Δεν χρειαζόταν η άνευ αντικρίσματος επίσκεψη Ομπάμα ο οποίος στη βαρυσήμαντη ομιλία του σε Ιδιωτικό Ίδρυμα (προφανώς ελλείψει αναλόγου κύρους δημοσίου χώρου) μας εξήγησε τη θεόπνευστη αξία των Μνημονίων συστήνοντάς μας περαιτέρω θυσίες για τα επόμενα 150 χρόνια, για να καταλάβουμε ότι είμαστε μια χώρα-μπανανία. Άλλωστε στις 21 Νοέμβρη ο πρόεδρος της Βουλής παραδέχτηκε –δίχως ντροπή πως «είμαστε χώρα περιορισμένης εθνικής κυριαρχίας».

Ο όρος «Μπανανία» χρησιμοποιείται για ένα κράτος που οι θεσμοί δε λειτουργούν σωστά –ας θυμηθούμε αποφάσεις του ΣτΕ περί Συνταγματικότητας των Μνημονίων, τη σωρεία νομοθετικών διαταγμάτων που αντικαθιστούν τη λειτουργία της Βουλής, την ψήφιση σ’ ένα άρθρο 7.500 χιλιάδων σελίδων επιβαλλομένων μέτρων που καταστρατηγούν κάθε έννοια λαϊκής κυριαρχίας, την υπαγωγή στο αγγλικό δίκαιο των επαχθών δανειακών συμφωνιών που πέρασαν χωρίς καν την προβλεπόμενη συνταγματικά αυξημένη πλειοψηφία των δύο τρίτων της Βουλής, ας θυμηθούμε τις δηλώσεις του επικεφαλής του ορθόδοξου δόγματος σε βάρος εκλεγμένου Υπουργού Παιδείας και Θρησκευμάτων (και όχι συγκεκριμένου Θρησκεύματος): «Ο κ. Φίλης είναι ένας προβληματικός άνθρωπος. Άλλα λέει το βράδυ, άλλα λέει το πρωί, είναι ασυνεπής. Και το λέω αυτό σαν αρχιεπίσκοπος. Ασυνεπής στις σχέσεις του και στα λόγια του».

Ο όρος «μπανανία» χρησιμοποιείται για να περιγράψει μικρά κράτη, πολιτικά ασταθή: από ιδρύσεως του σύγχρονου ελληνικού κράτους σε 175 χρόνια, αν αφαιρέσουμε τα 4 της Γερμανικής Κατοχής και τα 7 της Απριλιανής δικτατορίας, έχουν αναλάβει 183 πρωθυπουργοί!

Ο όρος «μπανανία» αναφέρεται συνήθως σε κράτη εξαρτώμενα λόγω της περιορισμένης γεωργικής παραγωγής: ενώ ο γεωργικός τομέας συνέβαλλε κατά 13% στο ελληνικό ΑΕΠ (τα μαθαίναμε και στο σχολείο «η Ελλάς παράγει σύκα, σταφύλια, καπνά, σιτάρι, έλαιον, βαμβάκι κλπ») σήμερα η χώρα χρειάζεται 7 δισ. για οπωροκηπευτικά εισαγόμενα προϊόντα.

Ο χαρακτηρισμός «μπανανία» για την Ελλάδα πρωτοεμφανίστηκε σε δημοσιεύματα την περίοδο της δικτατορίας του 1967 και επεκτάθηκε έκτοτε για να υποδηλώσει την αδυναμία να ελέγξει τα του οίκου της και την εξάρτησή της από ξένα οικονομικά (βλ. Γερμανία) και γεωστρατηγικά (βλ. Αγγλία-Αμερική) συμφέροντα.

 

Σε τρεις κρίσιμες καμπές του ελληνικού έθνους η υπόστασή μας «ρυθμίστηκε» για να χρησιμοποιήσουμε μια ουδέτερη ορολογία που χρησιμοποίησε πρόσφατα κι ο Παύλος Τσίμας με τον γραμματέα του ΣΥΡΙΖΑ όταν τον ρώταγε για την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων που ετοιμάζεται στο Υπουργείο Εργασίας –συνήθως όσο στυγνότερη γίνεται η πολιτική τόσο αμβλυμμένη καθίσταται η γλώσσα–  η ελευθερία μας λοιπόν «ρυθμίστηκε» έξωθεν.

Από τις «προστάτιδες δυνάμεις» Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία, Ρωσία, (κι ενώ είχαμε χάσει τον πόλεμο μετά την κάθοδο του Ιμπραήμ), το 1830.

Από τα αγγλικά στρατεύματα που διέλυσαν τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του ΕΑΜ (κι επανέφεραν τον ανυπόληπτο Γεώργιο –εμπνευστή της 4ης Αυγούστου.

Και τέλος με τη δοτή μεταπολίτευση του Κίσινγκερ όταν εν στενώ αποφασίστηκε η επάνοδος του Κ. Καραμανλή –παρά τα συμφωνηθέντα στη σύσκεψη πολιτικών της 23ης Ιουλίου 1974– και η ορκωμοσία του ενώπιον του διορισμένου υπό του Ιωαννίδη «Προέδρου Δημοκρατίας» Φαίδωνα Γκιζίκη χοροστατούντος του επίσης διορισμένου, «από την Αρσακειάδα», Μητροπολίτη Ιωαννίνων Σεραφείμ.

 

Τρεις φορές η διαφαινόμενη άνοιξη μετατράπηκε σε βαρύ χειμώνα:

Στη διαδήλωση του ΕΑΜ που οργανώθηκε στις 3 Δεκέμβρη 1944 ως απάντηση στο τελεσίγραφο της κυβέρνησης εθνικής ενότητας (1-12-1944) για τον αφοπλισμό όλων των αντάρτικων ομάδων, με αποτέλεσμα το θάνατο από ακροβολιστές 33 διαδηλωτών και τον τραυματισμό άλλων 148. Το πανό που γράφτηκε από το αίμα των θυμάτων με το σύνθημα «Όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα» και υπογραφή ΕΑΜ, που κρατούν γονυκλινή τρία νεαρά μαυροντυμένα κορίτσια μπροστά στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη (φωτό) θα βαραίνει εσαεί τη σύγχρονη ελληνική ιστορία.

Με την κήρυξη της δικτατορίας του 1967 που έδωσε τέλος στη διαφαινόμενη πολιτική, πολιτιστική και κοινωνική άνθηση των προηγούμενων χρόνων, ανακουφίστηκαν διεθνή και εσωτερικά κέντρα που ένιωθαν να κλονίζεται η διαρκής εξουσία τους από ένα μαχητικό λαϊκό κίνημα. Θα συμφωνήσουμε μάλιστα με τον Κοροβέση ότι μεταξύ των ανακουφισμένων συγκαταλέγονταν και πολλά στελέχη της Αριστεράς που διέβλεπαν στην παρατεταμένη αυτοοργάνωση την απώλεια ελέγχου των κομματικών μηχανισμών τους· ενδεχομένως οι ίδιοι που έβλεπαν με καλό μάτι την απόπειρα «εκδημοκρατισμού» της χούντας και συζητούσαν συμμετοχή στις υπεσχημένες εκλογές του Παπαδόπουλου.

Τρίτη ήττα η εξαπάτηση του λαού με και μετά το δημοψήφισμα του 2015.

 

Να λοιπόν γιατί στη μιάμιση μέρα Ομπάμα έκλεισαν τα σχολεία, έκλεισαν οι δρόμοι κι οι υπηρεσίες, επιβλήθηκαν περιορισμοί σε όλη σχεδόν την πρωτεύουσα –δεν αναφερόμαστε στη μονίμως κλειστή Ηρώδου του Αττικού όπου κατοικοεδρεύουν πρωθυπουργός και πρόεδρος δημοκρατίας–, έκλεισε το μετρό, η Ακρόπολη (και το μουσείο της), απαγορεύτηκαν προσγειώσεις και απογειώσεις αεροσκαφών επί δίωρο μέχρι να μας εγκαταλείψει ο επιφανής ηγέτης που μπορεί να εγγράψει στο ενεργητικό του και την εκλογή Τραμπ.

 

Συνήθως στις δημοκρατίες οι κυβερνήσεις εκλέγονται από τον λαό και ανήκουν στον λαό. Οι ηγέτες ενεργούν επ’ ωφελεία του λαού και για λογαριασμό του. Τα όσα έγιναν επί Ομπάμα και γίνονται επί πενταετία στον τόπο με τις ορατές πλέον συνέπειες ακόμα κι απ’ τους εξ υπερβολής υπάκουους, ανεκτικούς και καλοπροαίρετους έως παρεξηγήσεως, οφείλουν να μας προβληματίσουν.

Ευτυχώς ακούγοντας τον πρωθυπουργό να λέει, στον «κολλητό του Μπάρακ», για την «κυβέρνησή του», ησυχάσαμε. Όσα ζούμε δεν είναι ευθύνη της χώρας, δεν είμαστε εμείς υπόλογοι ως πολίτες, δεν πρέπει να ντρεπόμαστε ως αριστεροί, δεν είναι δική μας κυβέρνηση. Ας μη συγχυζόμαστε λοιπόν με τις κλούβες στην πορεία του Πολυτεχνείου, τα φράγματα στη Βουλή, τα Μνημόνια, τα Ματ, τα χημικά. Κυβέρνηση του κ. Τσίπρα είναι αυτή, μαγαζί του, άρα τη διαχειρίζεται (όπως και τη χώρα) με τον τρόπο (και την ικανότητα) που θα διαχειριζόταν μια δική του επιχείρηση.

Μ