Τώρα μπορεί ο καθένας να μιλά και κυρίως να γράφει, για την αγωνία της εποχής, το αδιέξοδο, την απανθρωπία του αιώνα, τη χρεωκοπία των ιδεολογιών, τη βαρβαρότητα της μηχανής, για δίκες, για ρήγματα,  για φράγματα, για ενοχές, για γρανάζια.

Όλα έχουν κωδικοποιηθεί, ταξινομηθεί, αποδελτιωθεί […]

 (Μανόλης Αναγνωστάκης, Το Περιθώριο ’68-’69)

Κατά καιρούς μού ’χουν καταμαρτυρήσει πολλά, δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα, αλλά τη φορά αυτή για το αλαλούμ του κειμένου μου της περασμένης Κυριακής στην εφημερίδα Η ΕΠΟΧΗ δεν ευθυνόμουν εγώ. Παρότι αμφέβαλα –άτιμο πράγμα η ανασφάλεια– μέχρι που είδα το mail με τα Απεσταλμένα. Το χειρότερο είναι πως βρέθηκαν κάποιοι που μου είπαν ότι τους άρεσε κιόλας! Κρίμα το 2ευρω. Μόνο ο αδελφός μου με πήρε απορημένος. (Το οικογενειακό αίμα που δεν γίνεται νερό). Θα μ’ έπαιρνε κι η μάνα μου αν ζούσε. Για τον πατέρα μου δεν είμαι πολύ βέβαιος, αλλά οι μανάδες όλα τα συγχωρούν στα παιδιά τους. Απόδειξη η μάνα του Μπίστη. (Α, κι ο Κουβέλης συγχωρεί, που δείχνει πάντα κατανόηση εφάμιλλης της υπευθυνότητάς του). Τέτοιοι πολιτικοί δεν πρέπει να πηγαίνουν χαμένοι, ιδίως τώρα που ο τόπος στενάζει. Το επιβάλει το καθήκον προς την πατρίδα και την Ντόρα. Τι να σου κάνουν μόνοι οι Σαμαράς-Βενιζέλος που ’βαλαν στον ντορβά το κεφάλι τους για τη σωτηρία του τόπου, προσπαθώντας να μαζέψουν τα αίσχη της προηγούμενης 40ετίας.

Αφήστε που την αλλεπάλληλη κυβερνητική εμπειρία του Κουβέλη θα την εκμεταλλευτούμε μετά ως κυβέρνηση. Για να ισορροπήσουμε τους ακραίους. Μέχρι το νωχελικό του ταπεραμέντο μπορεί να αξιοποιηθεί εξισορροπητικά έναντι της αυξημένης λίμπιντο του Τατσόπουλου.

Να δείτε πάντως πως τη δουλειά σε βάρος της στήλης μου τη σκάρωσαν από το γραφείο του Στουρνάρα επειδή σχολίαζα τα αεράτα ατίθασα καρφάκια του, που παρά το επίμοχθο της διάσωσής μας είναι στην τρίχα. Κυριολεκτικά. Μονάχα αυτός κι ο Μήτρογλου έχουν πάντα άψογο λουκ! Ίσως γιατί κι οι δυο βγαίνουν συνέχεια στις τηλεοράσεις. (Κι απ’ ότι φαίνεται με τα χάλια της ομάδας του Αλαφούζου, μάλλον θα παίζει στους βάζελους …)

Βέβαια με τόσα ακαταλαβίστικα που γίνονται γύρω μας, καθημερινά, πώς να παραξενευθούν οι αναγνώστες μ’ αυτά που διάβαζαν στη 2^η σελίδα της Εποχής; Εδώ δεν απόρησαν απ’ τα παραληρηματικά του Γιωργιάδη και τον ψήφισαν βουλευτή(!), ο πρωθυπουργός του ’δωσε θώκο κι ο Πρόεδρος δημοκρατίας τον όρκισε και υπουργό!

Πάντως εγώ αν ήμουνα αρχισυντάκτης της Εποχής θα μ’ έκοβα αφού κανείς δεν κατάλαβε το παραμικρό. Φανταστείτε την αναγνωσιμότητα της στήλης! (Τσάμπα οι 800 plus λέξεις και οι διαρκείς υποδείξεις της Ιωάννας να γράφω λιγότερα.)

Μια μικρή χρονική πίστωση ζητάω μόνον, επειδή περιλαμβάνω τη συνεργασία μου με την εφημερίδα στο βιογραφικό του νέου μου ποιητικού. Δεν θα γίνει που δεν θα γίνει σποτάκι ούτε καν από τα «δικά μας» ΜΜΕ, (δεν είμαι δα κι ο Αύγουστος Κορτώ για να με παίζει το Κόκκινο…) Άλλωστε τα ποιήματά μου δεν είναι «γροθιά στο κατεστημένο» και δεν χαστουκίζουν το σύστημα.

Πάντως τα όσα έγιναν, όσα θα ακολουθήσουν κι όσα χειρότερα ακούγονται, ακόμα κι αυτές τις ιερές μέρες του Νοέμβρη, μου ’φεραν στο νου την περίφημη φράση του Αλφρέντ Ζαρί (1873-1907) απ’ το θεατρικό του «Ο Βασιλιά Υμπύ», που κι εγώ πολλές φορές χρησιμοποίησα τα χρόνια της πολιτικής και συνδικαλιστικής μου εμπλοκής: «Σκρατά κι απόσκρατα!».

Η καρικατούρα όσων ζούμε απαντάται είτε με το γκροτέσκο είτε με τα μυαλά στα κάγκελα και το κεφάλι σε κάθετη πτώση. Γιατί υπάρχει κι ο νόμος της βαρύτητας, που δυστυχώς επαληθεύεται στους ακάλυπτους. Έτσι όπως καταντήσαμε να περιμένουμε από κει τη λύση, οι ακάλυπτοι… Γι’ αυτό και σκέφτηκα τον αυθάδη μεταφραστή της Πάπισσας Ιωάννας, και θεατρικό συγγραφέα μόλις στα 17του, Αλφρέντ Ζαρί: χλευαστικός, χιουμορίστας, καυστικός με την ανθρώπινη βλακεία, είρων, ευφυής –για να χαριεντίζεται στις τηλεοράσεις της εποχής του–, τράβηξε ως την υπερβολή και τον ετυμολογικό εκτροχιασμό τις λέξεις του επινοώντας ακόμα και την επιστήμη των φανταστικών λύσεων. Μια συνέχεια δηλαδή της Αριστοτελικής μεθόδου –αν μου επιτρέπεται η απλούστευση (και μάρτυς μου το μότο του Αναγνωστάκη)– όπου μέσω της παρωδίας της επιστήμης –γιατί όχι και της ζωής; της πολιτικής; της τέχνης;– μελετάμε τα φαινόμενα πέρα από τα μεταφυσικά. Εξ ου και η επινόηση από τον Ζαρί της «Παταφυσικής» επιστήμης, παραφθορά από το ελληνικό «τα επί τα φυσικά».

Πολλές οι συγγένειες της εποχής μας με τον Υμπύ Τύραννο: συνωμοσίες, δολοπλοκίες, υπόγειες δράσεις με στόχο την Εξουσία και το Χρήμα. Και την ανοχή μας ως βασική προϋπόθεση της ανομίας τους.

Αδιέξοδο, αν μάλιστα μνημονεύσουμε τον διαχρονικό Σολωμό: Δυστυχισμένε μου λαέ καλέ και αγαπημένε./ Πάντα ευκολόπιστε και πάντα προδομένε, ή τον Γκάτσο, που τιμάμε στον τελευταίο Μανδραγόρα:

Σ’ ένα μήνα σ’ ένα χρόνο βλέπουν μπρος τους τον Αλλάχ

που από τον ψηλό του θρόνο λέει στον άμυαλο Σεβάχ:

«νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί,

με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί»

 

Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ/ Καληνύχτα…

Κώστας Κρεμμύδας

* αναδημοσίευση από την εφ. ΕΠΟΧΗ  17  Νοέμβρη  2013