Έφυγαν οι ήχοι αλλά με κατοικούν

Αχ και να έβρισκα τ’ αθάνατο νερό
                             να ζω μέσα στα χρώματα
              το ασημί το μαύρο το κόκκινο το χρυσαφί
                              να κάθομαι χαρούμενη σε μια χρυσή καρέκλα
               και άδεια να ’ναι πάντοτε η ασημιά της λύπης 

     Να κάτσω να καλοσκεφτώ
                    όλα τα παραμύθια που τη ζωή μου γέμισαν
     χιόνια βροχές και ξαστεριά
                    ήλιος φεγγάρι κι άστρα

      άνεμοι ζώα του νερού
                    άνθρωποι πολιτείες [ ] 

     Αν ήταν και το έβρισκα τ’ αθάνατο νερό
                      γυμνή θα επέστρεφα ξανά
                        μέσα στον εαυτό μου

Ποιήματα μιας 20ετίας γραμμένα από τον Γενάρη του 1990, με αναφορά ξεχωριστή στην ημερομηνία της 27^ης Ιουλίου, του ’90, στην Επίδαυρο, όπου παρουσιάζεται η Μήδεια του Ευριπίδη σε μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά –στενού φίλου της Λίτσας Λεμπέση η οποία μάλιστα μελοποίησε ποιήματά του–, μέχρι τα τέλη της πρώτης δεκαετίας του 21^ου αιώνα.

Στην νέα ποιητική της συλλογή με τίτλο Φωνή βαθειά η Λίτσα Λεμπέση περιγράφει μέσα από λέξεις «ευαισθησία», «τρυφερό», «ονειρικό», «παραμυθένιο» τα συναισθήματά της μέσα και από τον χρόνο που η ίδια αισθάνεται ν’ αδειάζει μαζί με το τοπίο όπου πέφτουν οι τελευταίες σταγόνες της βροχής.

Ένα μουσικό κείμενο με απρόοπτα και εκπλήξεις, μια ηρεμία/ χαμηλών φθόγγων εκεί που  μεταλλάσσεται σε άρρυθμο αγχωτικό υψηλότονο ανέβασμα, ο μονόλογος της μοναξιάς. Έμπειρη μουσικός η ίδια –αγαπημένη δασκάλα πολλών σημαντικών ερμηνευτών πιάνου, δεν μπορεί παρά να εντάσσει στα ποιήματά της μια ολόκληρη συμφωνική ορχήστρα από κρουστά πνευστά και έγχορδα: Όλα αναστατώνονται./ Δύο χορευτικές φιγούρες/ Εμφανίζονται το ζεύγος/ κλαρινέτο τσέλο/ Κάνουν κύκλους-κύκλους/ Ήρεμα, ευτυχισμένα/ Σιωπούν/ σχεδόν ακινητούν/ σβήνουν οι λάμψεις.// Μιλά φλύαρα το πιάνο/ συνεχίζουν/ τα κρουστά οι άλλοι// Και τότε έρχεται/ η αστραπή από τα πιάτα/ Με γρηγοράδα το crescendo/ φθάνει στο αποκορύφωμα/ και επιστρέφει σβήνοντας/ απρόσμενα με ένα diminuendo// Ταράζεσαι. Τέλος. Σιγή. (σ.43) 

Το σπίτι της Λίτσας Λεμπέση πάντα φιλόξενο και πάντα ανοικτό έσφυζε στην καρδιά της Αθήνας από ζωγραφική, μουσική, ποίηση, εκεί όπου ζωή και τέχνη σ’ ένα αδιασάλευτο όλο μετέπλαθαν τις στιγμές σε αιωνιότητα για να ’ρχονται πια οι μνήμες να εισχωρούν μες στην πορεία της φθοράς και του χρόνου και να αποτυπώνουν σα λιθογραφία ή σαν παλιά εκτύπωση τις ρωγμές που άφησαν πάνω της τα χρόνια, κάνοντας την ποιήτρια να πει: «Ζω με αυτά που αφήνω πίσω μου».

Λίτσα Λεμπέση, Φωνή βαθειά, Ποίηση, εκδ. «Μανδραγόρας», Σεπτέμβριος 2017, σελ. 176, 15,6Χ24 εκ., (Σύγχρονη Ελληνική Ποίηση), αριθμ. έκδοσης: 272, ISBN 978-960-592-056-2, τιμή 10,60 ευρώ.