«Το τραγικό λάθος σε όλη αυτή την ιστορία είναι ότι στο πλαίσιο μιας δειλίας που έδειξαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις τρέναρε η εφαρμογή όλων αυτών των μέτρων των Μνημονίων, με αποτέλεσμα να χαθεί η δυναμική τους» δήλωσε ο πρώην υποψήφιος βουλευτής ΠΑΣΟΚ στην Α΄ Θεσσαλονίκης (2007), στενός συνεργάτης του Άκη Τσοχατζόπουλου στο Υπουργείο Ανάπτυξης, επικεφαλής (από το 2008) της Ομάδας Εργασίας για το Εμπόριο και την Παραγωγή του Τομέα Ανάπτυξης του ΠΑΣΟΚ, (σ.σ. με τα γνωστά θριαμβευτικά αποτελέσματα για την ελληνική οικονομία που ζούμε ως τις μέρες μας) και κατόπιν όλων αυτών των περγαμηνών δικαίως ανέλαβε αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών στην «πρώτη κυβέρνηση Αριστερά» του Τσίπρα. Οι δάφνες που έδρεψε στα θέματα του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, είχαν ως συνέπεια την περαιτέρω αξιοποίησή του, τη φορά αυτή, στο υπουργείο Εξωτερικών «στη δεύτερη κυβέρνηση της “Αριστεράς”(;) [τους]». Ο λόγος για τον κ. Δημήτρη Μάρδα ο οποίος εκτίμησε ότι δεν θα υπάρξει θέμα για την κυβερνητική πλειοψηφία και πως θα εφαρμόσουν γρήγορα τα μέτρα του νέου Μνημονίου παρά τη διαφωνία με αυτά!

Δεν είναι αρμοδιότητα της στήλης να γνωρίζει τα ανταλλάγματα που κρύβονται πίσω από επιλογές συνεργατών, εφαρμογές νέων πολιτικών, υπαναχωρήσεις, καταφανή ψεύδη, υπογραφές νέων Μνημονίων και εφαρμοστικών νόμων που ολοκληρώνουν την καταστροφή ενός λαού και μιας χώρας. Η ανωριμότητα, η ανικανότητα, η άμετρη φιλοδοξία –δυσανάλογη των ατομικών ορίων του καθενός μας– και ο αυτοσχεδιασμός είναι ασφαλώς εγκληματικές πράξεις όταν ξεφεύγουν του προσωπικού πεδίου και επιφέρουν τεράστιες κοινωνικές επιπτώσεις καθώς οι πράξεις και το χειρότερο οι παραλείψεις γεννώνται πλέον στα πλαίσια της διακυβέρνησης της Ελλάδας. Από την άλλη είναι κοινό μυστικό πως σε μια αποδεκατισμένη, αφερέγγυα, στα όρια του εκπεσμού, διεφθαρμένη και παγιωμένη πολιτική ηγεσία, δεν μπορεί παρά να αναζητηθούν –με κάθε τρόπο άρα και με κάθε αντάλλαγμα– οι θεωρούμενοι ως άφθαρτοι, ως τελευταίο αποκούμπι ενός διεθνούς τραπεζοοικονομικού λόμπι, που θα κληθούν να επιβάλουν τα ανεφάρμοστα. Έστω και να κερδίσουν χρόνο από το σοκ και το δέος που θα προκαλέσει στην κοινωνία μια ακόμα διάψευση. Η καταρράκωση ιδεών, το ξέφτισμα ονείρων και η διαπόμπευση αγώνων, άρα η εξίσωση στα μάτια του κόσμου ιδιοτέλειας και πολιτικής, το θάμπωμα ενός φωτεινού αύριο με το βδελυρό σήμερα και το σιχαμερό χτες, είναι ο στόχος και το κέρδος [τους]. Πανικόβλητοι όλοι και ταραγμένοι θα μείνουν ανενεργοί και ανήμποροι να αντιδράσουν σε νέες λαιμητόμους, χαμένοι αποβλακωμένοι να μη πιστεύουν στα αυτιά και στα μάτια τους. Κι ένας λαός σε απορία είναι σαφώς ένας υποτάξιμος λαός. Κι επομένως, για την ώρα, ακίνδυνος.

Αυτά σκεφτόμουν κάποια Παρασκευή που ένιωσα την ανάγκη να σύρω τα βήματά μου στο ρυθμό των 9/8 με δέος και φόβο όπως ταιριάζει στις μέρες μας αλλά και στην βυζαντινή ιερότητα των ζεϊμπέκικων ήχων. Δεν ξέρω αν ο χορός αντλεί την καταγωγή του από εξισλαμισμένους Ζεϊμπέκους, μειονότητα της Προύσας και του Αϊδινίου, αν, κατά τον Ηρόδοτο, η λέξη παράγεται από την αρχαία Θρακική μπούκο, προερχόμενη από τη φρυγική βέκος που σημαίνει μπουκιά (και που με πρώτο συνθετικό της την κλητική Ζεύς συμβολίζει την ένωση πνεύματος και σώματος, το σμίξιμο δηλαδή του θεού με τον άνθρωπο). Όμως το ζεϊμπέκικο είναι αυστηρά ανδρικός χορός, είναι «χορός του αετού», όχι της κότας και των twitters που …ανεβοκατεβαίνουν όπως τα μπαλκονάτα (και γι’ αυτό ανέξοδα κοινώς παρλαπίπες) λόγια.

Θέλει μπέσα και μαγκιά, να κοιτάς τον άλλον στα μάτια στα ίσα κι όχι να τα μισοκλείνεις από φόβο και από διατεταγμένη εντολή του image maker, για να φανείς «άντρας». Οι άντρες –και συγχωρείστε μου τη βαρβατίλα– όπως και οι γυναίκες άλλωστε διαμορφώνονται στους δρόμους, όχι στους κομματικούς διαδρόμους ιδρυματικών συσκέψεων. (Αφήστε που το ουσιαστικό προϋποθέτει την από κοινού σκέψη κι όχι την αποστήθιση λογυδρίων και τη μεθόδευση εξαπάτησης και τερτιπιών).

Οι άντρες και οι γυναίκες δεν καταξιώνονται σε ανυπόληπτα τηλεοπτικά πάνελ και σε στημένες συνεντεύξεις. Εκεί, το πολύ πολύ να κοπιάρεις τον Αντρέα, αλλά κι αυτό θέλει μαγκιά κι όχι να φεύγεις πανικόβλητος τριτοκλασάτος κομπάρσος στα παρασκήνια. Ή να φιλοδοξείς να μεταμορφωθείς σε Όλγα Βούλτεψη του ΣΥΡΙΖΑ. 

Οι Ζεϊμπέκηδες θέλοντας να απαθανατίσουν τον ηρωισμό τους και να διατηρήσουν τις παραδόσεις τους (όχι να τις κομματιάσουν και να τις διαπομπεύσουν στις θωπείες ενός Τράνγκι που τρέμει ακόμα και στη θέα του χαρτοπόλεμου!), δημιούργησαν το ζεϊμπέκικο χορεύοντας ένας ένας με τα σπαθιά στα χέρια, ακόμα και στο στόμα, ετοιμοπόλεμοι κι όχι προσκυνημένοι.

Ο ζεϊμπέκικος είναι ο πιο καθαρός και συγχρόνως ο πιο ελληνικός ρυθμός, έλεγε στην περίφημη διάλεξή του στις 31 Ιανουαρίου 1949, στο Θέατρο Τέχνης, ένας από τους ξεχωριστούς άντρες, ο Μάνος Χατζιδάκις, που ταπεινοί νυν όψιμοι σύντροφοι του Μάρδα και του εναπομείναντος ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησαν να σπιλώσουν.   

Στα ζόρικα χρόνια στα καπηλειά στη φτώχεια αλλά και στη μαγκιά της Ελλάδας οι ρεμπέτες κυνηγημένοι από το αστικό κράτος χόρευαν τραγούδαγαν ονειρεύονταν και κατάφεραν να στήσουν μια μαγκιόρα πατρίδα στα πόδια της. Αυτοί που κάποιοι επιχειρούν συστηματικά να αποδεκατίσουν σήμερα.

Δεν θα κλείναμε το σημείωμα δίχως να θυμηθούμε τον κατεξοχήν μελετητή του ρεμπέτικου Ηλία Πετρόπουλο: «Tο αυθεντικό ρεμπέτικο τραγούδι αναπτύχθηκε στον Πειραιά, τη δεκαετία του 1920», μας λέει, «εκεί όπου διάφοροι μάγκες μαζεύονταν σε κάποιο στέκι, καφενείο ή τεκέ και καθισμένοι σε καρέκλες ή στο πάτωμα, γύρω από ένα μαγκάλι, κάπνιζαν ναργιλέ με τούρκικο χασίσι.

Προχτές στη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών έγινε είδηση το άναμμα …τσιγάρου απ’ τον Τσίπρα!.. Αντρικό και σημειολογικό στο ζόρι του ανδρός. (Ο καθείς και τα μεγέθη του). Πάντως μην τσιμπάτε. Δεν άναψε τσιγάρο το παιδί. Ένα caprice έβαλε όλο κι όλο στο στόμα του, έτσι για τη γλύκα της στιγμής.

Κώστας Κρεμμύδας