Στροβιλιστήκαμε σ’ αυτήν την χιονοθύελλα
αναμένοντας τη σύντομη συνάντηση.
Σαν να ήταν η τελευταία μας προσπάθεια
να επαναληφτούμε ο ένας μέσα στον άλλον.

Στην φτερούγα του σπουργιτιού η άνοιξη –
απελπισμένη κρυστάλλινη νότα,
μπερδεύτηκε στο κλωνάρι της ζωής,
κουδουνίζοντας με βεβαιότητα: «Λαα».

Ξαφνικά γαλήνεψαν όλα
και μας παρέσυρε
η ήρεμη όψη τους…
Δεν ψάχναμε πια πισώπλατα επιχειρήματα.

Κι έτυχε να είναι της Μεταμορφώσεως,
μα μείναμε εκεί, στα χιόνια
εγώ – η αργοπορημένη σου παρηγοριά.
Εσύ – η φλογερή μου προσμονή.

 

Πριν την Άνοιξη

Ίχνη από σήματα Μορς
έχει αφήσει το φεγγάρι στο χιόνι
βράχνιασε η σιωπή του δάσους
και ξυπνάνε, ανασάνουν τα χόρτα.
Ανήσυχα τα δέντρα
καλούν τον ήλιο,
προσμένουν τα πουλιά.
Η φωνή του ανέμου,
ξυπνάει τα σταυροδρόμια.
και καλπάζει γύρω απ τους θάμνους.
Ριγεί η άνοιξη,
στα χιονισμένα πεύκα του Μαρτίου,
στον κορμό τους πάνω ακουμπάει
κι αφουγκράζεται για την γνωστή φωνή
που έρχεται από τα βάθη.
Στα ξέφωτα θα σταματήσει ο ήλιος
θα αναστατώσει τις παιδικές χαρές,
θα τσιγκλήσει τις φακίδες
πάνω στις μυτούλες
και θα ξυπνήσουν οι πατημασιές στο χιόνι.
Ήρθε μέσα μου η άνοιξη
Μες στο χιόνι. Στο ποτάμι. Μες στο δάσος.

 

* * *

Στον φθινοπωρινό ρυθμό του πολύχρωμου καρνάβαλου.
Μες το πυκνό φύλλωμα, όπως μες στην φωτιά.
Αντίκρισα τον εαυτό μου με τα χρώματα του φθινοπώρου.
Σαν μες στην αγκαλιά μιας αδερφής.

Κι ένιωσα στην καρδιά μου μια ανησυχία.
Διάφανη, σαν πρωινή ομίχλη.
Και συμπάθησα τον μακρινό δρόμο,
Εκεί, που έσπευδε το φθινοπωρινό καραβάνι.

 

Η Λιουντμίλα Σινιτένκο γεννήθηκε στο Λένινγκραντ. Σπουδάσει στην Ακαδημία Τύπου της Μόσχας και στο Λογοτεχνικό Ινστιτούτο «Μαξίμ Γκόρκι» Διευθύνει τον γνωστό εκδοτικό οίκο «Πάμπλις». Έχει δημοσιεύσει πολλά βιβλία ποίησης. Έχει τύχει πολλών διακρίσεων κι έχει τιμηθεί με κρατικά λογοτεχνικά βραβεία για το έργο της.

 

μετάφραση από τα ρωσικά:
Χρήστος Χαρτοματσίδης