ «θα καταστρέψεις τον κινηματογράφο»! Φυσικά τον έβλεπε ανταγωνιστικά. Ο Γκοντάρ, αυτό το τρομερό παιδί του γαλλικού κινηματογράφου, Ελβετός βέβαια στην καταγωγή και κύριος εκφραστής του νέου κύματος έχει κάνει καταπληκτικές ταινίες: Με κομμένη την ανάσα, Αλφαβίλ, Ο τρελός Πιερό, κλπ. Αλλά ο Μελβιλ είδε το αδιέξοδο στο οποίο οδηγούσε η αποδόμηση της κινηματογραφικής γλώσσας μαζί με την άκρατη γκονταρική πολιτικοποίηση.

 

Ένας μπόμπιρας, είναι δεν είναι δύο χρονών, κάθεται στην πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα και κρατάει στο χεράκι μία γόπα, έχει κι άλλη στο άλλο χέρι κι εναλλάξ τις φέρνει στα χείλη. ΜΗ, ουρλιάζω κι ο μπόμπιρας πετάγεται απάνω και τρέχει σε μια ομάδα νεαρών βαλκάνιων θρονιασμένων στην καφετέρια της πλατείας με ένα δελτίο στοιχήματος στη χερούκλα τους…

 

Είμαι οπαδός της καθημερινότητας, του κιτς, του ασήμαντου και του μέτριου όταν γίνονται ποίηση. Είμαι οπαδός του τυχαίου, αλλά πρέπει να υπάρχει και μία κατεύθυνση.

 

2.6.17 Δεν λέει να σταματήσει η νεκρολογία για τον τελευταίο δεινόσαυρο της πολιτικής που έφυγε σε βαθύ γήρας θαμμένος στα παράσημα, στην ακηδία και αδολεσχία πλείστων υμνωδών. Πιο εύστοχο για μένα το σημερινό κείμενο του Θωμά Τσαλαπάτη στην εφημερίδα των Συντακτών

Στην περίπτωση του θανόντος ο θάνατος μοιάζει τελικά με επιβράβευση. Μια αφορμή να ξεδιπλωθεί η ζωή, να αποθεωθούν οι πολιτικές και κυρίως να ποινικοποιηθεί στο όνομα μια ρευστής και ταυτόχρονα κοινά αποδεκτής ηθικής η οποιαδήποτε κριτική. Η χρήση της ηθικολογίας είναι κοινός τόπος στον δημόσιο λόγο όπως διαμορφώθηκε τα τελευταία χρόνια. Μέσα λοιπόν στον πουριτανισμό του κοινού τόπου επιβάλλεται ένας τεχνητός σεβασμός προς τον νεκρό που είναι ταυτόχρονα ασέβεια προς τον ίδιο το θάνατο.

 

3. Σάββατο 16.00 Πλατωνική yoga. Κάθε Σάββατο 4-5.30 με την Ειρήνη Κολοκυθά. «Ελάτε με τα στρωματάκια σας και την καλή σας διάθεση να φιλοσοφήσουμε γιογκάροντας στο πάρκο. Ραντεβού τέσσερις παρά κάτι στο αγαπημένο μας Καφενείο». Μήπως πρέπει να πάω; Κάπου πρέπει να ανήκω δεν γίνεται. Ποτέ δεν ανήκα πουθενά. Ακόμη και όταν οργανωνόμουν, παρόλο που παθιαζόμουνα, στην πραγματικότητα ήθελα να φύγω, να ξεφύγω κι από τον εαυτό μου.

 

Ο γιατρός Μίλερ κάνει θαύματα, σου δίνει το χάπι σου και ηρεμείς. Νο νό νονό. Σου δίνει το χάπι και γίνεσαι περδίκι. Αναγεννάσαι παρακαλώ. Άλλος άνθρωπος. Οι δραστικές ουσίες του διεισδύουν στις νανοδομές των αρθρώσεων και διεγείρουν τα κύτταρα που δημιουργούν τους χόνδρους στην αναδόμηση. Όχι μόνο αφαιρούν τις αιτίες της φλεγμονής, αλλά επίσης τρέφουν τα κύτταρα και αρχίζουν την διαδικασία της αυτο-αναγέννησης. Οι αρθρώσεις κυριολεκτικά οικοδομούνται αναζωογονείσαι και πετάς. Τρέξτε να προλάβετε αρθριτικοί και μη γιατί αδειάζει η αποθήκη. Εξαιρούνται οι αναρχοαρθριτικοί, οι στυφνοί ημερολογιογράφοι.

 

4. Κακή Κυριακή. Η Μαρία-Ναυσικά δεν έχει βελτιωθεί, δεν ακούει κανένα, δεν πάει σε γιατρό, μιλάω με τον ξάδελφό μου τον ψυχίατρο και του στέλνω μία μακριά λίστα με τις επιπτώσεις από την έλλειψη Β12 που οδηγεί σε τρέλα ακόμη και σε τύφλωση. Ο Μιχάλης απαντάει «τρίχες, στη λίστα περιλαμβάνονται σχεδόν όλες οι ψυχιατρικές και πολλές νευρολογικές καταστάσεις, αλλά είναι ως ενδεχόμενα, όχι βεβαιότητα». Το στέλνω στη Μαρία και μου λέει «Καταλαβαίνω τι εννοεί αλλά τα έχω νιώσει (και τα ξέρω καλά) τα ψυχιατρικά και η Β12 είναι κάτι άλλο, κάτι άτιμο!

I think the neurological problems change the experience, and particular nature of the usual psychiatric symptoms that are listed. It FEELS different. The anxiety, depression and associated cognitive difficulties feel different in B12 to normal anxiety and depression. Και καπάκι η Μαρία μου στέλνει και δεύτερο ιμέιλ πιο οδυνηρό:

E-mail 2: AND I can 100 percent tell you in the last month I’ve experienced all of this at a SEVERE degree

Confusion/disorientation

Memory loss

Depression

Suicidal ideation

Mania

Anxiety

Irritability /agitation

Apathy

Personality changes

Violent/aggressive behaviours

Sleep disturbances

Insomnia

Changes in taste, smell, vision, and sensory/motor function which can mistaken for psychiatric problems

Tinnitus

Blurred vision

Eye/face twitch

Ataxia

Nominal aphasia

Tremor

Balance problems,

 impaired position sense

Breathlessness

Jaundice

Dizziness

Low blood pressure

Restless legs

Joint pain

Pain mimicking Carpal tunnel

Neuropathy

Radiculopathy

Chronic Fatigue

General weakness

Impaired pain perception

Muscular spasticity

Loss of appetite

Weight loss

Digestion problems

Dry cracked corners of the mouth

I’m ready daddy to schedule myself!!! I don’t agree with him.

 

Τα δάκρυα μου είναι χοντρά είναι πιο μεγάλα κι από το μάτι μου. Μπάροουζ

Everybody Hurts, sometimes everybody cries, sometimes everything is wrong.

 

Σηκώνω το κεφάλι μου κι ο αυχένας μου νομίζω ότι έχει πέτρες! Άντε πάλι, τα αρθριτικά επεκτείνονται γιατί κι εγώ είμαι ψιλικαντζής, κάνω ο ίδιος το γιατρό σαν την κόρη μου κι έχω κόψει την κορτιζόνη στη μέση.

Το καινούριο: έβρεξε, έσπασαν τα φρεάτια και πλημμύρισε ανθρώπινα απορρίμματα το υπόγειο της πολυκατοικίας, στο οποίο ζει μία γυναίκα από τη Μολδαβία, σε υστερική κατάσταση τώρα. Κι εμείς με την Μπέμπα που είναι πολυτραυματίας ετοιμάζουμε γεύμα για τον πρέσβη επ’ ευκαιρία των γενεθλίων μου. Μέσα στην αποπατίλα των περιστάσεων. Και χάνω και το Λαστιχένιο φέρετρο του Αργύρη Κουνάδη, όπερα δωματίου με στοιχεία γκροτέσκου σε στιλ Γιάννη Χρήστου.

 

5.6.17 Δεν θυμάμαι τι έγινε στο πάρτι γενεθλίων, ήπια περισσότερο. Κι εσύ όλο ζητούσες τα φιλιά που αφήνουνε σημάδι.

 

6.6. Τρίτη. «Η αγάπη είναι το καλύτερο, το πιο ύπουλο, το πιο αποτελεσματικό εργαλείο κοινωνικής καταπίεσης», λέει ο Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ και τρέχω στο υπόγειο σινέ Άστυ κυρίως για να δω το «γάμο της Μαρίας Μπράουν» που έγινε το 1979. Μια ταινία για τη στρατηγική της γυναικείας επιβίωσης σε συνθήκες τραυματικές. Η Μαρία Μπράουν, περιφέρεται με ένα χαρτόνι που γράφει το όνομα του στρατιώτη συζύγου, περιμένοντας υπομονετικά κάποια είδηση γι αυτόν που θεωρείται αγνοούμενος πολέμου. Ύστερα τον περιμένει από τη φυλακή και τελικά από την ξενιτιά! Σε όλο αυτό το διάστημα χρησιμοποιεί τη σεξουαλικότητά της για να επιζήσει και να αναρριχηθεί επαγγελματικά, πληρώνοντας έτσι με ηθικό κόστος που οι μεταπολεμικές αφηγήσεις του γερμανικού θαύματος επιμένουν να αγνοούν.

Προηγήθηκε ένα άλλο φιλμ του Φασμπίντερ «Απόγνωση» (1978) με τον εκφραστικότατο Ντερκ Μπόκαρτ με ατάκα «Οι άντρες δεν θέλουν γυναίκες δυστυχισμένες» κι αυτή να του λέει «αχ είσαι ωραίος, είσαι αυταρχικός». «Κι εσύ γάιδαρος», λέει μία κυρία σε ένα θεατή που κατεβάζει τσιπς τσαλακώνοντας σακούλες.

–Μπέμπα σπρώξε και βάλε το κεφάλι μου που τρίζει στη θέση του παρακαλώ.

 

7. Τετάρτη. Μα γιατί τηλεφωνώ στην Αυστραλία; για να σκάω; Η Αρετή που δεν κλαίει ποτέ, τώρα κλαίει με αναφιλητά. Αυτό το κορίτσι με μισεί, λέει. –Έλα βρε Αρετή, παλεύει με τα φαντάσματά της. Μου συμπεριφέρεται σαν σκουπίδι, σου λέω. –Έλα βρε Αρετή δεν καταλαβαίνεις. Όχι, μια χαρά τα πάει στη δουλειά της αυτή.

 

Ο Γκράμσι και η εποχή μας. Εκδήλωση στη γειτονιά. Με κακίστη διάθεση μπαίνω στο ισόγειο της οδού Φερών. Πρώτος ομιλητής ο Λουκάς Αξελός. Ρεσιτάλ επαναστατικότητας, κουραστικά διδακτικός. Επικεντρώνει την προσοχή του στην «γκραμσική σύπλευση θεωρίας και πράξης» και κυρίως ότι ο αγώνας πρέπει να γίνεται “με όρους ηθικής και πολιτικής υπεροχής”, όπως ήθελε ο Γκράμσι. Λέει: «Όταν δεν έχεις όραμα, καταλήγεις σε Βερολίνο και Βρυξέλλες. Η επανάσταση δεν μπορεί να γίνει με κολπάκια να την πέσουμε και να τη βρούμε. Η επανάσταση γίνεται με όρους Τσώρτσιλ: Δεν σας υπόσχομαι παρά μόνο αίμα και δάκρυα. Αν δεν περάσει μια ολόκληρη γενιά που θα χαθεί σ’ αυτό τον αγώνα δεν θα δούμε άσπρη μέρα». Ψάχνει ήρωες στη μαζική κοινωνία. Κάνει κατάχρηση του όρου «υποτελείς τάξεις». Και δώστου οι υποτελείς τάξεις. Με κάνει να αισθάνομαι «υποτελής» που τον ακούω. Αντίθετα οι άλλοι ομιλητές περισσότερο συγκρατημένοι δεν ζήτησαν θυσίες από το ακροατήριο κι ο Δημήτρης Μπελαντής εξαιρετικός: «Η μεταπολιτευτική αριστερά έδωσε το φιλί της ζωής στο κεφάλαιο και στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές».

Πριν τελειώσει η εκδήλωση βλέπω το Γιώργο από το Περιστέρι που γνωρίσαμε μαζί με την Ευρυδίκη στο αντιφασιστικό κάμπινγκ να φεύγει, γιατί φεύγεις Γιώργο; φωνάζω. Ο Γιώργος από το Περιστέρι είναι χειρότερος από μένα, δεν βάζει γλώσσα μέσα, φεύγει γιατί δεν μπορεί τις πολλές θεωρίες. Έχει αρθριτικά κι αυτός, αλλά φταίει η δουλειά του, ειδικά το χειμώνα τον ταράζουν, τώρα ευτυχώς έχει κόψει τα φάρμακα, «ήταν η δουλειά το πρόβλημα βρε παιδί μου», άλλαξε πόστο στη δουλειά κι είναι καλύτερα τα χέρια του. Κι αυτός στο ΙΚΑ της Αγίας Παρασκευής πηγαίνει αλλά δεν βλέπει το δικό μου ρευματολόγο, πηγαίνει το απόγευμα, φέτος το αντιφασιστικό κάμπινγκ θα γίνει στη Βόρεια Εύβοια.

 

Σύνθημα στην οδό Ρίζου, δρομάκι της Γ’ Σεπτεμβρίου Ή με τις κουκούλες ή με τις γραβάτες. Γιατί τόσος αναρχικός μανιχαϊσμός. Στον ίδιο δρόμο ακριβώς απέναντι το κλασικό «Τα αφεντικά έχουν ανάγκη τους εργάτες. Οι εργάτες δεν έχουν ανάγκη τα αφεντικά».

 

Ένα τετραήμερο στα Δωδεκάνησα!

8. Πέμπτη. Φυγή για Ρόδο αερoπορικώς με τη φτηνή Raynair και τελικός προορισμός Νίσυρος. Όσο πιο μακριά τόσο πιο καλά. Πάντα. Κάτω από την κατάλευκη πικροδάφνη στην Αχαρνών ο μονοπόδαρος ζητιάνος κοιμάται με το κυπελάκι στο χέρι και δεν με αποχαιρετάει.

Ορδές τουριστών στη Ρόδο. Τερμίτες που καταβροχθίζουν τσιπούρες, πίτσες, φάβες, παν κέικ, λουκάνικα, χέρια και πόδια θηλαστικών. Καρφίτσα δεν πέφτει επί του εδάφους και παρά τη βροχή που έχει πιάσει, ο κόσμος κυκλοφορεί πατείς με πατώ σε κι εμείς χωνόμαστε σε ένα καΐκι με κοχύλια. Η ζητιάνα που είναι στα εκδοτήρια με το μωρό μαζεύει πολλές δεκάρες. Βγάζουμε εισιτήριο για Κω με το Μπλου Σταρ που είναι κόκκινο και το παίρνουμε από το λιμάνι των Αγκαθιών. Ονομάζεται έτσι, μου εξηγεί ένας καραβοκύρης, γιατί εδώ φέρνανε με τα κάρα τα αγκάθια που μαζεύανε από το νησί για να τα πάνε στα άλλα νησιά να ταΐσουν τα ζώα. Υπήρχε φτώχεια τότε, τι νομίζεις;

Κως. Τα ίδια κι εδώ: Τουρίστες παντού, καλή σαιζόν, καλοί τουρίστες, αχόρταγοι. Κοιμόμαστε σ’ ένα άθλιο δωματιάκι στην Κω έναντι 25 ευρώ.

 

9. Παρασκευή. Το πρωί παίρνουμε το ΚΤΕΛ και πάμε στην τοποθεσία Καρδάμαινα όπου μας περιμένει το πλοιάριον Παναγιά Σπηλιανή για να περάσουμε στη Νίσυρο.

Ο Στέφανος. Το ηφαίστειο της Νισύρου. Το νεότερο ενεργό ηφαίστειο της Ελλάδας με διάμετρο 300 μέτρα θεωρείται από τους μεγαλύτερους υδροθερμικούς κρατήρες στον κόσμο. Μόλις φτάνουμε μας περιμένουν λεωφορεία για τον κρατήρα Στέφανο που παλιά λεγόταν Μεγάλο Αλώνι ή Άκωλος.

Το νησί είναι ένα ωραίο τοπίο εναλλαγών. Δίπλα στο κρατήρα του εντυπωσιακού ηφαιστείου που μπουρμπουλιθρίζει βλέπουμε γελάδια και πρόβατα, τα ίδια που ήταν δίπλα στις Πρέσπες! Ακολουθώ την ξενάγηση στα αγγλικά και αφαιρούμαι. Δεν ξέρω τι πρέπει να γίνει με την κατάσταση στην Αυστραλία. Να έλθει εδώ η Αρετή; Και πώς θα τα βγάλει πέρα η Μαρία Ναυσικά με δυο παιδιά, με προβλήματα και μ’ έναν άχρηστο άντρα καθόλου άκωλο. Αλλάζω ξεναγούς και προσκολλάω στο γαλλικό γκρουπ. Η ξεναγός εδώ είναι πιο επιστημονική και πιο παραστατική, δείχνει και φωτογραφίες ανεβασμένη σε ένα μικρό τοιχάκι, σαν ντελάλισσα. Έτσι τοίχο τοίχο μη σε πετύχω. Μέχρι θανάτου θα κλαίω το οδυνηρό τέλος της σχέσης μου με την Ευρυδίκη, δηλαδή με τον εαυτό μου μέσα σε μυρουδιές από θειάφι.

Σκαρφαλώνω στο μισοεγκαταλειμμένο χωριό Εμπορειό και στην πιο ζηλευτή θέση του χωριού, με θέα την Καλδέρα, κουρνιάζει ένα ελάχιστο καφενεδάκι όπου τρεις φαντάροι σε κατάσταση έκστασης πίνουνε τις μπύρες τους σαν πασάδες. Αυτό είναι φανταριλίκι λέω εγώ «ε τι να κάνουμε η φτώχεια θέλει καλοπέραση», λένε.

 

10. Σάββατο. Έρχομαι τριάντα χρόνια συνέχεια στο Μανδράκι της Νισύρου. Από πού; Από πού αλλού; από την Αστόρια. Έχει χάσει το γιο της από καρκίνο πριν δέκα χρόνια, τον άντρα της πρόσφατα, στα ενενήντα του, τώρα ασχολείται με αγαθοεργίες και τέτοια.

Ρωτάω για εφημερίδες στο βιβλιοπωλείο, μπα. Τη Δευτέρα περίμενε τώρα. Κι όμως καράβια έρχονται συνέχεια, εκβράζουν τουρίστες που ξέρουν λίγη Ιστορία, λίγη Γεωγραφία, λίγη Γεωμετρία, λιγότερη Ποίηση, ελάχιστη Ηφαιστιολογεία, τουρίστες: άνθρωποι μαζικοί σε γκρουπ με οδηγό, που δεν παρασύρθηκαν από τις σειρήνες του επαναστατικού λόγου γι αυτό δεν εξορίστηκαν, δεν φυλακίστηκαν, δεν σοδομήθηκαν, δεν διαπομπεύθηκαν δημοσίως, δεν λιθοβολήθηκαν, που δεν τρελάθηκαν οι ίδιοι και τα παιδιά τους και δεν κατέληξαν να κρυφτούν στο φρικτό δάσος του Λανθιμικού Αστακού.

Αγοράζω το βιβλίο του Μιχάλη Αρφαρά για τη Νίσυρο. Υπάρχουν κι άλλες θερμές πηγές στο νησί πρέπει να τις δούμε. Το Μανδράκι είναι πεντακάθαρο σαν Σουηδία, και κυριαρχεί παντού το βότσαλο σε δρόμους και αυλές. Αντί για ψηφιδωτό έχουμε βοτσαλωτό με δελφίνια και κολυμπάμε κάτω από την Παναγιά Σπηλιανή, παρόλο που ο καιρός δεν είναι ιδανικός, έχει κύμα και τα μαύρα βότσαλα τραγουδάνε ένα τραγούδι ηφαιστειακό.

Μικρή πλατεία με το άγαλμα και το όνομα νέου ανδρός από το νησί, θύματος τρομοκρατίας. Όχι στην Ελλάδα, στους πύργους της Νέας Υόρκης!

Έχει ωραία μαγαζάκια με υποτυπώδη κίνηση, οι ιδιοκτήτριες νιώθουν άνετα κι έχουν κάτι το χίπικο, αφήνουν τις τσάντες τους αφύλακτες. Η ανάπτυξη της Νισύρου είναι καλύτερη άλλων παρόμοιων νησιών, χάρη στην ύπαρξη του λατομείου της ελαφρόπετρας στη νησίδα Γυαλί. «Το λατομείο στο Γυαλί», μαθαίνουμε, «εξάγει περίπου 900.000 τόνους αρίστης ποιότητας ελαφρόπετρα, εξασφαλίζοντας έτσι εργασία σε 80 οικογένειες και έσοδα της τάξης των 1.500.000 ευρώ στον δήμο του νησιού. Από την ποσότητα αυτή εξάγεται περίπου το 75%, γεγονός που καθιστά την Ελλάδα μεγαλύτερη εξαγωγό χώρα της Ευρώπης».

Φυσικά δεύτερη πηγή εσόδων είναι ο τουρισμός, ο εξερευνητικός τουρισμός. Η πλειοψηφία, των επισκεπτών της Νισύρου έρχεται για το ηφαίστειο, μένουν στο νησί μόνο λίγες ώρες κι αυτός ο ημερήσιος τουρισμός προέρχεται από παραθεριστές της Κω, όπως εμείς με την Μπέμπα, που μπορεί να μείνουμε δυο μέρες, αλλά τι να σου φάει ένας σκύλος;

 

Με το λεωφορείο του Δήμου ανεβαίνουμε στο γραφικό χωριό Νικιά, κυρίως για να επισκεφτούμε το μοναδικό ηφαιστειολογικό μουσείο στην Ελλάδα. Ευτυχώς είναι ανοιχτό, όχι σαν το Αρχαιολογικό στο Μανδράκι που είναι κλειστό εδώ κι αρκετό καιρό γιατί μετατέθηκε ο υπάλληλος και υποχρεωθήκαμε να βλέπουμε πίσω από τα κάγκελα άγαλμα ιματιοφόρου ανδρός, όπου η άτεχνη απόδοση της πρόσθιας όψης οφείλεται σε αδεξιότητα του τεχνίτη ή σε ατέλεια του μαρμάρου.

Τώρα στο μικρό μουσείο των ηφαιστείων, μοναδικό εν Ελλάδι, βλέπουμε εικόνες και από άλλα ηφαίστεια, θέματα από όλο το φάσμα του ηφαιστειακού τόξου του Αιγαίου. Εντυπωσιακές φωτογραφίες από το Στέφανο. Οπή ατμίδας στον πυθμένα του κρατήρα. Δομές ροής στα μέτωπα ρευμάτων λάβας των Νικίων. Το μοναστήρι της Παναγιάς Κυράς σε photo. Στρώματα τέφρας των εκρήξεων της Κυράς. Σπηλάδι έξω από τα Νικιά. Υπολείμματα παλιάς εκκλησίας, μαύρες σκουριές οξειδωμένες στην οροφή, αυλακιές του χρόνου. Απολιθωμένα θαλάσσια κοχύλια, απολιθωμένα φύλλα σε ηφαιστιακή στάχτη. Ράκη συνδεσιτικής λάβας. Ρωμαϊκά λουτρά Ιεράς Μονής Παναγίας Θερμινής. Μαξιλάρι λάβας. Χαζεύω πετρώματα σπάνια: Διόρπη, Γάββρο, Βασάλτη, Ανδεσίτη, Δακίτη, Σκωρία. Αγοράζω φωτογραφίες έγχρωμες και ασπρόμαυρες. Δεν έχουν ρέστα, χρειάζονται ψιλά. Η κοπέλα κατεβαίνει στο Μανδράκι με το μοτοσακό της. Εμείς θα κατέβουμε με τα πόδια πριν νυχτώσει γιατί δεν έχει άλλο λεωφορείο. Είναι 14 χιλιόμετρα μέχρι το Μανδράκι κι είναι τεστ γυμναστικής.

Πανέμορφο χωριουδάκι τα Νικιά στα χείλη της καλδέρας, με θέα τρομακτική σε σεληνιακό τοπίο, λες κι έχει πέσει κομήτης. Μορφές αιολικής διάβρωσης στον ηφαιστεικό λαιμό, μεγάλοι ηφαιστεικοί θόλοι και πυρόκλαστα προϊόντα, συλλέξαμε χτες οψιδιανό και μικρά δείγματα πυριγενών πετρωμάτων. Πάλι μένει από μπαταρία η φωτογραφική μου μηχανή.

 

Στο κυριλέ καφέ-ρεστοράν ένας τύπος κάθεται μπροστά σε ένα υπολογιστή πίνοντας μπύρα με παγάκι! Δεν είναι Έλληνας και δεν μιλάει ελληνικά. Είστε ο ιδιοκτήτης; ρωτάω. Όχι μου λέει βοηθός. Αυτή τη στιγμή σερβίρεται μόνο μπριάμ. Μπριάμ ξεμπριάμ, τι να κάνουμε; μπριάμ με σαλάτα. Ο Πιέρ είναι από το Κεμπέκ, αλλά του αρέσει να μιλάει αγγλικά. Κέρδισε η Μέι τις εκλογές στην Αγγλία του λέω, ναι μου λέει, με τα χίλια βάσανα. Θα ήθελα να είχε κερδίσει ο Εργατικός, του λέω. Κι εγώ κι εγώ, λέει. Επικοινωνήσαμε, φάγαμε κι αρχίσαμε το κατεβατό. Περπατάμε μία ώρα. Θα χρειαστούν τρεις, μπορεί και τέσσερις. Η Μπέμπα στην αρχή ήταν χαρούμενη και χοροπηδούσε, τώρα την κρατάω από το λουρί.

Δημήτρης Τζουμάκας
Ιούνης 2017