28.4.18 Σάββατο. Λίγο πριν το μεσημέρι. Τα γνωστά ώνια στον κρεοπώλη και στη Λαϊκή της Μιχαήλ Βόδα. Κιμά και αβοκάντο, κολοκύθια και φασκόμηλο. Γυρίζοντας σπίτι συναντώ μπροστά στο ασανσέρ, που δεν λειτουργεί, τον καχεκτικό, ψυχικά ασταθή συμπολίτη του 5^ου ορόφου, με ένα καφάσι ντομάτες.

–Α ωραία, θα τις βρήκες σε καλή τιμή, λέω.

–Όχι ακριβώς, η μαμά είχε κάτι παλιά κουπόνια και τα χρησιμοποιήσαμε.

Είχε ξαναγίνει νομίζω ο ίδιος διάλογος πριν από δυο χρόνια, για τις ίδιες ακριβώς ντομάτες.

 

Ρεμπέτικο γλέντι στην ταράτσα του Ελευθεριακού Εργαστηρίου Κινηματικών Υποδομών, στο Μεταξουργείο με πολλές μουσικές και εδέσματα των συντρόφων για την οικονομική ενίσχυση της εφημερίδας δρόμου Άπατρις. Το Εργαστήρι, όπως το ίδιο ενημερώνει, φιλοξενεί κοινωνικές εκδηλώσεις, σε τακτά ή άτακτα χρονικά διαστήματα, ώστε να λειτουργεί αντιθετικά προς τη στείρα εμπορευματοποίηση των σχέσεων που απαντώνται σε κάθε κοινωνικό πεδίο, να διαρρηγνύει την κουλτούρα αυτή και να συμβάλλει στη σύσφιξη των σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων και των ομάδων που το απαρτίζουν. Eίναι περισσότερο οικολογικό, φτιάχνουν δική τους μπύρα και μαγειρεύουν μόνοι τους, όχι κρέατα, λέει ο Ιωάννης ο Οδοκαθαριστής από τη Δραπετσώνα που το έχει επισκεφτεί πλειστάκις δίνοντας έμφαση στο δωρεάν φαγητό.

–Καλά δεν είναι το φαΐ  το θέμα, λέω.

–Είναι και παραείναι, εσύ έχεις την Μπεμπάρα και σου μαγειρεύει, αλλά εμείς τι να κάνουμε. Να χτυπήσετε το κουδούνι, άμα πάτε.

Πηγαίνουμε στις πέντε που είναι η εκδήλωση, χτυπάμε το κουδούνι, αλλά δεν είναι σχεδόν κανείς. Δύο άτομα οξυγονοκολλούν κάτι μπρίκια κι ένα άλλο ανακατεύει μια σαλάτα. Έρχεται όμως μία κοπέλα με το όργανό της. Και σε λίγο ακολουθούν κι άλλοι. Γεμίσαμε νεαρούς οργανοπαίκτες μέσος όρος 20 ετών. Μπαγλαμάδες, μπαγλαμαδάκια, κιθάρες, μπουζούκια καμιά ντουζίνα. Δεν είμαι ιδιαίτερα φίλος του ρεμπέτικου και το σύνολο που αρχίζει να παίζει τώρα δεν σου γεμίζει το μάτι αποτελείται από άτομα του αναρχικού χώρου σε μία ταράτσα όπου φυσάει δυνατά μέχρι που αρχίζει να τραγουδάει η πρώτη κοπέλα. Αποκάλυψη τώρα. Σταμάτησε να φυσάει. Σμυρνέικα. «Το καθρεφτάκι σου παλιό και πίσω απ’ τη θαμπάδα η Σμύρνη και το Κορδελιό και η παλιά Ελλάδα». Όλοι σκύβουν στα έγχορδα που τα έχουν αγκαλιάσει με τη μεγαλύτερη τρυφερότητα, είναι πολύ σοβαροί σ’ αυτό που κάνουν. Το κάνουν για τον εαυτό τους και την παρέα. Πώς αυτά τα παιδιά μπορούν να γράφουν τόσο ακραία και τέτοια κείμενα οργής; Η μία κοπέλα είναι πιο όμορφη από την άλλη ή έτσι μου φαίνεται; Τι συζητάνε άραγε; Πολιτικά; για μουσική ροκ; Για το φεμινισμό; Για δουλειά; Καταφθάνει ασμένως κι ο Ιωάννης ο Οδοκαθαριστής από τη Δραπετσώνα γεμίζει το πιάτο του τρώει και μιλάει μπουκωμένος, έχει να πάει και σε άλλη εκδήλωση δωρεάν σε ένα θεατράκι στον Άγιο Σώστη που πρωταγωνιστεί η καθηγήτριά του των Ιταλικών. Να πάρω λίγα ακόμη μακαρόνια; με ρωτάει. Τι με ρωτάς; Ξαναγεμίζει το πλαστικό πιάτο μέχρι απάνω. Δεν βάζει δεκάρα στο κουτί. Είναι λέτσος, μου λέει η Μπέμπα και βγάζει το πιεσόμετρο να με μετρήσει.

 

Συναυλία ροκ στην κατάληψη Λένα Καραγιάννη για τα τριάντα χρόνια κατάληψης. Πλησιάζοντας στο ψητάδικο της γωνίας Λέλα Καραγιάννη και Αχαρνών 182 έχει μαζευτεί όλη η Αφρική και η Μπεμπάρα γουρλώνει τα μάτια της. Τι φοβάσαι κορίτσι μου; είναι σαν και σένα, άνθρωποι κι αυτοί! Κάποιες γυναίκες είναι εξαιρετικές λαμπάδες υπάρχει και ωραίο φλερτ πάντως, οι πιο πολλοί μαύροι τρώνε σουβλάκια και τα τραπέζια είναι γεμάτα μπύρες. Ανεβαίνουμε στη βίλλα. Κράτος και κεφάλαιο γεννούν το φασισμό. Γιατί ψέματα είναι; Η συναυλία έχει αναγγελθεί για τις εννιά αλλά έχει πάει δέκα και «Τα χαοτικά μπουρμπούτσαλα» κάνουν ακόμη πρόβα. Καταληψίες βοηθούν να ακουστεί καλύτερα ο ήχος από τις πολυκατοικίες απέναντι ανοίγουν παντζούρια και εμφανίζονται κεφάλια αγανακτισμένων, υπάρχει και μία κοπέλα που ήταν και στη συναυλία της Καλών Τεχνών με την ίδια καμπαρντίνα παρά την υψηλή θερμοκρασία.

 

29.4.18 Κυριακή. Ζέστη. Ποδηλάτες στην Αχαρνών έχουν κλείσει τη Δεριγνύ και είναι ατέλειωτοι. Πάμε, πάμε φωνάζουν και παρελαύνουν οι πάντες ακόμη και μικρά παιδιά με ρόδες βοηθητικές. Ένας πατέρας έχει ένα καροτσάκι και τραβάει τα δυο του παιδιά, υπάρχει ποδήλατο με τέσσερα πετάλια και δύο ποδηλάτες απάνω περνάνε σαν σφαίρες, όλοι ποδηλατούν σήμερα κάτω από το μπαλκόνι μου και ως επί το πλείστον κρατούν λευκά μπαλόνια στο χέρι. Κάμποσοι φοράνε κράνη οι πιο πολλοί δεν φοράνε, βγαίνει κι η Λουσιάνα στο διπλανό μπαλκόνι. Θαρρώ ότι βλέπω και τον Βέη να ποδηλατεί στην Ουράνια Πόλη. Άκουγα Παβαρότι λέει η Λουσιάνα και δεν πήρα είδηση του ποδηλάτες.

Κι εγώ πολεμικές σονάτες του Προκόφιεβ της λέω και τον καλαματιανό χορό του Σκαλκώτα. Ακούγαμε το τρίτο πρόγραμμα, λέει η Λουσιάνα, πιάνο σε επτά όγδοα, το βάζεις δυνατά, σε ακούω, προσθέτει. Μπράβο, για μια λευκή αχιβάδα του Χατζιδάκι, θα την άκουσες κι εσύ λέω. Ναι, ναι, λέει ενθουσιασμένη η Λουσιάνα και παραλίγο να πέσει από το μπαλκόνι ενώ ένας νεαρός ποδηλάτης χτυπάει το κλάξον. Έχω καθυστερήσει να πάω στο γυφτοπάζαρο, σας χαιρετώ της λέω γιατί έτσι όπως παν τα πράγματα θ’ αρχίσουν να παρελαύνουν από κάτω και οι γύφτοι με τα τρίκυκλα κι ο Γκοτζαμάνης με ιαχές Αφγανών πολεμιστών.

 

Στον Πειραιά στην έκθεση λουλουδιών. Διαβάζω στον ηλεκτρικό άρθρο του Κώστα Βούλγαρη στη σημερινή Αυγή. «Ποιος ήταν τελικά ο Κάλας;» Έλα μου ντε!! Εντάξει. Ό,τι θέλουμε βλέπουμε. Όπως βλέπουμε και την Ελλάδα ο καθένας με το δικό του μάτι.

 

Με τη ζέστη άρχισαν να μαζεύονται πάλι από κάτω στο αφγανικό μπακάλικο οι ξενύχτηδες της Αχαρνών και πάνε μέχρι τις δύο το πρωί φωνασκίζοντας θα τους ρίξω ’κανα καζάνι νερό και θα πάνε χαράμι όλα τα προοδευτικά που γράφω.

 

30.4.18 Μουντή μέρα, ζέστη πάλι. Θες να κάνεις πράγματα και δεν κάνεις τίποτα. Είσαι παγιδευμένος. People do not panic έγραφε η μαύρη μπλούζα του αναρχικού στην κατάληψη Λέλα Καραγιάννη.

 

Ομιλία από Κώστα Κρεμμύδα για τον Κάλας στη Διεθνή Έκθεση βιβλίου στη Θεσσαλονίκη. Η τέχνη είναι πυριτιδαποθήκη. Στις 3 Μαΐου. Λέω να πάω στην πυριτιδαποθήκη, σόρυ στη Θεσσαλονίκη θέλω να πω. Ίσως δω και τις φίλες μου εκεί. Αλλά έχει εκδηλωθεί ένα κρύωμα, τουρτουρίζω, φαίνεται ότι την άρπαξα στην ταράτσα.

 

“O Αυστραλός Ντέιβιντ Γκούντολ (David Goodall), ο γηραιότερος επιστήμονας της Αυστραλίας, 104 ετών, θα ταξιδέψει τις πρώτες ημέρες του Μαΐου στην Ελβετία για να βάλει τέλος στη ζωή του, ανακοίνωσε οργάνωση υποστήριξης της ευθανασίας.

Ο επιστήμονας ειδικευμένος σε θέματα οικολογίας, καθηγητής πανεπιστημίου δεν πάσχει από κάποια ασθένεια σε καταληκτικό στάδιο, αλλά η ποιότητα της ζωής του έχει επιδεινωθεί. Αιτήθηκε και πήρε ραντεβού με οργάνωση υποβοήθησης της αυτοκτονίας στη Βασιλεία, σύμφωνα με την οργάνωση Exit International που υποστηρίζει τον Ντέιβιντ Γκούντολ.

«Λυπάμαι πολύ που έφθασα σε αυτήν την ηλικία. Δεν είμαι ευτυχισμένος», είχε δηλώσει στις αρχές του Απριλίου στο τηλεοπτικό δίκτυο ABC. «Θέλω να πεθάνω. Και αυτό δεν είναι ιδιαίτερα λυπηρό. Το λυπηρό είναι να εμποδίζομαι να πεθάνω”. (Μου το έστειλε ο Βασίλης Τσαπαλιάρης από αυστραλέζικο σάιτ)

 

Μάης 2018

 

Πενήντα χρόνια από τη μαγιάτικη εξέγερση στη Γαλλία. Απελευθέρωση του Λόγου, απελευθέρωση του Σώματος, Χειραφέτηση της Γυναίκας, οι τοίχοι έχουν το Λόγο κι η φαντασία στην εξουσία. Γράφω λίγο και ξεχύνομαι να πάω στην πορεία, χωρίς παρέα, ανοργάνωτος, μεμονωμένος εις.

 

–Όχι λεβέντη μου, εγώ για να σου πω καλό μήνα σε πήρα.

Ένας μεσήλιξ ψηλός και ασούμπαλος με κοντό παντελονάκι και σαγιονάρα, φαλακρός με υπολείμματα μαλλιών που σέρνονται κατσαρά στο σβέρκο, κοντοστέκεται και μιλάει στο κινητό Δεριγνύ και Φυλής γωνία.

–Όχι λεβέντη μου, με παρεξήγησες, το ξέρω ότι είναι κλειστές οι τράπεζες, αλλά μια και το λες, συμφωνούμε αύριο να το βάλεις το νοίκι, γιατί κι εγώ δεν έχω μία.

 

Η πορεία έχει ξεκινήσει και την κυνηγάω. Προλαβαίνω ένα γκρουπ αναρχικών. Λεφτά για τις ανάγκες, όχι για εξοπλισμούς. (Διεθνιστική αναρχική πρωτομαγιά). Ήθελα να βγάλω ένα εικοσάρικο από τις τράπεζες για να κερδίσω χρόνο για αύριο, αλλά όλες έχουν κατεβάσει ρολά. Τον φυλάνε καλά τον κώλο τους. Κανένας πάνω στις ζωές μας. Δεν θα ζήσουμε σαν δούλοι. Άλλο σύνθημα «Πέτυχαν λέξεις με νόημα να ακούγονται ανόητες». Σωστό, αλλά όλοι βάλαμε το λιθαράκι μας επ’ αυτού.

 

Στη Σταδίου βγαίνει στο μπαλκόνι του ξενοδοχείου του ένας κοιλαράς, γυμνός από τη μέση κι απάνω, με μακριές ξανθές μπούκλες

–Ζώον, φωνάζω

–Αυτόν να το κάνεις λαρδί, λέει ένας μεσόκοπος διαδηλωτής που ξέρει από γεύσεις.

 

Δημήτρης Τζουμάκας