23. Δευτέρα. «Ξέρεις τόσα για μένα και δεν με καταλαβαίνεις. Ξέρω, δεν θα πει καταλαβαίνω. Μπορεί να ξέρουμε τα πάντα και να μην καταλαβαίνουμε τίποτα». Αντόνιο Πόρτσια.

 

Όλη μέρα κλεισμένος στο καβούκι μου (γράφοντας τις γνωστές ανοησίες). Δεν μπορείς να ικανοποιήσεις όλο τον κόσμο, γι αυτό δεν ικανοποιώ κανένα. Εκεί, στέρηση. Αποχή. Λιτότητα. Βγες έξω λέει η Κλαίρη, φύγε από το κέντρο, πήγαινε στην περιφέρεια και στους κήπους. Ορίστε, πηγαίνω στην άνοιξη, η άνοιξη έρχεται σε μένα σαν αλλεργία περνάει από μπροστά μας, πέρασε, πάμε για το καλοκαίρι, πέρασε κι αυτό, πέρασε η ζωή μας κυνηγώντας φαντάσματα.

 

Μεγάλη βόλτα για ξεμούδιασμα μέχρι τον Ηρόδοτο. Στη Ζαλοκώστα συνάντησα τυχαία το συνάδελφο Δημήτρη Οικονόμου. Σε σύνταξη από το 2014. Δεν έχει πάρει ακόμη την κανονική σύνταξη μου λέει. Πώς έτσι; Άστα, αν το ήξερα δεν θα αφήναμε τις δουλειές μας για πρόωρη σύνταξη. Τώρα πρέπει να περιμένω μέχρι τα 67 μου, ξαναλέει.

Πιτσιρικά, κι εγώ προσωρινός είμαι, στον τρίτο χρόνο. Είμεθα προσωρινοί συνταξιούχοι που διαιτώνται με σπόρους και κόκαλα, κλεισμένοι στο προσωπικό τους Χαρτοβασίλειο μπροστά σε έναν υπολογιστή, για να παίζουμε.

 

24.4.18 Τρίτη. Πάλι εκδοτικός Οίκος Ηρόδοτος, κορίτσια σκυμμένα χωρίς αναπνοή, στην παραγωγή βιβλίων που δεν θα διαβάσει κανείς. Άλλο εργοστάσιο χαρτιού.

 

Το σχέδιο Αννάν για λύση του Κυπριακού απορρίπτεται με ποσοστό 76% από τους Ελληνοκύπριους (σαν σήμερα 2004)

 

We need to talk. Αγγλοσάξων γράφει με κόκκινη μπογιά σε τοίχο. Ζητά απελπισμένα επικοινωνία ή ζητά εξηγήσεις; «Χρειάζεται να μιλήσουμε». Να εξηγηθούμε ή απλώς να μιλήσουμε; Να μιλήσουμε με ποιον; Να πούμε τι;

 

Το απόγευμα στην παρουσίαση του βιβλίου της Αλεξάνδρας Δεληγιώργη για τον μοντερνιστή Νικόλα Κάλας, πάνω από τη Στοά του βιβλίου. Λάθος αποδεικνύεται η δημοκρατική συζήτηση όπου κάποιος αντιρρησίας, χωρίς σεβασμό στο συνομιλητή του και χωρίς επιχειρηματολογία, θα στα κάνει στο τέλος μαντάρα. Όπου μία κυρία λέει ότι ο Κάλας απέφευγε τον όρο μοντέρνος και θεωρούσε τον εαυτό του «νεωτεριστή», οπότε θεωρεί αδόκιμο τον τίτλο, καθώς η ίδια διετέλεσε γραμματέας στο Παρίσι, στην υπηρεσία του Κ.Θ Δημαρά και ξέρει από τέτοια. Ο δε Δημαράς της έλεγε πόσο σπουδαίος είναι ο Κάλας. (Φυσικά η κυρία αγνοούσε ότι ο Κάλας έπνεε μένεα κατά του Δημαρά, που προωθούσε τον Σεφέρη –κατά τον Κάλας– κι όχι τον ίδιο).

Η Αλεξάνδρα κάνει με πολλή υπομονή μία ωραία ανάλυση του μοντερνισμού, αλλά η κυρία επιμένει στο «νεωτερικό». Ωχού. Υπάρχουν και νεωτερικά ρούχα λέει ο Ντένης Ζαχαρόπουλος εις εκ του πάνελ. Τι λέτε; λέει ένας άλλος ακροατής, ο Κάλας ήταν επαναστάτης, κομμουνιστής και τροτσκιστής. Τίποτα, λέει ο πιο ξινός απ’ όλους. Τίποτα. Πλατειάζετε τόση ώρα με τον μοντερισμό. Πέστε το: ο Κάλας απέτυχε, απέτυχε παταγωδώς σε όσα σκέφτηκε, απέτυχε, ήταν πλουσιόπαιδο.

Οπότε η Δεληγιώργη θα έπρεπε να πει πως ο Κάλας ήταν νεωτεριστής, επαναστάτης, κομμουνιστής, τροτσκιστής, πλουσιόπαιδο κι απέτυχε σε όλα. Κι έτσι θα έκανε τη σύνθεση και θα ήταν όλοι χαρούμενοι. Δεν μπορείς όμως να ικανοποιήσεις όλο τον κόσμο. Ούτε καν τον εαυτό σου. Ούτε εμένα που με έκανες Κώστα. Αλλά συμβαίνουν κι αυτά.

 

25.4.18 Τετάρτη. Εξετάσεις αίματος σε Αγία Παρασκευή. Στο σταθμό Νομισματοκοπείου στέκομαι να πάρω ανάσα. Απέναντι ο Βασιλόπουλος και ο Λεωνίδας. Τι είναι ο Λεωνίδας; Ποιος ξέρει, δεν βλέπω καλά το κατάστημα. Περνάνε τόσα αυτοκίνητα! Αφίσες για Πανσυνταξιουχικό συλλαλητήριο. Επίσης Απεργία ΔΕΗ: Όχι στο ξεπούλημα. Καμία ιδιωτικοποίηση. Επανακρατικοποίηση σε λιμένια, αεροδρόμια, τρένα. Εργατική διεθνιστική και αντιπολεμική πρωτομαγιά. Όχι στα μνημόνια.

Θέλω να ακούσω όπερα!

 

Έφυγε χτες και για πάντα η ψυχή του Μουσείου Μπενάκη, ο Άγγελος Δεληβοριάς. Περισσότερο από τέσσερις δεκαετίες ο αρχαιολόγος ακαδημαϊκός διοργάνωνε εκθέσεις κι άνοιγε καινούρια μουσεία. Άνοιγε δρόμους. Με τρόπο ταχυδαχτυλουργικό.

 

Στους πέντε δρόμους. Ραντεβού με το Χρήστο για δούμε το ματς στην υπαίθρια τηλεόραση των Εξαρχείων στην εν λόγω καφετέρια. Τον συναντάω με τη γερμανίδα σύζυγό και τα δύο κοριτσάκια του, το ένα μόλις τεσσάρων μηνών. Απολαμβάνουμε ωραίο μπάσκετ από τη μεριά των Ισπανών περισσότερο, οι ψηλοί τους μας παίρνουν όλα τα ριμπάουντ. Μόλις ο Καλάθης βάζει δύο απανωτά τρίποντα στη Ρεάλ ο κόσμος ουρλιάζει σαν τρελός κι η τετράμηνη Αννούλα ξεσπάει σε κλάματα, γαμώτο μου. Κατατρόμαξε το νήπιο ενώ εμείς κάνουμε σαν ζουλού.

 

Πριν 44 χρόνια ξεσπάει στην Πορτογαλία η Επανάσταση των Γαρυφάλλων που θα επαναφέρει τη δημοκρατία μετά από σαράντα χρόνια δικτατορίας (25.4.1974).

 

Εισαγωγικός κύκλος Ηπειρώτικου Πολυφωνικού τραγουδιού, στο Καφενείο στην Ακαδημία Πλάτωνος που «θα διεξαχθεί σε δύο 2ωρα εργαστήρια, ημέρα Δευτέρα και ώρα 18:30-20:30 στις εξής ημερομηνίες:30/4 κ΄7/5». Μέσα από την προετοιμασία με αναπνοές, φωνητικές ασκήσεις και χαλαρή σωματική άσκηση αλλά και την κοινωνική και συναισθηματική προσέγγιση του πολυφωνικού τραγουδιού, στόχος είναι η καλλιέργεια της φωνής, η ερμηνεία συγκεκριμένων πολυφωνικών τραγουδιών, η εκμάθηση των διαφορετικών ρόλων του και η κατανόηση της γενικότερης δομής του Ηπειρώτικου Πολυφωνικού τραγουδιού. Μάλλον πρέπει να πάω να φτιάξω τη φωνή μου. Ίσως να κάνω και χτυπητά αυγά για το λαιμό, αν και η ζάχαρη βλάπτει σοβαρά τον οργανισμό. Αλί και τρισαλί δεν είμαστε πια πάνω στην ανάπτυξη που στοργικά η μητέρα τροφός μας φροντίζει.

 

26.4.18 Πέμπτη. Στον πυρηνικό σταθμό παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας του Τσέρνομπιλ στη Σοβιετική Ένωση σημειώνεται το χειρότερο πυρηνικό ατύχημα στην Ιστορία (26.4.1986).

 

Ένας πακιστανός ξαπλωμένος ανάσκελα πάνω σε ένα παρκαρισμένο στο πεζοδρόμιο μηχανάκι χτυπάει την κοιλιά του ταμπούρλο με 31 βαθμούς Κελσίου, οδός Αριστοτέλους και Δεριγνύ γωνία. Ένας άλλος έρχεται καταπάνω μου με το κινητό να με πατήσει, έι μπάρμπα ξυπνάς τον Άλλο μου εαυτό, τον ρατσιστή μέσα μου, βλέπε μπροστά σου. Ο Μαρξ μιλάει για την αλλοτρίωση αλλά έχουμε παρεξηγήσει τους μικροαστούς που αλλοτριωμένοι ξεαλλοτριωμένοι, έχουν και κάποια αγωγή, ένα στοιχειώδη σεβασμό στο συνάνθρωπο του δρόμου. Και ξανά ο άλλος μου εαυτός λέει ότι ο προσωπικός πολιτισμός των μικροαστών είναι επιφανειακός και υποκριτικός ότι θα μπορούσαν να καταδώσουν και να κλέψουν αν δεν τους βλέπαμε κι ότι οι μετανάστες παραχωρούν τη θέση τους στους ηλικιωμένους, -ίσως επειδή ταξιδεύουν δωρεάν, λέει ο Παράλλος μου εαυτός.

 

Δείπνο στην οικία Βέη για τα γενέθλια της Κλάρας και τη γιορτή του Γιώργου. Ινδονησιακή κουζίνα, ωραίοι καλεσμένοι και η μικροβιολόγος ξαδέλφη του πανεπιστημιακού Αντώνη Δρακόπουλου από το Σύδνεϋ. Μικρός που είναι ο κόσμος. Η ξαδέλφη κάνει ένα γρήγορο τηλεφώνημα και μιλάμε στο Σύδνεϋ με τον Αντώνη. «Μπαγάσα σε αγαπάμε». Σε κάποια άλλα τραπέζια λοιπόν ίσως μιλάνε για μας τώρα, ή εν πάση περιπτώσει συντρώγουν άνθρωποι που τους ξέρουμε και θα θέλαμε να είμαστε κοντά τους. Δυστυχώς σπανίως γίνονται τραπεζώματα πλέον. Ένεκα η οικονομική κρίση. Αλλά όχι μόνο. Δεν υπάρχει χρόνος και χώρος. Δεν υπάρχουν αυλές. Νικήθηκε η έννοια της γειτονιάς, της κοινότητας, της παρέας. Το θέμα είναι και χωροταξικό λοιπόν, κλειστήκαμε στα διαμερίσματα με τις τηλεοράσεις και τα κινητά συνδεμένα με το Ιντερνέτ, οι άνθρωποι δεν ξέρουν να πουν ένα τραγούδι, όπως εμείς οι παλιοί τώρα: «στο περιγιάλι το κρυφό». Μετά η Κλάρα παίζει στο πιάνο την Παθητική του Μπετόβεν και ο Τσίκο ένα αξιαγάπητο σκυλί με ανθρώπινο βλέμμα που έλκει την καταγωγή από την Τζακάρτα, αλλά καταλαβαίνει άριστα ελληνικά και από σοβαρή μουσική, χουζουριάζει σαν αγάς στα πόδια μου.

 

27.4.18 Παρασκευή. Τα γερμανικά στρατεύματα εισέρχονται στην Αθήνα και αρχίζει η περίοδος της κατοχής (1941) οι κάτοικοι της πρωτεύουσας θα λιμοκτονήσουν.

Τώρα οι Αμερικανοί εκτός από τις βόμβες, είπαμε πώς πετάνε καθημερινά 150.000 τόνους ποιοτικού φαγητού!

 

Τελευταία έρευνα που ανάρτησε η σημερινή Mail on line αποκαλύπτει πως ένα ποτηράκι αρκεί για να σου φέρει καρκίνους στόματος, φάρυγγα, οισοφάγου, καρδιοπάθειες, και εμφράγματα μυοκαρδίου. Τρομοκρατία. Πάνε να διαλύσουν την οινοπαραγωγή και να αποτρέψουν τις διονυσιακές καταστάσεις, την ευθυμία, τα μπαράκια, την υπεροψία και μέθη.

 

Ραντεβού στις 11 το πρωί στο Χόντο Ομονοίας με τον Τιμ από το Σύδνεϋ. Συμφωνούμε να ανέβω στα Τρίκαλα όπου κατοικοεδρεύει για να κάνουμε εξπλόρ στη Βόρεια Ελλάδα. Την ώρα που μπαίναμε για να πάμε στο τελευταίο όροφο όπου και η καφετέρια, ένας τύπος ρώταγε «να αρωματίσουμε την κυρία;». Αρωματίστε την. Αλλά καθώς την αρωματίζανε γλιστράει και πέφτει άτσαλα με τον πωπό της, στραμπούλιξε τον αστράγαλο. Της παρέχονται πρώτες βοήθειες και αρώματα.

Ο Τιμ φεύγει για την Πύλη Τρικάλων και θα σταματήσει στο Σχηματάρι να δει την βαφτισιμιά του κι εγώ πάω στην κηδεία του Δεληβοριά.

 

Κατεβαίνω με το μετρό στο Σύνταγμα και συνεχίζω πεζή. Περνάω μπροστά από τις άθλιες πεζοδρομιακές κεφαλές του Αισχύλου και λοιπών επιφανών που φύτεψε ο μιζαδόρος δήμαρχος κι είχε και το θράσος να βάλει το όνομά του, κοντοστέκομαι παραπέρα στο αρχαίο λουτρικό συγκρότημα και μετά, καθώς έχω λίγο χρόνο, κάνω μία βόλτα στον κήπο όπου ένας κύριος γυαλίζει τα παπούτσια του με μια πετσέτα, πολύ συστηματικά. Χρυσόψαρα ερμαφρόδιτα στη λιμνούλα, χελώνες ιππαστί η μία στην άλλη και γυμνοσιάλιγκας με ανανεωμένο πέος. Μπήκε η άνοιξη κι εγώ πάω σε κηδεία αυτόκλητος. Περνάω στις στήλες του Ολυμπίου Διός από τα πιο ωραία μέρη της πόλης. Τουρίστες συνωθούνται κι εδώ. Μετράω τις στήλες του Ολυμπίου Διός. Είναι δεκατρείς και δύο παραπέρα, δεκαπέντε σταθερά. Ας μη τους πούμε στύλους αυτή τη φορά, ας μείνουμε στα παλιά.

 

Ο Ηρακλής με λεοντή και ρόπαλο κι ένας Ρωμαίος με περικεφαλαία βγάζουν το ψωμί τους αναδεικνύοντας το κιτς σε υπέρτατη δόξα. Έχουν μία τουρίστρια με πολύ κοντό σορτσάκι στην αγκαλιά η οποία φωτογραφίζεται δις και τρις εν μέσω των θηρίων της μυθολογίας και Ρωμαίων με περικεφαλαίες (;) που την χουφτιάζουν ανελεήτως. Θέλω κι εγώ να χουφτιάσω κι αυτή κακαρίζει. Ένας τύπος πίσω από τις φυλλωσιές -έχουμε ήδη τριάντα βαθμούς Κελσίου – παίζει σε ένα πονεμένο μπαγλαμαδάκι, γύφτισσα βυζαίνει παιδάκι επί του εδάφους ή μάλλον παιδάκι βυζαίνει μητέρα γύφτισσα με απλωμένο χέρι απλωμένες και οι ζωγραφιές με λάδι της Ακρόπολης, από την κακίστη αναπαραγωγή εν είδει καρτ ποστάλ του εμβληματικού μνημείου. Η θερμοκρασία ανεβαίνει συνεχώς, πάω στην κηδεία του ευπατρίδη. Πολλά ταξί βγάζουν κόσμο στην είσοδο του Α’ Νεκροταφείου, υπάρχει και τροχονόμος που ρυθμίζει την κίνηση. Όλη η καλή Αθήνα είναι εδώ και αποδίδει τιμές σε έναν από τους ικανότερους πολίτες της, τον άνθρωπο που οφείλουμε την αναγέννηση του Μουσείου Μπενάκη, το νέο μοντέρνο Μουσείο Μπενάκη στην Πειραιώς, το Ισλαμικό Μουσείο, τη μετατροπή της οικίας Γκίκα Χατζηνικολάου σε σπουδαίο Μουσείο. Στο κοιμητήριο με την ελπίδα να δω την Ευρυδίκη, έστω κι από μακριά. Μέσα σε τόσο κόσμο αδύνατον. Βλέπω το Γεωργουσόπουλο που μάλλον αποχωρεί, ’κανας άλλος επώνυμος; Α, η Παναγιωταρέα με ανσάμπλ κροκοδειλέ, ο Χωμενίδης κι ο καλός ζωγράφος που διαπρέπει σε ρατσιστικές δηλώσεις, ο Λυκουρέζος δεν βλέπω κανέναν άλλο, να και η Κωχ. Δεν βλέπω τους Γερουλάνους θα είναι μάλλον μέσα στην κατάμεστη εκκλησία, γεμάτο και το κυλικείο, πλήθος κόσμου κάτω από τα δενδρύλλια ακροβολισμένος, η ελίτ μπροστά στο θάνατο. Ήταν σπουδαίος άνθρωπος ο μακαρίτης και η αστική τάξη της Αθήνας, κινητοποιείται, του αποτίει τον ύστατο φόρο τιμής.

 

Διαβάζω πάλι έναν παλιό Βασίλη Αλεξάκη. Δεν διαβάζω ποτέ on time τα βιβλία. Άλλωστε και τα δικά μου δεν εκδίδονται στην ώρα τους. Οι φωτιές στο Σύδνεϋ σβήσανε εδώ και χρόνια, οι πυρηνικές γαλλικές δοκιμές στον Ειρηνικό σταμάτησαν εδώ και 23 χρόνια και τα Τετράδια αμνησίας που αναφέρονται στα θέματα αυτά, ακόμη τα ψειρίζουμε με τον εκδότη-χελώνα.

Τι μ’ αρέσει στο Β. Αλεξάκη; Το χιούμορ, η διάθεση αυτοκριτικής και ο αυτοσαρκασμός που δεν το συναντάς σε άλλους έλληνες συγγραφείς. Αυτός βάζει στο γράψιμο και φάλτσο γαλλικό

 

 

Δημήτρης Τζουμάκας