10.5.19 Παρασκευή. Κτίριο Εϋνάρδου. Ωραιότατο κτίριο της Εθνικής Τράπεζας πια, Μενάνδρου και Αγ. Κωνσταντίνου γωνία, απέναντι από το Εθνικό Θέατρο – για μένα Βασιλικό όπως και Βασιλικός Κήπος έτσι τα μάθαμε όλα τότε «βασιλικά» και χορταστικά, άλλωστε και η μαμά ήταν φιλοβασιλική. Εδώ λοιπόν, στην παλιά γειτονιά, Έκθεση τώρα ζωγραφικής Κυριάκου Κατζουράκη. Ωραία δουλειά εμπνευσμένη από την Γκουέρνικα του Πικάσο. Δηλαδή πάνω στην Γκουέρνικα εγκιβωτίζει δικές τους ζωγραφιές και εμμονές, σκυλιά, γυμνές γυναίκες, ημίγυμνους άντρες κάτι από Βαλκάνια και μινώταυρο. Βλέπουμε ότι ο Πικάσο, όπως λέει ο Κατζουράκης, με την Γκουέρνικα διατυπώνει μία κραυγαλέα διαμαρτυρία κατά του φασισμού και δίνει στον κόσμο ένα έργο που εμπεριέχει ισπανικότητα ταυτόχρονα και διεθνικότητα. Αξίζει να τη δείτε, είναι μέχρι το τέλος Ιουλίου.
Στον πρώτο όροφο ο παραγωγικός ζωγράφος έχει ζωγραφίσει πάνω σε κόλλες όπως τα μικρά παιδιά άπειρα έργα με πολύ δυνατά χρώματα.
Στο διπλανό εκθεσιακό χώρο πέφτω πάνω σε χάρτες γερμανών κοσμογράφων που επανεκδίδουν τη δουλειά του μεγάλου γεωγράφου Κλαύδιου Πτολεμαίου. Τρελαίνομαι για τέτοιους χάρτες. Βρίσκω εντυπωσιακό τον χάρτη του Sebastian Münster που τυπώθηκε στη Βασιλεία το 1552 και του Martin Waldseemüller που τυπώθηκε στη Λυών το 1535. Οι χάρτες αυτή έχουν τη δική τους ιδιαιτερότητα καθώς δείχνουν στον ένα την …Αχαΐα να συνορεύει με τη Μακεδονία (!) και στον άλλο την Αλβανία με τη Στερεά Ελλάδα. Μιλάμε όμως για χάρτες που απεικονίζουν τη γεωγραφική αντίληψη μόλις 100 χρόνια μετά Χριστό, γιατί αυτή την περίοδο έζησε ο Κλαύδιος Πτολεμαίος τον οποίο αναπαράγουνε οι μεταγενέστεροι χαρτoγράφοι.
Κάνοντας μια βόλτα στην περιοχή που για μένα είναι η Αθήνα των παιδικών χρόνων, με τα αιώνια μπουρδέλα της στην Ακομινάτου, θαυμάζω τον υπερυψωμένο ναό του Αγίου Κωνσταντίνου στη μικρή πλατεία του οποίου παίζαμε τόπι μαθητές του Δημοτικού. Όπως θαυμάζω και το Εθνικό Θέατρο (είπαμε βασιλικό) όπου ο μπαμπάς έπαιρνε εισιτήρια από την εργατική Εστία και πρόλαβα Μινωτή σε Ο’ Νήλ, Παξινού σε Λόρκα, είδα «Πατέρα» του Στρίνμπεργκ και κάπως μεγαλύτερος τα Οργισμένα Νειάτα του Όσμπορν και τις καμπάνες που χτυπούσαν σαδιστικά. Η Αθήνα αυτή άνοιγε προς τον Κολωνό όπου ήταν το Institut Francais de Colonos στην οδό Πρεβέζης. Με την εγγραφή μου στο Β΄Γυμνάσιο στη Χέυδεν η βεντάλια άνοιξε προς τα βόρεια στην πλατεία Βικτωρίας και στον Πανελλήνιο Γυμναστικό σύλλογο, όπου τρέχαμε τα 800άρια τόνα πάνω στ’ άλλο και καπνίζαμε τσιγάρα Παπαστράτος Νο1 ή Νο5 ή Νο7 που είχα ξετσεπώσει από τον μπαμπά. Τα πρώτα σκασιαρχεία συνδέθηκαν κυρίως με τους σινεμάδες ΣΤΑΡ, Κοτοπούλη, Τιτάνια, Ρεξ, Πάνθεον ορισμένοι άρχιζαν από τις δέκα το πρωί και βέβαια με τον Παναθηναϊκό και το Λυκαβηττό. Η Ομόνοια ήταν ο ομφαλός της (αξεπέραστο το ποίημα του Κάλας) μια οδική φλέβα ολίγων εκατοντάδων μέτρων, που τελείωνε στην μικρή τότε οδό Αχιλλέως, αλλά ήταν τόσο ζωντανή ή έτσι μου φαινόταν με τους επαρχιώτες που κατέβαιναν πλήθη για μια καλύτερη ζωή, με τους λούστρους, με ένα ζητιάνο που έγραφε με το πόδι, με ένα Σαμψών ή ένα Κουταλιανό ή μια απομίμηση τέλος πάντων όλων αυτών που λυγίζουν σίδερα και βγαίνουν απ’ τις αλυσίδες στο πιτς φυτίλι σαν κύριοι και τις κυρίες που φορούσαν ό,τι καλύτερο για να πάνε στο Βασιλικό Θέατρο όπως πας σε γαμήλια τελετή, στο Φεστιβάλ Καννών ή σε επίσκεψη του Σωτήρος.
Διαβάζω ποίηση τον «Τρυφερούλη νεκροτόμο» του Γιώργου Δομιανού. Βαλκάνιος επιθετικός μικροφαλλισμός: «Πριν την αποτέφρωση να τσεκάρεις τη στύση μου» αλλά κι ένας «κελαϊδιστός» σαδομαζοχισμός: «κι αν βασανίσεις ένα αϊδόνι κελαϊδιστά θα υποφέρει».
Συννεφόκαμα σκόνη, βροχή. Δεν είναι άνοιξη αυτή. Θυμάμαι έναν Μάη πολύ πιο βροχερό ήμουν παιδί δεν θυμάμαι καν αν πήγαινα σχολείο, αγωνιούσα όμως, καθώς ήταν να έλθει επίσκεψη ο στρατηγός Ντε Γκωλ και δεν θα έβλεπε ηλιόλουστη την Αθήνα μας. Στο ραδιόφωνο μιλούσαν μόνο γι αυτή την επίσκεψη κι εγώ στεναχωριόμουν γιατί όλο έβρεχε. Θα απογοητευόταν ο στρατηγός.
11.5.19 Σάββατο Μουσείο Μπενάκη δύο εκθέσεις με την Πολυαγαπημένη μου. Είμαι τυχερός που υπάρχει, έστω κι αν την βλέπω άπαξ του έτους. Μετά υπαίθριο γεύμα στον Κεραμεικό, σε μια γειτονιά αγνώριστη, γιάπικη πια, μεταλλαγμένη. Το βράδυ AΕΚ-ΠΑΟΚ στο συνδρομητικό κανάλι του Αντώνη. Κακό ματς. Πέναλτι που δεν δόθηκε παρ’ όλο που ο διαιτητής συμβουλεύτηκε το βίντεο. Πάντα θα υπάρχει ένα παράπονο, το αίσθημα της αδικίας και το ανικανοποίητο της ανθρώπινης φύσης.
«Τώρα που τα ισόγεια λογίζονται για ρετιρέ των τάφων ο πυγμάχος θέλει να χαϊδέψει μα δεν υπάρχει κανείς να του βγάλει τα γάντια» Δομιανός. Α είναι καλός τελικά! Είναι αλήθεια αυτό που γράφει για τα ακατοίκητα μέχρι χτες άθλια υπόγεια της Αθήνας τα οποία κατοικήθηκαν από τις ορδές των απελπισμένων ξένων όποτε τα ισόγεια φαντάζουν παλάτια σήμερα πάνω σε τάφους νεκροζώντανων.
Καλημέρα σας
αλλά για να πούμε την αλήθεια
αρκεί να τη βγάλουμε καθαρή και σήμερα
θυμίζει λίγο τζουμακικό μελοδραματισμό. Κι ακόμη καλύτερα:
Χρησιμοποιούσε
για σελιδοδείκτη
μια τούφα από τα μαλλιά της
που του είχε δώσει.
Χάιδευε
παρά διάβαζε.
Δημήτρης Τζουμάκας