27   7.8 Κυριακή. Ανταλλαγή ιμέιλ με το Δημήτρη Σταμούλη. Είναι έτοιμος, θα βγάλουμε πρώτα το διδακτορικό μου για τον Calas, λέει και μετά την Αμνησία. Να του πάω το στικάκι. Θα προτιμούσα το ανάποδο για να μπορέσω να δω λίγο τη διατριβή. Όταν λέω λίγο να τη δω πολύ. Είναι ντεμοντέ πια, διδακτορικό εικοσαετίας, το πρώτο για τον Έλληνα υπερρεαλιστή, ακολούθησαν η Δήμητρα Καραδήμα και η Έλενα Χοφ (που δουλεύει στο δανέζικο Ινστιτούτο της Αθήνας) κι έχουν κάνει ολοκληρωμένη δουλειά. Η Χοφ είχε βέβαια όλο το αρχείο του Κάλας στα χέρια της που το έστειλε σε κούτες ο δ/ντής του Μουσείου της Λουιζιάνα από την Κοπεγχάγη, όπου το είχε άφησε πριν πεθάνει ο Κάλας. Βέβαια δεν έστειλαν τους πίνακες που τους χάρισε ο Κάλας και καλά έκαναν. Γιατί δεν είμαστε σε θέση ως Πολιτεία ούτε δωρεές να δεχτούμε. Είχε προσφερθεί ο ποιητής μας να τους χαρίσει στο ελληνικό Δημόσιο αλλά δεν είχαν πού να τους βάλουν! Και μιλάμε για πίνακες αξίας, υπήρχε ακόμη και Πικάσο!

Θυμάμαι όταν ζήτησα στο Μουσείο της Λουιζιάνα να δω τους πίνακες που χάρισε ο Κάλας οι άνθρωποι μου φέρανε θορυβημένοι έναν κατάλογο με όλα τα έργα, τα οποία βρίσκονται διασκορπισμένα βέβαια σε διάφορα Μουσεία της Δανίας.

Πέφτω με τα μούτρα στη διατριβή, προϊστορικά πράγματα. Δεν βρίσκω τη βιβλιογραφία κι αγχώνομαι. Μύλος. Είμαι συνέχεια στον κομπιούτερ. Πάλι σαν φοιτητής. Μεσάνυχτα, μία, δύο τρεις το πρωί, τέσσερις δεν πάμε καλά.

28.8 Δευτέρα «Μπροστά απ’ το Γραφείο Τελετών. Μέσα ο ιδιοκτήτης του κοιμάται στον καναπέ. Το φως από την αναμμένη τηλεόραση βάφει γαλάζια την εικόνα του Χριστού». Διαβάζω Μαρία Φακίνου Ανατομία κόρης διηγηματάκια αστραπή, εκδόσεις απόπειρα. Ωραίο μου φαίνεται. Τα διάβασα σε μία ώρα το βράδυ, το πρωί δηλαδή για να ξεδώσω λίγο από τον Κάλας.

 

29.8 Τρίτη. Ηρωική έξοδος για να πάω στον εκδότη του Ηρόδοτου Δ. Σταμούλη. Με πετσέτα και καπέλο τζόκεϋ, συνεχίζω ακόμη την αγωγή, αν και το «έλκος» νομίζω ότι υποχώρησε. Το διδακτορικό βρίθει λαθών απορώ πώς το πέρασαν. Μάζεψα λίγο το μισό, αλλά πρέπει να δω οπωσδήποτε το Σταμούλη γιατί θα αρχίσει η πανεπιστημιακή περίοδος και μετά τον έχασες. Μου γνωρίζει την ταχυγράφο Ελένη πιάνει αμέσως δουλειά. Ο Δημήτρης μου δίνει δύο βιβλία. Μια χαρά είσαι μου λέει. Μια χαρά, θα πεθάνω σαν τη Βουγιουκλάκη. Μου λέει ότι ο Νεναδάκης έπαθε εγκεφαλικό. Ο Νικόλας; Ναι. Μα είναι νέος άνθρωπος 45 χρονών, ένας συνάδελφος με ποιότητα. Πηγαίναμε για μπάνιο στο Σούνιο μετά τη δουλειά, στο Λαύριο και στο Δασκαλιό μαζί με τον Μπάκουλη και την Ιουλία και λύναμε το πολιτικό ζήτημα στην παραλία, με μπύρες και γενναίες κόντρες. Είναι σε τεχνικό κώμα. Θεέ μου!

 

Διάβασα μέσα σ’ αυτή την παρωχημένη συζήτηση για τον Χίτλερ και τον Στάλιν τη δήλωση της ευρωβουλευτίνας κυρίας Καϊλή ότι βασάνισαν και σκότωσαν τον παππού της οι κομμουνιστές. Τι να πει κανείς; Μία όμορφη νέα γυναίκα εκπρόσωπος του «σοσιαλιστικού» (!) κόμματος της χώρας της στην Ευρώπη κατρακυλάει στο βούρκο του μίσους χρησιμοποιώντας μία εμφυλιακή γλώσσα. Δεν ξέρει ότι δίπλα της έχει ανθρώπους που μπορεί να έχουν τις αντίθετες μνήμες, άλλες ιστορίες; Δεν της λένε τίποτα οι αγριότητες της χωροφυλακής και της ασφάλειας που πέταξαν από το παράθυρο την Ηλέκτρα αφού την κακοποίησαν βάναυσα πρώτα; Δεν άκουσε για τον ιέρεα στην Κρήτη που τον έκαναν κομματάκια οι χίτες; Και μένανε η γιαγιά μου βασανίστηκε, της έβγαλαν τα μάτια, της έβγαλαν τα νύχια, της έβαλαν αυγά στις μασχάλες κι ο εγγονός της δεν το έκανε θέμα, έγινε μετανάστης, δεν έγινε ευρωβουλευτής να το πουλάει.

Ακόμη κι όταν ξεμεθούσαμε/ ούτε οι δεκαπέντε χιλιάδες προκηρύξεις/ ούτε τα φώτα της ανάκρισης/μου θύμιζαν κάτι. Στάθης Ιντζές.

 

30.8 Τετάρτη. Σκέφτομαι το σκοτεινό διαδίκτυο (Dark Web). Τι πλανητικά παιχνίδια μπορεί να παίζονται. Αλλάζουν βίαια την ατζέντα οι κυρίαρχοι, ξεσπιτώνουν ολόκληρους πληθυσμούς με τους βομβαρδισμούς κι όταν αρχίζει η μεγάλη προσφυγιά ξυπνάει ο ρατσισμός των γηγενών της Ευρώπης και των ΗΠΑ. Σε συνδυασμό με τα τρομοκρατικά χτυπήματα κάνουν τους δεξιούς υπηκόους δεξιότερους.

Διότι έβλεπα τις προάλλες μια σκηνή σε ένα αστυνομικό έργο, όπου υποτίθεται ότι νεαρή αμερικανίδα η οποία είχε συλληφθεί ως τρομοκράτισσα στην ανάκριση δεν έδινε ονόματα κι έλεγε ότι ο «Αλλάχ την οδηγεί» (Αλλάχου άκμπαρ). Το έχουμε εμπεδώσει πλέον: το προφίλ των τρομοκρατών είναι φανατικοί ισλαμιστές που δεν διστάζουν σε τίποτα. Δηλαδή το θέμα που θέλει να περάσει η σκηνοθεσία είναι ότι για όλα φταίνε οι τρελαμένοι του Αλλάχ. Ότι οι τρομοκράτες προέκυψαν από «αλλαχογέννηση» κάτι σαν παρθενογέννηση. Μπορεί να είναι κι έτσι. Τίποτα όμως για την ευθύνη, την ασέλγεια ολίγων δισεκατομμυριούχων επί του πλανήτη γη. Οι καημένοι αφρικανοί, που δεν έχουν τον Αλλάχ τους, αλλά τη μαύρη μαγεία για θεό, κάθονται και διαλύονται ως πειραματόζωα από τις φαρμακοβιομηχανίες και πνίγονται προσπαθώντας να περάσουν τη Μεσόγειο. Στη Συρία δεν έχει μείνει όρθιο τίποτα, εγκαταλείπουν τη χώρα τους μ’ ένα βρακί κι ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Έτσι αποκτήσανε την ιδιότητα του λαθρομετανάστη κι οι πολιτισμένοι τους βλέπουν σαν λεπρούς. Στην Παλαιστίνη δεν έχεις ρόλο, δεν έχεις δουλειά είσαι ξένος στον τόπο σου. Η απόρριψη, η περιφρόνηση, η φρικτή εκμετάλλευση μπορεί να γεννήσει τη βία και την τρέλα.

 

Στο τηλέφωνο /την ώρα που ήταν έτοιμη να μου πει τι φορούσε/το αεροπλάνο έριξε τις βόμβες. Αμπούντ Σαϊντ

 

Βγαίνω να πληρώσω τη δεύτερη δόση της εφορίας. Συναντώ παντού φόρους. Δεν κάνουν καλό οι φόροι στην υγεία. Ο έρπης ξετσουτσούνισε πάλι. Δεν καταλαβαίνω. Φόρος κι έρπης στην κάθε σου αναπνοή.

 

31.8.17. Τέλος του μήνα. Πετάγομαι τρομαγμένος να πληρώσω πάλι τον γνωστό φόρο ύπνου. Τρέχω στον υπολογιστή για τις φορολογικές μου ρυθμίσεις. Είπαμε υπάρχει το εδαφικόν τέλεσμα. Το εννόμιον ή νόμιστρον επί των ποιμνίων. Δεν έχω πρόβατα. Η χοιροδεκατία. Δεν υπάρχουν γουρούνια στο διαμέρισμα, δεν έχω βοοειδή, γενικώς κτήνη. Υπάρχει το μελισσονόμιον. Δεν με αφορά. Όχι, μάλλον ναι, υπάρχει μία φωλεά παρανόμων μελισσών πάνω από το νεροχύτη.

 

Ήλθε και η Μπέμπα με μία φίλη της. Ακόμη δεν φτιάξανε τα φώτα στο διάδρομο κι ούτε θα τα φτιάξουν. Αφραγκίες της διαχειριστικής αρχής της πολυκατοικίας. Καλέ τι σκότος είναι αυτό; Πώς ζείτε εδώ; Ωραία, θα κάνουμε ένα σύμπλεγμα, μία αγκαλιά και μία φωλεά επί της κλίνης.

 

Φόρος για την συντήρηση του κλήρου. Αυτός μάλιστα. Τον έχουμε αποδεχτεί τον πληρώσαμε και πέρυσι. Τεράστιος ο κλήρος! Ένας κλήρος να. Τον καταβάλλουν όλοι ανεξαιρέτως οι υπήκοοι της αυτοκρατορίας, αστοί και αγρότες, άνδρες και γυναίκες, πλούσιοι και πτωχοί, να ουρά, να φασαρίες. Aπό αρχαιοτάτων χρόνων πληρώνoυμε τους ιερείς, ζω στο Βυζάντιο του 2017 κι όποιος δεν καταβάλλει φόρο παπά, ακόμα και λόγω παρατεταμένης αφορίας, εχθρικών επιδρομών ή θεομηνιών, χάνει δια παντός το κτήμα του, το οποίο μπορεί να του το πάρει κάποιος άλλος, με την προϋπόθεση να καταβάλει τους απλήρωτους φόρους έστω και σε εκατό δόσεις! Τη φίλη της Μπέμπας τη λένε Νανά.

 

Η Μπέμπα προτείνει να παμε στο Σούνιο για μαρίδες ή στη Χαλκίδα. Η Νανά λέει να οργανώσουμε μία Μύκονο τώρα που φεύγει το καλοκαίρι, είναι ευκαιρία. Εγώ λέω να πάω στο δερματικών νοσημάτων στο Συγγρού, μου απαγόρευσαν τον ήλιο.

 

Φόρος επί του άλατος. Γιατί όχι και στο πιπέρι. Στα μπαχαρικά γενικώς, στον κουρκουμά. Καλά κάνουν, βλάπτει την υγεία το άλας, κλείνουν οι αρτηρίες. Βλάπτει κι ο καπνός. Και το αλκοόλ. Ρίξτου φόρο. Εδαφονόμιον. Φόρος παρθενοφθορίας. Φόρος για το γάμο, για τα βαφτίσια. Φόρος για επιμνημόσυνο τελετή. Φόρος τιμής. Φόρος απραξίας. Φόρος αγαμίας. Φόρος δίτροχου. Φόρος άτριχων. Φόρος δασύτριχων. Φόρος φόβου. Φόρος φωσφόρου. Φόβος φόρου. Φόρος εφ’ όρου ζωής και λοιπά μετά ζωής. «Τον μελλοντικό εργαζόμενο τον φαντάζομαι σαν άλογο πίστας» (Ν. Ντάβας).

 

–Εάν φονευθώσι όλοι οι Έλληνες ποιος θα πληρώνει το χαράτσι; Χασάν Τζεζαϊρλή (Τούρκος αρχιναύαρχος 1770). Κοίτα πώς τρέχουν με τα αυτοκίνητά τους, σκοτώνονται να προλάβουν να πληρώσουν τους φόρους τους.

 

Φόρος Αλληλεγγύης. Εντάξει αυτός ακούγεται μια χαρά, αλλά αποδεικνύεται φόρος μισανθρωπιάς. Την ψυχή σου μ’ απλωμένα χέρια σε δημόσια Ταμεία, Β. Μαγιακόβσκι.

 

Σε φίλησα κι αρρώστησα

Και το γιατρό δεν φώναξα

Σαμιώτισισσα.

 

–Ώστε από τη Σάμο; πολύ ωραίο μέρος Νανά, έχω ένα φίλο εκεί που υπηρετεί στο Λιμενικό και μαζεύει ελιές τον ελεύθερο χρόνο, αλλά τον φορολογούνε διπλά.

 

Φόροι μετά μαστιγώσεως. Αυτά στη Σιγκαπούρη και στη Σαουδική Αραβία, όχι εδώ κύριοι. Κόβονται δραματικά τα αναπηρικά επιδόματα. Λιποθυμίες πείνας μαθητών σε σχολεία και θέματα ασιτίας. Εγκαταλειμμένα μαγαζιά, σκελετοί κτιρίων, εγκαταλειμμένα Ναυπηγεία, διαλυμένες βιομηχανικές εγκαταστάσεις. Μαιευτήρια χωρίς μωρά, παροπλισμένα ψαροκάικα. Ετοιμάζουν ειδικές ζώνες εξαθλίωσης. Στα παλάτια τους οι φοροφυγάδες και οι τοκογλύφοι ανοίγουν σαμπάνιες, ενώ οι συνδικαλιστές καλούν τους εργάτες -ποιούς εργάτες; Τους αλλόφρονες; τις φτωχές πόρνες της Ακόμη Νάτου και της Φυλής αυτής, σε συλλαλητήρια ζωντανών, ημιθανών κι παραφρόνων. Αύξηση Φόρου Προστιθέμενης αξίας για τις κηδείες 23%.

 

Φόρος των φαρμάκων και των ασθενειών. Φόρος στη διάχυτη οστεοπενία. Φόρος στη γαμψή μύτη. Φόρος στη λεπτή διαπεραστική φωνή. Φόρος στην υποπλασία της γνάθου. Φόρος στη δυστροφία των ονύχων.

 

Επιβολή φόρου σφαζόμενων ζώων. Η εγχώρια κλεπτοκρατία άπιαστη σε συλλήψεις «ασύλληπτων» σχεδίων, προκειμένου να συλήσει όλα τα σπίτια, νόμιμα και παράνομα, ορνιθώνες, και μαντριά. Αυτό που βλέπουμε δεν έχει να κάνει σε τίποτα με την ελληνική δημοκρατία, είναι τυραννία. Φορολογούν τη σκέψη. Οι διανοούμενοι που αρνούνται ή αδυνατούν να πληρώσουν εξορίζονται ή εκλέγονται, κατόπιν συμφωνίας, βουλευτές. Παντού αστυνομία. Τι φυλάει; Ποιον φυλάει; Φιλάς τη Νανά και βγαίνει το κραγιόν της στην μπλούζα, φιλάς τη Νανά και ξαφνικά ζηλεύει η Μπέμπα.

 

Επιδίωξη της τυραννίας είναι να πτωχεύσουν οι πολίτες, αφ’ ενός για να συντηρείται με τα χρήματα τους η φρουρά του καθεστώτος, και απ’ την άλλη να είναι απασχολημένοι οι πολίτες και να μην τους μένει χρόνος για επιβουλές. Σε αυτό το αποτέλεσμα αποβλέπει τόσο η επιβολή μεγάλων φόρων, η απορρόφηση των περιουσιών των πολιτών, όσο και η κατασκευή μεγάλων έργων που εξαντλούν τα δημόσια οικονομικά…. Αριστοτέλης, Πολιτικά.

 

Η Μπουμπού μου έφερε να πληρώσω το φόρο της γιατί δεν έχει λεφτά, α, για κάτσε, εσύ έκανες διακοπές στο Ποντικονήσι έστω και μια βδομάδα εγώ γιατί πρέπει να είμαι ο καταδικασμένος της Αλτόνα. Δεν είναι δίκαιο, απολαμβάνετε επί πλέον και τον κήπο στο πατρικό έχετε στη διάθεσή σας και τη γούρνα και την πισίνα. Δεν είναι κατάσταση αυτή. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι είναι συγγενείς και φίλοι, αλλά δεν είναι. Ισχυρίζονται ότι είναι δίκαιοι, χριστιανοί, αθλητικογράφοι, πότες, κωπηλάτες, οικολόγοι, έλληνες, ότι είναι ερωτευμένοι, ότι είναι αντικειμενικοί, αλλά δεν είναι. Κάποιοι που δηλώνουν αριστεροί, αλλά δεν είναι. Δεν μπορούν να είναι κομμουνιστές αυτοί. Κανείς δεν μπορεί να είναι. Κάποιες δηλώνουν απελευθερωμένες, αλλά δεν είναι. Ούτε εγώ είμαι.

 

Πήγε ο διαζευγμένος πατήρ και άφησε σε στιγμή απελπισίας το παιδί του στον γκισέ της Εφορίας, διότι οι εφοριακοί είδαν χρέη πολλά, μαζεύτηκαν τόκοι πάνω στους τόκους και του πήραν τα λεφτά, που είχε βάλει η μητέρα στο λογαριασμό για τη διατροφή του παιδιού. Η Μπέμπα βλέπει το εγκαταλειμμένο μωρό, είναι όμορφο, ο έφορος αμήχανος κι αυτή αποφασισμένη: Θα το πάρει να το φέρει σε μένα. Να αποκτήσει ένα «νόημα» η ζωή μου.

 

Απόσπασμα από το ποίημα τοκογλυφία του Έζρα Πάουντ (Cantos μετ. Γ. Μπλανάς). Με την τοκογλυφία,/ κρίμα μεγάλο κι άδικο ενάντια την φύση,/ κάτι μπαγιάτικα αποφάγια το ψωμί σου/ χάρτινο το ψωμί σου,/ χωρίς το στάρι των βουνών και το σκληρό αλεύρι…

 

Σεπτέμβρης 17

 

1.9.17 Παρασκευή. Λέμε από συνήθεια καλό μήνα και λοιπά. Σταματάω χάπια ακολουθώ συνταγή Μπούρα πίνω κουρκουμά αγοράζω πολυβιταμίνες και μαστίχες. Κάνω αυτό που με διασκεδάζει. Βλέπω μπάσκετ και ποδόσφαιρο τις εθνικές μας ομάδες οι οποίες όμως έχουν τα χάλια τους. Δεν έχουν το ταλέντο. Είναι θέμα προσωπικότητας. Δυστυχώς η ομαδικότητα είναι καλή, αλλά θέλεις και κάτι παραπάνω από τη φύση μία βοήθεια ή από τον διαιτητή. Μου τηλεφωνεί η Νανά αλλά δεν είμαι εδώ.

 

2. Σάββατο. Διαβάζω έναν κείμενο για τον Αρκά του Γιώργου Μαρτινίδη στο site της εφημερίδας των Συντακτών «Η θλιβερή κατάπτωση μίας μεγαλοφυΐας». Ποτέ δεν πίστεψα ότι είναι μεγαλοφυΐα. Είναι κι αυτός μέρος του life style του μαζικού εκδημοκρατισμού της μεταπολίτευσης. Η αλήθεια είναι ότι εξέθρεψε δυο γενιές με το χιούμορ του, έναν κόσμο ολόκληρο. Χαμογέλασα με κάποια εύστοχα σκίτσα του. Τώρα έγινε πολιτικός σχολιαστής. Ο ίδιος είναι, δεν κατέπεσε. Απλούστατα στρατεύθηκε εναντίον της κυβέρνησης, κομματικοποιήθηκε κι έτσι έπαψε να θεωρείται «μεγαλοφυΐα». Ένας χαζοχαρούμενος σκιτσογράφος των χρόνων της ελληνικής Αυτοδιοίκησης στην περίοδο των παχέων αγελάδων ήτο.

Στη Λαϊκή γρήγορα γρήγορα για λίγα πράγματα. Σερβίρει ένα πακιστανός που σκοτώνεται να προλάβει τους πελάτες. Τα αφεντικά ξεκουράζονται πίνοντας καφέ και μιλώντας για το στοίχημα που έχουν βάλει πάνω στην εθνική Ελλάδος. Ψόφιο είναι το άλογο λένε. Παίρνω μερικά πράσινα μήλα και λίγα σπάρκιν Εδέσσης. Είναι δυόμιση ευρώ, δίνω τρία ο πακιστανός αργεί να μου φέρει το πενηνταράκι. Στο τέλος μου δίνει δυόμιση πίσω και τρέχει στις γιαγιούλες. Κοιτάζω τα αφεντικά. Δεν ασχολούνται με τον πάγκο έχουν το σκλαβάκι. Τα λεφτά θα μαζευτούν. Φεύγω. Όχι δεν θα είναι σωστά. Εντάξει είμαι λεχρίτης. Έπρεπε να δώσω τα δίφραγκο πίσω. Αλλά γιατί; Γιατί δεν μου ανήκει. Οκέι. Να πάω πίσω στα γουρούνια το νόμισμα. Καμόν! Τι ενοχές είναι αυτές;

 

Στο Καβούρι με Σιώτη και Μπούρα. Ωραία μέρα. Αυτοί κολυμπάνε εγώ τιμωρία με τον ζουρλομανδύα. Πάω στην τουαλέτα. Δοκιμάζω την πόρτα.

Άλλος, ακούγεται μία γυναικεία φωνή. Είναι το Βεσέ των αντρών. Ξαναδοκιμάζω.

Αλλος, πάλι η ίδια γυναικεία φωνή. Θα έπρεπε να πει «άλλη». Αλλά αυτή οικειοποιήθηκε, εν τη αγνοία της ίσως, το χώρο, το φύλο και τον πατριαρχικό λόγο.

Οπότε εγώ μπαίνω στο γυναικών επειδή κατουριέμαι έτοιμος να πω «άλλη», αν μου χτυπήσουν την πόρτα.

 

3. Κυριακή. Πυρηνικές δοκιμές πάλι, κυριακάτικα. Καλά ξεμπερδέματα! Βόρειος Κορέα ο δράστης. Απασφάλισε ο ζουρλός. Πέντε φορές πιο δυνατή από το Ναγκασάκι, προκάλεσε σεισμό 6 Ρίχτερ. Δεν βλέπω να σώζεται ο κόσμος. Δεν ανακατεύομαι. Ας τον σώσουν, όπως λέει ο Κουλούρης οι επόμενοι. Εγώ ξεκίνησα να γράφω ένα μυθιστόρημα εδώ και είκοσι χρόνια κατά των πυρηνικών δοκιμών με αφορμή τις δοκιμές των γάλλων στον Ειρηνικό, το οποίο έγινε ο θρήνος μίας χαμένης αγάπης. Ήθελα να περιλαμβάνει τα πάντα και πυρηνικές δοκιμές και τρομοκρατίες και χαμένους έρωτες και αμνησία. Στο τέλος μια πατάτα δηλαδή, με καλλιτεχνική παρουσία το πιάτο. Ορίστε, πείτε μου τι θα μείνει από το Ημερολόγιο μετά την πυρηνική καταστροφή; Τι θα μείνει από το Καπιτώλιο, τον Παρθενώνα και τους Κρεμαστούς Κήπους, τι θα μείνει άλλο από την επιθυμία μου να γράψω ένα ποίημα;

 

Αυτό το καλοκαίρι στον βωμό των δισεκατομμυρίων εσόδων που μέτρησαν τα αφεντικά μόνο από τον τουρισμό, εμείς μετρήσαμε νεκρούς από κάθε κλάδο. Καθαριστές, ξυλοκόποι, οδηγοί φορτηγών, υπάλληλοι αεροδρομίων, χειριστές κλαρκ, λιμενεργάτες ήταν μέσα στις δεκάδες περιπτώσεις όπου οι εργάτες δεν γύρισαν ποτέ στο σπίτι τους, όπου για 300 με 600 ευρώ αφήσαν την ζωή τους σε χαντάκια, δρόμους, αεροδρόμια, λιμάνια, εργοστάσια και ορυχεία.

 

Ελευθεριακή Συνδικαλιστική Ένωση Θεσσαλονίκης

 

Πέτρωσε η φωνή και πώς να κλάψεις

Μια φορά θυμάμαι μ’ αγαπούσες τώρα βροχή

Μια φορά θυμάμαι μου μιλούσες τώρα σιωπή

 

Είναι δύο το μεσημέρι έχει αρχίσει ένα δίωρο πρόγραμμα στο Β΄ Πρόγραμμα για την Αρλέτα. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 45 μαζί μου (έπρεπε νάχα πεθάνει προ πολλού). Δεν την εγκατέλειψε ποτέ κι έζησε ανάμεσα στα Εξάρχεια και στην Κυψέλη. «Ήθελα να γίνει λούστρος», λέει. Τη γνώρισα μέσα από την αλληλογραφία μου με τον Γιώργο Ιωάννου που νοίκιαζε το σπίτι της στο Μουσείο. «Τι καταπληκτικοί άνθρωποι», μου έγραφε ο Ιωάννου. Έχω κρατήσει κάποια γράμματα.

 

Ακούω τώρα Μουστακί να συνοδεύει Αρλέτα Κι από το αίμα πιο πικρό στο στόμα το φιλί σου Και να τα δάκρυα ποτάμι.

 

 

Δημήτρης Τζουμάκας