Ψυχοσάββατο των Κερασιών[1]

 

 

 Όταν τα παιδικά μου χρόνια ανηφόριζα

και πλήγωνα τα κοριτσίστικα γόνατά μου

σκεφτόμουν πως ο θάνατος είναι μονάχα

μια μετακόμιση γι’ αλλού,

χωρίς βιασύνη κι αναστάτωση.

Όταν επάνω στα κλαδιά της κερασιάς

φόραγα σκουλαρίκια από φρούτα

δεν μ’ ένοιαζαν τα λερωμένα ρούχα,

μα πώς να αναβάλω το «αλλού».

…Τα χρόνια διογκώνονταν σαν δάκρυ.

Η κερασιά με το ασβεστωμένο της καλτσάκι

από καιρό στις αναμνήσεις μου σκοντάφτει

κι ο παππούς μου όταν κλαίει την παρηγορεί.

Σοφά μυρμήγκια σκαρφαλώνουν στον κορμό της

και βαθυστόχαστα, δικά τους μυστικά

πηγαίνουν για να ψιθυρίσουν στα κλαδιά.

Το δειλινό – μπροστά στον ήρεμο παππού μου

για κάτι έχει μετανιώσει.

Τότε…

όλα τα γνώριζα, μα τώρα είναι διαφορετικά.

Που είναι η κερασιά κι ο παππούς μου;

Το δέντρο τώρα ασβεστώνω

και τα μυρμήγκια τα ρωτώ για το «αλλού».

 

2000

 

Κάποιος

 

Κάποιος από σας θα μου κρατάει το παλτό

(κι εγώ θα φοράω το μυστικό μου).

Άλλος θα γλύφει το ποτήρι της ζωής μου

(στο κρύσταλλό του πάνω θα κοπεί).

Κάποιος κάτω απ’ τον ύπνο μου

θα στρώσει την παλάμη του

(χωρίς να ξέρει πως τον περιέφραξα με τάφρο).

Άλλος θα με βαστάει στοργικά

(χωρίς να έχει καταλάβει την αιχμαλωσία του).

Τρίτος θα ζουζουνίζει λέξεις στο αυτί μου,

που θα ακούγονται νωχελικά

κι έξω απ την πόρτα μου θα περιμένει με τις ώρες …

θα πρόκειται για λάθος μάλλον –

μ’ έχει μπερδέψει με την γάτα μου την καλλονή.

Πέμπτος και έκτος στους στίχους μου θα ψάχνουν

εξερευνώντας τις ερωτικές ουλές.

 

Και μόνο ένας στον λόφο θα ανέβει

κουβαλώντας τον σταυρό μου. Αντί για μένα.

 

 

 

Απονομή χάριτος

 

Ένας καταδικασμένος

σε ισόβιο έρωτα

μου τραγουδάει.

Θα κρύψω την φλόγα

στα σκούρα του μάτια

με λευκό επίδεσμο

επειδή ξέρω:

πριν καν βογκήξει

θα τυφλωθεί

όταν αντικρίσει

το γυμνό μου κορμί.

 1990

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ένα δάκρυ απ’ τη Μαρίνα

 

Μαρίνα – κραυγή στον γαλανό ουρανό.

Ψυχή, πληρωμένη με δύο δεκάρες.

Άγρυπνη μένει τον Αύγουστο η Ρωσία.

Κι είναι βαρύς ο δρόμος για την συγχώρεση!

 

Ο ουρανός είναι απύθμενο μυστικό.

Κλουβί για τα πουλιά ο πλανήτης.

Κι ο άστεγος στίχος της Τσβετάεβα.

Επαναλαμβάνεται κάθε Μεγάλη Παρασκευή…

 

Ο Ποιητής – κεραία υψωμένη πάνω απ’ την γη.

Χαρταετός που εύκολα τον θυσιάζουν.

Κι ο άνεμος μετά θα στροβιλίζει

μόνο το σπάγκο που έχει απομείνει…

 

Κι αναρωτιέμαι: γιατί μπροστά μου,

γιατί μετά από τόσο καιρό

βλέπω την ψυχή σου κάτω απ’ το σκοινί

βουβά να στενάζει στις άσωτες, μακρές μου νύχτες…

 

 

 

Όραμα

 

Το καλλίγραμμο ποδαράκι του μερμηγκιού

πάτησε το πετάλι –

το ποδήλατο του ήλιου

ροβόλησε πέρα απ’ τον λόφο.

Κι έγινε σκοτάδι.

 

 

 

Η Έλκα Νιάγκολοβα γεννήθηκε στη Βουλγαρία, σπούδασε βουλγάρικη φιλολογία στη Σόφια και είναι σήμερα εγκατεστημένη στη Βάρνα. Ποιήτρια και εκδότρια του λογοτεχνικού περιοδικού «Znaci» («Σήματα»). Πρόεδρος της Ακαδημίας Σλαβικών Γραμμάτων. Με πολλά βιβλία και μεταφράσεις στο εξωτερικό.

μετάφραση από τα βουλγαρικά:
Χρήστος Χαρτοματσίδης

 

[1] Ψυχοσάββατο των Κερασιών είναι το Ψυχοσάββατο παραμονής της Πεντηκοστής, όπου όσοι πηγαίνουν στα μνήματα, υποχρεωτικά φέρνουν μαζί τους κεράσια.