Γιατί εδώ είναι ο τόπος του ΞΑΝΑ.
Εδώ είναι το μέρος που λέγονται οι ιστορίες ξανά.
Ό,τι ζήσαμε.
Ή μήπως ό,τι ονειρευτήκαμε;

Η θεατρική ομάδα Εφήλικον (εφήβων κι ενηλίκων) του 1^ου Γυμνασίου-Λυκείου Ζωγράφου* στα πλαίσια του Προγράμματος Δραματοποιημένης Αφήγησης, με υπεύθυνους του καθηγητές Βασίλη Κατσικονούρη και Ιουλία-Λήδα Καρύδη, παρουσιάζει στο ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΑΘΜΟΣ, Βίκτωρος Ουγκώ 55, Μεταξουργείο, μέχρι τις 9 Δεκεμβρίου 2018, (κάθε Κυριακή στις 3μμ) έξι ιστορίες: «Η εκδρομή»,«Ντιλάιλα», «Μην της το πεις», «Απομαγ(ν)ητισμός», «Πάττυ», «Το ελαφάκι», του Βασίλη Κατσικονούρη και την ιστορία «Μαλλιά για δύο» της Ελένης Γιαννάκη.

Όλοι λέμε ιστορίες. Ο ένας στον άλλον. Όλη την ώρα, στο σπίτι, στους δρόμους και στις πλατείες, στα λεωφορεία και στο μετρό, στη δουλειά… Όπως θα θέλαμε να ήταν. Όπως ίσως να ήταν κάποτε. Σ< αυτόν τον τόπο του ΞΑΝΑ βρεθήκατε απόψε. Δεχτείτε την ευγένεια των παιδιών, των μικρών και των μεγαλύτερων, να σας οδηγεί, προετοιμάζει το έδαφος όσων διαδραματίζονται στη σκηνή ο Βασίλης Κατσικονούρης που έχει και την ευθύνη της προσαρμογής των κειμένων, της σκηνοθεσίας και της μουσικής επιμέλειας της παράστασης.

Ως Ταξιδευτές στη χώρα του ΞΑΝΑ

οι μαθητές: Δήμητρα Καραγεωργοπούλου, Τίνα Λάζαρη, Γεωργία Κατσικονούρη, Γιώργος Μακρής, Χριστίνα Ντόλια, Χρήστος Παναγιωτόπουλος, Μανώλης Πιπεράκης, Ιουλιανός Ραχιώτης, Μαρία Σκαρπέλου, Ιουλία Τσαγγαράτου, Λήδα Χριστοδούλου

και οι ενήλικοι (γονείς και καθηγητές): Βαγγέλης Βαροτσάκης, Ιουλία-Λήδα Καρύδη, που ήταν και βοηθός σκηνοθέτη,  Κατερίνα Μπαμπαλή και Γιώργος Πιπεράκης.

Την ευθύνη των σκηνικών, βασισμένα σε έργα του ζωγράφου Νίκου Κεσανλή, (αλλά και την φροντίδα των κατασκευών και των αντικειμένων που χρειάστηκαν για το ανέβασμα), είχαν οι γονείς Βασίλης Παναγιωτόπουλος και Κρίστη Ζέρβα, που ήταν και η ενδυματολόγος της παράστασης.  Ενώ τους φωτισμούς έκαναν ο Άγγελος Κολιός και ο Βασίλης Κατσικονούρης.

Μια τέλεια ολοκληρωμένη παράσταση που κρατά ζωντανό το ενδιαφέρον του θεατή, με φαντασία και ουσία, αλά και με πρωταγωνιστές που ο καθένας ξεχωρίζει στο ρόλο του, απ’ τον «τυφλό» ραψωδό-συγγραφέα Όμηρο που δένει επί σκηνής τις αφηγήσεις των ηθοποιών μέχρι τη νεαρά «τραγουδίστρια» που ’ρχεται ν’ αντιπαρατεθεί του Τομ Τζόουνς και της Δαλιδάς του. Χιούμορ, φαντασία, γρήγορες εναλλαγές, συγκίνηση, ερεθίσματα, μνήμες, μια σφιχτή σκηνοθετικά και καίρια οργανωμένη παράσταση που έχει πολλά να πει στους θεατές αλλά και στους συντελεστές της. Αξίζει να τη δείτε

Μ.

*Μπορεί το σχολείο, αναρωτιούνται οι συντελεστές στο πρόγραμμα της παράστασης, πέρα από εκπαιδευτική μονάδα, να λειτουργήσει ευρύτερα ως ένας πολιτιστικός πόλος για την περιοχή και τον Δήμο όπου ανήκει; Μπορεί η ενασχόληση με τις τέχνες να φέρει κοντά τους βασικούς φορείς του σχολείου μέσα από τη συνεργασία και τη δημιουργικότητα; Μπορεί το τελικό αποτέλεσμα να μην αφορά μόνο διεκπεραιωτικές ανάγκες του σχολικού προγραμματισμού, αλλά να ξυπνά σε όλους τους εμπλεκόμενους, κυρίως στα παιδιά, άλλες ανάγκες, πιο ουσιαστικές, για έκφραση, αναζήτηση και αισθητική του βίου;