6.6.19 Εγχείρηση καρπιαίου δεξιάς χειρός για την Μπέμπα, έχει κάνει ήδη στο αριστερό χέρι. Όλα θα πάνε καλά, της λέω. Θα βασανιστεί. Δεν θα μπορεί να δέσει το σουτιέν της.
Πήγα να πληρώσω τα καθυστερημένα της ΔΕΗ που μ’ έχουν φεσώσει στο διαμέρισμά μου στα Πατήσια. Ζευγάρι αλλοδαπών έμενε πέντε χρόνια μέσα δωρεάν και …αντί μάννα χολή. Με ενοχλεί ο θόρυβος που κάνουν οι οφειλέτες στην αίθουσα αναμονής. Μία κυρία τηλεφωνούσε και φώναζε στο γείτονα στο απέναντι αλώνι σαν τρελή, ένας άλλος βαρήκοους ζήταγε με βάρβαρο τρόπο τα ρέστα από την υπάλληλο. Επί πλέον, περιμένοντας με τις ώρες, κατουριόμουνα.
Ρωτάω το φύλακα αν υπάρχει τουαλέτα για το κοινό, όχι μου λέει, είναι για το προσωπικό αλλά μπορείτε να πάτε απέναντι αριστερά στο καφενείο. Ο καφετζής έχει πάει για καφέδες κι έχει μαζί του ή δεν ξέρουμε πού το κλειδί. Ρωτάω το θυρωρό κι εκείνος λύνει σταυρόλεξο μπροστά σ’ έναν άνθρωπο που κατουριέται στην ωραία στοά Ανατολή, «τι γίνεται για καμιά τουαλέτα;». «Έχει», μου λέει «αλλά μόνο στον έκτο όροφο φίλε, δεξιά σου, πάρε το ασανσέρ και στο τέλος του διαδρόμου πάλι δεξιά. Κατάλαβες;» «Κατάλαβα». «Πού πας;» «Είμαι κλειστοφοβικός πάω με τα πόδια.»
Παλιά πολυκατοικία με φαρδιά μαρμάρινη σκάλα, οδός Αριστείδου στο εμπορικό κέντρο της Αθήνας που σφύζει από ζωή, δακτυλογράφοι, δικηγόροι, ταχυφαγεία, καφενεία, αποθήκες, φωτοαντίγραφα. Από τον έκτο ακούγονται φωνές. Ανεβαίνω τα τελευταία σκαλοπάτια. «Αν τον είχα πετάξει από το παράθυρο δεν θα μου έκανε εμένα τον Πρόεδρο και να με απειλεί ότι θα με διαγράψει το καθίκι». Συνδικαλιστές ανταλλάσσουν απόψεις, λένε τον πόνο τους, κλαίνε τη μοίρα τους. Κατουράω υπερηφάνως.
Στις έξι έκτου του 1923 στη Διάσκεψη της Λοζάνης καθορίζονται οριστικά τα ελληνοτουρκικά σύνορα. Σύνορο μεταξύ Ελλάδας και Tουρκίας ορίζεται το μέσο του ρου του ποταμού Έβρου και δεν υπάρχει ένσταση από πλευράς Τουρκίας για την παραχώρηση του Καστελόριζου στην Ιταλία. Σήμερα η Τουρκία του Ερντογάν θέλει σύνορα στο μέσο του ποταμού Αλφειού και δεν θα υπάρξει ένστασή της, αν δοθεί το Γαϊδουρονήσι στην Αλβανία ή σε κάποια πετρελαϊκή εταιρεία.
Η Μπουμπού με παίρνει τηλέφωνο για τα εξάμηνα της μαμάς, ρωτάει αν θα πάω. Δεν θέλω να πάω. Αλλά να πάει και μόνη της; Η παπαδιά δεν θα έλθει; Η παπαδιά κοιτάζει τα εγγόνια που δίνουν εξετάσεις, λέει. Περίεργο: Να κάνει ο πωπός της (παπαδιάς) για μυστήρια του τάφου και νεκροταφεία.
Για τρίτη φορά το κανάλι της Βουλής στην εκπομπή «Ιστορίες καθημερινών ανθρώπων» προβάλλει το έργο του 93χρονου αρχιτέκτονα Κώστα Σταμάτη που έχει χτίσει όλο το Άμπου Ντάμπι αλλά και του υιού συγγραφέα Αλέξη Σταμάτη που έχει ένα συγκροτημένο λόγο. Από καλή οικογένεια ο πατήρ Σταμάτης λέει ότι μπαμπάς του ήταν ανώτερος τραπεζικός δηλαδή είχε δική του Τράπεζα στην Πάτρα! Η μητέρα του ήταν από τις Μηλιές και «είχε ένα μεγάλο χώρο στο Πήλιο όπου έχτισα Παραδοσιακό Συγκρότημα Κατοικιών το οποίο νοικιάζει η κόρη μου τώρα για να έχει ένα εισόδημα».
Πολύ ανθρώπινο: Οι συνειδητοί γονείς φροντίζουν τα παιδιά τους με τον καλύτερο τρόπο. Κι εγώ άμα πεθάνω βλέπω τα εγγόνια μου να κληρονομούν τη γαλλική συλλογή γραμματοσήμων μου αλλά να τσακώνονται κιόλας για τα σπάνια τριγωνικά γραμματόσημα από το Μονακό.
Στις 6 Ιουνίου του 1943, εκτελείται από τους Ιταλούς στη Λάρισα ο Παντελής Πουλιόπουλος κομμουνιστής ηγέτης και θεωρητικός του μαρξισμού. Ο Πουλιόπουλος διετέλεσε γενικός γραμματέας του ΚΚΕ (1924 – 1926) και υπήρξε σημαντική προσωπικότητα του τροτσκιστικού κινήματος στην Ελλάδα. Εκτελέστηκε, μαζί με άλλους 105 κρατούμενους, από τις ιταλικές δυνάμεις κατοχής στο Νεζερό της Λάρισας, ως αντίποινα για την ανατίναξη από τον ΕΛΑΣ της σιδηροδρομικής γέφυρας του Κούρνοβου. Απευθυνόμενος στα ιταλικά προς τους άνδρες του εκτελεστικού αποσπάσματος, τους ζήτησε να επιδείξουν τη διεθνιστική τους αλληλεγγύη και να μην σκοτώσουν αντιφασίστες πατριώτες. Όταν οι περισσότεροι στρατιώτες αρνήθηκαν να πιάσουν τα όπλα, την εκτέλεση ανέλαβαν αξιωματικοί των Καραμπινιέρων. Άλλη μια «ανθρώπινη ιστορία»
Στις 6 Ιουνίου του 1944 λαμβάνει χώρα η μεγαλύτερη αμφίβια επιχείρηση στα στρατιωτικά χρονικά, το ’χουμε πει αυτό η απόβαση στη Νορμανδία η λεγόμενη D-Day. Επρόκειτο για ένα κρίσιμο πλήγμα εναντίον της ναζιστικής Γερμανίας και, όπως συμφωνούν οι ιστορικοί, ένα από τα σημεία που έκριναν την έκβαση του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου.
7.6.19 Κυκλοφόρησε το νέο τεύχος (αρ. 21) του περ. Τεφλόν. Το περιμένω πως και πως κάθε φορά. Μεταξύ άλλων Sean Bonney: «Βιτριόλι, καθρέφτες, φαντάσματα, οστά»
Ο Σον Μπόνι διατείνεται ότι φτιάχνει ποίηση από την ολότητα του λόγου. Από ήχους, στριγκλιές, ψέματα και ιστορίες. Το έργο του βαθιά ριζωμένο στον κοινωνικό ανταγωνισμό, κι απέναντι στον εξευγενισμό του ποιητικού λόγου προτάσσει ποιήματα που μοιάζουν με «αντικατοπτρισμούς των πυροτεχνημάτων της Κόλασης».
Έρχεται η Μπουμπού με το αυτοκίνητο, έκανε ολόκληρο κύκλο για να με πάρει να πάμε στο νεκροταφείο για τα εξάμηνα της μαμάς… Δεν μπορώ να καταλάβω πώς οδηγεί με τόσο βάρος, με ένα αυτί κι ένα μάτι. Κινητικότητα εργατών και περιποιητών στους τάφους. «Δεν έκανα κόλλυβα γιατί ποιος θα τα φάει όλοι φοβούνται», λέει η Μπουμπού. Ο παπάς λέει δυο λόγια και παίρνει στον αέρα ένα τάλιρο. Νάλθετε και στο μνήμα 8 του λέει μία μαυροφορούσα. Οι πεθαμένοι μας κοιτούν μέσα από τις φωτογραφίες και πρωΐ πρωΐ ανοίγουν ένα μνήμα και γίνεται εκταφή οστών. Αποκαλύπτεται ένα ρούχο, ένα μανίκι και πετάγονται δυο τρείς και τέσσερις καλοθρεμμένες κατσαρίδες. Δεν ξέρω τι χρειάζονται τα νεκροταφεία. Ένα γήπεδο τένις θα ήταν μια χαρά, ένα πάρκο με λιμνούλα και χρυσόψαρα ακόμη καλύτερα, ένα γήπεδο μπάσκετ, μια βιβλιοθήκη. Αλλά αυτό το πράγμα! Αυτό το άθλιο κοιμητήριο! Όπου βέβαια ζει, σκάβει, αναθυμιάζει, προσεύχεται και κουτσομπολεύει ένας ολόκληρος κόσμος.
Η Μπουμπού με αφήνει στο σταθμό του Ηρακλείου. Μία μουσουλμάνα σκεπασμένη με άσπρο μαντήλι, γυαλιά ηλίου, με μακριά κελεμπία μαύρη απ’ όπου διακρίνονται λευκά παπούτσια ελβιέλα, έχει δίπλα της δυο λεπτά δεκάχρονα παιδιά, με έξυπνο μουτράκι. Το μέλλον του ελληνισμού μπροστά μου.
Δημήτρης Τζουμάκας