16.11.19 Σάββατο. Εδώ Πολυτεχνείο με ωραιότατη λιακάδα, Νοέμβρης με 23 βαθμούς Κελσίου οι νεολαίες των πολιτικών συσπειρώσεων και Συνελεύσεων έχουν καταλάβει τον προαύλιο χώρο και το πεζοδρόμιο, διακινούν έντυπα και ιδέες, όμορφες κοπέλες χειραφετημένες, υπάρχει και η μεγάλη, η μόνη κομματική παρουσία, της ΚΝΕ, η οποία έχει καπελώσει τους πάντες και περιφρουρεί το άγαλμα κεφαλή που είναι στην είσοδο μπουκωμένο με κόκκινα γαρύφαλλα. Στα μετόπισθεν οι αριστεριστές, Σπάρτακοι και λυσσασμένοι αναρχοαυτόνομοι, φεμινίστριες και Αντιεξουσιαστές. Μία φοιτήτρια ετοιμάζει ένα πανό επί του εδάφους και τη βοηθάνε δύο πιτσιρικάδες «Μας είπαν ψέματα η χούντα δεν τελείωσε το 74». Παίρνω έντυπα βλέπω κάτι δυσεύρετες εκδόσεις στο πάγκο των αναρχικών τσιγκουνεύομαι να ψωνίσω, ίσως αύριο, βγάζω φωτογραφίες τα φοβερά γκράφιτι και τα συνθήματα μία ποίηση επαναστατική που κατεβαίνει από τους τοίχους στο πεζοδρόμιο:
Από το Πολυτεχνείο μέχρι τη Ροζάβα
NO PASARAN
Kοινός αγώνας σε Ελλάδα Τουρκία Kουρδιστάν
Τον φασίστα κι αν κλωτσάς το παπούτσι σου χαλάς
Δεν τέλειωσε τίποτα/ Όλα συνεχίζονται
Καμία κανονικότητα/ δε μας καθησυχάζει/ ανώμαλες στους δρόμους/ με καύλα και με νάζι
Entre la jungle et le zoo
L’amer monte
Καμία ανακωχή με τους γδάρτες των ονείρων μας
Του 8ώρου οι πεσόντες/ νανουρίζονται με τσόντες
Every storm starts with a single drop. Try to be that drop (ακόμη στα χάδια είμαστε)
Στο τίποτα του κόσμου σας δεν χωράει τίποτα δικό μας.
- Aκολούθως κινηματογραφικό ντοκιμαντέρ στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Buena Vistaστην Καλλιθέα προς τιμήν του Ρώσου αντιφασίστα Ιβάν. Στις 16 Νοεμβρίου πριν δέκα χρόνια ακριβώς δολοφονήθηκε στην είσοδο του σπιτιού του από τις σφαίρες ενός ναζί.
Υπήρχε τεχνικό πρόβλημα με τον υπολογιστή και πήρε καμιά ώρα να ξεκινήσει το βίντεο διαρκείας 50 λεπτών και μάλλον κουραστικό καθώς περιείχε μόνο συνεντεύξεις. Καταλάβαινε όμως κανείς τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν οι καημένοι πανκ της Ρωσίας, οι οποίοι αποτελούσαν διαρκή στόχο της λευκής αγέλης των ρώσων ναζί.
Μέσα στο υπόγειο είχε υγρασία και οι σύντροφοι καπνίζανε αρειμανίως. Δεν είναι και τόσο κακό να σνομπάρεις την «κανονικότητα» αλλά αυτή τη φορά ήταν τόσο ντουμανιασμένος ο χώρος και τα μάτια θολά δεν μπορούσαν να δουν κανονικά, τα δε πνευμόνια ασφυκτιούσαν για μια στάλα αέρα. Φύγαμε τρέχοντας – είπαμε πάνω απ’ όλα αναρχικοί με καλή αναπνοή – για το Θησείο με τον Τζωρτζ να προλάβουμε την παράσταση «Πονάει το μυαλό μου» στο Εμπρός, από τις Τσιριτσάντσουλες.
- Θαύματα στις καταλήψεις. Πρόκειται για Βαριετέ του δρόμου που παίχτηκε το 2005 κι έκτοτε ανεβαίνει έχοντας ως πρότυπο τα κείμενα του Καρλ Βάλεντιν. Oι Τσιριτσάντσουλες στα χάι τους, από τις παραστάσεις καμπαρέ του μεσοπόλεμου μαστόρεψαν δικά τους κείμενα τα οποία παρουσιάζουν σαν ένα σόου Βαριετέ μαζί με κείμενα άλλων δύο θρύλων της παγκόσμιας δραματουργίας, του ρώσου Άντον Τσέχοφ και των Βρετανών Μόντυ Πάιθον. Μα τι μπρίο τι κέφι! Τι αμεσότητα, τι μεταδοτικότητα. Ένα εύφλεκτο υλικό με τεχνικές αυτοσχεδιασμού, του κλόουν και της μάσκας, εικόνες μαγικές που κάνει να φανταστούμε σκηνές από καμπαρέ του Βερολίνου και των Παρισίων. Κι όλα αυτά από ένα μικρό γκρουπάκι τριών ανθρώπων που τα κάνουν όλα. Χορεύουν, τραγουδάνε, παίζουν μουσικά όργανα, ακροβατούν και προπαντός φωνάζουν με προεξάρχοντα τον αειθαλή Μουζάκη.
Οι Τσιριτσάντσουλες παίζουν σε όλους τους εναλλακτικούς χώρους και την Κυριακή 24 Νοεμβρίου θα είναι στην κατάληψη Λέλα Καραγιάννη.
- Εξαιρετικός ο Περικλής Κοροβέσης γράφει, πού αλλού; στη Συντακτών για τον μουσικοσυνθέτη Γιάννη Σπανό που αγάπησε χωρίς να γνωρίσει κι έφυγε πρόσφατα. Όλο και πιο δυνατός όλο και καλύτερος στα γραψίματά του, ευαίσθητος κοινωνικά και πάντα εύστοχος πολιτικά ο Κοροβέσης: «Αυτό που κατάλαβα από αυτό τον άνθρωπο ήταν πως δεν αλλοτριώθηκε από τη φήμη του – στη μουσική ιεραρχία ήταν πρώτο όνομα – και δεν έκανε τη διασημότητά του (τον τραγούδησε η Ζυλιέτ Γκρεκό) προσωπικότητα και καριέρα. Την πιο συνηθισμένη αρρώστια που έχουν πολλοί καλλιτέχνες που νομίζουν πως γίνονται εκπρόσωποι του έθνους, μπαίνουν στην ελίτ των ισχυρών της πολιτικής και του πλούτου, ενίοτε αποκτούν δημόσια αξιώματα μέσα από ένα κόμμα εξουσίας και τελικά κηδεύονται στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών. Ο Σπανός θάφτηκε στο Κιάτο».
Δημήτρης Τζουμάκας