Η γραφή είναι αφή αλλά και ταφή του θανάτου
Κάποτε μου ’ριχνες λέξεις
Και γινόντουσαν
Λευκές ορχιδέες
Τώρα
Που μείναμε μόνοι
Πόνοι
Μου ρίχνεις λευκές πέτρες
Της σιωπής και της Απουσίας
Για τον Μιχαήλ Κ. Παπαδόπουλο η ποίηση είναι προέκταση, συνέχεια αναπόσπαστη του εκπαιδευτικού-επιστημονικού του ρόλου ως παθιασμένου ψυχολόγου της εκπαίδευσης πάνω στα κρίσιμα πεδία της σχολικής αποτυχίας, του λειτουργικού αναλφαβητισμού, της βίας στο σχολείο, της νεανικής παραβατικότητας, των ναρκωτικών, αλλά και της ένταξης ατόμων με αναπηρίες στη σχολική ζωή. Στην επιστήμη την τέχνη και τη ζωή [όπου εντάσσεται ασφαλώς και ο έρωτας] δεν χωρούν συμβάσεις, μισόλογα και υποταγή. Η έκρηξη δημιουργεί τη ρήξη και η ρήξη την ελευθερία. Το ’χει βιώσει προσωπικά κι ο Μιχάλης παλεύοντας [κυριολεκτικά] να συνεχίζει το έργο του κάτω από ιδιαίτερα δυσμενείς [υποκειμενικά] συνθήκες. Και μέχρι σήμερα καταφέρνει να βγαίνει νικητές, όπως είθισται σ’ επαναστάτες που δεν καταθέτουν τα όπλα: Πυροδότησε τα εκρηκτικά του/ Κι ο ουρανός γέμισε/ Λέξεις/ Που έπεφταν καταιγιστικά:/ Επιθυμία, Πυθία, φωτιά, ελευθερία.
Η γλωσσοκεντρική/γλωσσοπλαστική ποίησή του (Τις λέξεις δεν τις αναγνωρίζετε/ Έτσι αριθμομνήμονες που/ Καταντήσατε/ Δεν μπορείτε να δείτε/ Ούτε να δείξετε το φεγγάρι) βαθειά συνδεδεμένη με τον σουρεαλισμό, προϊόν της αγάπης του στον Ανδρέα Εμπειρίκο (με τις διττές του ιδιότητες του υπερρεαλιστή ποιητή/ψυχαναλυτή), παρουσιάζει την ανάλογη έκ-ρηξη που απαιτούν οι καταστάσεις στα χρόνια μας. Κάθε του λέξη είναι μια χειροβομβίδα, έτοιμη να σκάσει πρώτα στα δικά του χέρια κι έπειτα [ελπίζει] να ευαισθητοποιήσει τους ανα-γνώστες προς τους οποίους προσβλέπει όχι απλώς να προσεγγίσουν το έργο του αλλά να το στηρίξουν δίνοντάς του κουράγιο και δύναμη συνέχειας. Πολλά έχει να ωφεληθεί τόσο η ποίηση όσο και η ψυχανάλυση από το έργο του Μ.Κ.Π. «Βρέχει φωτιά στη μάνα μου» δίνει τον τίτλο ενός από τα ποιήματά του, εκεί όπου συνομιλεί με την ίδια έξαρση με τους νεκρούς του: Κάθε Φλεβά ρει/ Πέν θυμος/ Συνομιλώ/ Με τις φλέβες/ Των νεκρών μου/ Στα στενοσόκακα/ Των αναμνήσεων
Η ποίηση είναι ανάπτυξις στίλβωντος ποδηλάτου έγραφε ο Ανδρέας Εμπειρίκος υποδηλώνοντας την αέναη κίνηση στο άπειρο. Λόγος συνειδητά επαναστατικός δεν μπορεί παρά να βρει το ανάλογο στον καυστικά ευαίσθητο [άκρως ερωτικό επειδή επαναστατικό] ποιητή Μ.Κ.Π.: [Μην ξεχάσω] να πληρώσω/ τις κοινωνικές μου αφανίσεις.
Κώστας Κρεμμύδας
***
Μιχαήλ Κ. Παπαδόπουλος, Καταρρακτώδεις οχιές, (Σύγχρονη Ελληνική Ποίηση), Έργο εξωφύλλου: Βασιλική Πανταζή, 12Χ17, εκδ. Μανδραγόρας, Αθήνα Μάρτιος 2020, αριθμ. έκδοσης: 320, σελ. 32, εκ. ISBN 978-960-592-102-6, τιμή 6,36 ευρώ.