[…] όσο περισσότερο ο
έλεγχος ξεχωρίζει
τους μέσα από
τους έξω
και ξεθωριάζει
τις ελπίδες τους
για διαφυγή
τόσο αυτή η ταυτότητα
καθίσταται καθοριστικός
όρος της υποταγής
σε ζωή και στη σκέψη
Η πόλη των θυλάκων
είναι
όπως και η πόλη των
ζωνών
νεκρές έννοιες χωρισμένες
μεταξύ
Κόλασης
Καταστροφής
Σκότους
Πόλεις
βασανιστηρίων
και βίας
σε αστυνομικά
τμήματα
μιας
Ομονοίας

(Κ.Κ. “Σαντιγκάρ”)

Τελικά οι κατοχικές οι χουντικές και οι μνημονιακές κυβερνήσεις έχουν αδυναμία στον μήνα Νοέμβρη. Εισβάλλουν σε κτίρια, ποδοπατούν ιδέες, αφαιρούν ζωές μήνα Νοέμβριο: Στις 26.11.1943 οι χιτλερικοί (αριθμός κατηγορητηρίου 5/1947) κρέμασαν στο Μονοδέντρι της Λακωνίας 110 ομήρους σ’ αντίποινα για τις απώλειες που ’χαν σε μάχη με τους αντάρτες. (Αν ζούσε τότε ο Κεδίκογλου ασφαλώς θα καταδίκαζε την ανεύθυνη στάση των ανταρτών του ΣΥΡΙΖΑ που ’βαλαν σε περιπέτειες αθώους Έλληνες.) Το Νοέμβριο του 1943 σκότωσαν 50 στο Άργος (αριθ. κατηγ. 253/1946). Πάλι Νοέμβρη στη Μεσσηνία εκτέλεσαν κοντά 500 ομήρους (αριθ. κατηγ. 56/1947).

Στα δικά μας δίσεκτα μπήκαν με τανκς κι έκτοτε για να κρατούν την παράδοση της μέρας συνηθίζουν κατά τακτά διαστήματα να θυσιάζουν –συνήθως νέους στις επετείους του Πολυτεχνείου. Το 2008 επειδή δεν πρόλαβαν εφάρμοσαν το έθιμο μερικές μέρες αργότερα, ανήμερα του Αγίου Νικολάου.

Προχτές 7 Νοέμβρη 2013 και ώρα 5.45 πρωινή δύο διμοιρίες κατέλαβαν τα στούντιο της ΕΡΤ για να εξασφαλίζουν την απρόσκοπτη συνέχεια του μαύρου από τις 11 του περασμένου Ιουνίου. Ο μοναδικός ηχολήπτης, ο δημοσιογράφος και μία καθαρίστρια που βρίσκονταν στο Μέγαρο της Αγίας Παρασκευής, αντί τελεσιγράφου του Ιταλού πρέσβη Εμανουέλε Γκράτσι –όπως όριζε για τέτοιες ώρες πρωινές η ιστορία– αντίκρισαν τον Καψή και οδηγήθηκαν στην Ασφάλεια (Δικιά τους; δικιά μας; δεν ξέρω και δεν θέλω να σας γελάσω).

Ενώ οι Έλληνες εισβολείς ήσαν έτοιμοι να περάσουν χειροπέδες ακόμα και στην είσοδο του σταθμού –καθώς από επαγγελματική διαστροφή δε σκέφτηκαν ν’ αγοράσουν λουκέτα–, σαν από τάφο ακούστηκε ο απόηχος του εκφωνητή: «Αδέλφια κρατήστε καλά μέσα στην ψυχή σας το πνεύμα της Αντίστασης. Ο εισβολεύς εισέρχεται με όλας τας προφυλάξεις εις τη πόλιν με τα κατάκλειστα σπίτια. Έλληνες ψηλά τις καρδιές! Προσοχή, ο ραδιοφωνικός σταθμός ύστερα από λίγο δεν θα ’ναι πια ελληνικός, θα είναι γερμανικός και θα μεταδίδει ψέματα! Έλληνες μην τον ακούτε! Ο πόλεμός μας συνεχίζεται και θα συνεχιστεί μέχρι της τελικής νίκης! Ζήτω το έθνος των Ελλήνων!».

Μετά την ΕΡΤ, σύμφωνα με το σχέδιο «Ασπασία» οι επόμενοι στόχοι είναι το ΥΕΘΑ, η Βουλή και τ’ Ανάκτορα –όπου έχει ταμπουρωθεί ο Παπούλιας αποφασισμένος να κρύψει στα υπόγεια και τους κήπους του Προεδρικού Μεγάρου όσους απολυμένους και κατατρεγμένους περίσσευαν από το σπίτι της Βέμπο επί της Στουρνάρα. (Απλή συνωνυμία με τον αεράτο ατίθασο με τα καρφάκια, που παρά το επίμοχθο της διάσωσής μας βρίσκει χρόνο να φρεσκάρεται καθημερινά. Μονάχα αυτός κι ο Μήτρογλου είναι πάντα τόσο φρεσκοκουρεμένοι!) Το μόνο Υπουργείο που απαξίωσαν να καταλάβουν –αν αυτό κάτι σημαίνει για τη σπουδαιοφάνεια ενός θεσμού προορισμένου να νομιμοποιεί την ιδεολογική τρομοκρατία της κιτς αλλά και της κατευθυνόμενης δημοσιογραφίας που επιδίδεται συστηματικά σε κερδοσκοπικά deals «μιας άψογα αρθρωμένης μηχανής» εντεταλμένης να αναγορεύει σε καλλιτεχνικό προϊόν και «βαριά ελληνική κληρονομιά» κάθε φούσκα κοσμικής/κομματικής προέλευσης και αξίας–, ήταν το υπουργείο Πολιτισμού. Που στους κόλπους του έχουν ξεπηδήσει από Μπακογιάννη και νεώτερο Καραμανλή μέχρι Σαμαράς και Βενιζέλος. (Αν η σημειολογία διδάσκει κάτι…)

Εντωμεταξύ άρχισαν να βγαίνουν από τις ναφθαλίνες και οι κουκούλες που τελευταία είχαν φροντίσει να τις αερίζουν τακτικά (και με αφορμή τη δολοφονία των δύο νέων που κατά το ρεπορτάζ ανήκουν στη Χρυσή Αυγή), μια σειρά κανάλια της ιδιωτικής αλλά και της Δήθεν Τηλεόρασης.

Καθώς δεν είμαι αρμόδιος σε συμφωνίας κι επιχειρήσεις της νύχτας (ή των πρώτων πρωινών ωρών), σε επικοινωνιακά τεχνάσματα, ξεκαθαρίσματα λογαριασμών, δολοφονίες, κι επαγγελματικά συμβόλαια θανάτου, υλικό που χειρίζονται εξαίσια τα εγχώρια ΜΜΕ, σκέφτομαι να ξαναγυρίσω στα δικά μου, ξαναγεννημένος μάλιστα κι απ’ την πρόσφατη απεργία ΑΔΕΔΥ και ΓΣΕΕ Παναγόπουλου που κατάφεραν –έστω και υπό βροχήν– να με ξαναστήσουν στα πόδια μου, τον γονατισμένο.

Παρά το άπλετο φως, ο τόπος μας έχει μάθει να ζει και να χάνεται στο γκρίζο. Κάπου ανάμεσα ελεγείας και πτώσης. Τα όσα –με αφορμή τη δουλειά του– συμπυκνώνει ο ζωγράφος Σωτήρης Σορόγκας χαρτογραφούν αναλογικά και τη σύγχρονη Ελλάδα: «Τα θέματα που επιλέγω είναι αυτά που βρίσκονται κοντά στην απώλεια, τα θνήσκοντα. Γκρεμισμένα σπίτια, άδεια παράθυρα, παλιά πηγάδια, παλιά ξύλα, παλιά σκουριασμένα μηχανήματα. Τα περισσότερα απ’ τα πρόσωπα που ζωγράφισα έχουν κι αυτά χαρακτηριστικά επιτυμβίων. Οι πέτρες που ζωγραφίζω θα ήθελα να εικονίζουν την υπομονή της «βραχόσπαρτης» πατρίδας που υπομένει καρτερικά μιαν Ανάσταση. Εικονίζοντας όλα αυτά δηλώνω πως συμπάσχω μαζί τους, αλλά καμιά δήλωση όπως ξέρουμε δεν ισχύει αν δεν αποδειχθεί αληθινή.»

Ζητούμενο η λύτρωση και η αλήθεια σε τούτες τις ζοφερές μέρες. Πάντως να θυμόμαστε πως μήνα Νοέμβρη του ’42 ενωμένοι οι Έλληνες ανατίναξαν τη γέφυρα στον Γοργοπόταμο. Μια από τις σημαντικότερες πράξεις αντίστασης κατά των Γερμανών στην κατεχόμενη Ευρώπη.

Κώστας Κρεμμύδας