22.12.13 Η πορεία του ενός ματιού στο Σαντιάγο της Χιλής. 354 άνθρωποι έχουν χάσει το μάτι τους από τις πλαστικές σφαίρες που χρησιμοποιεί η αστυνομία της Χιλής. Στη Γαλλία η αστυνομία έχει βγάλει μόνο 45 μάτια. Η Ελλάδα μηδέν. Όλα τα μάτια στη θέση τους. Στην αλλοδαπή δεν μετράνε και πολύ τα μάτια σου. Να τα βλέπουν αυτά όσοι κατηγορούν την ελληνική Αστυνομία η οποία χειρίζεται τους βανδάλους με τη δέουσα προσοχή και αβρότητα. Όσο για κάτι μικροβασανισμούς σε αλλοδαπούς, σε σκηνοθέτες ατίθασους και οργανωμένους ανάπηρους, που τους καταβρέχουν με τη μάνικα, αποτελούν μηδαμινές εξαιρέσεις στον κανόνα νόμος και τάξη.
- Πέθανε κι ο γάλλος τραγουδιστής Αλαίν Mπαριέρ. Elle etaitsi jolieje nel’ oublierais jamais. Είμαι κολλημένος μ’ αυτό τραγούδι πενήντα χρόνια. Το χαμένο Παρίσι. H τυποποίηση του συναισθήματος μπορεί να γίνει δηλητήριο.
- «Μου τυχαίνει καμιά φορά ύστερα από μια κουραστική και άγρυπνη νύχτα να νιώθω να γεννιέται μέσα μου ένας πόθος εξαιρετικά σαφής. Πρέπει στ’ αλήθεια να είμαι θύμα κάποιας ψευδαίσθησης: μια συνείδηση γεννιέται σε ένα φόντο κούρασης και παίρνει τη μορφή του πόθου. Ο πόθος αυτός θέτει βέβαια κάποιο αντικείμενο αλλά το αντικείμενο δεν υπάρχει παρά ως συσχετικό μιας κάποιας συναισθηματικής συνείδησης. Με μια λέξη: ο πόθος είναι μία τυφλή προσπάθεια να κατακτήσω στο αναπαραστατικό επίπεδο αυτό που μου έχει ήδη δοθεί στο συναισθηματικό επίπεδο. Ο πόθος είναι κατοχή». Ζαν Πωλ Σαρτρ. Το φανταστικό.
Με την πραγματικότητα τα βολεύουμε. Είναι τα φαντάσματα εγκληματικά θα πει ποιητικά ο Μοντερλάν.
23.12.19 Ξεκατινιάστηκαν οι άρχοντες του Δήμου, οι ποδοσφαιροπατέρες των στημένων αγώνων, οι νονοί των λιμένων Πειραιώς και Βόλου και πάσης Ελλάδος Μαρινάκης και Μπέος. Για περιττώματα μιλάει ο ένας, για κοπρίτη ο άλλος. Ο ελληνικός αθλητισμός στις δόξες του η κουλτούρα του βασιλέως των σπορ στα χάι της. Τα εγώ των φασιστοειδών όσο πιο μεγάλα τόσο πιο ηχηρό και το μπουμ όταν θα σκάσουν.
- Αύριο πετάω από τη χαβούζα των Μαρινάκηδων και Μπέων στην κόλαση του Ντιεν μπιεν Φου. Μια κουβέντα είναι να ετοιμάζεις βαλίτσες κι όλο κάτι θα λείπει κι όλο κάτι δεν χωράει. Να ποτίζεις λουλούδια την τελευταία στιγμή με το ποτιστήρι είναι βάσανο. Δεν έχω κι αυτόματο ποτιστή αν κι αυτός είναι επικίνδυνος μπορεί να πλημμυρίσει η πολυκατοικία, όπως έγινε τις προάλλες με τον έξυπνο αλβανό.
- Χριστουγεννιάτικο δώρο. Ο μπαμπάς του διετέλεσε διευθυντής του πάλαι ποτέ ΕΟΤ Αυστραλίας και Ωκεανίας στο Σύδνεϋ και τώρα ο γιος είναι ο νέος πρέσβης της Αυστραλίας στην Αθήνα. Το όνομά του Άρθουρ Σπύρου, για τους παλιούς Θανάσης Σπύρου
24.12.19 Τρίτη. Από τις εφτά το πρωί στους δρόμους για την πτήση με θυγατρική της Σιγκαπούρης προς Αυστραλία, που πάλι καίγεται. Τρεις άνθρωποι μεγάλης ηλικίας πουλάνε λαχεία στην είσοδο του αερολιμένος. Στις γιορτές πληθαίνουν οι μικροπωλητές και οι ζητιάνοι. Χριστουγεννιάτικος μικροπωλητής υπήρξα κι εγώ μια φορά στο Παρίσι μόνο που δεν έβγαλα τίποτα. Μας γυρίζανε με αυτοκίνητο στα λαϊκά προάστια του Παρισιού και πουλάγαμε μολύβια και καρτούλες (που τις έφτιαξαν ανάπηροι καλλιτέχνες με το στόμα τους) στους κατοίκους των λαϊκών πολυκατοικιών. Τις πενταροδεκάρες τις έπαιρνε ο οδηγός. Όταν το βράδυ γυρίσαμε πτώματα και πήγαμε να πληρωθούμε το ποσοστό μας, το γραφείο ήταν κλειστό κι ο εργοδότης εξαφανισμένος.
Την ώρα που χαζεύω τα βιβλία μία νεαρά κυρία ευπαρουσίαστη με ρωτάει:
–Να σας τα πει;
–Δεν καταλαβαίνω, ποιος και τι να μου πει;
–Τα κάλαντα!
Α μάλιστα, τώρα βλέπω ένα λιλιπούτιο πλάσμα με ένα τριγωνάκι στο χέρι. Ένιωσα άβολα να μου τα πει κατ’ ιδίαν μέσα στο αεροδρόμιο ένα παιδάκι, δεν είχα και ψιλά, είπα «όχι, δεν πειράζει, σόρι». Συνέχισαν, συνέχισε αλλού, η γυναίκα κούτσαινε, ήταν μάλλον Φιλιππινέζα.
- Στο αεροπλάνο τώρα. Τέσσερα. ζευγάρια ελλήνων συνταξιούχων πάνε για χριστουγεννιάτικες διακοπές στο Πουκέτ της Ταϋλάνδης. Το ένα ζευγάρι από την Κέρκυρα κίνησε, έχω συγγενή στην Αυστραλία, λέει ο άντρας. Ποιον; Τον Κουλούρη. Το Γιώργο; Είναι φίλος μου. Μικρός που είναι ο κόσμος!
Το άλλο ζευγάρι είναι από την Κρήτη: «Ο άντρας μου είναι μαθηματικός κι εγώ φιλόλογος», λέει η Κρητικιά, «έχετε ωραία πατρίδα» λέω, «μπα την ξεπουλάνε εγώ αντιτίθεμαι σ’ αυτές τις αγοροπωλησίες αλλά να, έρχονται οι γερμανοί και δώσανε στον άλλο 80.000 ευρώ για δύο στρέμματα του άρεσε ο βράχος που έβλεπε από ψηλά, λέει. Μου ζήτησαν και μένα ένα στρέμμα χέρσο. Δώστο, μου λένε οι γείτονες στο χωριό, τι θα το κάνεις; Τόδωσα κι εγώ για είκοσι χιλιάδες και πάμε ταξίδια. Αλλά πλημμύρισε η Κρήτη ξένους, αφρικανούς και ασιάτες. Εγώ λέω είναι πληθυσμιακή βόμβα αυτοί οι άνθρωποι, οικολογική, υγειονομική βόμβα». «Είναι αλήθεια», συμφωνώ, «κυκλοφορούν πολλές βόμβες».
«Δεξιός, δεξιός; Τι πάει να πει δεξιός;», λέει ο Κερκυραίος στον αέρα. «Έχω γυρίσει όλο τον κόσμο, ανοίγουν τα μάτια σου. Πάω στο Βιετνάμ κι όταν φεύγαμε βλέπω μια ζητιάνα και μούχαν περισσέψει ένα σωρό χαρτονομίσματα της χώρας αυτής. Της τάδωσα για ένα τόσο δα πραγματάκι που πούλαγε. Όχι μου λέει, ντόλαρς, θέλω ντόλαρς, δεν ήθελε τα βιετναμέζικα λεφτά, ήθελε σκληρό νόμισμα. Τα δολάρια είναι το παν και μιλάμε για μια γυναίκα που πολέμησε τους Αμερικανούς».
Δημήτρης Τζουμάκας