Με τον Αντώνη Σαμαρά, τον γίγαντα Βαγγέλη
θα αποκρούσει ο λαός τις τρόικας τα βέλη
Μαζί με Φώτη και λοιπούς μάγους με τρύπια δώρα
θα φέρουνε ανάπτυξη και προκοπή στη χώρα
Τέρμα τα σκάνδαλα λοιπόν οι λίστες τα φλασάκια
η τριανδρία σήκωσε μανίκια και μπατζάκια
θα σώσουν τη Ελλάδα μας έστω και με το ζόρι
γι’ αυτό ας φύγουμε μακριά πέρα στα άγρια όρη
(Κάλαντα βρακοφόρων στον Πρόεδρο Δημοκρατίας)
Μέσα εις την κυβέρνηση
έχομε ένα κλωνάρι
το λένε Αντώνη Σαμαρά
της Μεσσηνίας καμάρι
Τον χαίρεται η μάνα του,
η θεια του κι ο Ελύτης
Μόλις τον είδε βούρκωσε
μέχρι κι ο Ψηλορείτης
Με αρχηγό τον Σαμαρά
γενναίο πατριώτη
θα γίνουμε υπόδειγμα
ξανά εις την Ευρώπη
(Μαντινάδα ξεβράκωτων για το νέον έτος στον Πρωθυπουργό)
Ο σημερινός τίτλος, τραγούδι των Γιάννη Κακουλίδη & Χάρρυ Κλυνν, περιέχεται στο δίσκο του 1979 «δοξάστε με» (προφητικό δοξαστικό της πολιτικής μας ζωής: «Δοξάστε τους»), αποτελεί ίσως τη μόνη ρεαλιστική πρόταση διεξόδου, όπως τουλάχιστον τη συναισθάνεται η στήλη. Η μόνη ίσως –εν μέσω βεβαιοτήτων– από κόμματα, φορείς, πολιτικούς παράγοντες και δημοτικούς άρχοντες, που δε φοβάται να αποκαλύψει τη γύμνια της μπροστά σε όλους τους άλλους που «ξέρουν» –“ξεράδια”–, όπως θα ’λεγαν κι οι γειτόνισσες εκείνα τα χρόνια. Διαφορετικά θα την είχαν [τη στήλη] διορίσει υπουργό οικονομικών να διαπρέπει όπως οι αείμνηστοι (Παπαντωνίου, Παπακωνσταντίνου, ΠαπαΣτουρνάρας, Παπαχατζησωκράτης). Όλοι αυτοί οι παπατζήδες με το συνθετικό –παπά: «εδώ παπάς, εκεί παπάς, πού είν’ ο παπάς;».
Και δεν εννοώ αυτούς που ετοιμάζονται, μετά την απλόχερη προσφορά της εκκλησίας στους ακτήμονες, να ριχτούν με τα μούτρα στα οπωροκηπευτικά και στα θεόπνευστα καθαγιασμένα real estate. Η φιλεύσπλαχνη ιδέα του Αρχιεπισκόπου που μπορεί να απαλλάξει δια παντός τη χώρα από το βραχνά των δασικών εκτάσεων και να δώσει νέα πνοή στο επιχειρηματικό δαιμόνιο της εκκλησίας.
Μια κρίση περιμένουν πάντα οι δαιίμονες για να αναδειχτεί, όπως επί κατοχής, το μεγαλείο της φυλής. Ανθεί ήδη η αγορά χρυσού, κειμήλια και κοσμήματα βγαίνουν στο σφυρί και χάνονται κάτω από τον πάγκο του μαυραγορίτη. Το ρήμα «πεινάω» κλείνεται, γράφεται, προφέρεται σε κάθε γλώσσα. Η προδοσία επανακτά τη χαμένη της αίγλη. Πολλοί δε χρειάζονται καν κουκούλα. Μας καταδίδουν εν ψυχρώ, ακάλυπτοι. Ακάλυπτοι κι εμείς περιμένουμε να φέξει. Μόνο που τη φορά αυτή ο ουρανός είναι διπλά μαύρος σαν την ψυχή μας.
Μια καταχνιά πλανιέται πάνω από τη χώρα. Ένα νέφος με λογής αποκαΐδια που ’ρχεται να ευαισθητοποιήσει ακόμα και την αρμόδια υφυπουργό υγείας κ. Σκοπούλη και τον Γενικό Επιθεωρητή Περιβάλλοντος Παναγιώτη Μέρκο. Όμως μαθημένη η πρωτεύουσα χρόνια τώρα από τα δεκάδες παράνομα σκραπατζίδικα του Ελαιώνα, που οι πολυάσχολοι φαίνεται να αγνοούν. (Δε μένει παρά να συλλάβουν ως υπαίτιους του νέφους το χορό των απόκληρων που σέρνουν την πραμάτεια τους στα καροτσάκια των σούπερ μάρκετ.) Και να μας επιδεικνύουν μετά, στις ειδήσεις τα αδειανά μπουκάλια, τους ξεχαρβαλωμένους σομιέδες και τους τρύπιους θερμοσίφωνες.
Πώς τα ’λεγε ο Αναγνωστάκης; «Αγύρτες», «Καθάρματα», «Μια ζωή ολόκληρη μέσα στο ψέμα», «Ενέδρες από χειροκροτήματα σαν κούφιες ριπές», «Όλα τα δούναι και λαβείν των μεσιτών», «Όλες οι ληξιαρχικές πράξεις γεννήσεων/ Και θανάτων –έτσι που πια δεν ήξερε κανείς αν πέθανε ή αν ζούσε ακόμα»;
Η στήλη υπόσχεται τη νέα χρονιά να είναι περισσότερο κατανοήσιμη (για να την καταλαβαίνει κι η Κατερίνα), παθιασμένη (σα διάγγελμα Σαμαρά), κρυόκωλα στρογγυλεμένη (σα δήλωση Κουβέλη), πατρική (σαν το ηχόχρωμα της φωνής του Παπούλια την ώρα που συμβουλεύει το έθνος). Νιώθω Έλλην/ Το ταμ ταμ με κάνει να νιώθω Έλλην./ Οι επίσημοι./ Θεματοφύλακες της εθνικής μου κληρονομιάς./ Σημαδούρα/ το κίτρινο λοφίο της Φρειδερίκης της γειτονιάς μου./ Με δέος/ σπεύδω να σφίξω το χέρι του Προέδρου./ Αγαπητός, Ευπροσήγορος. Πατέρας./ Η θέρμη της αφής του με συντρόφεψε/ ίσαμε που ξύπνησα. Διαβάζω στίχους της Δήμητρας Καραφύλλη κι αναλογίζομαι χαμένες δόξες και ξεφτισμένες εικόνες. Τελικά οι εποχές έχουν τους φιλάνθρωπους που τους αναλογούν. Γιατί άλλο να ελεεί τις άπορες κορασίδες η βασιλομήτωρ Φρειδερίκη, κι άλλο ο Προτοσάλτε! Ξεπεσμός ακόμα και στη συμπόνια. (Ούτε καν ένας πραγματικός Καραμουρτζούνης.) Θεατρινίστικη ακόμα κι η πονεμένη αποφασιστικότητα στο βλέμμα του Σαμαρά για την προκοπή της αγαπημένης πατρίδας. (Και παρτίδας που παίζεται εδώ και χρόνια στα χρηματιστήρια των ιδεών). Μια παρτίδα που δε φαίνεται τόσο να κερδίζουν αυτοί, όσο εμείς να τη χάνουμε.
Οι φετινές γιορτές πέρασαν γρήγορα υπό τους στίχους μουσικού παραγωγού του Κόκκινου που «αποτελούν γροθιά στο ποιητικό κατεστημένο, ισοπέδωση στον φτηνό εγωτισμό μας». Κατά τα λοιπά ούτε συνωστισμός στην Αγορά, μήτε ρεπορτάζ για τη Χαμένη τιμή της γαλοπούλας, ή οδηγίες της τροχαίας για την έξοδο, γιατί ποιος θα τολμήσει να φύγει τώρα, που μπήκανε στην πόλη οι οχτροί; Συνήθη και τα μπουφόνικα διαγγέλματα, το δάκρυ στο μάγουλο του προέδρου, η εν μέσω Πρωτοχρονιάς άρον άρον σταύρωση Παπακωνσταντίνου, η αποκαθήλωση της αδελφής του από το Συμβούλιο Εμπειρογνωμόνων(!) του Ταμείου Αποκρατικοποιήσεων… (Πάντως ξέρουν να διαλέγουν πόστα οι μπαγάσες)!
Σύμβολα και λέξεις στον αέρα. Θολό «το άψογο πρόσωπο της ιστορίας». Μια καινούρια μέρα που κανείς δεν τη βλέπει/ Και δεν την υποψιάζεται ακόμα (Μ. Αναγνωστάκης)
Κώστας Κρεμμύδας