στον γιο μου
Απ’ τον κόλπο του Σορέντο φαίνεται πέρα η Γαύδος
Te voglio bene assai
Ma tanto tanto bene, sai
È una catena ormai
Che scioglie il sangue dint’e ’vvene, sai
Mια αλυσίδα που σπάει στον αέρα της φωνής σου
Την ίδια κασέτα στο παλιό Φορντ πάλι και πάλι στην ωδή του Παβαρότι ζωντανή
ηχογράφηση απ’ το Παρίσι [Ο Λούτσιο Ντάλα με νανούριζε τις νύχτες, μα τον πρόδωσα]
Δεν έχει τον θεό της αυτή η γενιά που αποστραγγίζεται απ’ το ίδιο της το αίμα
Σ’ αγαπώ όσο όλη γη/ Κοίταξε τα φώτα μέσα στη θάλασσα
Αξημέρωτες νύχτες και η προπέλα να σπάει σε κύματα [πρέπει να συνταιριάξω την
κατάλληλη ριψοκίνδυνη λέξη στα ανίερα χρόνια μου] Αργότερα η μνήμη στιγμές ιερές
Ένα ατέλειωτο πέλαγος η φαντασία [Και πώς να κολυμπήσω με τη λειψή μου γνώση;]
Oι στροφές μας στην κάθοδο Να σε ’χω πλάι μου απόλυτη ευτυχία Ένας δύσκολος
κόσμος γεμάτος κατολισθήσεις
Ν’ ακούμε πάλι και πάλι τον Παβαρότι στον Ενρίκο Καρούζο στο παλιό κασετόφωνο του
παλιού Φορντ να κατεβάζουμε ταχύτητα να κατεβαίνουμε στροφές να αγγίζουμε τη
θάλασσα Λίμνη ακίνητη οι δυο μας Ο χρόνος απλωνόταν μπροστά μας μα δεν το ξέραμε
[Δεν τον αγγίζουμε γιατί κυλά ρυάκι στο κενό]
Στα δύσκολα περάσματα γεμίζει η ανάσα σου Το χέρι στο τιμόνι
Το κάδρο η θάλασσα [πόσο ανοίγει την ψυχή μου ο ορθάνοιχτος ορίζοντας]
Ζέστη με τα φαράγγια να διαχέονται αργά χιλιόμετρα
[Δεν ξέρω ονόματα Ποτέ μου δεν αγάπησα τη γεωγραφία Ίσως γιατί προσωρινή
φαινόταν η ζωή μου]
Δεν πρέπει να χαθούμε Θα ξαναβρώ τον δρόμο πάλι
Στο κασετόφωνο ο Καρούζο, ο Παβαρότι, ο Λούτσιο Ντάλα, η Γαύδος περιμένουν
απέναντι Εσύ δίπλα μου
Qui dove il mare luccica
E tira forte il vento
Su una vecchia terrazza
Davanti al golfo di Surriento
Το Σαμαριά λύνει τους κάβους Πρέπει να συνεχίσουμε το ταξίδι
Έχουμε να πούμε κάποτε πολλά
Να προλάβουμε τον χρόνο που φεύγει
Αντί βιογραφικού
Εξομολογούμαι συχνά στον έφορο της περιφέρειας
στους δικαστικούς αντιπροσώπους
που ψάχνουν μάταια το όνομά μου στους καταλόγους
Στα χρυσοποίκιλτα άμφια των επισκόπων εξομολογούμαι
Στα ανοιχτά παράθυρα που μανταλώθηκαν εσχάτως
Στον κρεοπώλη της γειτονιάς
Στον αστυφύλακα που περιπολεί μονάχος τις νύχτες
Στον δικαστικό επιμελητή με τα δεκάδες κλητήρια θεσπίσματα
που χαρταετούς τ’ αφήνει στον αέρα
Στους στρατοδίκες εξομολογούμαι και στις βαριές ποινές τους
[τρόμος κι εξουσία ανέκαθεν πληγές σε σώματα]
Μιλώ για τ’ αμαρτήματά μου
απολογούμαι εκ γενετής για να ’χω ήσυχη συνείδηση στην γκιλοτίνα
Φροντίζω πάντα
να διατηρώ καλές τις σχέσεις μου με δήμιους
to my son
From the gulf of Sorrento, you can just make out Gavdos
Te voglio bene assai
Ma tanto tanto bene, sai
È una catena ormai
Che scioglie il sangue dint’e ’vvene, sai
A chain that breaks in the breath of your voice
The same tape in the aging Ford again and again Pavarotti’s ode recorded live in Paris
[Lucio Dalla lulled me at nights, but I betrayed him]
This god-forsaken generation drained of its own blood
I love you as much as the whole of the earth/ Look at the lights in the sea
Unending nights and the propeller breaking the waves [I must match the proper reckless
word to my irreverent years] Later the memory holy moments Imagination an endless
ocean [And how can I swim with my limited education?]
Our winding descent Absolute bliss to have you beside me A hard world full of landslides
Listening again and again to Pavarotti singing Enrico Caruso in the aging cassette player
of the aging Ford switching gear winding down touching the sea Immobile lake the two
of us Time stretched before us but we didn’t know [We don’t touch it because it streams
away in the void]
Hard crossings fill your breath The hand on the wheel
The frame the sea [how the open horizon opens up my soul]
Heat with canyons slowly dissipating miles
[I know no names I never loved geography Maybe because my life seemed transient]
We mustn’t get lost I’ll find my way again
In the cassette player Caruso, Pavarotti, Lucio Dalla, Gavdos wait on the other side You
next to me
Qui dove il mare luccica
E tira forte il vento
Su una vecchia terrazza
Davanti al golfo di Surriento
Samaria weighs anchor The journey must go on
We have a lot to say, some day
Catch up with the fleeting time
In place of a CV
I often confess to the district tax collector
to the court representatives
who look in vain for my name in their lists
To the gilded vestments of the bishops I confess
To the open windows recently barred
To the neighborhood butcher
To the policeman patrolling alone at nights
To the bailiff with scores of summonses
that he releases to the wind like kites
To the court martial I confess and their harsh punishment
[terror and authority forever wounds in bodies]
I speak of my sins
I apologize from birth to have a clear conscience on the guillotine
I always take care
to maintain my good relations with executioners
μετάφραση Γιώργος Νικολόπουλος