2.3.18 Παρασκευή. Η συνάντηση της ομάδας του Earlwood. Όλα τα καλά αριστερά παιδιά εδώ. Καφέδες, μπύρες και απωθημένα και πώς θα πάρουμε την Πόλη. Τον Άτλαντα δηλαδή. Τιρλανταντά τιρλανταντά, ντα.

Ευτυχώς έρχεται ο Τιμ Κωτούλας ένα φανταστικό άτομο που είχα χρόνια να το δω και με γλυτώνει από την κομματική ακαταστασία και την ψυχική μου αστάθεια. Πάμε στο παραθαλάσσιο Μπράιτον για ψαράκια. Ψαρίλα μυρίζει ο άνεμος και πετρέλαιο από τα αεροπλάνα που κατεβαίνουν στο Σύδνεϋ πάνω από ένα αιώνια αραγμένο φορτηγό πλοίο λες κι ήταν χτες στην Ελευσίνα και στο Σκαραμαγκά. Ο Τιμ παραμένει ανύπαντρος κι επειδή προβλέπει ότι δεν θα αποκτήσει παιδιά έσπευσε να βαφτίσει δύο κοριτσάκια, ένα στην Ελλάδα και το άλλο στην Αυστραλία. Ο Τιμόθεος που το όνομα τους είναι τελικά Ευθύμιος έχει κάνει φοβερά ταξίδια Ισραήλ, Αλβανία, Γη του Πυρός, Κακαντού σ’ αυτό το φοβερό φυσικό πάρκο στη Β. Αυστραλία. Με τη λίμνη γεμάτη νούφαρα και τους κροκόδειλους να χασμουριούνται δίπλα σου.

Εδώ ο ελληνισμός υποχωρεί. Δεν υπάρχουν χώροι συνάθροισης, μου λέει. Πήγαινε στον Άτλαντα, του λέω. Είναι πολύ οικογενειακός, πολύ κλειστός, λέει.

Γυρίζω στο σπίτι, κάνω ένα μπάνιο και στις έξι η ώρα έρχεται ο George Sotirios και με παίρνει για dinner στο κορεάτικο πια Μάρρικβιλ. Μου δίνει και δύο γαλλικά βιβλία. Raymond Queneau. Le voyage en Grece. Τόχω διαβάσει, αλλά δεν το έχω στη βιβλιοθήκη, οπότε το παίρνω σαν μαζέτας, όπως κι ένα βιβλίο του Τσε Γκεβάρα με τίτλο Voyage a motocyclette που δεν το ήξερα καθόλου, όπου ο 25χρονος Τσε ταξιδεύει με μηχανή πάνω στο σώμα της λατινικής Αμερικής και λέει τα δικά του. Μιλάμε για τα κορίτσια απ’ το πανεπιστήμιο, τα βλέπει που και που, τη Φωτεινή, το Σπουργίτι, την Επιστήμη, –η Ακριβούλα στη Θεσσαλονίκη πια. Ο George αγόρασε διαμέρισμα στα Εξάρχεια. Τίποτα σπουδαίο, ένα δώμα. Αλλά έχει κι ένα άλλο και το νοικιάζει στην ίδια περιοχή. Πολύ ωραία, να πάρεις και τρίτο.

 

3.3.18 Σάββατο. Συννεφιά και ζέστη που πέρασε τους 28 βαθμούς. Δεν ανοίγει το κομπιούτερ, μου έσπασε τα νεύρα. Θα χάσω επαφή με τους αναγνώστες μου στην Ελλάδα και το παγκόσμιο στερέωμα δεν στέκεται καλά, όπως εγώ. Θα αγοράσω καινούριο. Αλλά τι θα γίνει τώρα; Πρέπει να στείλω τα Τετράδια Αμνησίας στο Σταμούλη. Τα λιβανίζω είκοσι χρόνια στα καρτιέ του κόσμου και είκοσι μέρες τώρα στην Αυστραλία, κλεισμένος στο σπίτι πίνοντας τα ωραία κρασιά του γιού μου. Εντάξει, ένα ποτήρι την ημέρα, αλλά εικοσιτόσες μέρες να ’σου πέντε μπουκάλια παγωμένα Semillon Sauvignon blanc πιθανότατα τα καλύτερα λευκά κρασιά του κόσμου. Πίνω τώρα ένα Σωβινιόν Angove BIN Ref. F7890 της Νότιας Αυστραλίας 12% του οποίου τα σταφύλια συνελέγησαν τη νύχτα υπό τις αχτίδες του μισοφέγγαρου για να διατηρήσουν το άρωμά τους συνοδευόμενο από πατέ χήνας που δεν το βρίσκεις στην Αθήνα, ούτε στο Βασιλόπουλο. Πώς μπορούσα να ζω εγώ γάλλος υπήκοος χωρίς πατέ τόσο καιρό; Πατέ Τασμανίας, εφάμιλλο Γαλλίας. Τι θα γίνει με τους Αυστραλούς μιμούνται τους Γάλλους; Και τυρί γαλλικό φτιάχνουν. Την περίφημη φέτα πάντως την περιφρονούν. Ούτε πειράματα πυρηνικά α λα γαλλικά στον Πυρηνικό Ωκεανό κάμνουνε.

Θερμοκρασία 29 β. Κελσίου και πάμε για μπάνιο με θυγατέρα, παιδιά, γαμπρό. Δύο αυτοκίνητα. Από συνεννόηση μύλος. Κάτω από τη σήραγγα του Χάι Γουέι δυστύχημα και κολλάμε. Τώρα με πιάνουν οι κλειστοφοβίες. Τώρα αρχίζει η γκρίνια.

 

4.3.18 Κυριακή έξοδος ηρωική. Με το τρένο από το Campsie για το City. Πρώτη φορά που πάω στην καρδιά της πόλης μετά από 45 μέρες στο Σύδνεϋ.

Συναντάω καταρχήν τον πάροικο Κ.Κ που έχει τέσσερα παιδιά, λερωμένο με ασβέστες. Δουλεύεις ακόμη; Βοηθάω το γιο μου. Οι τρεις κόρες του είναι παντρεμένες αλλά δεν τις πολυβλέπει, η μία είναι στο Λονδίνο και θέλει τώρα να αποκαταστήσει το γιο του. Εύγε. Αλλά του φταίνε οι κινέζοι. Έχουν κατακλύσει την Αυστραλία, την έχουν χαλάσει, φταίει η κυβέρνηση που τους φέρνει. Ξέρεις πώς έρχονται; Πού να ξέρω; Έρχονται σαν φοιτητές, τελειώνουν εδώ και μετά σαν ειδικευμένοι παίρνουν βίζα παραμονής και φέρνουν ένα λόχο κίτρινους και τους βάζουν και δουλεύουν με 12 δολ. την ώρα. Εντάξει ρε Καπακάπα οι Ελληναράδες φέρνανε τους συγγενείς τους και δουλεύανε τζάμπα για ένα πιάτο φαί. Αυτοί όμως θα μας φάνε, λέει.

Στο μικρό παζάρι του Campsie αγοράζω δυο πίνακες και μια πέτρα και βλέπω τον Ανανία αναμαλλιασμένο. Θα μας φάνε οι μαϊμούδες, μου λέει. Ποιες μαϊμούδες; Τον ρωτάω. Οι Ασιάτες, γεμίσαμε Ινδούς. It’s O.K λέω, δεν είναι οκέι, λέει γι αυτό αυτός πάει στο νησί του κάθε χρόνο όπου έχει 40 στρέμματα σταφύλια και φίλους και περνάει καλά. Αυτός παίρνει το αεροπλάνο κάθε χρόνο κι εγώ τώρα παίρνω το τρένο και όντως: Είναι γεμάτο Ασιάτες και ξεχωρίζει ένα πολύ χοντρό ζευγάρι Ινδών. Ινδοί και χοντροί, περίεργο. Στο μυαλό μας έχουμε την Καλκούτα και την ανθρωπιστική κρίση του μεταπολέμου. Μαγική διαδρομή με το τρένο τόσο ωραία σαν να πηγαίναμε στην Κατούμπα. Κέμσι–Κάντμπερι. ΤοCanterbury το κάνουνε Κάντμπερι και το Syndenham Σίντνεμ. Τρώνε σύμφωνα. Θα ακούγεται ένα βζζζζζ σε λίγο. Ακόμη πιο ωραία όμως είναι η διαδρομή από το North Bexley στο Turrella.

Στους τοίχους του σταθμού Redfern όλο διαφημίσεις με φωτογραφίες μόνο νεαρών φοιτητριών ασιατικής καταγωγής που προβάλλουν ιδιωτικά Ιδρύματα στην Αυστραλία. We are serious about your career θέλουμε να αξιοποιήσετε τα μαθήματα στην τάξη και να δείτε στην πράξη τη ζωή. Μπα τι μας λέτε; Υπάρχει και ζωή;

 

Κατεβαίνω στο λιμάνι όπου δεσπόζει το κρουαζιερόπλοιο Costa Luminosa, ναι υπάρχει ζωή λουξ «λουμινέζα» αλλά δεν τη ζηλεύω, δεν θα ήθελα να ταξιδέψω διότι τυγχάνω κλειστοφοβικός και δεν μπορώ τις καμπίνες, ζηλεύω αυτούς που δεν είναι κλειστοφονικοί.

Πρωτίστως πηγαίνω στο μουσείο της Μοντέρνας τέχνης. Αυτή τη φορά δεν βλέπω τίποτα που να με τραβάει. Εκτίθεται ένα ποδήλατο μεταλλικό κι ένα μεγάλο ρολόι που γεμίζει μία αίθουσα. Το πίσω μέρος του ρολογιού είναι ανοιχτό ώστε να βλέπουμε σε μεγέθυνση τις τροχαλίες που γυρνούν το χρόνο. Στο νου μου έρχεται ένα βίντεο που είδα πρόσφατα στο διαδίκτυο μια αράχνη σε γκρο πλαν πώς υφαίνει τον ιστό της. Έτσι κι εδώ βεβαιώνομαι ότι η τροχαλία «χτίζει» το χρόνο. Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι «υφαίνουμε» το χρόνο, νόμιζα ότι τον ξυλώνουμε. Το μόνο αξιόλογο που βρίσκω είναι το βίντεο της σκωτσέζας Joan Ross με τίτλο Colonial Grab. Υπήρχε και πέρυσι αυτό το ωραίο βίντεο, ένα σχόλιο καρτούν για τους άποικους που ξηλώνουν τα δάση και αφανίσανε τους ιθαγενείς που μέχρι πρότινος δεν τους καταγράφανε καν στα κιτάπια τους. Τους υπολογίζανε ως πανίδα καμιά 200.000 πληθυσμό.

Στο παζάρι κάτω από τη γέφυρα οι επισκέπτες κάνουνε ουρά έξω από ένα μαγαζί psychic readings, λέει. Τι είναι αυτό; «Ψυχικά διαβάσματα»; Ωχού Tarot prophecy! 15 λεπτά 40 δολάρια, μισή ώρα 60, 45 λεπτά 80 δολ. Μία ώρα 100. Δεν πάει καλά ο κόσμος.

5.3.18 Δευτέρα. Συννεφόκαμα και υγρασία 23 β. Λίγες σταγόνες βροχής. Δοκιμάζω το πόδι μου πηγαίνοντας στο Μιχελακάκη. Περπατάω και σκέφτομαι. Τι σκέφτονται όσοι περπατάνε. Εκατομμύρια άνθρωποι περπατάνε, περισσότεροι οδηγάνε. Σκέφτονται κι αυτοί που οδηγάνε; Ναι κι αυτοί. Περπατάω και σκέφτομαι τα ραντεβού που πρέπει να κλείσω με τους γιατρούς στην Ελλάδα. Σκέφτομαι τις λυκοφιλίες, τους συσχετισμούς, τους σχηματισμούς για την εισβολή στον ωραίο Άτλαντα που έχει γίνει ωραίος χάρη στην πολιτιστική παρέμβαση του εργασιομανούς ζεύγους Μιχελακάκη. Σκέφτομαι τα προσωπικά. Τι να πεις; υπάρχουν τόσες εμπάθειες. Σκέφτομαι τις γεωστρατηγικές αναλύσεις των συντρόφων, το σεβασμό προς τον Πούτιν και τον Ασάντ τον αντιαμερικανισμό και τον υπερπατριωτιμό τινών χωρίς να σκέφτονται τους ανθρώπους που ξεκληρίζονται, τους ανθρώπους με τα τσαλακωμένα πρόσωπα και τα κομμένα χέρια, τους πνιγμένους της Μεσογείου. Σκέφτομαι ότι τρεις άνθρωποι πέθαναν αυτές τις μέρες από λιστερίωση σε διάφορες περιοχές της Αυστραλίας από μολυσμένα πεπόνια κανταλούπε. Τι είναι λιστερίωση και τι κανταλούπε; Σιγοτραγουδάω «μες τη ζωή μας την πεζή ως πότε πια κανείς θα ζει» και «πεθαίνω για σένα κι ας είσαι απάτη, δεν πα να είσαι ψέμα εγώ σε λέω αγάπη». Τι ωραία να το τραγούδαγε αυτό και η Ευρυδίκη! Τι να σκέφτεται η Ευρυδίκη; Τα ταξίδια που θα κάνει; Ποια η πιθανότητα να βρει κάποιον που να την καταλαβαίνει; Εγώ που την καταλάβαινα τα σκάτωσα. Σκέφτομαι φιλμάκια, μην αρχίζω να τα αραδιάζω τώρα, τις ερωτικές σκηνές που αποτυπώθηκαν για πάντα στο μυαλό μου και μουσικές ωραίες σφυρίζω, κουράζομαι. Σκέφτομαι τον Παναθηναϊκό. Τα είδαμε όλα τις τελευταίες δεκαετίες. Τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, την κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ, την κατάρρευση του γεφυριού της Πλάκας, την κατάρρευση της Ελλάδας, την κατάρρευση του Παναθηναϊκού.

Έκανα τα τεσσερισίμιση χιλιόμετρα σε 55 λεπτά. Εντάξει το πήγα. Βλέπω ότι και στον Εμτζέι αρέσει να τον χρονομετρούνε πόσο γρήγορα θα γράψει την αλφαβήτα, πόσο γρήγορα θα πάει από τη μια μεριά της πισίνας στην άλλη, ζει και αναπνέει με το βίντεο και το χρονόμετρο, σε πόσα λεπτά θα κάνει το γύρο του πάρκου κλπ.

 

6.3.18 Τρίτη. Μικρή βροχούλα και ζέστη 25 β. Μία εταιρεία παλιανθρώπων άρπαξε τη γη των ιθαγενών στην Κεντρική Αυστραλία. Θα επικρατήσουν οι παλιάνθρωποι.

Απογευματινή έξοδος με Άθα Σινάνη. Είναι ο ζωγράφος που έχει σταματήσει να ζωγραφίζει και τους περισσότερους πίνακές του τους έχω στο σπίτι μου στην Αθήνα και τους καμαρώνω ολημερίς. Πήγαμε στο Νιουτάουν αλλά μόλις παρκάραμε έπιασε μπόρα και τρέξαμε για καφέ στο Cow & moonόπου ήπια τσάι. Η σερβιτόρα μια γλυκύτατη στρουμπουλή ασιάτις ευγενική και χαρωπή, όσο δεν παίρνει. Την χάζευα επί πολύ σαν χάνος όπως τους πίνακες του Σινάνη. Όταν σταμάτησε η βροχή κινηθήκαμε στο King Street κι ο Άθας μου έλεγε ότι έχει μία καινούρια σχέση, οπότε εγώ γνωρίζοντας τη ρέμπελη φύση του Άθα του είπα ότι αυτό είναι λίγο πρόβλημα γιατί πρέπει να ξυρίζεσαι, να φτιάχνεσαι «να χτενίζομαι, να είμαι ευγενικός» λέει ο Άθας. Προέρχεται από εργατική τάξη από την Παραμάτα και είναι δασκάλα, λέει. Είναι έξυπνη. Έχει και σκύλο. Που τον αγαπάει πολύ, να φανταστείς κοιμάται μαζί του. Ωχ ανταγωνιστής, λέω. Όχι τα πάμε πολύ καλά με το ζώον. Μόνο που προσπαθώ να της μάθω τι είναι σκύλος. Διότι άλλο πράγμα ο ελληνόσκυλος κι άλλο ο αυστραλόσκυλος που τον ταΐζουν στο στόμα και είναι υπερπροστατευόμενος. Μου φαίνεται ζηλεύεις το τετράποδον, του λέω. Όχι ρε φίλε το dog δεν κάνει σεξ με την κοπέλα.

Κατευθυνθήκαμε στο εστιατόριο των ανέργων αλλά είχε μία (σκυλίσια) ουρά μέχρι απέναντι και μετά ο Άθας κέρασε τυροπιτάκια και σπανακοπιτάκια σε ένα πολύ κυριλέ μαγαζί.

Κατόπιν περάσαμε για μπύρα στην πιο λαϊκή μπυραρία του Κινγκ στριτ απέναντι από τους αδελφούς Λιανού. Απ’ τις πιο παλιές αυστραλέζικες παμπ. Οι τηλεοράσεις παίζουν αμερικάνικο μπάσκετ, βλέπουμε επίσης κυνοδρομίες και ιπποδρομίες με καρότσες, ενώ μια Daily Telegraphπαρατημένη σε ένα τραπέζι είχε με τα γνωστά γαϊδουρογράμματα ως υπέρτιτλο Τέλος στην κόλαση του γκέτο. Τίτλος: Η πόλη εξάγει σκουπίδια. Υπότιτλος: Αποκλειστικό. Ο αποκλεισμός των ναρκωτικών καθαρίζει τις χειρότερες σφηκοφωλιές των εργατικών πολυκατοικιών. Καταλάβαμε. «Σφηκοφωλιές» οι εργατικές πολυκατοικίες, ενώ τα «αριστοκρατικά» διαμερίσματα στην πόλη μπροστά στο περίτεχνους κολπίσκους του λιμανιού λες και δεν είναι γεμάτα κοκαΐνη και πεντακάθαρη ηρωίνη. Η εφημερίδα είναι κάπως καλύτερη από το δικό μας Μακελειό. Λίγο χειρότερη από το Πρώτο Θέμα και την Εστία.

Είδα μία πολύ ωραία σκηνή επιστρέφοντας ως ένοχος, ακροποδητί: η Αρετή διάβαζε ένα αγγλικό παραμύθι στην Έρικα κι αυτή γλάρωνε και σιγά σιγά αποκοιμήθηκε.

 

Δημήτρης Τζουμάκας