Πρόποση

Ή κάτι καλύτερο θα είναι η ζωή
Ένα ποτήρι δροσερό κερασμένο στο μπαλκόνι
Των καθημερινών ηρώων
Αυτών που, ζώντας για χρόνια πλάι σε ένα «αντί»
Πόθησαν να περάσουν τα σκιερά περιθώρια
Ν’ ανηφορίσουν σκάλες και στίχους λυρικής ποίησης
Έπη και παιάνες και εξάμετρους δακτυλικούς
Για να νικήσουν τις Λερναίες Ύδρες της ζωής τους
Βγήκαν απ’ τις γκροτέσκες κάμαρες του μυαλού
Σταμάτησαν να πουλάνε χλιαρό το νερό των ονείρων
Και αναμετρήθηκαν με τη μάχη των μαχών τους
Νικητές
Στεφανωμένοι με το πιο ταπεινό κλαδί
Ανεβασμένοι ένα απόγευμα στο βάθρο
Του τόσο δα μπαλκονιού τους
Σηκώνω και ’γω το ποτήρι μου
Για όλους εσάς που από καιρό
Η ώρα των ανδραγαθημάτων σας
Δείχνει τον πιο μακρινό της δρόμο
Και σεις ακόμα πιο χαμογελαστοί
Φοράτε τα κυριακάτικα ρούχα σας
Για να κηδέψετε τη χθόνια θλίψη

Πηνελόπη Ζαρδούκα

 

 

…είπε ο πρωθυπουργός, καλώντας τους Κινέζους επενδυτές της Cosco στη γνωστή ταβέρνα του Μεταξουργείου για να εορτάσουν την παραχώρηση του Πειραιά. Όχι, δεν προσκλήθηκαν οι ψεκασμένοι-απεργοί λιμενεργάτες. Ούτε οι ψεκαστές-αστυνομικοί. (Πώς το ’λεγε ο Σταύρος Καραμανιώλας; Μεταφορείς και ψεκασταί/ αρχιεργάτες…/ Όλοι εμείς οι δακοκτόνοι/ είμαστε δολοφόνοι.) Παρών κι ο μειλίχιος Δρίτσας που στην Κυριακάτικη Αυγή (31/01/2016) είχε εκφράσει «τη βεβαιότητα ότι η κυβέρνηση δεν θα ξεπουλήσει τον ΟΛΠ». Πιο έντιμη η συμμετοχή στη γιορτή του πρόεδρου του ΤΑΙΠΕΔ Πιτσιόρλα που είχε σωστά αξιολογήσει ως «δευτερεύουσας σημασίας τις δηλώσεις Δρίτσα». Άδοντας δε –ο αλησμόνητος από την εποχή του Εσωτερικού Πιτσιόρλας το «Με αεροπλάνα και βαπόρια…» στρέφεται πλέον στην παραχώρηση για 40 χρόνια και των υπόλοιπων αεροδρομίων. (Στις Μπανανίες οι συμβάσεις ήταν συνήθως για 99 χρόνια. Να μια σοβαρή ποσοτική διαφορά!)

Δεν είναι στην αρμοδιότητά μας η αξιολόγηση μιας επένδυσης, παρότι  στην υποχρέωσή μας, ως πολιτών, είναι η διατύπωση κρίσεων για την αξιοπιστία πολιτικής και πολιτικών. Ένα λογοτεχνικό περιοδικό άλλωστε οφείλει να έχει άριστες σχέσεις με κυβερνώντες. Γιατί όπως λέει η παροιμία «τη δόξα πολλοί εμίσησαν, τα ξεροκόμματα ή έστω τα παντεσπάνια, που μοιράζει το ΥΠΠΟ, ουδείς». Όταν ένας Μότσαρτ ή ένας Κουπρέν ξημεροβραδιάζονταν στις βασιλικές Αυλές, εμείς θα αντισταθούμε σ’ ένα χειροφίλημα με τη στιβαρή εξουσία; Που σχεδιάζει συστηματικά, επαγωγικά και υπεύθυνα το κάθε της βήμα… Με γνώμονα πάντα το υπό του Φρειδερίκου Ζ΄ ρηθέν «ισχύς μου η αγάπη του λαού».

Δεν κάνουμε κανέναν παραλληλισμό μεταξύ μοναρχών του χθες και του σήμερα. Άλλωστε ο κυνισμός έχει το ελεύθερο να επαναλαμβάνεται ακόμη και στις δημοκρατίες. Μόνο που η σύγχρονη καρικατούρα μπορεί να διακωμωδεί ιδέες, αλλά κάποια στιγμή θα εξαναγκαστεί ν’ αποκαλύψει τη φάρσα της. Εκεί εδράζεται και η ανοχή: στη θεόθεν δικαίωσή μας. Μια και δεν ευκαιρούμε να αντισταθούμε. Ή δεν τολμάμε. Από φόβο για τα χειρότερα. Που θα εξακολουθούν να έρχονται. Νομοτελειακά. Όπως αποδεικνύεται μέχρι σήμερα. (Κάτι που ξέρουν και το εκμεταλλεύονται.) Για όσο τους παίρνει.

Μέχρι τότε όλα όσα συμβαίνουν στις μαύρες σήραγγες της ιστορίας, ανάμεσα στα φωσφορικά σκουλήκια της παρακμασμένης αλλά φαινομενικά κυρίαρχης πολιτικής σκηνής, στις σκελετικές «νέες μορφές» της διεθνούς διπλωματίας και στην εξαθλίωση και υποταγή δισεκατομμυρίων του πλανήτη, θα διαμορφώνουν ένα ζοφερό σκηνικό πέραν των ορίων της λογικής:

Ποτέ άλλοτε δεν είχαν υψωθεί τέτοια τείχη ανάμεσα σε ανθρώπους και πολιτισμούς τη στιγμή ακριβώς που η τεχνολογία έκανε κατορθωτή τη μηδενική απόσταση μεταξύ μας.

Και ποτέ άλλοτε δεν οδηγήθηκαν σε τέτοια φονική εξαθλίωση και καταστροφή λαοί και χώρες στο όνομα της σωτηρίας τους.

Μια παγκόσμια ορδή λευκών πουκαμίσων που μολονότι βάφεται στο αίμα καταφέρνει να διαμορφώσει έναν κυρίαρχο κώδικα υποταγής, πείθοντάς μας για το μάταιο κάθε αντίστασης.

Ίσως είναι η πρώτη φορά στην ιστορία, από την εποχή των 300ων του Λεωνίδα ή των έγκλειστων στο Μεσολόγγι που δεν επιχειρείται καμιά εναντίωση, καμία έστω και απονενοημένη έξοδος, κανείς Ζάλογγος. Φωτεινή εξαίρεση ο Δημήτρης Χριστούλας που αυτοκτόνησε στην Πλ. Συντάγματος στις 4.4.2012.

Στα σκιερά λοιπόν περιθώρια στεκόμαστε αμήχανοι κι αμίλητοι στο παρόν τεύχος, έχοντας σαν άξονα τα δύο αφιερώματα: Τρέλα και δημιουργία, μαζί με μία ακόμα πτυχή στην προσέγγιση του έργου του Ιάσονα Δεπούντη. Επικαλούμενος τον σχετικώς πρόσφατο, τότε, τρόμο της Βόμβας Υδρογόνου ο Δεπούντης επιχειρεί μέσω του Χ.Α. Donnet να περισώσει στα χέρια του το παγκόσμιο ρόδο της ειρήνης.

Το τέλος της ουτοπίας; Ίσως η αρχή της εξέγερσης.

“Μ”