4 Δευτέρα. Ο πολιτισμός ενός λαού φαίνεται και από τον τρόπο που κάθεται ο καθένας στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Ο ευτραφής με τη δερμάτινη τσάντα και τα γυαλιά ηλίου έχει πιάσει και τα δύο καθίσματα στο μετρό με τον απελευθερωμένο του όγκο. Κάθομαι απέναντί του που υπάρχει άδεια θέση. Έρχεται μία γυναίκα και προσπαθεί να καθίσει δίπλα του. Αυτός δεν κάνει καμία, μα καμία κίνηση, να μαζευτεί. Αυτή περιορίζεται στο ένα τέταρτο της θέσης. Η στριμωγμένη όμως έχει ως άμυνα ένα μεγάλο πλαστικό ποτήρι καφέ και ρουφάει θορυβωδώς.

 

Πηγαίνω στον Ηρόδοτο να δω πώς πάει ο Κάλας. Στην Ακαδημίας έξω από την Βιβλιοθήκη έχει αναρτηθεί πανό «Λευτεριά στους φυλακισμένους απεργούς πείνας εκπαιδευτικούς». Ώστε έχουμε φυλακισμένους εκπαιδευτικούς; Όχι είναι Τούρκοι και Κούρδοι. Στη Νομική έξω από το παρκάκι άγρια τα πράγματα. Εδώ είναι γεμάτο τοξικομανείς. Περπατάω ακροποδητί γιατί φοράω σανδάλια μην πατήσω καμιά σύριγγα. Ένας γεροντάκος σε κατάσταση αποσύνθεσης κατουριέται απάνω του έχοντας αγκαλιάσει ένα τσαλακωμένο μπουκαλάκι νερού, ενώ ένας άλλος σε αρίστη κατάσταση πάνω σε αναπηρικό καροτσάκι γράφει με σπρέι και καλλιτεχνικά γράμματα το σύνθημα «Πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών».

Ο Σταμούλης πιεσμένος δεν έχει βάλει μπρος τον Κάλας, αλλά από βδομάδα θα τον ξεκινήσει. Κερνάω αναψυκτικά, καφέδες και πάστες.

 

Αγοράζω από το υπόγειο βιβλιοπωλείο των εκδόσεων της Εκάτης στη Βικτώρια δύο βιβλία. Ο άγνωστος Πάπος ελληνοαμερικανός γράφει αστυνομικό κι ο Κορτώ στο εξώφυλλο είναι ενθουσιασμένος, λέει ότι είναι αριστούργημα. Δεν τον εμπιστεύομαι και πολύ τον Κορτώ, όμως συγγραφέας είναι, κάτι θα βρήκε. Παίρνω κι έναν Πελεκάνο που δεν έχω, αν και είναι βίαιος. Αγοράζω βιβλία που δεν προλαβαίνω να τα διαβάσω

 

Γράφω το ημερολόγιο και κάνω το τεστ νοημοσύνης. Μια βλακεία είναι, μια ζαλάδα, μια αμερικανιά. Είναι θέμα παρατηρητικότητας παρά ευφυΐας. «Η τιμή του δείκτη IQ σας είναι 137. Σύμφωνα με τη διεθνή ταξινόμηση νοημοσύνης ανήκετε στην ομάδα εξαιρετικά άνω της μέσης νοημοσύνης, η οποία προκύπτει σε ποσοστό 6% του πληθυσμού». Τι λέτε κύριοι των ευφυών διαδικτυακών δοκιμασιών; Αν είχα νιονιό δεν θα είχα κάψει τον έρπη μου και δεν θα είχα χάσει την Ευρυδίκη μου. Δηλαδή το άλλο 94% των διαγωνιζομένων είναι ηλίθιο; Είναι. Τo ’λεγα εγώ.

 

Ανοησίες, το τεστάκι είναι παιδικό, είναι σετ για να παραμυθιάζει τον κόσμο, αν και με πήρε περισσότερη ώρα απ’ όσο θα έπρεπε και με πόνεσαν και τα μάτια. Μπορώ λένε να το καδράρω το δίπλωμα της στιγμής.

 

«Στο ανθρώπινο σώμα οι νεφροί αντιπροσωπεύουν», γράφει η Αλίκη Πανοπούλου στην εφημερίδα των Συντακτών, «τον τομέα της συντροφικότητας. Οι πόνοι και οι ασθένειες των νεφρών εμφανίζονται όποτε ο ασθενής βρίσκεται σε σύγκρουση με τον/τη σύντροφό του». Και εξηγεί έτσι: «Όλες οι βιοχημικές αντιδράσεις εξαρτώνται από τη σταθερότητα της αξίας του Ph. Το αίμα παραμένει ακριβώς στη μέση μεταξύ όξινου και βασικού, μεταξύ του Γιν και του Γιανγκ». Οπότε «Όπως η οι νεφροί φροντίζουν την εξισορρόπηση οξέων κα βάσεων έτσι και κάθε συντροφική σχέση στηρίζεται στην προσπάθεια εξισορρόπησης των δύο πόλων του αρσενικού (Γιανγκ, οξέος) και του θηλυκού (Γιν, βάσης)». Αν διαταραχθούν οι νεφροί μας σημαίνει δηλαδή ότι διαταραχτήκαμε κι εμείς και τούμπαλιν.

 

Αντιλαμβάνομαι την προσπάθεια των ανθρώπων να διευρύνουν τις γνώσεις τους καταφεύγοντας στην ανατολική φιλοσοφία, καθώς ο δυτικός πολιτισμός της κερδαλέας ιατρικής έπαψε να βλέπει τον ασθενή σαν άνθρωπο, αλλά τον έκανε πελάτη επινοώντας συνέχεια αρρώστιες. «Οι πελάτες» μου λένε. Καταλαβαίνω ότι με τις «ανθρώπινες» και «χαλαρές» ανατολικές προσεγγίσεις προσπαθούν να απαλύνουν τα βάσανα των ανθρώπων που γράφουν Βασανίζομαι στους τοίχους. Αλλά εδώ το σύστημα έχει τσαλακώσει τα πάντα. Δεν μπορεί να το εξανθρωπίσεις χωρίς να το ανατρέψεις. Ο άνθρωποι είναι ισοπεδωμένοι. Ωραία όλα αυτά με την ανατολική φιλοσοφία που επιδιώκει την αρμονία, αλλά πώς να ζεις σε νιρβάνα όταν παλεύεις στην πιο πιεσμένη περιοχή, της πιο πιεσμένης πόλης της Ευρώπης για τα απορρίμματα ενός φρικτού σκυλοφαγιού. Πώς μπορεί να είσαι «χαλαρός» μέσα σε τόση δυστυχία γύρω σου; Πρέπει να γίνεις γάιδαρος.

(Εγώ αισθάνομαι συντροφικότητα με μία φίλη που ξέρει ότι την σκέφτομαι αλλά δεν την βλέπω καθόλου. Ξέρει ότι την σκέφτομαι αυτό αρκεί σε όλους μας).

 

Προσπαθώ εις μάτην να αποφύγω να διακωμωδήσω το γιν και γιανγκ της Πανοπούλου, καθώς όλοι οι κάτοικοι της μεταοθωμανικής Ελλάδας κρύβουμε λίγο πολύ έναν Ψαθά μέσα μας και το Νιρβάνα χρονογράφο. Εύκολα μετατρέπεις την αμάθειά σου (την ημιμάθειά σου, το ίδιο κάνει) σε «θυμοσοφία» και χλευασμό, εύκολα σε κιτς για ξενόφερτα έθιμα που δεν συνάδουν με την παραφωνία της ελληνικής αποικίας. Γιν και γιανγκ και τα νεφρά στα κάγκελα.

 

Βλέπω μπάσκετ το ευρωπαϊκό κύπελλο στην Κωνσταντινούπολη. Τουρκία-Σερβία. Οι Γιουγκοσλάβοι είναι καλύτεροι, αλλά η Τουρκία το παλεύει. Ο τούρκος σκηνοθέτης κάνει αριστουργηματικά ζουμ στην εξέδρα και μας δείχνει τις αντιδράσεις των θεατών. Περισσότερο βλέπουμε κομψότατες νεάνιδες, το καμάρι της Γείτονος, να δαγκώνουν τα χείλη τους, να σφίγγουν τα δάχτυλά τους να ασπρίζουν και να μπλαβίζουν σαν αρθριτικά κι ύστερα να πετάγονται με ένα τρίποντο και να πάλλονται οι μαστοί τους στην αιωνιότητα.

 

Ο νονός. Είδα πάλι το δεύτερο μέρος. Άρχισε στις εντεκάμιση. Με τις διαφημίσεις περάσαμε τις δύο μετά τα μεσάνυχτα.

 

Δρόμοι του Δάσους και γάτες του Νταλί. Τι ωραία που γράφει ο Κώστας Καλημέρης στη σημερινή Συντακτών για τα γατιά που «μοιάζουν με τα λιωμένα ρολόγια του Νταλί, με τα λιωμένα παγωτά που έπεσαν απρόσεκτα από το χεράκι παιδιού που μιξοκλαίει πιο πέρα, γατιά πεταμένα σαν κομμάτια ρούχου». Προσοχή: Ο Καλημέρης δημιουργεί εικόνες με τη βοήθεια του Χάιντεγγερ και του Νταλί ανατρεπτικές. Δεν είναι οι λιωμένες γάτες από τους ασυνείδητους οδηγούς των τροχοφόρων αλλά οι γάτες που απολαμβάνουν την ξάπλα τους σε κάποιο νησί κι εμείς τις ζηλεύουμε: «Αυτά τα μεταμορφωμένα πλάσματα ζώντας στη Χώρα του Ποτέ μακριά από τη διάκριση ατομικού και συλλογικού, παίρνουν τη στάση της πρόκλησης με θρασύ και αναιδή τρόπο. Είναι πλάσματα που ζουν σε διαρκή απόλαυση αναγκάζοντας τους παρατηρητές να νιώθουν ότι είναι εκτοπισμένοι από αυτή την υπέροχη ουτοπία. Το φοβερό σ’ αυτή την κατάσταση δεν είναι μόνο η ζήλια για την απόλαυση του Άλλου αλλά η υπενθύμιση της διάστασης ανάμεσα στους εαυτούς μας και τις επιθυμίες μας. Ό,τι δεν μπορούμε να ζήσουμε το ζούμε προβολικά στην απόλαυση του Άλλου γι αυτό και τη μισούμε αυτή την απόλαυση, τη θεωρούμε απειλή και τρέχουμε κάνοντας ξου ξου να ταράξουμε την αταραξία!»

 

5. Τρίτη. Η έξοδος μου είναι έξοδος ενός τετραγώνου. Κούρεμα. Μόνο ψαλίδι του λέω, έπαθα έγκαυμα, το βλέπω μου λέει. Πού να πεις του αλβανού για έρπη μπορεί να φοβηθεί και να μείνω ακούρευτος. Μέσα στο τριχοκοπτείον η εκθήλυνση της νεολαίας. Ένας εικοσάρης περιμένει τη σειρά του μετά από μένα και μιλάει χαδιάρικα με χαδιάρα φωνή «Μα σου έστειλα το πιντιέφ μου θα σου ’λθει όλο το πρότζεκτ καλέ μου, στο ιμέιλ σου».

Βγαίνοντας από το κουρείο ακούω μια μπάσα γυναικεία φωνή «Σε έκοψα ρε πούστη μου εγώ», αμάν μία έρχεται κατα πάνω μου, αλλά ευτυχώς πηγαίνει κι αγκαλιάζει ένα μαντράχαλο και κάνουν χαρές. «Τον έκοψε» αυτή.

 

Μία άλλη περπατάει και μιλάει (στο τηλέφωνο) και δεν γουστάρει νταλαβερίσματα: «Γίνονται πολλά νταλαβέρια εκεί, στο είπα ρε, δεν γουστάρω νταλαβερίσματα».

 

Τηλεόραση. Την Πέμπτη στις έντεκα, κάθε Πέμπτη και την Παρασκευή δέκα επεισόδια για τα σίξτις. Αυτή την Πέμπτη η δολοφονία του Κένεντι. Βλέπουμε τα ίδια και τα ίδια, ακούμε τα ίδια, τρώμε τα ίδια.

Τηλεόραση. Πολλά παιχνίδια μπάσκετ. Η Ελλάδα σέρνεται και διασύρεται από τους Φιλανδούς.

Τηλεόραση. Στο κανάλι της Βουλής ο Κιμούλης συνεντευξιάζεται κι όταν τον ρωτάνε «σε τι ελπίζει;» απαντάει «ελπίζω η νέα γενιά να μας γυρίσει την πλάτη και με κάθε περιφρόνηση».

Η εθνική δεν βλέπεται και οι σπήκερ που την είχαν στέψει πρωταθλήτρια τώρα την περνάνε γενεές πάσες, της γυρίζουν την πλάτη. Ο Κιμούλης συνεχίζει να γκαζώνει στο άλλο κανάλι: «Εμείς θέλαμε να αλλάξουμε τον κόσμο και το μόνο που καταφέραμε ήταν να κάνουμε τα παιδιά μας να προσαρμοστούν σ’ αυτό τον (άθλιο) κόσμο».

Ο σίνιορ Ατεντοκούμπο κάνει τα δικά του ταρζανικά και προσπαθεί να εμψυχώσει παίκτες που παίζουν μπάσκετ σαν λουλούδες. Ο Κιμούλης γαζώνει: «Οι διανοούμενοι ζουν σ΄ ένα μικρόκοσμο, σε έναν περίγυρο που παράγει αυτιστικά όντα. Έχει χαθεί η κοινωνική συνείδηση». Τέλειος. Κάνω ζάπιγκ να δω τι κάνει η εθνική. Εντελώς τίποτα, γιουρούσια. «Το χρήμα έχει γίνει υποκείμενο. Όταν λέμε το χρήμα σε κάνει ευτυχισμένο του δίνουμε ψυχή υποκειμένου». Η εθνική ηττήθη πανηγυρικά. Ούτε παίκτες ηγέτες έχει, ούτε προπονητή, ούτε σχέδιο, είναι σαν την Ελλάδα, είναι η Ελλάδα. Αρχίζουν οι αναλυταράδες τις υψιπετείς αναλύσεις. Μας δημιουργούν θλίψη οι παίκτες που φορούν το εθνόσημο λένε, αδικούν τους εαυτούς τους, λένε. «Σηκωνόμαστε για να πέσουμε πάλι, ελπίζοντας ότι θα ξανασηκωθούμε», λέει ο μαιτρ του θεάτρου.

«Παίζω θέατρο για μένα και για κανέναν άλλο, τώρα αν αυτή η θέαση έχει κάτι να πει, εντάξει».

Οπότε οι θεατές πηγαίνουν να δουν ή θα πηγαίνουν να δουν τον Κιμούλη που «παίζει για τον εαυτό του».

 

Από την άλλη μεριά τα λαμπερά πρόσωπα των Φιλανδών θεατών. Είναι ωραίο να βλέπεις τον ανθρώπινο πλήθος στις κερκίδες να ανεμίζει χαρούμενο σημαίες και να χορεύει ενώ εσύ ζεις την καθημερινή μιζέρια της φάρας σου, τις μικροπρεπείς συμπεριφορές, ζεις στην εσωστρέφεια, στην απομόνωση. Μα πώς να μη ζεις όταν βλέπεις τα περιθώρια να στενεύουν την κλεψύδρα να κλείνει, χωρίς όραμα, χωρίς κίνητρο, χωρίς μια ευχή. Να ανοίξουν πάλι μπουκάλια ουίσκι ξημερώματα στα σκυλάδικα! Αλλά εδώ έκλεισαν και οι δύο χαρτοπαικτικές λέσχες στη Δεριγνύ και η μπαρμπουτιέρα στην Κοδριγκτώνος. Τι κρίση Θεέ μου! Όλα τα στοιχήματα στημένα.

 

Κι άλλος Νονός, τρίτο μέρος της ταινίας του Κόπολα μετά τα μεσάνυχτα Μαφία και Οικογένεια. Βλέπω λίγο και φτάνει.

 

Τετάρτη 6.9.17 Κατά τις δύο η ώρα, μπορεί δύο και είκοσι έπεσε το βιβλίο από το κρεβάτι, ήταν βαρύ κι έκανε γκουπ. Μέσα στον ύπνο μου ακούστηκε ένα φρενάρισμα στην Αχαρνών και μια πάπια που στρίγγλιζε –πού βρέθηκε πάπια, μα πια πάπια; Άνοιξα τα μάτια και νόμισα ότι είδα αίματα κι ένα κομμένο κεφάλι αλόγου στα σεντόνια. Στιγμή τρόμου, στιγμιαία ψευδαίσθηση υπό την βραδινοπρωινή επιρροή μίας σκηνής της ταινίας του Καπόλα από το Νονό.

 

Ας ελπίσουμε πως ήταν ζεστά το δέκατο ένατο αιώνα.

Ας ελπίσουμε πως οι άνθρωποι πηγαινοέρχονταν κατά την Αναγέννηση

Ας ελπίσουμε πως γίνονταν ολονυχτίες τον μεσαίωνα.

Ας ελπίσουμε πως οι ταινίες ήταν καλές το ’50.

Ας ελπίσουμε πως οι Γερμανοί φέρονταν ευγενικά στις Γερμανίδες οι Γερμανίδες

Καλά στα παιδιά τους και τα παιδιά των Γερμανίδων καλά στα γερμανικά σκυλιά.

Όχι δεν ήταν καλοί.

 

Κάνω μπάνιο στις πέντε το πρωί και διαβάζω πάλι την «Ιστορία» της Σουηδέζας ποιήτριας Linn Hansen

 

Όταν κοιμάσαι δεν χρειάζεται να πηγαίνεις πέρα δώθε αντ’ αυτού σκέφτεσαι επί ώρες τον δωδέκατο αιώνα.

Οποιοσδήποτε μπορεί να σκεφτεί τον δωδέκατο αιώνα μόλις αποκοιμηθεί κι από κει η Αναγέννηση δεν απέχει πολύ.

 

Πότε έζησαν οι άνθρωποι αυτοί

Αυτοί έζησαν κατά τη διάρκεια της κρίσης.

Είναι πιο πιθανό ένα παιδί να τραβήξει τα μαλλιά ενός άλλου παιδιού όταν το χρηματιστήριο πέφτει.

Ας ελπίσουμε πως η βροχή σταμάτησε στο γύρισμα του αιώνα.

Ας ελπίσουμε ότι ο άνθρωπος οργανωνότανε καλώς κατά τον Κλασικισμό.

 

Η απέναντι γριά με τα φώτα ανοιχτά και το αιώνιο μαύρο κομπινεζόν τρώγει μακαρονάκι κοφτό. Όπως πάντα.

 

H εθνική επέστρεψε στις νίκες, κέρδισε τους πολωνούς, θα πάει στην Πόλη, θα πάρουμε την Πόλη κι ο Μακρόν θα βοηθήσει.

 

Επανακάμπτει κι ο Νικόλας Ν. από το άθλιο εγκεφαλικό. Δόξα σοι ο Θεός.

 

Πέμπτη 7.9.17 Άφιξη του Προέδρου Μακρόν, πουλαίν του τραπεζικού συστήματος και του γαλλικού φιλελευθερισμού και πίσω του ένα λεφούσι επιχειρηματίες qu’ils cherchent une occasion on Grece. Μετά την πολιτιστική απόβαση των γερμανών της documenta 14 απόβαση των γάλλων επιχειρηματιών και ομιλία-μάθημα από το γάλλο πρόεδρο επί της Πνύκας, με φόντο τον Παρθενώνα για το τι εστί δημοκρατία και ευρωπαϊκός πολιτισμός σε μία σκηνοθεσία για Όσκαρ. Η προσοχή στην κυρία Μακρόν. Γυναίκα –μάνα, τροφός και προστάτης του χαϊδεμένου της Εμμανουέλ.

 

–Elle recherche une aventure sans lendemain μία φίλη μου από το Παρίσι.

Δημήτρης Τζουμάκας