26.1.20 Ήλθε ο Γιώργος Μιχελακάκης και με πήρε να πάμε για μπάνιο αρ. 9. Πήραμε και την Ντίνα και τον Σινάνη στο Μπράιτον. Σήμερα η Εθνική γιορτή της Αυστραλίας και δεν φορέσαμε τα καλά μας ρούχα. Είναι Ημέρα άφιξης των πρώτων καταδίκων από τη Βρετανία (1788). Είδαμε στην καφετέρια έναν AMEA με ηλεκτρικό αναπηρικό αμαξίδιο και μία χάρτινη αυστραλιανή σημαία. Τίποτε άλλο εθνικό στην αντίληψή μας.
- Θα ανοίξει κι άλλα ορυχεία ο αυστραλός Π/Θ. Στα παλαιότερα των υποδημάτων του η καταστροφή του περιβάλλοντος και η κλιματική αλλαγή. Σιγά μην ψάξει για εναλλακτική ενέργεια ο υπάλληλος των Εταιρειών άνθρακος και Διαχειριστής της καμένης γης. Αλλά κι αυτός ο λαός ! Οι ψηφοφόροι! Ω κάκιστα ζώα των οικιών υμών εμπιπραμένων βλακωδώς άδετε.
- Μουσικοσυνθέτης Φοίβος Δεληβοριάς: γεια στο στόμα του. Τελειώνει μια και καλή με τον πολιτικό που έχει όνομα το ναρκισσισμό: Άδωνις. Απασφαλίζει ο συνθέτης, καθαρίζει με συνοπτικές διαδικασίες, σκουπίζει, τελειώσαμε. Ερωτώμενος αν η παρουσία προσφύγων μεταναστών αλλοιώνει τον πληθυσμό μας «όπως είπε ένας υπουργός» απάντησε: Και βέβαια αλλά προς το καλύτερο Όταν ένας άνθρωπος σώζεται από το θάνατο στη δική σου αγκαλιά, παύεις να έχεις αυτή τη μοσχαρίσια φάτσακαι αυτή την «αρχιδίσια ερημιά» που εκπέμπουν άτομα όπως ο συγκεκριμένος υπουργός.
27.1.20 Πρωινό καφέ με Tιμ στο Earlwood. Η ιδιοκτήτρια ενός σκύλου σηκώνεται να φύγει από την καφετέρια, θέλει να πάει δειλά προς τα δεξιά αλλά ο σκύλος επιμένει να την τραβά αριστερά! Τελικά ο σκύλος επικρατεί και δείχνει το δρόμο!
- Νεαρή Φιλιππινέζα, στρουμπουλούλα, με σορτ αποκαλυπτικό, ξανθά μαλλιά και τσιγαράκι, μελετάει το κινητό μπροστά απ’ την μπυραρία, στη Λεωφόρο του Μάρρικβιλ.
- Τα ποιήματα είναι μαλακίες εκτός κι αν είναι δόντια ή δέντρα ή σωρός λεμόνια σ’ ένα σκαλί. Ή μαύρες κυράδες που πεθαίνουν από άντρες που τους χαρίζουν νικέλινες καρδούλες και τις σαπίζουν στο ξύλο. (…) Θέλουμε «ποιήματα που σκοτώνουν». Ποιήματα φονιάδες, Ποιήματα που πυροβολούν. Ποιήματα που παλεύουν με μπάτσους σε στενά και τους παίρνουν τα όπλα αφήνοντάς τους νεκρούς με γλώσσες κομμένες και σταλμένες στην Ιρλανδία Να βάζουν φωτιά και θάνατο στον κώλο του λευκού. (…) Χώσ’ του το, ποίημα. Γδύσ’ τον μπροστά στον κόσμο! Ένα ακόμα κακό ποίημα που σπάει το στόμα μιας εβραίας κυρίας με σιδερογροθιά. Ποίημα εξαπόλυσε δηλητηριώδες αέριο στα τέρατα με τους πράσινους μπερέδες. Καθάρισε τον κόσμο στο όνομα της αρετής και της αγάπης, Ας μην γραφτούν ποιήματα αγάπης, μέχρι η αγάπη να υπάρξει ελεύθερη και καθαρή. (Amiri Barakaαπ’ το περ. τεφλόν τεύχ. 7).
Πωπώ οργή και μίσος ο black man ! Ο δικός μας ο οικογενειακός αφροαμερικανός δεν είναι έτσι φανατίλα, είναι «μαλακοπίτουρας», όπως λέει η Αρετή. Λέει στα παιδιά του βέβαια ότι οι λευκοί είναι κακοί άνθρωποι και τρώει τα παγωτά στο παγκάκι του πάρκου το ένα πάνω στ’ άλλο λες και ζει κάτω από μία παγωτιέρα, περιμένοντας 10 χρόνια να του δώσουν ένα ηγεμονικό συμβόλαιο στο Χόλυγουντ (ενώ η γυναίκα του που είναι και κόρη μου τρελαίνεται στη δουλειά).
Αλλά τι ωραίες οι πρώτες αράδες του ποιήματος! Και μόνο γι αυτό ο Baraka είναι ποιητής: Τα ποιήματα είναι μαλακίες εκτός κι αν είναι δόντια ή δέντρα ή σωρός λεμόνια σ’ ένα σκαλί. Απίστευτος.
Κι έρχομαι στους δικούς μας στο ελληνικό κατεστημένο της ποιητικής αερολογίας και του μικροαστισμού, στους επώνυμους, στους ακαδημαϊκούς. Η πληθώρα των ποιημάτων τους είναι εξυπναδούλες, κοινοτυπίες, και παιδικές κατασκευές, για να ανεβαίνουν facebook. Κάποιος αφιερώνει μία ολόκληρη συλλογή για την ερωμένη του ή για τον ερωμένο του και είναι εντέλει πειστικός, επειδή κάτι τον έχει συγκλονίσει. Ποίηση είναι μόνο ό,τι μας συγκλονίζει. Γιατί δεν σταματάνε όμως να γράφουνε αφού δεν είναι πια συγκλονισμένοι;
Δημήτρης Τζουμάκας