Χρονογράφημα
Κώστας Κρεμμύδας | Οι χωρισμένοι δεν γιορτάζουνε ποτέ
οι χωρισμένοι ζούνε πάντα με το χθες
κι αν κάνουν πως γελάνε
θέλουν να δείχνουν τάχα δυνατοί
μα μέσα τους πονάνε
Μάνος Κουφιανάκης
Kι όμως η σκέψη μου, κυρίως πολιτική –θέλω [αυταπατώμαι;] να πιστεύω– κι ας ξεκίνησε από την Άντζελα Δημητρίου, είχε στη βάση της τον Αλέξη Τσίπρα. Απλώς παρά τα εύσημα που από καιρό τού πιστώνουν τα media –όχι αθώα γιατί είναι κι αυτές οι άδειες των καναλαρχών και οι κατασκευαστικές του Μπόμπολα σε εκκρεμότητα, προσωπικά θεωρώ αυθεντικότερη την Άντζελα Δημητρίου.
Το κάλπικο αργά ή γρήγορα θα φανεί. Θυμηθείτε και την ταινία «Η κάλπικη λίρα» του Γιώργου Τζαβέλλα με τον Λογοθετίδη. Εποχές σαν τη σημερινή: με τοκογλύφους και μεροκαματιάρηδες. Με ιδιοκτήτες και ενοικιαστές μιας τρώγλης. Με λίγους χορτάτους και πολλούς πεινασμένους. Με καλλιτέχνες σε σοφίτες να ονειρεύονται τα Μεγάλα Σαλόνια. Την εύνοια ενός ΔΟΛ, ας πούμε, για να του παραδώσουν την ψυχή τους. Δε λέω ονόματα, μέρες που είναι, γιατί νηστεύω ενόψει των Χριστουγέννων. Αλλά και γιατί εσχάτως μου διαγνώστηκε πίεση: κι όσο τα σκέφτομαι ανεβαίνει κι όσο ανεβαίνει τα σκέφτομαι περισσότερο.
Και δε θέλω να τα τινάξω γιατί μπορεί να σκάσουνε μύτη ανεπιθύμητοι στην κηδεία μου. Τίποτα έρωτες, βάζελοι, λογοτέχνες, δήθεν φίλοι, παλιοί σύντροφοι και νυν ανανήψαντες Μνημονιακοί –σαν τον εξόριστο της Μακρονήσου που ισχυριζόταν ότι ανέβλεψε παρότι είχε χάσει από τα βασανιστήρια το ένα του μάτι… Ακόμη κι ο Τσίπρας. Να βγάλουν λόγους για το πόσο ωραία τα ’γραφα, τι καλός ήταν ο χαλκέντερος (σαν τον παππούλη μου) Μανδραγόρας –κι ας μην τον αγοράζανε γιατί κάποτε τον πήρε το μάτι τους κάπου τον πήγε και μετά ξεχάστηκαν. Μέχρι κι ο Λάμπρος μπορεί να εμφανιστεί αν η κηδεία γίνει Τρίτη και να θέλει μετά να κάνουμε Συντακτική Επιτροπή. Κι άντε εγώ να ανασταίνομαι και να τραβάω όλα αυτά ξανά από την αρχή… Να τρέχω με τις γόβες στα τυπογραφεία. Δε σφάξανε. Για τρελούς ψάχνουνε; Μια χαρά περιοδικά υπάρχουν, μια χαρά ποιηματάκια δημοσιεύουν, όλο και κάπου θα βρουν να απολαύσουν οι επιζώντες τας γραφάς τους. Παλαιάς και νέας.
Και φανταστείτε λοιπόν, ο μη γένοιτο, για να ξαναγυρίσουμε στον Τσίπρα και στις άδεις των καναλιών, να κλείσει ο ΑΝΤ1 και να χάσουμε τον Μάικ Φασολάκι της Μαρί Κυριακού. (Ευφάνταστη κόπια της αμερικάνικης σειράς Μπομπ Σφουγγαράκης). Άλλωστε στην τέχνη (κεφαλαίο το «τ» παρακαλώ) δεν υπάρχουν λογοκλοπές αλλά δημιουργική ενσωμάτωση. Το ’χουν κάνει και σοβαρότεροι Πανεπιστημιακοί, πήραν και έδρες αντιγράφοντας, έγιναν και ποιητές κοπιάροντας τον Βωδελαίρο –Μπωντλέρβ τον λένε σήμερα. (Τα ’λεγε ο Παπαπουτσάκης στο ΑΝΤΙ αλλά δυστυχώς πέθανε και ποιος τον θυμάται;)
Δεν είναι μόνο ο χωρισμός νεκρών και ζώντων. Υπάρχουν πολλοί άλλοτε αναγκαίοι και κάποτε εξ ανάγκης χωρισμοί. Κάποτε δημιουργικοί γιατί αποτελούν προϋπόθεση επόμενης ένωσης, άλλοτε επώδυνοι σαν κομματική διάσπαση, πολλές φορές αδιάφοροι σα δυο γαϊδουριών άχυρα.
Δέσμευση για χωρισμό κράτους-εκκλησίας είχε αναλάβει ο προηγούμενος ΣΥΡΙΖΑ γιατί είναι τουλάχιστον αντισυνταγματικό να γίνεται κατήχηση στα σχολεία. Τα του Θεού είναι αρμοδιότητα χωριστού τόπου και ξεχωριστών ανθρώπων που λέγονται ιερείς και χρυσοστολίζονται με τα χρυσοποίκιλτα άμφια φεγγοβολώντας (ακόμα και μέσα στην σκοτεινιά μας) σαν το αστέρι της Βηθλεέμ.
Όπως και ξεχωριστό πράγμα είναι μια στοιχειώδης και εν πολλοίς άχρηστη στην ουσία και στην εποχή μας αμυντική θωράκιση, με τα εθνικιστικά κιτς των παρελάσεων. Τέτοια φαινόμενα είχαμε στη Χούντα που ξοδεύονταν εκατομμύρια, παρά τη φτώχεια της εποχής, για σημαίες, εμβλήματα, ηρώα, φωταγωγήσεις και λοιπά προπαγανδιστικά κατάλοιπα που φαίνεται πως ο γενόσημος ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να καλλιεργεί. Λησμονώντας πως η προπαγάνδα είναι παραποίηση της πραγματικότητας. Όσο κι αν επιχειρείται να διαστρεβλωθεί κάποια στιγμή θα βγει στο φως. Παράδειγμα η χουντική επιστράτευση του 1974 που ανέδειξε το σάπιο ακόμα και μέσα στα σπλάχνα ενός μηχανισμού που αν μη τι άλλο κοπτόταν για το ετοιμοπόλεμο της χώρας, μια κι οι δικτάτορες στο σύνολό τους ήταν στρατιωτικοί. Ανοίχτηκαν τα κασόνια των όπλων και είχαν μέσα πέτρες, γιατί ο Τσοχατζόπουλος της εποχής είχε φροντίσει να τα πουλήσει στην Αφρική.
Σκεφτείτε πόσες πέτρες θα φέρει στο φως όλη αυτή η μεγαλοστομία που στον ενθουσιασμό της εξουσίας έχει χάσει κάθε έρμα, μέτρο και ηθική: Μόλις χτες ο Τσακαλώτος ανακοίνωσε την πρόσληψη 165 καθαριστριών στα σχολεία με μηνιαίες αποδοχές 325 ευρώ! Εδώ έχουμε τον χωρισμό λόγων και έργων. Εκτός κι εάν οι εξαγγελίες Τσίπρα (5.9.2014) για βασικό μισθό 751 ευρώ, επιστροφή 13ου και 14ου μισθού στους συνταξιούχους, ή επέκταση του επιδόματος ανεργίας (καθώς και η αύξησή του κατά 100%) και στους ελεύθερους επαγγελματίες, ή οι δηλώσεις τύπου: «Δεν αρκεί να γνωρίζει η κοινωνία πως το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης θεωρεί άδικο φόρο τον ΕΝΦΙΑ, αλλά να εμπεδώσει πως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει έτοιμη τη λύση, όπως οφείλει ένα εν δυνάμει κυβερνών κόμμα» λένε τα στελέχη της Κουμουνδούρου, δεν αποτελούν παρά μια λογική που εξομοιωτική των αστικών κομμάτων. Μια απόδειξη πως η Αριστερά πήρε διαζύγιο (σ.σ. να μια ακόμα θετική εκδοχή χωρισμού) απ’ ότι ψευδεπίγραφα αποκαλείται ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν ξέρω αν μικρός ο Αλέξης έσκιζε στο σχολείο, αν έσχιζε χαρτιά στο πάτωμα, αν μουτζούρωνε τοίχους και ιστορίες και συνειδήσεις. Αυτό αφορά τους οικείους του και να τον χαίρονται. Την κοινωνία την ενδιαφέρει μια έντιμη και με ανοιχτή ματιά φρέσκια πολιτική σκέψη. Οφείλει να αποζητά την αλήθεια και να τη διαχωρίζει από το ψέμα. Δεν είναι ηθικό το δίλλημα, είναι πολιτικό. Γιατί όπως έλεγε και ο Θρασύβουλας οι προπαγάνδες «είναι ατμός σαν τις γυναίκες».
Το σημείωμα αυτό που ξεκινάω (ελπίζω) πιο συστηματικά με την παρότρυνση του Γιώργου Πέππα και με την ελπίδα να μη ξεπέσει σε λογοκρισία καμιάς ΕΠΟΧΗΣ, δε θα μπορούσε να κλείσει χωρίς αναφορά στον σοφό φίλο μου Μαρκατσέλη: «οι γυναίκες όταν χωρίζουν», έλεγε, «μαθαίνουν οδήγηση. Οι άντρες να κλείνουνε pdf».
Κώστας Κρεμμύδας
Share this Post