Τα αραπάκια που πέφτουν. Ανοίγοντας την πόρτα πέφτω πάνω σε ένα ζευγάρι μαύρων. Έχουν δύο αγόρια κουρεμένα με την ψιλή, το ένα πάει μπροστά, πάνω σε ένα πατίνι, το άλλο μαθαίνει ποδήλατο με βοηθητικές ρόδες και δυσκολεύεται. Ωχ, ωχ, λέω και ο μικρός πέφτει. Τρέχει ο πατέρας να το σηκώσει. Δεν είναι τίποτα, μέχρι να πάει φαντάρος θάχει πολλές τέτοιες ιστορίες, παρηγορώ.

 

Μια καχεκτική γυναίκα με φθαρμένη ζακέτα ακουμπάει στον τοίχο της Αχαρνών και τηλεφωνάει: «Δουλεύω δέκα ώρες για 20 ευρώ κι αυτή αρπάζει ένα πενηντάρικο. Είναι αδικία, δουλεύω σα σκύλα». Η γυναίκα μοιάζει όλο και πιο πολύ σαν ένα έντομο του Κάφκα στον τοίχο.

 

Τα μικροατυχήματα συνεχίζονται. Στην Πιπίνου ένα γιγαντόσωμος μαύρος κρατάει ένα χοντρό παιδί που σκοντάφτει πέφτει και του πέφτει η τραγιάσκα. Το γόνατό του ματώνει. Τα παπούτσια του μάλλον τον σφίγγουν, ίσως το νούμερο είναι μικρότερο.

 

Στη Μιχαήλ Βόδα, μία κοντόσωμη και κάπως άγρια μιγάς, κρατάει ένα όμορφο κοριτσάκι που τρώει παγωτό χωνάκι. Beautiful, λέω και το κοριτσάκι σκοντάφτει και γεμίζει το μουτράκι του σκουπίδια, κρέμα και χωνάκι. Είμαι γαλανομάτης και ματιάζω. Είμαι μία «ανώτερη δύναμη».

 

Στον τοίχο της οδού Αλκαμένους υπάρχει το σύνθημα «Έχεις την καλύτερη ψυχή που έχω δει» και ακριβώς απέναντι «Και δεν έχω άλλο λιμάνι να πλησιάσω». Άλλο λιμάνι να πνιγείς, έχει διορθώσει ο βέβηλος. Κατεβαίνοντας την Περγάμου στον αριθμό 44 μυρίζουν πατάτες τηγανιτές απέναντι από το ημιυπόγειο κατάστημα καλλωπισμού ζώων, που έκλεισε λόγω συνταξιοδότησης. Έκλεισε και το κρεοπωλείο Τα Βίλλια, πάει κι αυτό.

 

Αγοράζω από τους Αλβανούς την Καθημερινή για το ένθετο με τον Μπουκάλα, ενώ στον τοίχο του ψιλικατζίδικου γράφει ΠΑΟ 13, γαύροι καρκίνο. Κάνω τσουλήθρα με τα καινούρια μου σανδάλια στο σταθμό Αττικής και μ’ αρέσει. Ξεφυλλίζω τώρα την εφημερίδα μέσα στο βαγόνι και βλέπω τη Σώτη Τριανταφύλλου στον ποταμό Ορινόκο στη Βενεζουέλα, ως εξερευνήτρια. Φοράει και προστατευτικό σωσίβιο. Είναι η αγαπημένη συγγραφέας του Πάγκαλου. Βρίσκω πολύ ενδιαφέρον το χρονογράφημα της Μαρίας Κατσουνάκη «Ένας κόσμος υπό κατασκευή» που σχολιάζει κάποια από τις άπειρες οπτικοακουστικές περφόρμανς τις documenta 14 για την προσφυγική κρίση: Τίποτα από αυτό που είδαμε, λέει, ή ακούσαμε δεν είναι καινούργιο ή πρωτότυπο. Τείνει δε, ορισμένες φορές, η καλλιτεχνική ευαισθησία να ακυρωθεί από τη συνεχή επανάληψη, να εξαντληθεί εν τη γενέσει της, από τον όγκο του προσφερόμενου «υλικού».

Κι είναι αλήθεια, υπάρχει υπερπληθώρα πολιτικής τέχνης από τους γερμανούς σ’ αυτή την καλλιτεχνική υπερπαραγωγή, όπου πολλά πράγματα επαναλαμβάνονται. Γι’ άλλη μια φορά οι γερμανοί προσπαθούν να μας φτιάξουν μια ταυτότητα, αυτή τη φορά με πρόσημο προοδευτικό. Αλλά η πλημμύρα των προοδευτικών εκδηλώσεων που εισάγουν με φιλομεταναστευτική ματιά δεν είναι και τόσο αθώα πιστεύω, παρόλο που δεν είμαι καθόλου της Συνωμοσιολογικής Σχολής των Ελλήνων. Αλλά είναι, σα να μας δείχνουν ντε και καλά, αυτό που πρέπει να δούμε: «Κοιτάξτε τι τραβάνε οι πρόσφυγες. Ανοίξτε τα μάτια σας καλοί μας επισκέπτες και δείτε τι τραβάνε αυτοί οι άνθρωποι που αξίζουν τη φιλοξενία μας. Κρατείστε τους στην Ελλάδα λοιπόν, που έχετε πολιτισμό, που είστε φιλόξενοι. Εμείς θα πάρουμε φέτος 70 (εβδομήντα) στο Βερολίνο, η Καμπέρα στην Αυστραλία πήρε 8 (οκτώ)».

 

Έξω από το μετρό στο Ελληνικό, κόκκινες ωραιότατες λαντάνιες της φωτιάς και μία επιγραφή «Νίκη στον αγώνα των φυλακισμένων απεργών». Περιμένοντας το λεωφορείο σφίγγω τη συντηρητική εφημερίδα και το πορτοφόλι μου.

Από τη Βουλιαγμένη και πέρα η θάλασσα είναι μαγεία, αλλά το νερό κρύο, λέω σε ένα ζευγαράκι. Είναι αλήθεια είναι κοντά στους 19, απαντάει ο νεαρός, με ένα σταυρό στο στήθος κι ένα τατουάζ μανίκι, αν όμως πέσετε γρήγορα και κινηθείτε θα ζεσταθείτε. Και προσέξτε στους βράχους, έχει σήμερα μεγάλα καβούρια. Eυγενέστατα παιδιά! Δεν φοβάμαι, έχει κάμποσους βατραχανθρώπους που συνεδριάζουν στον κολπίσκο, άμα με τσιμπήσει κανένας κάβουρας, αν πάθω καμιά κράμπα ή ανακοπή θα βουτήξουν να με σώσουν.

 

Ανθοκομική στον Πειραιά. Μία παλιά συνάδελφος δουλεύει εδώ. Έργο Αϊζενστάιν στην Αλκυονίδα που δεν πρόλαβα.

 Διεθνές Συμπόσιο στη Στέγη «Για τις πατρίδες και τους απάτριδες καθώς ο κόσμος κλίνει προς τα Δεξιά». Το Συνέδριο είναι στα αγγλικά. «Πλατφόρμα διαλόγου» «εκφράσεις αλληλεγγύης» ακτιβιστές «σε θέματα δικαίου» κλπ. Θα γίνουμε αριστεροί τελικά χάρη στην Ωνάσειο Στέγη και στον Νιάρχο! Ακτιβιστές σε «θέματα δικαίου» ή και ακτιβίστριες σε θέματα ερωτισμού και αυνανισμού, το είδαμε κι αυτό με τον Καραπάνταη στη Στεγούλα. Δεν θέλω να πληρώνω πια εισιτήριο για να ακούω εξιδεικευμένους αγωνιστές, ούτε για να δω «επαναστατικές παραστάσεις», μήτε να ακούσω μουσικές και σπουδαίους ερμηνευτές. Τόχω πει κι άλλη φορά κι ας ακούγεται γραφικό: Η μουσική είναι στο δρόμο, η παράσταση στο δρόμο και ο λόγος στους τοίχους και στις ανοιχτές συνελεύσεις. Όλα τα άλλα είναι κλεισούρα, ακαδημαϊσμός, υποκρισία, σπέκουλα. Φυσικά τα παρακολουθώ όσο δύναμαι για να ξέρω τι γίνεται πάνω κάτω.

 

15. Δευτέρα. Δεχτήκαμε κυβερνοεπίθεση (σε 150 χώρες) αλλά ο 22χρονος Μάρκους Χάντσις δεινός σερφερ των βρετανικών δυνάμεων που ζει σε παραθαλάσσια πόλη τη σταμάτησε. Την άλλη φορά δεν ξέρει αν θα μπορέσει.

 

Ελευθερώνονται κρατούμενοι πρόσφυγες της Αυστραλίας. Στις 31 Οκτωβρίου 2017 κλείνει το στρατόπεδο Manus στην Παπούα Νέα Γουινέα που έχει μαζέψει τους ανθρώπους των πλοιαρίων. Αυτοί θα είναι ελεύθεροι να πάνε όπου θέλουν. Ποιος θα τους δεχτεί δεν ξέρουμε, δεν ξέρουνε. Υπάρχει μία κατ’ αρχήν συμφωνία με τις ΗΠΑ του Ομπάμα για όσους ζητήσουν πολιτικό άσυλο, αλλά τώρα έχουμε Τραμπ με ρατσιστική προσέγγιση.

 

Το δράμα της κατοικίας στο Σύδνεϋ. Πεντακόσια δολάρια το μήνα να νοικιάσεις μία σκηνή κάτω από τη γέφυρα!

 

16 Μάη 2017. Τρίτη. Απεργία δημοσιογράφων. Αύριο πανεργατική, πανελλαδική. Απεργώ κι εγώ.

 

17. Τετάρτη. Στο συλλαλητήριο των απεργών με τον Κουλούρη. Βρέχει. Συνεχίζεται η συζήτηση στη Βουλή για το τέταρτο μνημόνιο. Μνημόνια μέχρι το επέκεινα. Πολύ κόσμος στο ΠΑΜΕ. Πολύς με σημαιούλες.

Γιατί δεν αγριεύουν όμως; Τι φοβούνται; Σας ομιλεί ο κατά φαντασίαν επαναστάτης. Ο κατά φαντασίαν συγγραφέας, ο κατά φαντασίαν ακαδημαϊκός, ο κατά φαντασίαν δημοσιογράφος.

 

18. Πέμπτη. Τηλέφωνο στην Αυστραλία. Μιλάω λίγο με την Αρετή που δεν μπορεί να μιλήσει γιατί έχει τα πιτσιρίκια. Να μιλήσω με τη Μαρία; Κάτσε να σου τη δώσω αν μπορεί να σου μιλήσει. Θέλει να της μιλήσει ο εξ αποστάσεως γονιός, ο Κατά Φαντασίαν supporter. Δεν μπορεί όμως, είναι στο σκοτάδι στη γωνιά της στο dark room. Μου μεταδίδει την κατάθλιψη. Για να βουτηχτώ πάλι στα e-mail και στους θορύβους μιας πόλης, που αρνείται να πεθάνει.

 

E-mail από το Σιώτη, ως εν δυνάμει εκδότης και φίλος συνιστά: «Σταμάτα να γράφεις τα προσωπικά κι ασχολήσου με κοινωνικά θέματα στο Ημερολόγιο και θα βγει κάτι καλό».

Κανείς δεν με καταλαβαίνει. Τι θέλει ο άνθρωπος; Να γράψω πάλι, για μία κοινωνία αλαφιασμένη μέσα από τις συνεχείς όλο και πιο επώδυνες εμπειρίες ενός πολιτικού ανασκολοπισμού; Όπου η Κλειώ κοίταγε στα σκουπίδια κι όταν με είδε απέστρεψε το βλέμμα ένοχα, όπου ο Ναίμ έπαθε έμφραγμα και βρίσκεται στο Νοσοκομείο, έχει τελικά ένα παιδάκι που μένει νηστικό στο ραφείο και του αγοράζουμε τυρόπιτες και σουβλάκια ενώ παίζει ήσυχα με τα κουρέλια και τις κατσαρίδες. Όπου η 95χρονη πολυδιαμερισματούχος της πολυκατοικίας έχασε και το τελευταίο της διαμέρισμα και την ώρα που της έπεσε η μασέλα της στο μπάνιο, της έκοψαν τα φώτα. Να επαναλάβω ότι η κυβέρνηση μας πίνει το αίμα κι ας λέει με καμάρι ότι είναι αριστερή; Και πως όλοι μαζί λέμε «οι πολιτικοί είναι ανίκανοι» και φτιάχνουμε την αμυνούλα μας μέσα από τις δικές μας κλίκεs στις πλατείες, στις καφετέριες και στα ξύλινα οδοφράγματα.

 

Δεν αντιλέγω, το κοινωνικό προέχει, αυτό κάνω, πρέπει όμως να σπρώξουμε κι ένα προσωπικό παράπονο. Γι αυτό κυρίως το ημερολόγιο.

Πώς το λέει ο άλλος; Αν είχα κάτι καλύτερο να κάνω θα καθόμουν να γράφω;

 

Όλη την ημέρα σαν ζόμπι μπροστά στην τηλεόραση στο κανάλι της Βουλής μέχρι την ψηφοφορία για τo σκατοπρόθεσμο πρόγραμμα. Όλα είναι εικόνα και πόζα των πολιτικών, καταγγελίες, ειρωνείες και σκέρτσο. Ψηφίζονται νέα μέτρα και αντίμετρα. θα πληρώσω διπλάσιο φόρο, μπορεί και τριπλάσιο, μέχρι το 2060 τα κεφάλια μέσα, αλλά τουλάχιστον έτσι θα σωθεί η πατρίς. Τώρα πατρίδα ξέρουμε τι εννοούμε. Τις τράπεζες, τους Εισαγγελείς, τους εφοπλιστές μας, την εθνική Ελλάδος, τον Μαρινάκη, τον Σαββίδη, τους λαθρέμπορους σιγαρέτων και πετρελαίου, τους πολιτικούς διώκτες αρρώστων γυναικών με ηπατίτιδα και έιτζ και των συνταξιούχων χωρίς ηπατίτιδα και Έιτζ, τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (που υποδέχεται τον άλλο αρχηγό κράτους: τα ιερά λείψανα της Αγίας Ελένης πάνω στα κανόνια του τιμημένου μας πυροβολικού), το στρατό μας, την Εκκλησία μας και την εγκληματική μας αυγή. Εν πάση περιπτώσει έχω χρόνο τώρα να χαζεύω τους πολιτικούς και να τους διϋλίζω, αλλά δεν είναι ατέλειωτος.

 

Είναι χειρότερο να πεθάνεις από χρόνο παρά από έλλειψη χρόνου (…)Αυτοί που απουσιάζουν είναι πιο παρόντες απ’ ότι απόντες σας βεβαιώνω(…) Η μεγαλύτερη πληγή της εποχής μας είναι το έλλειμμα δημοκρατίας. Τίποτα δεν είναι πιο επείγον από την ανεπάρκεια νερού στον τρίτο κόσμο, την εξάλειψη της ελονοσίας, του καρκίνου και της σεξουαλικής βίας. Ωστόσο τίποτα δεν είναι πιο επείγον από την προσφυγική κρίση. Οι γενοκτονίες στη Ρουάντα, στην Τουρκία στην Παλαιστίνη. Η σεξουαλική βία είναι πιο επείγουσα από την πείνα. Η υπεραλιεία θα καταστήσει τη γη μη κατοικήσιμη. Οι σεισμοί. Ένας κομήτης θα πέσει στο λάθος σημείο και τα σχέδιά μας θα πάνε στο βρόντο. Η γη είναι μία ωρολογιακή βόμβα. Οι άνθρωποι που δεν εμβολιάζουν τα παιδιά τους. Στήστε τους στον τοίχο και μπαμ. Δεν τους αξίζει τίποτε καλύτερο. Οι άνθρωποι που δεν πλένουν τα χέρια τους και μολύνουν άλλους ανθρώπους με σαλμονέλα. Αυτούς να εκτελέσουμε πρώτους. Eiríkur Örn Norðdahl (1978, Ρέικιαβικ Ισλανδία).

Δημήτρης Τζουμάκας