1.11.19 Καλό μήνα. Σεισμός σήμερα το πρωί στην Αλβανία και ακολούθως στο Καρπενήσι.
Χτες μετά τη νέα κανονικότητα και τη νεροποντή, στέγνωσα, άλλαξα ρούχα και πήγα να δω μία σύντομη solo performance με τίτλο «Η», στο Καφενείο «Παγκάκι» κολλεκτίβα εργασίας, στο Κουκάκι. Μια σωματική θεατρική δράση ανοιχτού χώρου, για την έμφυλη βία στον κόσμο της πατριαρχίας. Ένα ζωντανό γυναικείο έκθεμα στέκεται ανάμεσα στο πλήθος, στη ζέστη και στην υγρασία, μια βίαια παραμορφωμένη σύζυγος, κόρη, αδελφή, εγγονή, ανιψιά, ξαδέλφη, μητέρα, θεία, γιαγιά, ερωμένη. Η γυναίκα σύζυγος, μοντέλο, εργάτρια, καριερίστα, bimbo, μετανάστρια, χωριάτισσα, εναλλακτική, πρωτευουσιάνα, έφηβη, αγοροκόριτσο, νεαρή Ρομά, τρανς. Το γυναικείο σώμα ως ζωντανό έκθεμα, ως προϊόν εκμετάλλευσης, ως προϊόν κακοποίησης.
Παρόμοια θεματολογία έχει και ένα αριστουργηματικό διήγημα της Βασιλικής Ηλιοπούλου που διάβασα σήμερα, «Οι καμπανίτσες της Βαλεντίνας» στη συλλογή διηγημάτων Η καρδιά του λαγού. Κι η αλήθεια είναι ότι διάβαζα κάπως ανόρεχτα τις ιστορίες της μέσα από τα δικά μου υπαρξιακά προβλήματα μέχρι που έπεσα στη «Βαλεντίνα» και καρφώθηκα.
Η Ηλιοπούλου γράφει ένα διήγημα –«μαύρο ποίημα» με ένα χειρουργικό ρεαλισμό για την εκμετάλλευση και τη σεξουαλική χρήση των ξένων γυναικών παράγοντας πολύ σπουδαία λογοτεχνία άξια για δέκα κοινωνιολογικές μελέτες μαζί.
Μία αλλοδαπή που δουλεύει σε μπαρ οδηγεί έναν πελάτη στο σπίτι της στο ημιϋπόγειο για συνεύρεση, ενώ στο διπλανό δωμάτιο ακούγεται ο ρόγχος του πατέρα της που πεθαίνει. Η αλλοδαπή έχει μάθει ότι ο πελάτης δουλεύει στο δήμο και δεν του ζητάει λεφτά για τα βίτσια, σαδιστικού χαρακτήρα που υπέστη και ικανοποίησε, αλλά να βρει μία «άκρη» για να τον θάψουν γιατί «δεν έχει χαρτιά». Ορίστε έδωσα όλη την υπόθεση. Αλλά αδικώ το κείμενο. Είναι ο τρόπος που αναπτύσσονται οι σχέσεις, τα αισθήματα που πνίγονται μπροστά στις πρακτικές ανάγκες, η απανθρωποποίηση, όλη η έμφυλη βία είναι εδώ. Μας επιβάλλεται ασυνείδητα από την πρώτη μας ανάσα, υπενθυμίζοντάς μας ότι στον κόσμο της πατριαρχίας και του ανεξέλεγκτου καπιταλισμού οι ζωές των γυναικών δεν έχουν καμία ιδιαίτερη αξία. Κι εγώ έβαλα φωνές στην Μπέμπα κι άσκησα ψυχολογική βία γιατί μάλλον δεν είμαι στα καλά μου. Η Ηλιοπούλου πάντως είναι σπουδαία συγγραφέας, το τελευταίο της βιβλίο Το τέρας στο μετρό κυκλοφορεί και σημειώνει επιτυχία.
Η μελωδία FM χαιρετά το Γιάννη Σπανό. «Κι αν σ’ αγαπώ δεν σ’ ορίζω». Καίτη Χωματά. Εξαιρετική στην μπουάτ Παράγκα στην Πλάκα με τον Σαββόπουλο. Πολλές φορές εκεί πάλαι ποτέ με την Αρετή. Και μία με τη Στέλλα με την οποία είχαμε μία εφηβική πλατωνική σχέση.
«Νύχτα βροχερή. Μια φορά θυμάμαι μ’ αγαπούσες τώρα βροχή, μια φορά θυμάμαι μου μιλούσες τώρα σιωπή». Πρώτη φορά την είδαμε και ακούσαμε το άσμα αυτό με το Χάρη Κροντήρη, πάντα στην Πλάκα. Ήταν αργά, δύο το πρωί είμαστε οι μόνοι θαμώνες, ήταν παχουλούτσικη της μιλήσαμε, ήταν έξυπνη, σπιρτόζα, ήταν το νέο Κύμα Η Αρλέτα θα νοικιάσει αργότερα το σπίτι της στον Γιώργο Ιωάννου με τον οποίο είχα μία πολύχρονη αλληλογραφία τόσο από το Παρίσι όσο και από το Σύδνεϋ με αφορμή το βιβλίο του Για ένα Φιλότιμο που πολύ μου άρεσε. Ο Ιωάννου πέθανε, η Αρλέτα πέθανε, ο Χάρης εξαφανίστηκε.
Συνάντησα το ξάδερφο Μιχάλη στην πλ. Βικτωρίας για καφέ είναι εδώ για Σαββατοκύριακο. Έρχεται συχνά από το Βόλο γιατί η κόρη του σπουδάζει στην Αθήνα. Νομίζω ότι στο πρόσωπό του βλέπω τη μητέρα του και τον πατέρα του. Ήταν οι μόνοι συγγενείς που αγαπούσα τόσο πολύ. Φυσικά το ίδιο αγαπώ και το Μιχάλη.
Συζήτηση μέχρι αργά στη Βουλή για το άσυλο. Είναι το δεύτερο άσυλο. Το πρώτο ήταν το Πανεπιστημιακό, το δεύτερο είναι το προσφυγικό.
Και τα δύο άσυλα υπό διωγμόν. Δεν αρέσουν στην εθνική μας κυβέρνηση οι ασυλίες. Το πρώτο το κατάργησε, το δεύτερο το αυστηροποίησε μένει και το τρίτο στην ψυχική υγεία, να καταστραφεί.
«Ο φόβος και το μίσος για τον ‘Άλλο δεν σε κάνουν πατριώτη» είναι η κατάληξη της ομιλίας μίας βουλευτίνας της μείζονος Αντιπολίτευσης στη Βουλή Τo αντίθετo από αυτά που άκουσα στο Βιομηχανικό Επιμελητήριο.
Δημήτρης Τζουμάκας