Γνώρισα τον κ. Φαϊτά ως «απεσταλμένο» κατά κάποιο τρόπο του κ. Νικηφόρου. Αργότερα είχα και την ευχαρίστηση να συναντηθούμε στην ίδια κωμόπολη όπου – κατά σύμπτωση! – μένουμε και οι δυο, το Πλαγιάρι Θεσσαλονίκης: εκείνος επάνω, στο ύψωμα του χωριού, εγώ κάτω, στον κάμπο που συνορεύει με τη Περαία.
Έως τότε ομολογώ πως δεν τον γνώριζα ούτε σαν ποιητή ούτε σαν άνθρωπο, δεν είχα ποτέ διαβάσει ποιήματά του, δεν ήξερα ότι το σπίτι του ήταν μόλις τρία χιλιόμετρα από το σπίτι μου.
Έτσι οι δυο συλλογές που μου έστειλε – αγνοώ αν δημοσίευσε άλλες –, δηλαδή «Υστερόγραφα για το αύριο»(2010) και «Συνάντηση με το σύμπαν»(2011) μου φανέρωσαν έναν ποιητή με βαθιές λυρικές ρίζες και καίριους προβληματισμούς, μια ψυχή ανεμοδαρμένη μέσα σε «ανερμήνευτες συγχορδίες» διαστάσεων και μύθων που «ονειρεύονται ξεχασμένους προορισμούς», για να αναφερθώ σε στίχους του, όπως θα κάνω και στη συνέχεια αυτής της σύντομης ανάλυσής.
Ο οπτικός ορίζοντας του Φαϊτά περικλείει μια αρχέγονη, ακόμη καλύτερα θα ‘λεγα γονιδιακή σύμφυση με ένα αστρικό πεπρωμένο απαισιοδοξίας και μοναξιάς στη περιδίνηση ενός σύμπαντος που μετεωρίζεται από «έναν Θεό σ’ έναν άλλο Θεό», μιας ουτοπίας όπου «το νόημα των λέξεων…διαφεύγει» και η «συνάντηση», στην οποία αναφέρεται ο τίτλος της συλλογής, μένουν έωλα.
Έχει έναν συνειδησιακό, δυνατό ειρμό με την σεφερική οντολογία η ποίηση του Φαϊτά, μια πολυσύνθετη οργανική σημειολογία που εκφράζεται με επώδυνες ιστορήσεις όχι μόνο του εαυτού στον ενικό προσανατολισμό του ποιητή αλλά και όλων των άλλων των «χαμένων γενεών» μέσα στις αντιξοότητες των οποίων «οι πατέρες μας…χάθηκαν» στη δίνη των αριθμών, των ιδεών».
Είναι βέβαιο πως στα ποιήματα των δυο προαναφερθέντων συλλογών συντελείται ουσιαστικά μια διαρκής αντίστιξη μεταξύ του πανταχού παρόντος «εγώ» και του διάττοντος «εσύ» σε ένα μεταίχμιο ελιοτικού «παρελθόντος και μέλλοντος χρόνου», μια αλληλογραφία με «λέξεις (που) αιμορραγούν» και βυθίζονται «σε μήκη κύματος εγκαταλειμμένα». Πάλλονται το «εγώ» και το «εσύ» ζώντας μια αμοιβαία αντήχηση, ωστόσο χωρίς τη πληρότητα της ποθούμενης ένωσης, δίχως τη δόξα της ζωτικής συνάντησης και παραδοχής.
Τελικά είναι μια αναζήτηση που παρασύρεται σε «καιρούς γυμνούς» και μέσα σε ένα «ξεριζωμένο…τραγούδι», μια ομιλία με «θαμμένη γλώσσα» από ένα «εγώ» προς ένα παρερχόμενο «εσύ» στο «αίμα» του οποίου όμως το «εγώ» προσδοκά να βρει τον δρόμο που πηγαίνει προς στο φως έχοντας για οδηγό ακριβώς τη «φωνή» του «εσύ».
Και όταν τυχαίνει να συνυπάρξουν, αυτό το «εγώ» και το «εσύ», στη καρδιά ενός ελπιδοφόρου «εμείς», δεν είναι τυχαίος ο κίνδυνος της εκμηδένισης στη νύχτα της σιωπής, παραμένει πάντοτε μια «αιωρούμενη απειλή» που «κανείς δεν ξέρει αν έρχεται ή φεύγει». Το ατελέσφορο μιας αγωνίας συνύπαρξης.
Ωστόσο θέλω να παραμείνω στην ανάγνωση και στην αναγνώριση αυτού του πρωτόγνωρου πάντως ελκυστικού «εμείς» που περιλαμβάνει όλα τα αίτια της ύπαρξης και ακυρώνει το κουκούλι του θανάτου και να παραθέσω συμπερασματικά ορισμένες εκβάσεις και εκφάνσεις του οι οποίες, σε τελευταία ανάλυση, καθορίζουν και επιβεβαιώνουν το βαθύτερο φιλοσοφικό πνεύμα και πλέγμα της ποιητικής του Βασίλη Φαϊτά:

– μεταμορφωνόμαστε σ’ ένα σπόρο

  σφηνωμένο στις μέρες του μέλλοντος

–…………………γίναμε οιωνοσκόποι

 των μύθων

 και των αντικατοπτρισμών

– δεν έχουμε πια ηλικία

– θα είμαστε

  ………………..

  αιωνόβια δέντρα

– η εποχή μας έχει εγκαταλείψει

 

όλα παραδείγματα-απόπειρες μιας υπαρξιακής αιωνιότητας μέχρι, στο τέλος, τη κορωνίδα του ακραίου μηνύματος:

            ο έρωτας είναι η τελευταία επανάσταση στη ζωή μας

μια καθοριστική νίκη του «εμείς» πάνω σε όποια εγωιστικά και μειωτικά «εγώ» και «εσύ», που ο δήθεν ορθολογισμός των ανθρωπίνων συμφερόντων αντιτείνει και προτείνει.

                                                     Κρεσέντσιο Σαντζίλιο