20.5.18 Κυριακή. Σκόνη Σαχάρας 27 βαθμοί. Μυρίζει φτηνό άρωμα στο ασανσέρ. Μυρίζει πετρέλαιο έξω από το συνεργείο αυτοκινήτων. Γκάζι έξω από το φούρνο. Σύφιλις στην οδό Φυλής. Κάνω μία γρήγορη κατεβασιά στο γυφτοπάζαρο που έχει απλωθεί σαν λερναία ύδρα και δεν μπορώ να βρω πια τη δρα Κυριακή. Αγοράζω μια ορτανσία, έναν μεγάλο πλαστικό κροκόδειλο και ένα γαλλικό βιβλίο, μία Κρίστεβα παρακαλώ σε αρίστη κατάσταση. Πρέπει να γυρίσω σπίτι να ξεφορτώσω για να πάω στη μάνα μου, όπου η Μπουμπού παραθέτει γεύμα και στην ξαδέλφη Σούλα. Μπαίνοντας στο μετρό τα συνηθισμένα: ζητιάνοι και κόσμος που βγήκε να βολτάρει ή να παίξει στο κινητό.

 

Στις έντεκα παρά είκοσι είναι η αλλαγή της φρουράς, λέει η νεαρή γυναίκα στο βαγόνι σε δυο παιδιά.

–Από πού βγαίνουμε για το Σύνταγμα;

–Σ’ όποια πόρτα ανοίξει.

Κοιτάζω, είναι κι άλλα παιδιά. Είναι σχολείο. Κυριακή πάνε στον άγνωστο στρατιώτη να φωτογραφηθούν με τους Ευζώνους; Μάλλον είναι από επαρχία. Ήθελα να κάνω τον έξυπνο και να της πω το γαλλικό που λέγαμε χτες «Υπάρχει κάτι πιο άγνωστο από τον άγνωστο στρατιώτη, η γυναίκα του», αλλά φαινόταν φουριόζα.

–Εμπρός, όλοι έξω.

–Everey body out, λέω.

–Everey body out, επαναλαμβάνει κι αυτή, γελώντας με τη βλάχικη προφορά που είναι για φίλημα. Κι αυτό μ’ αρέσει στην Ελλάδα: η ανταπόκριση, η επικοινωνία, η δεκτικότητα, η συμμετοχικότητα, μία ασήμαντη στιγμή που περνάει και σε τσιμπάει τρυφερά.

 

Στην οδό 3ης Σεπτεμβρίου δύο αραπάκια περπατάνε προς εμένα και το βλέμμα τους πέφτει με περιέργεια στον κροκόδειλο που η μισή ουρά του εξέχει από τη μαύρη σακούλα. Καθώς προσπερνάνε συνειδητοποιώ ότι κρατιόντουσαν χέρι χέρι. Γυρίζω και πραγματικά έχουν γυρίσει κι αυτά είναι πάντα χέρι χέρι στη ζούγκλα της ασφάλτου, καλύτερα στη ζούγκλα του πεζοδρομίου με τα σκουπίδια παντού χυμένα.

–Ψιτ, φωνάζω, ελάτε εδώ. Και χωρίς άλλη σκέψη τους δίνω το πράσινο ερπετό. Κάνουν σαν μικρά παιδιά τα μικρά μαυράκια.

 

Επίθεση από ακραία στοιχεία δέχτηκε ο Δήμαρχος Θεσσαλονίκης σε εκδήλωση Ποντιακών σωματείων. Οι φασίστες άρχισαν πάλι τους τραμπουκισμούς. Εμ, κι αυτός ο Μπουτάρης, πολύ Μπουτάρης, δεν σέβεται λίγο τις ευαισθησίες των εθνικιστών. Όταν είσαι δημόσιο πρόσωπο είσαι και λίγο συγκρατημένος και λίγο διπλωμάτης. Δεν πας στην εκκλησία μέσα, όσο άθεος και να είσαι, και να πεις γαμώ το Χριστό σας. Από την άλλη μεριά έχει επανέλθει στη μόδα το λιντσάρισμα. Το πλήθος, ή η συμμορία εναντίον ενός, επειδή δεν μ’ αρέσει η μούρη σου, οι ιδέες σου, η γλώσσα σου. Ωραία, να πάω κι εγώ τότε με την παρέα μου και να σακατέψω το δολοφόνο του Φύσσα που τριγυρνάει ελεύθερος στα πέριξ. Έχω λοστό, τσεκούρι, φωτιά και τανάλια για να βγάλω νύχια άμα λάχει.

 

21.5.18 Δευτέρα. Ευτυχώς που αρθρογραφεί στην Εφημερίδα των Συντακτών κι ο ιστορικός Αντώνης Λιάκος, τα αυτονόητα λέει ο άνθρωπος, αλλά ακούγεται αιρετικός και μάγισσα για τους κατσαπλιάδες και τους εθνικιστές.

Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τον δικό μας αλυτρωτισμό καλό και των άλλων δηλητηριώδη. Αλλά τι ήταν η Μεγάλη Ιδέα; Δεν ήταν ελληνικός αλυτρωτισμός; Και βέβαια μεγάλες ιδέες είχαν όλα τα βαλκανικά έθνη.

Οι Σέρβοι είχαν τη «Νατσερτάνιγιε», οι Βούλγαροι τη Βουλγαρία του Αγίου Στεφάνου, με σύνορα την Αλβανία και το Αιγαίο, οι Αλβανοί τη Μεγάλη Αλβανία, με την Ηπειρο και το Κόσοβο, και οι Μακεδόνες την ενοποίηση των τριών Μακεδονιών: του Βαρδάρη, του Πιρίν και του Αιγαίου. Αν χαράξουμε στον χάρτη όλες αυτές τις μεγάλες ιδέες θα δούμε ότι αλληλοτέμνονται. Επομένως είναι συζητήσιμο αν υπάρχει ένα εθνικό όνομα που να παραπέμπει σε χώρο ή χρόνο, το οποίο να μην έχει αλυτρωτικές παραδηλώσεις.

Το καθ’ ημάς: Πρώτον, κακώς μπήκαμε στη διαδικασία αυτή να βαφτίσουμε ένα άλλο έθνος, τη γλώσσα του και τη συνείδησή του. Δεν είμαστε στην εποχή της αποικιοκρατίας και δεν μας πέφτει λόγος.

Δεύτερον, ακόμη κι αν χρειάζεται να θέλουμε οι άλλοι να σέβονται τις δικές μας ευαισθησίες, πρέπει να σεβόμαστε εμείς των άλλων, και μάλιστα όταν αφορά την ίδια την ύπαρξή τους, το εγώ τους.

Τρίτον, αν υπάρχει κάτι που μπορεί να συμφωνηθεί, αυτό θα πρέπει να είναι το απλούστερο όνομα, απαλλαγμένο από το δυσβάστακτο βάρος της Ιστορίας. Το «Νέα Μακεδονία» μια χαρά είναι. Κι εμείς Νεοέλληνες λεγόμαστε, νέα ελληνικά αποκαλούν τη γλώσσα μας, στη νεοελληνική συνείδηση αναφερόμαστε.

22.5.18 Πραγματοποιείται δολοφονική επίθεση στη Θεσσαλονίκη κατά του βουλευτή Γρηγόρη Λαμπράκη (1963). Ο βουλευτής που συνεργαζότανε με την Αριστερά και ήταν γνωστός για τις πορείες ειρήνης στο Μαραθώνα θα εκπνεύσει στις 27 Μαΐου. Ο νεαρός εισαγγελέας Σαρτζετάκης θα αποκαλύψει τη συνωμοσία της Καρφίτσας.

Μπλιτζ. Σκάκι, τριών λεπτών η παρτίδα, στο καφέ Κάισσα στη Μεσογείων. Ε , καλά τώρα! Δεν προλαβαίνω ν’ αγγίξω κομμάτι κι έχω ήδη χάσει. Κι έχει όλες τις ηλικίες. Χάνεις από μικρούς χάνεις κι από μεγάλους κι από νεανίδες αμούστακες. Όλες οι παρτίδες χαμένες και η λεωφόρος γεμάτη αυτοκίνητα έτοιμα να σε λιώσουν. Προσωπικά κινδυνεύω από ποδήλατο ενός πιτσιρικά που τρέχει χωρίς φρένα στο πεζοδρόμιο. Δεν πρέπει να βγαίνεις από το σπίτι για τρίλεπτο σκάκι.

Σήμερα διεθνής ημέρα βιοποικιλότητας. Σαν κατσαρίδες ζούμε, τις πατάνε τα ποδήλατα και τα αμάξια.

23.5.18 Πέθανε ο Φίλιπ Ροθ, αμερικανοεβραίος συγγραφέας που φλέρταρε με το νόμπελ, εγωκεντρικός, ερωτικούλης, τιτάνας θα γράψουν οι εφημερίδες την επομένη. Ανασφαλής και γι αυτό εξαιρετικά ενδιαφέρων και ενδιαφερόμενος για όλα.

 

Πέφτουν μπαλόνια και παιδικά παιχνίδια από το πάνω μπαλκόνι που ήλθε και μένει το παιδί της Σκοτωμένης, με τη γιαγιά του.

 

Συνάντηση στη μνήμη του Κυριάκου Σταμέλου σε καφέ με εκδόσεις μυστηρίου στο Μοναστηράκι. Από τους πρωταγωνιστές στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, ανεμίζοντας ένα λευκό πουκάμισο στην ιστορική διαπραγματευτική στιγμή με τον Δερτιλή και το τανκ που έπεσε πάνω στην Πύλη τραυματίζοντας την Μπέτυ Ρηγοπούλου. Φρικτά έχει λοιδορηθεί η γενιά του Πολυτεχνείου επειδή κάποιοι εκπρόσωποί της πολιτεύθηκαν όπως πολιτεύθηκαν (κάποιος μάλιστα έχει κρυφτεί σε μια Τράπεζα σήμερα στην Αμερική αφού έριξε σαν υπουργός του κόσμου τα ληγμένα χημικά σε όλη την Αθήνα, που διαδήλωνε μαζικά κατά των δανειστών), αλλά εκείνη την εποχή ήταν η πρωτοπορία, με την αποκοτιά της και τον ηρωϊσμό της έβαλε το θεμέλιο λίθο για την πτώση της χούντας. Δεν ήμουν εκεί και λυπάμαι που ήμουν στο Παρίσι. Τώρα όμως που βλέπω τα γερόντια με τις εμμονές και τις μικρότητες θλίβομαι για την έκπτωση της ανθρώπινης ύπαρξης. Παίρνει το μικρόφωνο μία κυρία και λέει «Μεταθάνατια βλέπω εμφανίζονται όλοι, αλλά όσο ζούσε ο Κυριάκος είχατε εξαφανιστεί». Οπότε σηκώνεται ένας σύντροφος και λέει «επειδή ακούστηκε αυτό πρέπει να πω ότι εμείς βοηθούσαμε δίναμε χρήματα, ακόμη και τώρα έχουμε ανοίξει λογαριασμό για τις κόρες του». Σηκώνομαι και φεύγω. Και γίνομαι μικροπρέπεστερος βλέποντας τον Μάρκαρη να υπογράφει βιβλία.

–Αυτός είναι ο Μάρκαρης; λέω στον εκδότη του.

–Ναι, μου λέει, με καμάρι.

–Μα αυτός έχει γίνει αντιδραστικός, λέω.

–Μα τι λες; Πού πας; έλα εδώ να σου πω, έλα.

–Τι να μου πεις άνθρωπέ μου, βρίζει τη γενιά του Πολυτεχνείου που εσύ της κάνεις εκδήλωση

–Μα πού το είδες το βρίσιμο;

–Καλά, εκδίδεις τα βιβλία του και δεν τα διαβάζεις;

 

24.5.18 Έμεινα στο μηδέν. Επειδή αισθάνθηκα αδυναμία το πρωί μετά το μπάνιο ετοίμασα ένα δυνατό μπρέκφαστ ακούγοντας το σκοτωμό της οχιάς. Ωραία μουσική του Μεξικάνου Σενσεμάγια, Μαγιόμπε μπόμπε: η Οχιά περπατάει κι ας μην έχει πόδια, Μαγιόμπε μπόμπε. Συνήθως τρώω μία μπανάνα σαν πιθηκάκι ή σαν οχιά και πίνω ένα καφέ με μια φρυγανιά κι αυτό είναι όλο. Σήμερα όμως το παράκανα: Μετά τον καφέ έβρασα αυγό κι έχοντας μπροστά μου μια φρατζόλα ψωμί, στην οποία επένδυσα χτες με την προοπτική να την μετατρέψει η Μπέμπα, η πιστή οικονόμος μου σε σκορδόψωμο, γεγονός που φευ, ξεχάστηκε στη φούρια των εξελίξεων. Έτσι πρωϊνιάτικα άρχισα να κόβω φέτες, να τις βουτυρώνω και να τις απαλείφω με σπιτική μαρμελάδα -που εδώ και καιρό, πάλι με τα χεράκια της έφτιαξε η ακαταπόνητη Μπέμπα. Επίσης άνοιξα και τη σπέσιαλ φέτα εξ Αρκαδίας αποφασισμένος να παραβώ τη δίαιτα του άλατος. Και βάλθηκα να στύβω πορτοκάλια και παπλμούς από το κήπο του Ηράκλει(τ)ου χωρίς στυφτιέρα, με το δυνατό χέρι, έχοντας δίπλα μου το καλάθι των αχρήστων για να ξεφορτώνομαι τα ξεζουμισμένα εσπεριδοειδή. Επειδή όμως ταυτόχρονα διάβαζα ένα άρθρο του Λιάκου, φαίνεται ότι αφαιρέθηκα και με έκπληξη διαπίστωσα ότι έστυβα χυμό στο καλάθι των αχρήστων! Σκούπισα το ρυάκι στο πάτωμα της κουζίνας όπου κολλούσαν οι σαγιονάρες μου και κατέβηκα να πετάξω τα σκουπίδια. Στα σκουπίδια υπήρχαν πεταμένα, σαπισμένα φρούτα με πολλή μύγα και ζουζουνοειδή κι αυτό διότι δίπλα είχε κατσικωθεί μία γύφτισσα με τρίτροχο α λα Γκοτζαμάνη, καθισμένη σε καφάσι, κάτω από ομπρέλα πολύχρωμη, να στρίβει τσιγάρο. Κι αυτό διότι πίσω της χρεωκόπησε η τράπεζα Πειραιώς και μετά χρεωκόπησαν και τα απορρυπαντικά που τη διαδέχτηκαν, όπως και ο ωρολογοποιός και πάει λέγοντας. Έτσι η γωνιά έμεινε στην κατοχή της Ρομά. Μαγιόμπε μπόμπε. (Στην ουσία κανένας δεν χρεωκόπησε, αυτά τα λένε οι αντιμνημονιακοί, απλώς μετακινήθηκαν βρίσκοντας φθηνότερο νοίκι ή με σκοπό να φεσώσουν τους επόμενους).

Μπαίνοντας στο ασανσέρ δεν ξεκινούσε. Πατούσα το κουμπί κι άρχισα να ιδρώνω. Μετά διαπίστωσα ότι πατούσα αρκετή ώρα, πολλά δευτερόλεπτα δηλαδή, το μηδέν κι έμενα στο μηδέν.

 

25.5.18 Παρασκευή. Σκάκι με νίκες σε 8λεπτο μπλιτζ πέστο ραπίντ καλύτερα στο καφέ του Γυμναστικού Συλλόγου Πανελλήνιος. Ήταν να μην αρχίσω! Δεν ξέρω πώς πήρα μπρος. Είχα πάει νωρίτερα και παρακολουθούσα ωραίες δεσποινίδες να προπονούνται στο τεραίν του τένις που βρίσκεται μπροστά από την καφετέρια του Πανελληνίου Γυμναστικού Συλλόγου. Θα προτιμούσα να έπαιζα κι εγώ τένις. Έπαιξα όμως σκάκι και κέρδισα όλες τις παρτίδες! Δεν το πίστευα. Είναι οι ίδιοι παίκτες που παίζουν όλη τη βδομάδα, σίγουρα καλύτεροί μου, εν πάση περιπτώσει πιο έμπειροι. Σε όλες τις παρτίδες ήμουν χάλια στο άνοιγμα και πίσω σε χρόνο. Στην πρώτη έδωσα Βασίλισσα σε κίνηση απελπισίας και κατάφερα να διπλώσω πύργους και να κάνω ματ με τη βοήθεια ενός πιονιού στο τετράγωνο έξι, της καθέτου άλφα, σε θέση φιαντσέτο. Παρόμοιες νίκες ψυχοβγαλτικές και στις άλλες παρτίδες στο τελευταίο δευτερόλεπτο δεν ξέρω πώς τις πήρα, πάντως μ’ έπιασε το κεφάλι μου. Το είπα με καμάρι στον Πρόεδρο Κολύβα και μου είπε μπράβο, μπορούμε να φτιάξουμε καλή ομάδα βετεράνων. Άντε πάλι οι «βετεράνοι».

 

Διαβάζω πως ένας διάσημος βρετανός ψυχολόγος αναφέρει πως ένας ψυχοπαθής μπορεί να είναι και ένας επιτυχημένος χειρουργός. Στο βιβλίο του «The Wisdom of Psychopaths: What Saints, Spies, and Serial Killers Can Teach Us About Success» επιχειρηματολογεί υπέρ της εξής γνώμης: οι ψυχοπαθείς τείνουν να είναι ατρόμητοι, γοητευτικοί, αδίστακτοι, συγκεντρωμένοι και γεμάτοι αυτοπεποίθηση. Διαθέτουν δηλαδή εκείνα τα χαρακτηριστικά που θεωρούνται χρήσιμα και απαραίτητα για να πετύχει κάποιος επαγγελματικά τον 21ο αιώνα. Και για να δείτε που πάει το πράμα, υποστηρίζει (ή επιστημονικώς διαπιστώνει;) ότι το ταλέντο των ψυχοπαθών, και συγχρόνως το κοινό τους χαρακτηριστικό, είναι πως κατορθώνουν να επιλέγουν το επάγγελμα τους. Κάνουν δηλαδή αυτό που πραγματικά τους αρέσει. Πολλοί από αυτούς αναλαμβάνουν θέσεις με ηγετικό χαρακτήρα.

26.5.18 Σάββατο Ο Γιάννης Χάρης σχολιάζει σήμερα στην εφημερίδα των Συντακτών μία συνέντευξη που παραχώρησε στο κανάλι της Βουλής ο Θανάση Βαλτινός. Ο συγγραφέας που έπαψε να είναι συγγραφέας κι έγινε ακαδημαϊκός ισχυρίζεται ότι είναι επιλογή των άστεγων να ζουν στο δρόμο κι ο Χάρης τον ξετινάζει. Την είδα κι εγώ τη συνέντευξη στην τηλεόραση κι έφριξα με το επίπεδο. Υποτίθεται ότι δεν είναι Καρατζαφέρης αλλά πνευματικός άνθρωπος που λειτουργεί σαν πρότυπο.

Τους διαλέγουν ως προοδευτικούς και τους κάνουν ακαδημαϊκούς κι αυτοί ούτε τα προσχήματα δεν κρατούν. Ή είναι τόσο άσχετοι και μικροαστούληδες; Αρθρώνουν λόγο αντι-δραστικό και απ-άνθρωπο (δες Δημουλά) μόλις γίνουν ακαδημαϊκοί μη χάσουν από ακαδημαϊκότητα. Τι κι αν του δίνει πάσα η καημένη παρουσιάστρια «εσείς που γράψατε τον Κορδοπότη κι αγαπάτε τους μετανάστες». Κολοκύθια με τη ρίγανη αγαπάει ή μάλλον τα φυστικάκια πιο πολύ να τρώει ξέρει, ενώπιον του κοινού. Αυτό είναι το θλιβερό, άνθρωποι που κάποια στιγμή έγραψαν ωραία πραγματάκια βγάζουν όλη τους την μικρόνοια και το μικροαστισμό στη φόρα! Ας είναι καλά η Διαμαντίδη και ο Χάρης άνοιξαν τα μάτια σε πολλούς για το ποιόν των νέων ακαδημαϊκών μας.

Πήγα πάλι να χαζέψω τένις στον Πανελλήνιο ή να διαβάσω Θεοφίλου και βρέθηκα να αλλάζω μπαλιές με μία μπικίνερ! Αισθανόμουν ωραία και άβολα μαζί όπως στο σκάκι. Σε μια στιγμή έκανα τίναγμα σαν αίλουρος κι έμεινα εκεί στο αέρα, πάνω από το φιλέ. Σέρνω τον πόδι με το τσιτωμένο νεύρο τώρα και τη μέση μου σαν μπάρμπα Γιώργος.

 

Συνθήματα στους τοίχους 1: Σε αγαπάμε Σουζάνα 2. Ο θείος Νώντας ξέρει

Κι έχει αρχίσει και το Βαβυλωνία τριήμερο φεστιβάλ στην Καλών Τεχνών. Το καλό περιοδικό έχει οργανώσει μια σειρά κονσέρτα που αρχίζουν όλα όμως μετά τις δέκα και μετά δεν έχει μετρό και πρέπει να πάρεις ταξί λέει ο Τζωρτζ, σε χαλεπούς καιρούς. Πηγαίνω στη σχολή επειδή μ’ αρέσει πολύ ο χώρος ν’ ακούσω κάτι και για τον Αμερικάνικο Μάη –μόνο για τον Αυστραλιανό Μάη και τον Νεοζηλανδέζικο δεν έχουν μιλήσει ακόμη. Επίσης υπάρχει ομιλία για την εκτροπή του Αχελώου. Σε λίγο θα πιούμε το νερό νεράκι.

Τα καλά νέα: βάζουνε μπρος για Αποτεφρωτήριο νεκρών στην Πάτρα. Μπορεί να είναι έτοιμο και το 2019 αν ξεπεραστεί η γραφειοκρατία, λένε από το Δήμο. Προλαβαίνουμε δεν προλαβαίνουμε πριν μας παραχώσουν οι «λάτρεις του κεριού» σε ’κανα χαντάκι. Σύνταξη πάντως δεν πρόκειται να πάρουμε.

Από τις οκτώ το βράδυ μέχρι τη μία το πρωί live στο Λόφο Στρέφη στην ταράτσα. Τα έσοδα διατίθενται για δικαστικά και ιατρικά έξοδα φίλων και συντρόφων. Συμμετέχουν οι Εξορισμένες Φωνές. Ε είναι πιο ωραία εδώ και κοντά στο σπίτι. Μπορεί να προκύψει και καμιά απελευθερωμένη συντρόφισσα για περιπτύξεις στο δάσος. Έπειτα μ’ αρέσει το περπάτημα της νύχτας και ο όποιος κίνδυνος. Είπαμε: ο δράκος είμαι εγώ.

27.5.18. Κυριακή. Τι μπορείς να κάνει κανείς με ένα όστρακο χελώνας. Αυτό πήρα από το παζάρι κι ο πωλητής Πόντιος μου είπε να το γυαλίσω με άχρωμο βερνίκι

Φίλμ στο αυτοδιαχειριζόμενο κοινωνικό στέκι Υπόστεγο Αργυρούπολης. «Δουλεύοντας με το πάσο μας» (2004) του Guido Chiesa. Ημέρες δημιουργικής αναρχίας στην Μπολόνια του 1977. Το θρυλικό ράδιο Αλίκη του κινηματικού χώρου που παρακολουθείται από την ασφάλεια γίνεται μέρα με την ημέρα πιο ενοχλητικό και στο τέλος καταλαμβάνεται από τους καραμπινιέρους. Νοσταλγία για μια επανάσταση που δεν έγινε. Ακτιβισμός που βάφεται στο αίμα.

H κρίση στην Ιταλία είναι διαρκείας. Πέρα από τις τουριστικές καρτ ποστάλ και την κουλτούρα της όπερας, του ποδοσφαίρου και της γόνδολας ο πολύς κόσμος είναι σήμερα στριμωγμένος. Λεηλάτησαν τον πλούτο οι μεγαλοκαρχαρίες, οι άφρονες πολιτικές και το Βατικανό. Κάποτε οι φτωχοί στο Νότο της Ιταλίας μετανάστευαν μαζικά στην Αμερική και στην Αυστραλία τώρα ο καταχρεωμένος Ιταλός δεν έχεις πού να σταθεί και πού να πάει. Μια βόλτα ίσως στο δάσος της ουτοπίας μέχρι (τα πέντε) αστέρια. Η οικονομική κρίση κι ο Αννίβας βρίσκονται προ των Πυλών.

 

28.5.18 Δευτέρα Του Αγίου Πνεύματος. Εξέπνευσε από τσίμπημα σφήκας 32χρονος που εργαζόταν ως σωφρονιστικός υπάλληλος στις φυλακές Γρεβενών.

Παρακολουθώ ένα ντοκιμαντέρ για επιδρομές των αρχαίων πολεμιστών της Σκανδιναβίας. Οι Βίκινγκς είχαν επιπέσει σαν μάστιγα στη δυτική Σκωτία. Πώς τα κατάφερναν το 1200 μ.χ να ταξιδεύουν μέσα στους τυφώνες των βορίων θαλασσών οι αγριάνθρωποι; Δεν φοβόντουσαν τη θάλασσα; Όχι, γι αυτούς το υγρό στοιχείο δεν ήταν εμπόδιο, ήταν αυτοκινητόδρομος, λέει.

 

Χόρεψαν το χορό των δακρύων. «Η καρκινοπαθής είχε μία τελευταία επιθυμία». Αμάν. Αυτά είναι δυσάρεστα πράγματα που λέει και η κόρη μου, όταν τη βλέπω μια φορά το χρόνο. Δεν θέλω να ανοίγω το face book. Εκτός από γελοία τραπεζώματα, καφεδάκια και ηλιοβασιλέματα βλέπεις και την καπηλεία της δυστυχίας, όπως στην τηλεόραση. Εν πάση περιπτώσει η εν λόγω καρκινοπαθής άντεξε δυο χρόνια για να δει το γιο της να παίρνει το πτυχίο του και η απονομή έλαβε χώρα στο Νοσοκομείο, όπου μετά πέθανε εφησυχασμένη μητέρα.

 

29.5.18 Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς (1453). Eάλω η Πόλις και γεννιέται ο Ιάννης Ξενάκης οπότε τα μαθηματικά και η πρωτοπόρα σκέψη εμπλέκονται στη μουσική.

Ωραίο κείμενο του Λάμπρου Σκουζάκη στο Πανδοχείο για το ωραίο βιβλίο του Δημήτρη Χριστόπουλου Σπουδή στο Κίτρινο. Άνεργοι αποφασισμένοι για όλα.

 

Ωραιότατο επίσης κείμενο από το φοβερό Σεράγεβο: 

Τρίτη 29 Μάη O «ψευτο» Ναπολέοντας Macron είχε την ευαρέσκεια να τιμήσει τον χωρίς χαρτιά μετανάστη απ’ το Μάλι Mamoudou Gassama (που έσωσε ένα πιτσιρίκι σκαρφαλώνοντας 4 ορόφους μιας πολυκατοικίας από μπαλκόνι σε μπαλκόνι, με απίστευτη ευελιξία και σταθερότητα) με την γαλλική υπηκοότητα, ένα μετάλλιο και πρόσληψη στην πυροσβεστική (υπηρεσία όπου ασφαλώς θα χρειάζεται για καλούς σκοπούς το θάρρος, η γενναιότητα και οι ικανότητες του Mamoudou).

Ο χωρίς χαρτιά μετανάστης απ’ το Μάλι Mamoudou Gassama όταν είδε το πιτσιρίκι να κρέμεται στον αέρα απ’ το μπαλκόνι δεν σκέφτηκε τίποτα άλλο απ’ τον κίνδυνό του. Ο δικός του κίνδυνος ούτε που τον ένοιαξε. Άρχισε να σκαρφαλώνει με την ακρίβεια ενός ακροβάτη που κοιτάει μόνο τον στόχο του. Το πιτσιρίκι. Πάτησε και ξαναπάτησε στην άκρη των κάγκελων· άρπαξε το τσιμέντο του από πάνω ορόφου. Κρεμάστηκε και πέρασε το άλλο χέρι του στην κουπαστή. Αναρριχήθηκε μόνο για να σταθεί όρθιος πάνω στην κουπαστή στο επόμενο δευτερόλεπτο. Δεν υπήρχε χρόνος γι’ αυτόν· μόνο να προλάβει.

Αυτό που έκανε ο χωρίς χαρτιά μετανάστης απ’ το Μάλι Mamoudou Gassama λέγεται “υπέρβαση των ορίων για χάρη του είδους” – του είδους άνθρωπος: ενός είδους που έχει αρχίσει να σπανίζει και πάλι στον αναπτυγμένο καπιταλιστικά κόσμο. Αυτό που έκανε ο πρόεδρος της Γαλλίας λέγεται φτηνές δημόσιες σχέσεις και πολιτική κεφαλαιοποίηση των συναισθηματικών και όχι μόνο (κυρίως, όμως, αυτών) ικανοτήτων κάποιου που, υπό οποιεσδήποτε άλλες συνθήκες, θα αντιμετωπιζόταν σαν ενοχλητικό (ή και επικίνδυνο) «κρέας».

Εκείνο που έκανε ο χωρίς χαρτιά μετανάστης απ’ το Μάλι Mamoudou Gassama, σε ξένο τόπο, κυνηγημένος ουσιαστικά απ’ αυτόν τον “ξένο τόπο”, ήταν να αναδείξει, με “εντελώς δικά του έξοδα”, τι είναι ο άνθρωπος στα καλύτερά του. (Το ζευγάρι των γάλλων πρωτοκοσμικών ακριβώς δίπλα απ’ το πιτσιρίκι είχε απλά χεστεί και δεν ήξερε τι να κάνει· όπως θα περίμενε κανείς απ’ τον “ανώτερο” και οριστικά ασώματο πλέον πολιτισμό τους… Μήπως να έβγαζαν μια φωτογραφία; Μήπως να καλούσαν την πυροσβεστική; Μήπως να έβαζαν τα κλάματα; Μήπως να έκαναν την προσευχή τους;).

Εκείνο που δεν θα κάνει ο Macron (αφού, άλλωστε, κανείς δεν το απαιτεί) είναι να πάρει τον στρατό του απ’ το Μάλι, επιβεβαιώνοντας έτσι τι είναι τα καθάρματα της εξουσίας, αλλά και οι οπαδοί τους. Δεν πρόκειται να αποσύρει τον στρατό κατοχής που προστατεύει την γαλλική εκμετάλλευση των μαλινέζικων ορυχείων ουρανίου από οποιαδήποτε αμφισβήτηση· προκαλώντας μαζική φτώχια στους μαλινέζους για χάρη της γαλλικής παραγωγής ηλεκτρισμού μέσω πυρηνικής ενέργειας. Μ’ άλλα λόγια: για να έχουν ρεύμα οι γάλλοι, πρέπει οι Mamoudou Gassama να θαλασσοπνίγονται… Σαν υπηρέτη αντάμειψε τον χωρίς χαρτιά μετανάστη απ’ το Μάλι το γαλλικό πολιτικό αφεντικό! Του «έδωσε την ελευθερία του» όπως έκαναν πάντα οι πονόψυχοι αυτοκράτορες στους άξιους δούλους…

Χιλιάδες Μαλινέζοι και άλλοι απ’ την υποσαχάρια Αφρική έχουν περάσει και θα συνεχίσουν να περνάνε, με όλους τους κινδύνους για τις ζωές τους, την Μεσόγειο… Χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες έχουν τέτοιο θάρρος που είναι ικανοί να κάνουν πράγματα που οι πρωτοκοσμικοί ούτε στα καλύτερα όνειρά τους δεν θα έβλεπαν… Κι όμως: δεν θεωρούνται ανώτεροι. Το αντίθετο… Θεωρούνται «κατώτεροι» – πριν ελάχιστων και «τιμητικών» εξαιρέσεων… Δηλαδή: όταν διακινδυνεύουν την ζωή τους για να σώσουν κάτι “λευκό”…

(Εκείνο το παλληκάρι που πούλαγε χαρτομάντιλα πως το λένε; Αντετοκούμπο;)

 

 

Δημήτρης Τζουμάκας