Οκτώβρης 2018
1.10.12 Buy buy Barcelona ντοκιμαντέρ στο κοινωνικό στέκι πάνω από το Άλσος μαζί με τον Τζωρτζ τον Οδοκαθαριστή. Η πλημμύρα των τουριστών στη Βαρκελώνη κάνει τη ζωή των ντόπιων αφόρητη. Στο βωμό του τουρισμού όλο το κέντρο της πόλης απ’ όπου εκδιώκονται ποικιλοτρόπως οι κάτοικοι με την επικράτηση της μόδας του AIRBNΒ. Γείτονας: ένα είδος υπό εξαφάνιση στο βωμό του εύκολου χρήματος.
Συζήτηση. Σε στιλ καλής παλιάς καθοδήγησης. Πατερναλιστικό υφάκι. Να βαριέσαι και να ενοχλείσαι από τους σιτεμένους ινστρούκτορες που μόνο αυτοί θέλουν να ακούγονται. Το δράμα σ’ αυτή την ιστορία των οργανώσεων που προσπαθούν ν’ ανοιχτούν στην κοινωνία είναι ότι υπάρχουν απλοί καθημερινοί άνθρωποι με ευαισθησίες οι οποίοι ενδιαφέρονται για τα κοινά και καπελώνονται από τους ξερόλες κλειδοκράτορες. Δεν λέω ότι είναι όλα τα κοινωνικά στέκια έτσι. Απεναντίας. Αλλά κάποιοι σε κάποια βγάζουν ακόμη μάτι.
Θάνατος μετανάστη στο καμπ της Μαλακάσας.
2.10.12 Η Λουτσιάνα έφερε τον Μάρκο κι ο Μάρκος έναν άλλο, γεροντάκο, Πολωνοί και οι δύο, πιάνουν τα χέρια τους για να φτιάξουν συρτάρια, το κρεβάτι και να με απαλλάξουν από το διαλυμένο καναπέ. Ξεχάσανε τα εργαλεία κατεβαίνουν χωρίς ασανσέρ, τους λυπάμαι. Παιδεύονται με το κρεβάτι. Γαληνεύουν με τις μπύρες. Έχουν πιει ήδη έξι. Προσπαθούν να κομματιάσουν τον καναπέ. Δεν τα καταφέρνουν. Φέρνουν κι έναν τρίτο, κόβουν τα πόδια με πριόνι, τον βγάζουν εντέλει απ’ την πόρτα με τα χίλια ζόρια. Ουφ.
Γαλλική ταινία «Νάντια» δεν είμαι άρρωστη, φτωχή είμαι, λέει η ηρωίδα.
Το βράδυ λίγο «Κουτσό», σε ωραία μετάφραση Αχ. Κυριακίδη, μία σελίδα μόνο. Τελικά είναι δυνατός ο Κορτάσαρ. Μήπως πρέπει να μάθω ισπανικά. Θα πάω και στο Μεξικό τον άλλο μήνα.
7.10.18 Έχω αρχίσει να αμελώ το Ημερολόγιο αλλά έχουν προκύψει χρονοβόρα πράγματα
Έκανα μία ομιλία προχτές για τον Κάλας και την αποσιωποίηση του έργου του, έχω και την παρουσία του βιβλίου στις 21 του μήνα, ημέρα Κυριακή και δεν ξέρω αν θα έχουμε προσέλευση, αφού έχω αποκοπεί από τον κόσμο. Εντάξει το συνδυάζουμε με έκθεση έργων ιθαγενών της Αυστραλίας κι εκθέτω κάμποσα στην Γκαλερί Ηώς, κάπου σαράντα. Στέλνω γράμματα και στην Πρεσβεία. Δεν είναι εύκολο να τα κάνεις όλα μόνος σου.
«Είσαι φίλος του Ολυμπιακού; Πλήρωσε φτηνότερα το ρεύμα. Θρυλική ενέργεια από την Εταιρεία μας. Ο κόσμος του Ολυμπιακού βρήκε την ενέργειά του. Απίστευτο πακέτο». Θαυμάζει κανείς την ευρηματικότητα των διαφημιστών.
Στην προχθεσινή εκδήλωση συνάντησα κι ένα γνώριμό μου νεαρό που έχει αρχίσει να αναγνωρίζεται κάπως στους κύκλους των ποιητών. Πώς τα πας του λέω; Εξαιρετικά, πολύ ευχαριστημένος με τον εκδότη μου, λέει, έχω βγάλει πέντε συλλογές και με πληρώνει κανονικά στην ώρα του. Τον κοιτάζω, φαίνεται να τα πιστεύει αυτά που λέει. Ο ποιητής έχει σπουδαίο ύφος έχει κάνει καλές σπουδές, αλλά όπως τα περισσότερα παιδιά σήμερα με τις σπουδαίες σπουδές είναι άνεργος και τον συντηρεί η γυναίκα του. Να πω στην Μπέμπα να γράψει ποιήματα να βγάλει καμιά δεκάρα κι αυτή η άνεργη.
8.10.18 Ο γίγας της σκέψης Γ. Βέλτσος χτύπησε και πάλι αποφθεγματικά με σχολιάκι αστραπή στην εφ. Συντακτών. Τιτλάκι: Στυτική λειτουργία. Το κείμενο αυτολεξεί:
«Δίχτυ ασφαλείας για τις Τράπεζες». Με άρωμα φράουλας;
Αυτό είναι όλο κι όλο, μία αράδα. Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς με τέτοια τολμηρή συμπύκνωση νοημάτων; Η αυθεντία δεν χρειάζεται σχολιασμό στέκεσαι απλώς με ανοιχτό στόμα και χάφτεις βέλτσους. Στην προτελευταία σελίδα όμως υπάρχουν δύο εξαιρετικά κείμενα για τη δολοφονία του Κωστόπουλου, το ένα από την Ελένη Καρασαββίδου και το άλλο από την Μαριάννα Τζιαντζή.
Η Τζιαντζή συνδέει το λυντσάρισμα του Ζακ Κωστόπουλου από νοικοκυραίους με το θανατηφόρο μαχαίρωμα ενός σκύλου από χασάπη που περιγράφει ο Μιχαήλ Μητσάκης σε αθηναιογράφημα του 1890. Αντιγράφει η Τζιαντζή αντιγράφουμε κι εμείς: Είδαν ένα σκυλί, μονάχο στη μέση του δρόμου, να βαίνει βραδέως. «Επί της γης κατόπιν του άφινε προχωρών μακράν γραμμήν, κόκκινην […] Και από της κοιλίας του, ηνεωγμένης κατά μήκος, εκ μακράς πληγής τα εντόσθιά του έπιπτον χαμαί». Απ’ τις κουβέντες των περαστικών μαθαίνουμε ότι κάποιος χασάπης, εκεί που καθόταν στο καφενείο, μαχαίρωσε στην κοιλιά τον σκύλο που τον είχε πλησιάσει γαβγίζοντας επειδή φοβήθηκε ότι θα τον δάγκωνε. Κάποιοι βάζουν στοίχημα πόσο θα ζήσει ακόμα ο τραυματίας. Όμως το «θνήσκον κτήνος» δεν είχε πολύ καιρό ακόμα: «Υστάτη ανατριχίλα, παρατεταμένη, εμαστίγωσεν απ’ άκρου εις άκρον το κορμί αυτού, το διέδραμεν αστραπιαίως, ισχυρότατα. Ως κύμα αίματος ανέβη επί τον λάρυγγά του, εκόχλασεν, ανερροφήθη, και, κλείσαν τα όμματα, ωσάν να ετελείωσε το όνειρόν του το συγκεχυμένον, εξέπνευσε το ζώον». Οι συναθροισμένοι διασκορπίστηκαν, φέροντες το άγγελμα της εκπνοής.
–Ψόφησε ρε, ψόφησε;
–Τόρα πλια, τα κακάρωσε!
–Μωρέ, εφτάψυχο το κερατόπιστο!… Τρεις ώραις έκανε να ξεψυχήση!
Σήμερα, δεκάδες άνθρωποι παρακολούθησαν λάιβ το «θέαμα» της οδού Γλάδστωνος, κάποιοι μάλιστα αποτύπωσαν στιγμιότυπα με το κινητό τους. Κι εμείς, που δεν ήμασταν παρόντες, είδαμε στα βίντεο έναν αιμόφυρτο άνθρωπο να σέρνεται, σχεδόν όπως σερνόταν ο σκύλος του Ψυρρή πριν από 130 χρόνια περίπου, μόνο που τότε δεν τον κλοτσούσαν και ούτε τον αλυσοδέσανε ενώ ψυχορραγούσε.
Κάνοντας η Τζιαντζή τη σύγκριση των δύο εποχών σχολιάζει μαζί με τον συνάδελφο της άλλης εποχής, όχι τόσο την κτηνωδία του χασάπη και των δολοφόνων, αλλά τη συμπεριφορά του πλήθους. Της μάζας που δεν έχει ξεφύγει από την εποχή που ουρλιάζαμε στο Κολοσσαίο βλέποντας τα λιοντάρια να τρώνε ανθρώπους χριστιανούς. Και θυμάμαι ένα δάσκαλο στο σχολείο που επαναλάμβανε κουραστικά: θα χρειαστούν άλλα 50 χρόνια για να γίνουμε ζώα. Πέρασαν τα 50 χρόνια και ούτε κτήνη δεν γίναμε ακόμη.
Κόντεψα να πνίγω με καρότο σήμερα, προχτές με αμύγδαλο, κάτι τρέχει με μένα.
10.10 Τετάρτη. Άντρας βρέθηκε ακέφαλος στο Φλοίσβο, ενώ στην περιοχή εφαρμόζεται πρόγραμμα καταπολέμησης κουνουπιών. Τις προάλλες έξω από το Ηράκλειο Κρήτης άγνωστοι έβαλαν σκύλα στο φούρνο με τα εννέα κουταβάκια. Το ένα έγινε ψητό τα άλλα τα πρόλαβαν οι καλοί γείτονες.
Παππούς έμπορος ναρκωτικών χάφτει χαρτονομίσματα. Έχω την εντύπωση ότι είμαι αόρατος. Βλέπω μία γυναίκα εντελώς εξαθλιωμένη να κατευθύνεται σε έναν παππού που σηκώνεται από την καρέκλα του καφενείου και τη συναντάει στην άκρη του πεζοδρομίου στην πλατεία Βαθης, καταμεσήμερο, (είχα πάει στην τράπεζα της πλατείας γιατί στη γειτονιά μου η ουρά είναι ατέλειωτη). Αυτή του δίνει ένα χαρτονόμισμα κι αυτός το εξαφανίζει σαν να το έχαψε. Έπειτα γυρίζει στην καρέκλα του. Η γυναίκα μένει ακίνητη και τρέμει. Αυτός κοιτάει αλλού. Αυτή μετά πάει και γονατίζει μπροστά του.
–Δώσε μου λίγο, του λέει.
–Φύγε δεν έχω, φωνάζει άγρια αυτός και σηκώνεται πάλι όρθιος. Τη σπρώχνει. Μοιάζει με καντηλανάφτη, ή με επίτροπο που διώχνει τους παρείσακτους απ’ το ναό. Όλα αυτά εν μέση οδώ στην Ψόφια Αγορά όπου οι περιφερόμενοι σέρνονται καμπουριαστοί από τα νοθευμένα, με υγρά μπαταρίας, ναρκωτικά.
Το μεσημέρι στο Αρχείο της Εθνικής Τράπεζας στην 3η Σεπτεμβρίου που έχει έκθεση βιβλίων και φωτογραφίας από τη γερμανική κατοχή και την Αντίσταση. Είμαι μόνος περνάω μπροστά από τρεις φύλακες που παίζουν με το κινητό και δεν εμπίπτω στο οπτικό τους πεδίο. Άπειρα βιβλία που θα ήθελα να τα ξεφυλλίσω. Θ.Δ. Τσάτσος «Ο Δεκέμβριος 1944», Αθήνα 1945. Εκδόσεις Βιβλιοθήκη του Δημοκρατικού Σοσιαλιστικού Κόμματος παρακαλώ. Δεν καταλαβαίνω. Αυτός κι ο Παν. Κανελλόπουλος υμνήσανε την Μακρόνησο ως νέα Ακρόπολη. Τι ήταν το Δημοκρατικό-Σοσιαλιστικό Κόμμα; Μεγάλο κενό δικό μου εδώ.
«Σκιά πάνω από την Αθήνα». Σκίτσα της Κατοχής του Φωκίωνα Δημητριάδη. Ο πατριάρχης της πρωτοσέλιδης ελληνικής γελοιογραφίας αυτός που είχε καθιερώσει το μικρούλη Τσάτσο με την ευτραφή κότα.
«Η κατοχή» Κώστα Παράσχου φωτογραφικό τεκμήριο 1941-1944. Τίποτα δεν φτάνει τις φωτογραφίες της Παπαϊωάννου. «Η απελευθέρωση», πάλι Παράσχος. Αχ πρέπει να κλείσω ραντεβού να καθήσω δυο τρεις μέρες στην Τράπεζα. Μπορώ να βρω καιρό πού ξέρεις; Άλλο: Κ.Α Δοξιάδης: «Αι θυσίαι της Ελλάδος στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο», μνημειώδες στοιχεία για τις ζημιές που υπέστη η χώρα χωρίς να πάρει τις ανάλογες αποζημιώσεις κλπ. κλπ. Αντρέας Κέδρος, Κιτσίκης, Ροδάκης, Ζέβγος, Ε.Ι.Τσουδερός Ελληνικές ανωμαλίες στη Μέση Ανατολή, εκδ. Αετός. 1945, Δημήτρης Γληνός, Τι είναι και τι θέλει το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο, εκδ. Ρήγας, 1944, Η Αντίσταση του Δεκέμβρη και το Νεοελληνικό πρόβλημα, 1945, Αλέξανδρου Ι. Σβώλου Ιστορία μίας προσπάθειας, 1946 κλπ. κλπ.
Έχω πράγματι την εντύπωση ότι είμαι ο αόρατος 2. Βλέπω έναν ανθρώπινο ίσκιο να χώνει ένα σπασμένο μπουκάλι στο λαιμό ενός άλλου ανθρώπινου ίσκιου την ίδια μέρα πάντα λίγο πιο πέρα από την πλατεία Βάθης, όταν έχει πια σουρουπώσει για τα καλά. Ο τραυματισμένος σέρνεται μέχρι το αστυνομικό τμήμα της Ομόνοιας και ξεψυχάει στα πόδια του αστυνομικού που φυλάει σκοπιά στις είκοσι και είκοσι ακριβώς, στις δέκα δεκάτου του δεκαοκτώ, ημέρα Τετάρτη, νηστεία και Παγκόσμια Ημέρα για την Ψυχική Υγεία.
Το βράδυ ρεμπέτικα στον Αστέρα Εξαρχείων, στο ύπαιθρο με τον Γιώργο Κουλούρη. Θέλει να πιάσει κουβέντα αλλά δεν έχουν όλη την όρεξή του.
14.10.18 Έγκυος η πριγκίπισσα του Σάσαξ του Ηνωμένου Βασιλείου μας ειδοποιεί επείγον ηλεκτρονικό μήνυμα της εφ. «Η Καθημερινή». Αυτά είναι τα σημαντικά. Τα ασήμαντα είναι ότι το σπίτι το Σύδνεϋ έχει μούχλα, έχει βλάψει την υγεία της κόρης μου κι ανησυχούμε για τα μικρά. Οπότε η στέγη χρειάζεται επειγόντως ανακαίνιση. Η Αρετή σκέφτεται να πουλήσει το διαμέρισμα στα Πατήσια μπας και φτιάξει το σπίτι στην Αυστραλία. Μα δεν φτιάχνεται με τίποτα. Θέλεις πέντε διαμερίσματα να πουλήσεις στην Αθήνα για να ανταπεξέλθεις σε έξοδα του Σύδνεϋ που έχει γίνει παράλογα ακριβό. Επίσης άλλο ασήμαντο ότι ο επιχειρηματίας έκοψε ένα ευρώ από ωριαία απολαυή της Μπέμπας «άμα σ’ αρέσει αλλιώς φύγε» και στην είσοδο του σπιτιού μας βρέθηκε νεκρός ένας ναρκομανής, τυλιγμένος με μια πετσέτα στο πρόσωπο. Ποιος ποιητής γράφει κάπου «το φεγγάρι είναι ένα φέρετρο»;
Άρχισα ξένες γλώσσες στα κοινωνικά στέκια, μέχρι και αραβικά. Όρεξη να έχεις να τρέχεις από την μία άκρη της Αθήνας στην άλλη. Ο Τζωρτζ τα ανακάλυψε, ακολουθεί και η Μπέμπα.
Δημήτρης Τζουμάκας
Share this Post