3.3.20 Τρεις μέρες χωρίς ιντερνέτ. Αν είναι δυνατόν. «Επαναδρομολόγηση» λέει. Τρεις μέρες! Συμβαίνουν και στην Αυστραλία. Το απίστευτο είναι ότι και η τηλεόραση και τα τηλέφωνα είναι εξαρτημένα από το ιντερνέτ. Κολλήσαμε. Ευθύνεται μάλλον ο λίβας που καίει τα σπαρτά. Και μετά ήλθαν οι βροχές και πάλι ένας ήλιος δηλητήριο.
- Άρχισαν τα σχολεία. Δεν περιγράφονται αυτά που κάνει η Αρετή. Ξυπνάει από τις έξι, ράβει τα ονόματα των παιδιών στα καπέλα, ντύνει τα τετράδια, σιδερώνει, περιμένει να ανοίξει το καθαριστήριο να πάρει τα σχολικά σακάκια του εγγονού, γεμίζει τα μικρά φορητά «ψυγεία» τους καρπούζι, νεκταρίνια, σάντουιτς τα οποία τα παιδιά φέρνουν πίσω, έχει φτιάξει κέικ, έχει φτιάξει και ρυζόγαλο, στύβει πορτοκάλια, χτενίζει την Έρικα κι είναι δύσκολο το μαλλί της, λουστράρει τα παπούτσια τους, τους φωνάζει να ξεκολλήσουν πρωί πρωί από την τηλεόραση και το i-pad που βλέπουν σαν υπνωτισμένα, δεν ξεκολλάνε, τα παρακαλάει μετράει τον Εμ Τζέι στον τοίχο που έριξε ύψος. Φορτώνεται τις δυο τσάντες λες και πάνε εκστρατεία και τρέχει.
Η Αρετή φοβάται μην της πάρει τα εγγόνια ο μαύρος και γι’ αυτό θέλει να τα κάνει ελληνοορθόδοξα χριστιανόπουλα. Σκίζεται κυριολεκτικά. Μπα, δεν φοβάται τον μαύρο, τον έχει βάλει στην τσέπη της. Την κόρη της φοβάται την διαλυμένη. Κατεβαίνει στις δέκα η ώρα και ρωτάει πού είναι τα παιδιά της. Μα στο σχολείο Μαρία πού αλλού;
4.2.20 Όλη την ημέρα μέσα. Είδα πρόγραμμα αυστραλιανής τηλεόρασης. Δυστυχώς όχι το γκραν σλαμ του τένις της Μελβούρνης που το πήρε ο Γιουγκοσλάβος, αλλά τη βραχονησίδα Mocapuna στην Νέα Ζηλανδία η οποία το 1903 ήταν το νησί που «φιλοξενούσε» έναν και μόνο εξόριστο λεπρό!
- Ήλθε το Ιντερνέτ. Προσπαθώ να καλύψω την έλλειψη πληροφόρησης.
- Διαβάζω πρόσκληση αυτή την εβδομάδα από το συνεργατικό καφενείο της Ακαδημίας Πλάτωνος: Εργαστήριο μέσα μας, Vegan Μεζέδες & Live Αντάρτικα τραγούδια από την Λατινική Αμερική.
Μας καλούν σε ένα θεραπευτικό κύκλο όπου «θα δουλέψουμε τη λειτουργία της πατριαρχίας μέσα μας ώστε να επανέλθει ο οργανισμός μας σε ισορροπία!».
Η πατριαρχία λειτουργεί μέσα μας και γύρω μας σε πολλά επίπεδα τα οποία θα διερευνήσουμε μέσω της θεωρίας αλλά και με ομαδικές βιωματικές ασκήσεις!
Είναι λυπηρό και καταπιεστικό να ζούμε σε αυτό το σύστημα, τα καλά νέα όμως είναι ότι μέσω της Gestalt επιγνωσιακής πρακτικής και της πρότασης του Claudio Naranjo στο ‘Healing Civilization’ μπορούμε να τη θεραπεύσουμε μέσα μας και γύρω μας! Θα μάθετε τις βασικές αρχές επίγνωσης της gestalt. Πως να δουλεύετε με την εσωτερική σας ισορροπία κάθε στιγμή
θα αποκτήσετε εργαλεία ψυχοσυναισθηματικής αυτο-οργάνωσης. Προτεινόμενη συνεισφορά 20ευρω. Μπορείτε να συνεισφέρετε περισσότερο ή λιγότερο ανάλογα την οικονομική σας κατάσταση
Είμαι λίγο μακριά βρε παιδιά, απειράκις δηλαδή μακριά αυτή τη στιγμή, για να συμμετάσχω και να συνεισφέρω, και από την άλλη μεριά νομίζω ότι δεν υπάρχει σαφήνεια στην πρόταση. Μάλλον μας δουλεύουν. Δηλαδή «πώς θα θεραπεύσω την πατριαρχία μέσα μου»; με βαθιές εισπνοές; Η πατριαρχία είναι μέγα φυλετικό, κοινωνικό και εν τέλει πολιτικό φαινόμενο, που υποχώρησε τα μάλα με την είσοδο της γυναίκας στην παραγωγή και με την απελευθέρωση του παιδιού. Εκεί που δεν έχει βρεθεί απάντηση είναι στον καπιταλισμό που έχει γίνει ανεξέλεγκτος και δεν ξέρω με τι αναπνοές αντιμετωπίζεται.
Κι αυτή ήταν η συζήτηση στην ομάδα, «γιατί οι νέοι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται για την πολιτική κα δεν εξεγείρονται για την αδικία». Διότι το σύστημα επικράτησε κατά κράτος δια της μαγείας! Διότι τα παιδιά γεννιούνται τυφλά. Μπροστά σε κομπιουτεράκια και δεν ξεκολλάνε. Ο μαζικός πολιτισμός σε μετατρέπει από σαρκοβόρο σε φυτοφάγο κι από φυτοφάγο σε ζόμπι. Όπως έγινε με τα κατοικίδια. Λουλού του καναπέ αντί για λύκο ανήμερο.
Όταν ξεφύγεις όμως μια στιγμή από τα κομφόρ και τις εξαρτήσεις τότε βρίσκεις μπροστά σου το παλιό καλό ζώο, πανικόβλητο ή θυμωμένο.
5.2.20 Γυαλιά πρεσβυωπίας ο Αντώνης. Τώρα το πρόσεξα. Πάει κι αυτός! Φαίνεται πως γέρασα κι εγώ. Αν είναι δυνατόν. Eh oui.
Βόλτα με Έρικα. Είδαμε ένα άσπρο κουνελάκι σε ένα κήπο. «Nα κάνουμε βλακείες» της λέω. «What vlakeies?» «Να ανέβουμε στα δέντρα του δρόμου». Τη βοηθάω, σκαρφαλώνει. «Άντε γεια σου», της λέω.
«Παππούουουούού»
Κι ύστερα βλέπω ότι στο δέντρο έχουν κολλήσει μία φωτογραφία με λευκό Lost rabbit.
«Α, είναι αυτό που είδαμε σ’ εκείνο τον κήπο», λέει η Έρικα.
Δημήτρης Τζουμάκας