Η σκηνή είναι άδεια. Το κτήριο σκοτεινό.

Αφουγκράζεται την πλατεία του θεάτρου, αφουγκράζεται τη σιωπή.

Ένα ρεύμα αναδεύει ψιθύρους ανάμεσα στα καθίσματα.

Πρόκειται για αντηχήσεις; Και είναι αυτός φάντασμα ή ήρωας που περιπλανιέται εκεί

στη μαύρη αίθουσα που σαν λάκκος  χωρίς πυθμένα ανοίγεται μπροστά του,

λάκκος  σαν τον τάφο παγωμένος;

 

Το φως! Φώτα! Το κουδούνι της παράστασης ξέπνοα καλεί  από τη σκοτεινιά.

Σκύψε, κάνε γκριμάτσες, χαμογέλα  πλατειά στο σκοτάδι.

Με τρύπιους ήχους να παίρνουν μορφή στο ζαρωμένο στόμα

αναθεμάτισε, ούρλιαξε κι απείλησε

ή, απ’ το κενό,  με χείλη ικετευτικά  καλόπιασε το κοινό σου.

Ομιλία, μουσική , σκηνικά,

κοστούμια, και η κουρτίνα της σκηνής βαμμένη από τα φώτα.

 

Φώτα! Δώστε του φώτα.

Δώστε του ένα κοκαλάκι, να κάνει μια ευχή

και με φαντασία χορτάστε την πείνα

που ροκανίζει αυτό το κόκαλο το μικρό.

Ας γίνει η ευχή έργο θεατρικό.

Σ΄ αυτό το έργο δώστε τη ζωή

που θα το περπατήσει περήφανα

κάτω από τους προβολείς.

 

Ελευθερώστε λέξεις που δεν είναι παρά ανάσα του ανέμου.

Αφήστε να ηχήσει η ύπαρξή του και δώστε της νόημα

και μαζί με το νόημα, ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Δώστε του το κομμάτι που θα παίξει ∙ Προμηθέα ή Άμλετ:

Γιατί είναι τραγωδός που με χειρονομίες επικές απαρνιέται τη μοναξιά του,

ορίζει το πεπρωμένο του

δίνει στο έρεβος ανθρώπινη μορφή μέχρι την ώρα εκείνη όταν

σ’ ένα καινούριο κόσμο, χτίζεται ο δικός του ρόλος.

 

Από τη συλλογή Exile from a future time

Μετάφραση, σχόλια: Βιβή Τουρόγιαννη