9.4.18 Επανεκλέχτηκε ο ακροδεξιός μας  στην Ουγγαρία. Η συνοδός που μας ξεναγούσε στη Βουδαπέστη έλεγε ότι μας κυβερνάει ένας κομπλεξικός παλιάνθρωπος. Οι Ευρωπαίοι συνεταίροι του δεν βιάστηκαν να το συγχαρούν. Εθνικιστικός λόγος κατά της «μεταναστευτικής εισβολής», μένος κατά της λεγόμενης παρέμβασης των Βρυξελλών, αλλά τα ευρουλάκια  τα απορροφά για τον τιμημένο Ουγγρικό λαό, ο εκλεγμένος ρατσιστής από τα λαϊκά στρώματα των υπερπατριωτών που αυξάνονται γεωμετρικά και βοληδόν.  Η καθαρότητα, η καθαριότητα και στο τέλος μια καλή εθνοκάθαρση α λα Χίτλερ θα μας σώσει όλους από όλα τα δεινά. Αμήν.

 

Οι Ευρωπαίοι, ειδικά οι Γερμανοί, με την πολιτική της ασφυκτικής λιτότητας, βάλαν το χεράκι τους, ταΐζουν τα απανταχού  τερατάκια του φασισμού.

 

10.4.18 Απασφαλίζει ο παλαβός. (Ένας είναι ο παλαβός και αμερικανός). Λέει ότι θα χτυπήσει με έξυπνα πυρηνικά τη Ρωσία επειδή το φιλορωσικό καθεστώς Ασάντ έριξε χημικά. Τώρα ποιος έριξε το χημικό, η κότα γέννησε  το αυγό ή το ανάποδο. Το βέβαιο είναι ότι  δεν  έπεσαν μόνα τους και την πληρώνουν οι άμαχοι. Βλέπω μπροστά μου μία ομάδα προσφύγων και ολόμπροστα πηγαίνει ένας ηλικιωμένος ευσταλής σαν Κρητικός παλιάς κοπής, δίπλα του ένας νεώτερος, κυρτός και αξύριστος, ακολουθούν γυναίκες με τσεμπέρια καροτσάκι κι ένα τσούρμο παιδιά. Το έθνος της Συρίας παρευλαύνει στην οδό Αχαρνών πηγαίνοντας στο άγνωστο με ένα πλαστικό μπουκαλάκι νερό.

Αυτή τη στιγμή τίποτα δεν πάει καλά στην Οικουμένη.

 

Εγωϊστικό: Δεν φοβάμαι τίποτα και κανένα. Μόνο τον εαυτό μου. Εγώ είμαι ο δράκος.

 

11.4.18 Κείμενο της Μυρσίνης Ζορμπά χτες στην εφ. των  Συντακτών. Το έβαλα στην άκρη  να το διαβάσω.  Τώρα ετοιμάζουμε ακόμη μία έκδοση του «Χαρούμενου Σύδνεϋ», να δούμε πώς θα πάει αυτή τη φορά στο “κράτος των Αθηνών”.

 

12.4.18 O Γιούρι Γκαγκάριν γίνεται ο πρώτος άνθρωπος που ταξιδεύει στο διάστημα. (1961). Θα προλάβουμε να δούμε πολλά πράγματα λέγανε  οι μεγάλοι τότε. Σίγουρα τα παιδιά μας θα ταξιδεύουν στο   διάστημα το 2000 οι μεγάλοι λέγανε  τότε. Σιγουρότατοι οι μικροί, φορούσαν  κιόλας τις στολές διαστημανθρώπου. Μόνο που έχει πολλά διόδια στο μεσοδιάστημα και κολλάμε στις ουράνιες μετακινήσεις, στον αστερισμό του διαβόλου και του πνιγμού.

 

Στις ειδήσεις των οκτώ. Μαύρες ειδήσεις: Έπεσε αεροπλάνο μιράζ της ελληνικής αεροπορίας μετά από αποστολή για αναχαίτιση τουρκικών μαχητικών.  Να τελειώνουμε με τις μαλακίες των πατριωτών, στο τοίχο της οδού Κοδριγκτώνος μάλλον από την αναρχική οργάνωση Δίστομο. Τη λύπη του εξέφρασε ο τούρκος πρωθυπουργός στον Έλληνα ομολογό του. Τρελαίνεται κανείς με τα παιχνίδια της γεωστρατηγικής διπλωματίας.

 

Ξέχασα να στείλω στη «Σχεδία» κείμενο για το Μάη του 68. Είναι αργά, κρυώνω.

 

Διαβάζω το άρθρο της κ. Ζορμπά, ό,τι καλύτερο έχω διαβάσει τον τελευταίο καιρό. Η αποδόμηση και απομυθοποίηση  μεγάλων οργανισμών κοινής ωφελείας με ειδική διαχείριση, οι οποίοι ενεργοποιούνται στο χώρο της προσφυγιάς. Περισσότερο  κόπτονται για την επιβίωση των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων και των μελών  τους, όπως σημειώνει η Μυρσίνη, λιγότερο για τους πρόσφυγες.

Tι να λέμε; Τους είδαμε στην πλ. Βικτωρίας -η Ραϊνάρ ήταν το καλύτερο παράδειγμα: «Από πού είστε;», ρώτησα έναν «αλληλέγγυο», «από το Μεξικό, πάμε όπου χρειάζεται να βοηθήσουμε», η απάντηση. Πώς πάτε; Θέλω κι εγώ να πάω.  Όλα τα άδεια καταστήματα της οδού  Αριστοτέλους νοικιάστηκαν εν μία νυκτί, μοιράσανε  κάτι γάλατα  κι ύστερα χαθήκαν πάλι εν μία νυκτί. Εντυπωσίαζε η ταχύτητα, το υπεροργανωμένο του πράγματος, η αυταρχικότητα. Επαγγελματίες ανθρωπιστές, όπως και οι παπάδες.

Το άρθρο της Μυρσίνης είναι θαρραλέο και κατατοπιστικό.

Μένει να δούμε τι απομένει από αυτή την σούπερ προσφορά. Η μεγάλη φούρια έχει παρέλθει, οι πόρτες έχουν κλείσει για καλά από το «μακεδονικό» στρατό, τους Ουγκ και τους Ευρωπαίους αρχιμάγειρους που  έχουν υψώσει τείχη.

Αν και η απειλή μια νέας ανθρώπινης πλημμύρας με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας υπάρχει,  η δράση του θεσμικού ανθρωπισμού έχει ατονήσει, οι εικόνες του δράματος των προσφύγων από το καλοκαίρι του 2015 μέχρι το 2016 εξαφανίστηκαν από τις μιντιακές μηχανές του θεάματος, τα δάκρυα για τους πνιγμένους και τις πνιγμένες ανοιχτά της Λαμπεντούζα και στο Αιγαίο στέρεψαν γρήγορα.  Eτοιμάστηκαν δεκάδες στρατόπεδα στοιβάγματος μεταναστών σε πολλές περιοχές του ελλαδικού χώρου, πάντα στα περίχωρα των πόλεων, τα περίφημα hotspot. Oι μετανάστες «έπαιξαν» στην επικαιρότητα  όσο αυτό χρειαζόταν για να οικοδομηθεί το απαραίτητο προφίλ ενός κράτους-ρυθμιστή με μία σύντομη διαφημιστική καμπάνια «ανθρωπισμού», για να επαναδιατυπωθούν οι κυρίαρχες κανονικότητες, οι διαχωρισμοί σε ντόπιους και ξένους, πρόσφυγες και μετανάστες. Να διατηρηθούν οι κατηγοριοποιήσεις με βάση το χρώμα του δέρματος, την εθνικότητα και βέβαια να διατηρηθούν οι ρατσιστικές συνδηλώσεις αυτών των διαχωρισμών και να επιβληθεί στη κοινή γνώμη, ως εκ των ουκ άνευ, η ιδέα   εγκλεισμού των μεταναστών σε στρατόπεδο κράτησης ή «κέντρο φιλοξενίας επί το κομψότερο» ή κέντρο θανάτου όταν κάνει κρύο, επί της ουσίας. Όταν λοιπόν το κράτος κάνει έτσι ωραία και καλά τη δουλειά του οι ΜΚΟ περισσεύουν.

Οι ΜΚΟ έκαναν το καθήκον τους, έδωσαν τα γαλατά τους και κάποιες διευθύνσεις, πάνε αλλού να «βοηθήσουν».  Άλλο σύνθημα στη Κοδριγκτώνος (δεν το έγραψα εγώ). Οι ΜΚΟ είναι μπάτσοι χωρίς στολή.

 

Εγώ διαβάζω Σταυρούλα Τζιμούλια «Πειραματόζωα: Ένα αδιέξοδο της ηθικής φιλοσοφίας». (Τμήμα Κτηνιατρικής, Σχολή Επιστημών Υγείας, Α.Π.Θ.).

 

13.4.18  Παρασκευή και δεκατρείς. Δεν θέλω να ανταμώσω άνθρωπο ούτε για καλημέρα, τραγούδαγε με την παθιάρικη φωνή της η Μελίνα. Δυστυχώς συναντάω τους φασίστες εν απαρτία στο φούρνο του Αγίου Παντελεήμονα έτοιμοι να ψήσουν όποιον βρουν. Ο  ινστρούχτορας συνταξιούχος δάσκαλος  λέει στην κοπέλα: Χρυσή Αυγή και τιμή κόρη μας Αλβανίς, που μπορεί να είσαι βορειοηπειρώτισσα και δεν το ξέρεις. Χρυσή Αυγή ένα δυναμικό πατριωτικό ιδεολογικό κίνημα. Οι ιδεολογίες μας κατέστρεψαν teacher, του λέω και οι μπράβοι με τους μαιάνδρους με πλησιάζουν και συσπειρώνομαι σαν γάτος.

–Τύμμα τύμματι τίσαι, γιε μου.

–Κατάλαβα, παίρνω το κουλούρι μου και σας χαιρετώ.

 

Ευτυχώς υπάρχει συνάντηση με το Δημήτρη Φύσσα στις εννιά η ώρα  στην πλ. Βικτωρίας. Κατάντησα να βλέπω φίλους δυο φορές το χρόνο.

 

Άλωση της  Κωνσταντινούπολης όχι  το 1453 αλλά  το 1204 σαν σήμερα όταν οι σταυροφόροι της Δ΄ Σταυροφορίας μπούκαραν χριστιανικά στην Πόλη.

 

25.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από αυτοκινητιστικό δυστύχημα στις χώρες της ΕΕ. Τι τα θέλουμε τα γιώτα χι  αυτοκίνητα;

 

Ακολουθούν ρακέτες στο Καβούρι με τη Χέσε και την Εύα. Γίναμε τρίδυμο. Η Μάσα παρά το βάρος της είναι ευλύγιστη και παχνιδιάρα, η Χέσε έχει φοβερό σέρβις, εγώ έχω πρησμένο το αριστερό μου χέρι. Με αφήνουν στο σταθμό του Ελληνικού.

 

Επιστρέφοντας ένας τύπος κάθεται στην είσοδο πολυκατοικίας στην Παρασίου κοντά στην Αχαρνών, κάθεται αγκαλιά μ΄ ένα  μικρό σκυλί Δαλματίας.

–Πόσο είναι ;

–50 ημερών.

–Έχει καταγάλανα ματάκια.

–Ναι, είναι παράξενα.

–Είναι πανέμορφο, αλλά έχουν κάποιο πρόβλημα με τη διατροφή τους, δεν είναι έτσι.

–Δεν πρέπει να τρώνε πρωτεϊνες, καθόλου κρέας, μόνο κοτόπουλο, μου λέει.

–Μα γιατί;

–Παθαίνουν αλλεργίες.

 

Τηλεφωνάει ο Γιώργος ο οδοκαθαριστής. Υπάρχει τριήμερο Ιταλικό Φεστιβάλ στην Τεχνούπολη, χορός τραγούδια, κινηματογράφος, θεατρικές παραστάσεις, επίδειξη μόδας τα πάντα και τη Δευτέρα παρακαλώ, τετραήμερο. Υπάρχει ταινία στην πλαζ της Βούλας που έχει γίνει κατάληψη. Πώς πας εκεί; Με το τραμ, απαντάει  ο γυμνασμένος περιπατητής Τζωρτζ.  Επίσης στο Nosotros  αρχίζει κύκλος διαλέξεων για Χάνα Άρεντ. Ομιλήτης ο Στέφανος Ροζάνης. Εμ εκεί θα πάω. Όπου Ροζάνης τρέχουμε. Αν και μερικές φορές δεν είναι αρκετά σαφής. Αυτό κάνει πιο γοητευτική τη φιλοσοφία του, κάτι που συμβαίνει υπέροχα με τον Ντεριντά.  Ο Nosotrosείναι τίγκα και στέκομαι όρθιος στον τοίχο. Όλοι καπνίζουνε γι αυτό είναι ανοιχτές οι μπαλκονόπορτες, μαζί με τις αφίσες και κάτι πίνακες δεύτερης διαλογής στο τοίχο η όλη φάση θυμίζει παριζιάνικο μπιστρό. Ο Ροζάνης δεν σταματάει να καπνίζει. Θα πεθάνει και θα καπνίζει. Σαν τον Πουλικάκο κι αυτός. Γεννήθηκαν μ΄ένα τσιγάρο στο χέρι. Αρχίζει ο Ροζάνης. Τρεις είναι οι άξονες στο βιβλίο της Άρεντ «Η ανθρώπινη υπόθεση»: Η εργασία, ο μόχθος και η πράξη. Η εγκαινιαστική πράξη δημιουργίας δεν είναι η νόηση, αλλά η εργασία. Όταν τελειώνει φεύγω, έχει κι άλλο ομιλητή. Δεν μπορώ. Η Αθήνα μου φαίνεται για πρώτη φορά τρομακτική στην περιοχή, Παρασκευή και δεκατρείς μετά τις δέκα η ώρα το βράδυ.

 

Los Olvidados στο κανάλι της Βουλής. Άγριος ρεαλισμός, μιζέρια και ποίηση. Είκοσι φορές το ’χω δει σαν καλός Μπονιουελικός αλλά θα κάτσω  να ξαναδώ τη σκηνή με τον τυφλό ζητιάνο που χαϊδεύει με το περιστέρι την πλάτη της ωραίας ασθενούς στην παράγκα για να της απαλύνει τον πόνο. Από τις πιο ωραίες σκηνές στο σινεμά. «Της κάνει εξαγνισμό», θα πουν οι πιτσιρικάδες.

Πάλι και κάθε στιγμή στο μυαλό μου η Ευρυδίκη. Θα της πιω το αίμα με τη σκέψη μου. Τάκανα σκατά και θέλω να βγω από πάνω γιατί υποφέρω. Υποφέρω σωματικά. Δεν είναι ο χρόνος που σε σακατεύει. Είναι η θλίψη.

 

14.4.18 Σαββάτο. Άνοιξη μέσα στη σκόνη από τη Σαχάρα. Ζέστη 27 βαθμών. Τα λέει μια χαρά πάλι ο Γιάννης Η. Χάρης στη Συντακτών για τη θρησκοληψία και τη θεομπαιξία για τα «περίτεχνα βαναυσουργήματα στον πλαστικό επιτάφιο με πέρλες της Τρίπολης» για τον μαϊντανό ψάλτη Γαϊτάνο, για τους χαυσαυγίτες παπάδες και το άγιος Φως: αρχηγός κράτους που βγάζει …λόγους. Τι τα θέλεις φίλε είμαστε ένα θεοκρατικό και φιλοπόλεμο κράτος.

 

Πετάγομαι στη Λαϊκή για τα φρούτα μου κι επιστρέφω βλέποντας μία πορεία αναρχικών υπέρ των μεταναστών. Μου φτιάχνουν τη μέρα κι ενώ οι μετανάστες του Αγίου κοιτούν με απορία, οι ταξιτζήδες  κοιτάζουν με απέχθεια, αν μπορούσαν να τους εξαφανίσουν και τους αναρχικούς και τους μετανάστες και να ξανάρθουν οι μέρες οι παλιές που έπαιρναν ένα και δύο και  τρεις πελάτες μέσα και κάπνιζαν σαν βασιλιάδες, άφηναν τις γριούλες στην ανηφόρα και δεν πλήρωναν εφορία, έστελναν τα παιδιά τους στα καλύτερα σχολεία -αχ οι παλιές μέρες πέρασαν για πάντα, γίνανε παιχνίδι στα χέρια των παιδιών και των αναρχικών.

 

Το απόγευμα στο Ιταλικό Φέστιβαλ στο Γκάζι. Πατάτες. Απελπιστικά κακή Έκθεση. Μπορούσα να τους δανείσω μερικούς από τους  πίνακες μου, από τις Συρακούσες θα λέγαμε. Φιλμ χωρίς δόντια. Μόνο η Ακαδημία Πλάτωνος με τον Καφετζόπουλο είχε κάτι να πει. Η Αλιτάλια μοίραζε κάτι καπελάκια, αλλά δεν τα προλάβαμε, εξαντλήθηκαν. Από κρασιά τίποτα. Το δυνατό όμως χαρτί η μόδα. Βέβαια. Versace, Giorgio Armani, Gucci, Missoni, Dolce & Gabbana, Prada όπως σαλάμι αέρος και παρμεζάνα που τα πουλάνε από ένα μικρό ψυγείο, σαν  αυτά που σπρώχνουμε με παγωτά στο δρόμο.

 

Το βράδυ στην Καλών Τεχνών να ακούσουμε σε κονσέρτο αλληλεγγύης τους Lost Bodies το  θρύλο του αθηναϊκού  Underground, τον Πουλικάκο και το Δημητράκα, εκδήλωση αφιερωμένη εξαιρετικά στο μουσικό Χρήστο Ζυγομαλά που αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα υγείας. Eίναι εδώ και πουλάει και το βιβλίο του  «Η μπαλάντα της πλατείας» (Εξαρχείων). Η εκδήλωση είναι προγραμματισμένη για τις επτά, αλλά πήγε εννιά και δεν έχει αρχίσει. Χαλασμένα τα μικρόφωνα κι αργούμε, έχει πλακώσει ατέλειωτη πιτσιρικαρία ντυμένη στα μαύρα. Ο Τζωρτζ είναι εδώ με την παρέα του, η Χέσε και η Μάσα στην ταράτσα. Η συναυλία άρχισε κοντά στις δέκα. Ο Πουλικάκος δεν έχει πια φωνή σιγοντάρει, ακούγεται η ανάσα του στο μικρόφωνο από το τσιγάρο που καπνίζει, το πάρτι έχει κάτι συγκινητικό, μοιράζουν «σουβλάκια από σόγια» και μπύρες.

 

Βομβαρδισμός στη Συρία ως απάντηση στην οιονεί χρήση χημικών από τους κακούς του Ασάντ.

Πόσο κάνει ένα διαμέρισμα σήμερα στη Δαμασκό;

 

15.4.18 Κυριακή. Συννεφόκαμα. Ευνοείται η μεταφορά σκόνης. Στο παζάρι. Ευγενείς γύφτοι. Αγοράζω μισοπεθαμένα φυτά, περπατάω μούσκεμα με 28 βαθμούς, περιμένοντας το μαγικό τζιπ των κοριτσιών. Όπου νάναι θα φανεί.

 

-Στην Πλατεία Βικτωρίας με τα κορίτσια τρώμε παγωτό και βλέπουμε τον αθάνατο Παναθηναϊκό.  Τα κορίτσια έχουν παρκάρει σαν καλές Ελληνίδες στην πλατεία, έτοιμες για καυγά.  Θέλουν να βγάλουν φωτογραφίες μπροστά στο άγαλμα της πλατείας. Δεν θέλω να γίνω θέαμα είμαι κουρεμένος πολύ και καθώς δεν είχα ποτέ μου φαβορίτες, τα γένια μου αρχίζουν από τα μάγουλα κι έτσι μοιάζω με 18χρονο  πεζοναύτη επί 4 όμως, όπως το αυτοκίνητο των κοριτσιών που τώρα θέλουνε να περιπλανηθούν στον οδό Φυλής. (Ο Κάλας γράφει κάπου Φιλείς).

 

16.4.18 Δευτέρα. Μέρες καρμπόν της σκόνης 24 βαθμοί. Η Σαχάρα έχει εγκατασταθεί στη Δεριγνύ. Αθώος ο Τάσος Θεοφίλου  χωρίς καμία αποζημίωση, όπως συνηθίζεται σε πιο οργανωμένες  κοινωνίες, αντιθέτως ο Εισαγγελέας άσκησε έφεση και θα ξαναδικαστεί. Αντιγράφω το τελευταίο του  κείμενο από το βιβλιαράκι «παρανουερικό» εκδόσεις ασύμμετρη απειλή και βρίσκω ότι ο συγγραφέας Θεοφίλου παρουσιάζει περισσότερο  ενδιαφέρον από πολλούς  επαγγελματίες της γραφής. Κάνει το ιδεολογικό του μάθημα με την πρέπουσα λογοτεχνικότητα, συνδυάζοντας Μορφή και περιεχόμενο

 

σκέτη ποίηση –Μελιγαλάς στυλ

Της είπε: το ξέρω πως δεν είμαι ιδανικός εραστής. Εσύ θέλεις κάποιον να σου συμπεριφέρεται σαν να είσαι το αφεντικό του αλλά να σε πηδάει σαν ταξικό εχθρό. Εμένα μου αρέσει να σου φέρομαι σαν σύντροφο και να σε πηδάω σαν πορσελάνη.

Του είπε: μην πας φυλακή. Δεν έχουν σημασία αυτά.

Της είπε: θα κάνω ότι χρειαστεί για να μην πάω, εκτός από το να ανεχθώ μια ζωή χειρότερη από αυτήν της φυλακής.

Του είπε: βρες επιτέλους μια δουλειά.

Της είπε: δεν μπορώ. Είμαι καλλιτέχνης.

 

Ακούστηκε ο ήχος της εξώπορτας να σπάει. Έτσι είναι. Τα ΕΚΑΜ δεν χτυπάνε ποτέ πριν μπούνε. Το λάθος ήταν ότι ελλείψει χώρου εισέβαλαν ένας – ένας. Εκείνος έβγαλε το ούζι και θέρισε. Τα ΕΚΑΜ έπεφταν σαν τις μύγες. Εκείνη έκλεισε τα αυτιά της και τσίριζε.

Της είπε: τι σου έλεγα; Σκέτη ποίηση. Μελιγαλάς στυλ.

Όταν η ατμόσφαιρα του δωματίου καθάρισε από την μυρουδιά της μπαρούτης. Όταν η εικόνα του δωματίου καθάρισε από τα αιωρούμενα πούπουλα. Όταν ο ήχος του δωματίου καθάρισε από την μονοτονία των επιθανάτιων ρόγχων. Τότε και πριν το αίμα προλάβει να ξεραθεί του είπε: ας φύγουμε.

 

 

Δημήτρης Τζουμάκας