Δώσ’ μου μια λέξη να σε συναντήσω… στην ποίηση, την τραγωδία, τον έρωτα, το θάνατο, ή την απώλεια… Γιατί τα πάντα είναι κρυμμένα καλά σε λέξεις-εικόνες-συναισθήματα: ταιριαστά στην ακριβή αναλογία της μουσικής υπόκρουσης στη νύχτα, σαν μια Πανσέληνο διαρκή (σελ. 12), στο χάδι μόνο του νερού στην πέτρα (σελ. 11), στη θέρμη απ’ τον πόθο του καλοκαιριού, σε φωτογραφίες δίχως πρόσωπα που πήραν φως και θα μείνουν στο συρτάρι (σελ. 10), είναι τα ποιήματα που καταθέτει στην πρώτη ώριμη και ουσιαστική επαφή της η Άρτεμις Μιχαηλίδου με τον κόσμο και το χώρο της ποίησης: Και γιατί πρέπει να ’ναι η ποίηση δυσνόητη;/ Ποιος μίλησε για πολυφορεμένες λέξεις;/ Δεν είναι ούτε ο έρωτας πρωτότυπος… (ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΟΡΙΣΜΩΝ)

Ο «Αόριστος Διαρκείας» αφουγκράζεται και ακουμπά σε όλα όσα πολλά οικεία εξυφαίνονται καθημερινά γύρω και μέσα μας, αυτά που φοβίζουν, πονάνε, δακρύζουν. Παρόμοιες πτυχώσεις στο ύφασμα, το ίδιο έργο κάθε χρόνο (βλ. Παραγγελία στον σκηνοθέτη, σελ. 16), επαναλαμβανόμενες επέτειοι, ένα θορυβώδες τέλος, ελπίδα μιας απρόσμενης απόδρασης (σελ. 21), πολυκαιρισμένα λεξικά συμβιβασμού, είναι όσα εκφράζει εξ ονόματός μας η ποιήτρια με οικονομία λέξεων, ρεαλισμό, χρώματα από το γκρι μέχρι το βαθύ γαλάζιο, αίσθηση στη διαχείριση των στιγμών, ένταση αλλά και πολλές παύσεις ανάμεσα σε στίχους, σελίδες και ποιήματα: ν’ ακούει ρήματα βαριά, κι επίθετα περίτεχνα,/ παρομοιώσεις ηχηρές και νέα επινοήματα,/ και πάσης φύσεως γλωσσικές και μη αναφορές.// Νόμιζε πως το «σ’ αγαπώ» δεν προκαλεί ασάφειες./ Πάλι μπορεί να διέθετε το λάθος λεξικό.

Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε ολόκληρη τη συλλογή «Αόριστος Διαρκείας» της Άρτεμης Μιχαηλίδου για να τεκμηριώσουμε τη ζωντάνια της πρωτοεμφανιζόμενης ποιήτριας. Ξεκινήσαμε την αναφορά μας με την αναζήτηση της ποιήτριας για μια ολόκληρη λέξη σχετική με τον έρωτα το θάνατο και τη ζωή… Ας κλείσουμε μ’ ένα μικρό παράθεμα από ΛΕΞΕΙΣ ΗΜΙΜΕΤΡΕΣ: […]  Μόνο που τώρα κλέβανε ο ένας απ’ τον άλλο. Κυρίως όταν είχαν όμοια γράμματα. Του βούτηξε το άλφα κι έγραψε «άδικο». Της πήρε ένα γιώτα για να γράψει «δίκαιο». Δεν ξέρει ποιο είναι άδικο και ποιο είναι το δίκαιο. Φιλολογίες φυσικά γνωρίζει αμέτρητες. Μηχανισμούς αμυντικούς και ασκήσεις ηρεμίας και δήθεν εναλλακτικές προσπάθειες διαφυγής.// Κι αν δεν επιθυμείς να διαφύγεις; Και αν δεν σου πάνε τα ημίμετρα; Έχουν κι οι λέξεις τη δική τους αξιοπρέπεια. Το «φεύγω» πάντως είναι πιο ειλικρινές…

«Μ»

 Η Άρτεμις Μιχαηλίδου σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και, ως υπότροφος του Ι.Κ.Υ., έκανε μεταπτυχιακό στην Αγγλική Λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο του Warwick και διδακτορικό στη Μοντέρνα Αμερικανική Ποίηση στο Πανεπιστήμιο του Exeter. Είναι επίσης κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου στη Δημιουργική Γραφή από το Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας. Έχει δημοσιεύσει άρθρα και κριτικές για τη σύγχρονη αγγλόφωνη ποίηση και πεζογραφία σε γνωστά ακαδημαϊκά έντυπα της Ελλάδας και του εξωτερικού.

Μανδραγόρας, 2013
45 σελ.
ISBN 978-960-9476-64-5