3.5.18 Στη Θεσσαλονίκη οδικώς για την 15^η Διεθνή Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης. Φτάσαμε αισίως –αν εξαιρέσεις κάτι μικροδαγκώματα από το μινώταυρο των διοδίων στην Εθνική– και παρκάραμε μπροστά από την Ανθοκομική Έκθεση, όπου δίπλα και Τυροκομική Τέτοια, με κρητικά προϊόντα. Και μετά μία πρωτοφανής πλημμύρα βιβλίων και εκδηλώσεων σε ένα ατέλειωτο χώρο, ένα δημιουργικό χάος. Τα πάντα συμπεριέχονται στο πρόγραμμα, όλος ο καλός ο κόσμος του βιβλίου εδώ. Μπούρας και Χρονάς, Κρεμμύδας ως Μανδραγόρας, Χουλιάρας και Δημοσθένης Αγραφιώτης, το συνάφι των συγραφέων χαριεντίζεται. Δεν αντέχω τόση καπελοχαιρετούρα. Τιμώμενες χώρες οι γαλλόφωνες, κεντρικό θέμα η Δημοκρατία στον 21ο αιώνα (μπππρρρρ πούντη;), Αφιερώματα στο παιδί και στο αστυνομικό μυθιστόρημα, Λογοτεχνία και μνήμη, η προσφυγική εμπειρία, Πενήντα χρόνια από το Μάη του ’68, Βιβλίο και Performance, 500 ομιλίες και ανοιχτές συζητήσεις, η χαρά του βιβλιόφιλου, θεολογικό και θρησκειολογικό φόρουμ: οι παπάδες σε θέση μάχης, οι πολιτικοί από κοντά μη χάσουν και δεν τιμήσουν. Εκδόσεις Ιανός μία γιγαντοαφίσα με το γίγαντα του ποιητικού κους κους Ντίνο Χριστιανόπουλο, σαν τον Χότζα, σαν τον Μακάριο, Κύριε Ελέησον τρεις φορές αδελφέ. Κι ένας υποψήφιος διδάκτωρ σε έτερο πάνελ σχολιάζει τα πρακτικά για το πρώτο Συνέδριο Νικόλαος Κάλας στην Κομοτηνή, σε έκδοση του καλού περιοδικού Μανδραγόρας και αναφέρει όλους τους συντελεστές και ομιλητές του Συνεδρίου εκείνου, εκτός από τον υποφαινόμενο. Ω! η συνωμοσία των υποψηφίων! Και οι τουαλέτες στην Εθνική Αθηνών-Θεσσαλονίκης πεντακάθαρες, με χαρτί υγείας μάλιστα μέσα. Δαφνί και δάφνη ο κόσμος εντόσθια εντός μου (Κάλας).

Την εν λόγω και σπουδαία Έκθεση εγκαινιάζει ο Πρόεδρος της Βουλής Ν. Βούτσης, αυτός ο χαμηλών τόνων άνθρωπος, με το συγκροτημένο λόγο, που ομοιάζει όμως με πλανόδιο λαχειοπώλη.

 

Ομιλίες, παραομιλίες, αυτοεπιβεβαίωση. Ποιος δημιουργεί και τι; Ποιος διαβάζει βιβλία; Ποιος αγοράζει βιβλία σήμερα; Εδώ ο κόσμος χάνεται, «ο κόσμος υποφέρει και πεινά κι εσείς τα ίδια παραμύθια». Φεύγω από την Έκθεση. Έξω ο αληθινός κόσμος της πιάτσας. Τρώνε κεφτεδάκια, μπουγάτσες και πατσά. Όλα τα μαγαζιά στην Τσιμισκή και στην Εγνατία είναι ανοιχτά σφύζουν από ζωή, στην Αθήνα στην οδό Γ΄ Σεπτεμβρίου και στην Πατησίων τα μισά καταστήματα έχουν βάλει λουκέτο. Εδώ υπάρχει νεύρο, στην Αθήνα κατάθλιψη και υστερία. Η πόλη που ζω και αγαπώ, η πρωτεύουσα έχει νικηθεί. Ο Παναθηναϊκός έχει διασυρθεί, νομίζω ότι έπρεπε να είχαμε αυτοκτονήσει όλοι, αλλά δεν έχουμε τη δύναμη και τη φαντασία όπως ο φαρμακοποιός στην πλατεία Συντάγματος. στη Θεσσαλονίκη οι άνθρωποι σου χαμογελάνε, κάνουν αστειάκια, στην Αθήνα είμαστε αγέλαστοι, διαρκώς νευριασμένοι, σίγουρα έχουμε φάει μεγάλο πακέτο. Θα πάω αύριο να δω τον υπέροχο Τιμ στην Πύλη Τρικάλων. Στο μεταξύ ψάχνω την αναρχική ομάδα Πυρανθός ή την Αντιβίωση Θεσσαλονίκης γιατί στην Έκθεση δεν βρήκα το βιβλίο του Τρωαδίτη ο ήλιος της αναρχίας ανέτειλε, φτάνω στη Λεωφόρο Στρατού και βρίσκομαι μπροστά στο καμένο «διατηρητέο» της κατάληψης Libertaria. Έτσι πήγαν να μας κάψουν κι εμάς στη Βίλα Αμαλία οι φασίστες του Αγίου Π. Κάνει ψύχρα, τρώμε πατσά, πέφτουμε ψόφιοι σε ένα δωμάτιο φτηνού ξενοδοχείου που μου πρότεινε ο Μπούρας. Το πρωί ο γηραιός ξενοδόχος του Olympic στάζει μέλι για το Στέφανο. Δεν υπάρχουν τέτοια άτομα, λέει. Πώς σας λένε; ρωτάω, δεν θα με θυμάται λέει.

 

4.5.18 Παρασκευή. Απίστευτη ομορφιά με ψιχάλες στη μοντέρνα καφετέρια που βρίσκεται κάτω από το μονότοξο γεφύρι της Πόρτας, λίγο έξω από το χωριό Πύλη Τρικάλων, στα δεξιά του δρόμου προς Ελάτη. Μία στυλάτη, εντελώς Παριζιάνα σερβιτόρα, σερβίρει καφέδες με άφθονα μπισκότα σε δύο μπασκίνες και έναν ιερέα. H τοπική εξουσία απολαμβάνει φύση και καφέ. Το γεφύρι κατασκευάστηκε το 1514, από τον τότε Μητροπολίτη Άγιο Βησσαρίωνα, γι’ αυτό και φέρει το όνομά του. Περνάμε το γεφύρι και πιο κάτω, πάντα δίπλα στον ποταμό Πορταϊκό, μπαίνουμε σε ένα περιποιημένο περιβόλι όπου βρίσκεται ο μοναδικής ομορφιάς ναός Πόρτα Παναγιά, κατασκευή 1283, όπως μας πληροφορεί ο υπεύθυνος που καταφθάνει ασμένως, μην του αφαιρέσουμε καμία ορτανσία. Η φοβερή εκκλησία, μία solide σταυρεπίστεγη τρίκλιτη βασιλική που έχει κτισθεί πάνω σε αρχαίο ναό, είναι και εντός εντυπωσιακή με μία μεγάλη όρθια, ψηφιδωτή Παναγιά, με κάποιες αγιογραφίες στους τοίχους που σώθηκαν από την πυρκαγιά.

Την ίδια ώρα μου τηλεφώνουν από Αυστραλία και με ρωτούν αν είμαι καλά. Γιατί; Διότι αυτή την ώρα κάποιον σκοτώσανε στη γειτονιά μου και το δείχνει απευθείας η τηλεόραση: Στην πλατεία Βικτωρίας στην οδό Χέυδεν, άγνωστο άτομο εισέβαλε στο κουρείο και πυροβόλησε πέντε φορές τον Αλβανό κομμωτή, δεν είναι ο δικός μου ο Κλώντ, ο εκτελεστής διέφυγε μαζί με τον συνεργό του που τον περίμενε έξω με τη μοτοσυκλέτα του. Είμαι στην εξοχή τους καθησυχάζω, αλλά μην ακούτε, προπαγάνδα θα είναι, η γειτονιά μου είναι φιλήσυχον μέρος.

 

5.5.18 Διακόσια χρόνια από τη γέννηση του Μαρξ. Ακούω επαναστατικά εμβατήρια και το «ας ερχόσουν για λίγο» τώρα «που έγινε φύλλο ξερό η ελπίδα». Ζητάς το μάξιμουμ κι εγώ το μίνιμουμ. Ίσως επειδή εσύ δίνεις το Μάρξιμουμ κι εγώ το μίνιμουμ.

Ο Τιμ σκίζεται, μας αγοράζει μέλια μας τρέχει στα βουνά, βγάζουμε φωτογραφίες μπροστά από καταρράκτες, μου λέει ότι βάζουν μπαταρίες στις κυψέλες για να αποκρούσουν πιθανή επίθεση αρκούδας που λατρεύει το μέλι, πάμε σε σαλέ και μας δείχνει ζαρκάδια, τρώμε τραχανά και αγριογούρουνο –εγώ για πρώτη φορά κι αρνούμαι κατηγορηματικά ελάφι και ζαρκάδι, μη θυμώσω τώρα. Μας γνωρίζει φίλους που παίζουν λαχείο και ζάρια και έχουν σκάφη δεμένα στο λιμάνι της Πρέβεζας και συναγωνίζονται ποιος θα πάει πρώτος στη Λευκάδα.

 

6.5.18. Πάλι πίσω στη Θεσσαλονίκη, σκοτωμός για συμμετοχή σε πάνελ. Πέντε έξι κυρίες ηλικίας, με ανοιχτό στόμα και σφιχτά πόδια και ο δήμαρχος της Αθήνας χηνάτος και καμαρωτός, έχει αφήσει σκοτεινή την Αχαρνών να χορεύουν οι μαφίες και το γυφταριό και ανέβηκε να κάνει δημόσιες σχέσεις στη συμπρωτεύουσα με τον Μπωντλέρ.

Άρχισαν να μου λείπουν οι εκδηλώσεις της Αθήνας είχε αφρικάνικο σινεμά στην Ταινιοθήκη της Αθήνας και χάνω σήμερα το Kati kati,φιλμ σπουδαίο από Κένυα.

 

7.5 Έλα βρε παιδί μου δεν απαντούσες μου λέει ο Ιωάννης ο Οδοκαθαριστής (ή μήπως τον λένε Γιώργο;) δεν απαντούσες, τι έγινες; Ήμουν στη Θεσσαλονίκη και στην Πίνδο με την Μπέμπα. Εντάξει εσύ έχεις γνωριμίες εγώ βρήκα στα Πετράλωνα κάτι καλά παιδιά σε μία οργάνωση που προσφέρουν δωρεάν φαγητό, είχε και μουσική χτες και δεν σου κάνουν κατήχηση βρε παιδί μου. Πολιτικοποιημένοι είναι οι άνθρωποι, μια χαρά παιδιά αλλά δεν σε λιβανίζουν.

 

 Cosmetits Tests that Use Animals. Κουνέλια, ινδικά χοιρίδια, χάμστερ, αρουραίοι και ποντικοί υποβάλλονται σε επώδυνα πειράματα για την παραγωγή νέων κραγιόν ή σαμπουάν, γράφει ο Τάσος Σαράντης στη Συντακτών. Γιατί αυτές οι Εταιρείες νιώθουν την ανάγκη να βασανίζουν και να σκοτώνουν ζωάκια απλώς για να δοκιμάσουν μια απλή σκιά ματιών ή ένα κραγιόν; Και τι συμβαίνει μακροπρόθεσμα στον εαυτό μας βάζοντας στο πρόσωπό μας τόσο δυνατές χημικές ουσίες; ρωτάει ο συντάκτης.

 

Grands soirs et petits matins, ντοκιμαντέρ του William Klein στη δημόσια τηλεόραση για τα γεγονότα του Μάη του ’68. Πρωταγωνιστεί ο Daniel Cohn Bendit ο επονομαζόμενος Κόκκινος Ντανιέλ και στο τέλος εμφανίζεται ο στρατηγός Ντε Γκωλ που ζητάει το αυτονόητο: Η δημοκρατία να επανέλθει στη θέση της, οι φοιτητές να φοιτούν (και να φυτοζωούν) οι διδάσκαλοι να διδάσκουν, οι εργάτες να εργάζονται οι εκδότες να εκδίδουν οι συγγραφείς να εκδίδονται και Αυτός να κυβερνά. Οι δρόμοι πάντως το μήνα Μάη ανήκουν στους φοιτητές, στους εργάτες, στους αναρχοκομμουνιστές συγγραφείς, στην εξεγερμένη νεολαία που είναι άκρως ρεαλιστές και ζητούν το αδύνατον. Στα πάρκα της πόλης μεγαλώνουν αλεπούδες.

 

 

Δημήτρης Τζουμάκας