Ώρα ογδόη πρωινή, πολύ κακά μαντάτα
Οκτώ και πέντε, ακριβώς, ο Πρόεδρος ελπίζει

Ογδόη και λεπτά τριάντα, όλα γινήκανε σαλάτα
Εννέα παρά είκοσι ο ουρανός μαυρίζει

Εννέα, γέλια και χαρές, το ζήτημα ελύθη
Θα πάρουμε τα χρήματα, δεν ήταν παραμύθι

Εννιάμισι, ο Υπουργός προβάλλει αντιρρήσεις
Δέκα, θα μας τα δώσουνε, μα με πολλές κρατήσεις

Δέκα και δέκα, μας ζητούν Υπεύθυνες Δηλώσεις
Δεκάμισι, θα μας δοθούν σε δεκαπέντε δόσεις

Έντεκα παρά είκοσι, μεγάλη βουβαμάρα
Δώδεκα, ψιθυρίσματα και λόγια μασημένα

Δώδεκα και μισή, σωστή καταστροφή
Δεν παίρνουμε δεκάρα

Μία, θα μας τα δώσουνε
Και μάλιστα ηυξημένα

Μιάμιση, πιθανώτατα νάχωμε και συσσίτιο
Τραβάμε ομαδικώς για το Δρομοκαΐτειο…
Ανέκδοτο ποίημα της Μαρίας Παπανικολάου – Κόκκορη (1918-2012), το οποίο παραχωρήθηκε από την κόρη της, Γιούλη Κόκκορη. Η Τρικαλινή μουσικός αναφέρεται στο μισθό που κατέβαλε στους υπαλλήλους της η Εθνική Τράπεζα μετ’ εμποδίων κατά τη διάρκεια της Κατοχής στην Αθήνα. Στις «κατοχικές» συνθήκες οικονομικής επιβολής που διάγουμε, δεν μπορούμε παρά να σημειώσουμε τις τόσο επίκαιρες χρονογραφικές αναφορές.

Ομάδα Σύνταξης του Μανδραγόρα