14  Δευτέρα. Kλεισούρα. (Υπήρχε η Κλεισούρα στο Β. Αιτωλοακαρνανία που την περνούσαμε όταν πηγαίναμε στο χωριό, με ένα εκκλησάκι της Ελεούσας στα βράχια, κοιτάξτε το που είναι σκαρφαλωμένο, έλεγε η μάδερ, το λεωφορείο βογκούσε σα βόδι οι εργάτες μέσα στο λιοπύρι φτιάχνανε το δρόμο, που ποτέ δεν τέλειωνε, χωρίς να βγάζουν έρπη, τώρα τα αυτοκίνητα τρέχουν με χίλια κι οδηγοί χάνονται στον Άδη, ένα βήμα είναι ο Αχέροντας και Αχερουσία). Με την αγωγή να βαίνει προς το τέλος, ο έρπης κάνει τα τελευταία του κολπάκια, τους τελευταίους σπασμούς. Τελευταία μέρα και στο Λονδίνο στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα στίβου. Η νοτιοαφρικανή αθλήτρια Κάστερ Σεμένια είναι σαν άγριος και καταπίνει στο 800άρι τις άλλες αθλήτριες. Από τον σπήκερ μαθαίνω ότι κέρδισε μία σειρά από δίκες για το φύλο της καθώς ο πρώτος προπονητής της την είχε κατηγορήσει ότι είναι αγόρι και τώρα απελευθερωμένη πετάει. Είναι δεόντως και τρομακτικώς αρρενωπή. Βλέπουμε τώρα τα 5.000 γυναικών και προπορεύονται οι αιθιοπίνες. Πιστεύω ότι οι γυναίκες από την Αιθιοπία είναι οι πιο ωραίες στον κόσμο αλλά αυτές εδώ είναι μικροσκοπικές. Ώχου τις πέρασε η Κενυάτισσα, τους πήρε την μπουκιά από το στόμα, στην τελευταία στροφή.

 

Φωτιά σε όλη την Επικράτεια. Φταίει η κυβέρνηση λένε τα κανάλια. Δεν έχουμε κράτος λένε οι καιόμενοι. Μακάρι να μην είχαμε κράτος. Και μακάρι να μην είχαμε «καιόμενους». Όσο σκέφτομαι αγριεύω.

 

15 Αυγούστου, ημέρα Τρίτη, Ημέρα των Φάρων, δηλαδή του φωτισμού, της μοναξιάς και της περισυλλογής. Γιορτάζει η θυγατέρα μου Μαρία Ναυσικά και η μαμά που είναι στο συρτάρι από την εποχή της «μαρτυρικής νήσου Κύναιδος».

Τα αποκαΐδια πρωί πρωί έχουν φτάσει στο μπαλκόνι. Όπως είναι γνωστό ζω στο κέντρο, στην καρδιά του κτήνους του Ζολά. Τα αποκαΐδια έχουν φτάσει λοιπόν στην καρδιά του κτήνους, έχουν σκεπάσει τη λεμονιά και τις πικροδάφνες του μπαλκονιού. Πρέπει να καθαρίσω κι έχω να ετοιμάσω μεσημεριάτικο τραπέζι σε δυο φίλους που ξεμείνανε άγια μέρα στο Λεκανοπέδιο. Η Μπέμπα μας να είναι καλά που εισέρχεται θριαμβευτικά μετρία χέρια χλωρίνες, σφουγγαρόπανα, μπύρες και κουλουράκια αυγουστιάτικα.

 

11.500 θάνατοι ετησίως στην Ευρώπη από τους ρύπους των οχημάτων. Υποψήφιος μελλοθάνατος κι εγώ.

Εργαζόμενοι στη Σουηδία δέχτηκαν να τους εμφυτεύσουν μικροτσίπ. Μπα, πώς και νόμιζα ότι μετά τον ευνουχισμό και την τύφλωση ακολουθεί το βραχιολάκι και ουχί το μικροτσίπ.

 

Τραπέζι μεσημέρι στο σπίτι. Καλεσμένοι ο Ιησούς κι ο Βαραβάς. Είχε μεγάλα κέφια ο ληστής και μου λέει γιατί θέλω να γράψω ντε και καλά ποιήματα τι να τα κάνω; Αφού δεν μου βγαίνει. Ο Κύριος μου λέει να προσπαθήσω με πίστη. Ίσως είναι καλύτερα να δοκιμάσω να γράψω έναν ύμνο. Για τη φύση, για το Θεό, για τον Έκπτωτο, για την ομάδα μου. Αλλά αυτές οι καταραμένες φωτιές Κύριε με αποσυντονίζουν κι οι καταπατητές με εξοργίζουν! Μια χώρα που αναπτύσσεται και καίγεται με την αυθαιρεσία.

 

16 Αυγούστου Τετάρτη. Τραπέζι σπίτι . Καλεσμένοι Φύσσας και Σιώτης. Είδα τον Παναθηναϊκό με την Αθλέτικο Μπιλμπάο. Ωραία μπάλα για μια ώρα και μετά πράσινη κατάρρευση. Απογοήτευση. Θέλω να πάω στο Μπιλμπάο να δω το Μοντέρνο Μουσείο. Έχει εκθέσει και ο πρώην Πρόεδρος του ΣΕΒ Δασκαλόπουλος έργα μοντέρνας τέχνης από την πανάκριβη ιδιωτική συλλογή του. Προσπαθώ τώρα να μπω σαν διαρρήκτης στο διαμέρισμά μου. Η ΔΕΗ έχει κόψει το φως στους διαδρόμους της πολυκατοικίας γιατί δεν έχει πληρωθεί ως κοινόχρηστο και κινούμαι σαν τυφλοπόντικας. Μόνο το ασανσέρ δουλεύει (όταν δουλεύει) έχει δικό του μετρητή. Το βράδυ στον όροφο δεν υπάρχει ψυχή. Η Λουτσιάνα λείπει στο εξοχικό της στην Καλαμάτα. Η Πίτσα έχει πεθάνει, ο Οδυσσέας δεν έχει πεθάνει αλλά έχει εξαφανιστεί οικογενειακώς στην Αλβανία. Μόνο οι αλλόφρονες «διαμερισματικοί» κυκλοφορούν πιστοί και έγκλειστοι και νέα επίθετα στα κουδούνια ελεύθερων σκοπευτών από το Μπαγκλαντές.

 

Ανάρτηση Τραμπ: Θέλει να αντιμετωπίζονται οι τζιχαντιστές με σφαίρες βουτηγμένες στο αίμα χοίρων. Δεν μπορώ να πω, η κουκλουξκλανική φαντασία στην εξουσία. Και μας λέγανε θα είναι καλός αφού είναι «επιτυχημένος μπίζνεσμαν». Επιτυχημένος γκάγκστερ ναι, όπως όλοι του είδους.

 

17.8 Libération. Claire Commissaire: Η Ε.Ε. μεταβάλλεται σε «έδαφος σύγχρονης δουλείας». Ο κίνδυνος της καταναγκαστικής εργασίας και άλλων μορφών δουλείας αυξήθηκε το 2017 στην Ευρώπη περισσότερο από ό,τι σε άλλες περιοχές του πλανήτη, σύμφωνα με μελέτη του αμερικανικού οργανισμού Verisk Maplecroft, κυρίως εξαιτίας της προσφυγικής κρίσης. Αναφέρεται ότι ο κίνδυνος είναι μεγαλύτερος στις χώρες εισόδου των μεταναστών: Βουλγαρία, Ρουμανία, Κύπρο, Ελλάδα και Ιταλία. (L’Union européenne, nouveau territoire de l’esclavage moderne)

 

18.8 Μετά το «πεθαίνοντας στη Μαδρίτη» έχουμε τώρα το «πεθαίνοντας στη Βαρκελώνη». Ένα βανάκι φτάνει να θερίσει 13 ανθρώπους και να τραυματίσει δεκάδες μεταξύ των οποίων και μία ελληνίς τουρίστρια στον κεντρικότερο δρόμο της πρωτεύουσας της Καταλονίας. Οι φανατικοί δεύτερης γενιάς τρομοκράτες χτυπάνε με αυτοκίνητα τους πεζούς τουρίστες. Τείνει να γίνει συνήθεια η ισλαμική τρομοκρατία και οι αναλυταράδες λένε κυνικά ότι δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε θα είναι η τελευταία. Βέβαια με Τραμπισμούς και νταηλίκια ρατσιστικά, δεν μπορεί να τα βάλεις με τις ανθρώπινες βόμβες.

 

19. Σάββατο. Έξοδος με οδηγό τον Ντίνο Σιώτη και συνοδηγό τον Κώστα Μπούρα. Μπάνιο στο Καβούρι. Παιδάκια που παίζουν, σκύλος που λούζεται στο νερό και στο φως. Αθερίνα με σόδα και λεμόνι, μπύρα και σαρδέλες. Μαγιό που το παίρνουν ξεχασμένο από το ταμείο. Ταμίας φοιτήτρια που διαβάζει το μάθημά της. Επιστροφή στον πολιτισμένο κόσμο. Χαλαρά, φιλικά, υποστηρικτικά, ουδόλως ανταγωνιστικά. Πρέπει να δω ή έστω να μιλήσω με το γιο μου. Πέρασαν οι μέρες θα φύγει και τον έχω δει μόνο δυο φορές. Θα πάει μια τουρνέ Ιταλία και μετά πάλι Σύδνεϋ.

 

20 Αυγούστου Κυριακή. Απογευματινό μπάνιο στη Βάρκιζα. Τι ωραίο το νερό! Έντονες ενοχλήσεις στο σβέρκο, πόνος στο ους. Η επιστροφή του έρπη σαν χαλκομανία και ζόμπι.

 

21. Δευτέρα. Πηγαίνω αργά το βράδυ στα έκτακτα περιστατικά στου Ανδρέα Συγγρού. Παίρνω χαρτάκι 22:45 μπαίνω 23:50

Οι δύο θήλεις γιατροί με κοιτάζουν συγκρατώντας τα νεύρα τους όταν τους λέω ότι ήλθα γιατί έχω πόνο ύστερα από έρπη, που διαγνώστηκε από σας πριν 15 μέρες. Η μία αρχίζει να μου λέει ότι έπρεπε να ξέρω ότι συνήθως ο έρπης αφήνει πόνο και πρέπει να κλείσω ραντεβού για να δω παθολόγο.

–Ε δεν είμαι γιατρός, πού να ξέρω.

–Για να δούμε λέει η άλλη, που παίζει με το κινητό σαν σπαστικό παιδί μέσα στο τρένο. Πώπω τι έκανες; φωνάζει.

–Τι έκανα;

–Τι έκανες κύριε; Έκανες έλκος. Και έγκαυμα. Πού πήγες;

–Έκανα μπάνιο το Σαββατοκύριακο.

–Μα τι δουλειά έχεις στον ήλιο;

–Ήμουν καλυμμένος σαν βεδουίνος.

–Δεν σου είπε κανας γιατρός ότι δεν κάνει στον ήλιο; Έμπλεξες. Τι να του δώσουμε;

–Δώστου zinadol διπλή δόση.

 

Alert! Positive thiking pls. Keep calm and happy. Σκατά. Σκεφτόμουν να γράψω ένα ημερολόγιο με τα ανδραγαθήματα ενός ελπιδοφόρου 36άρηΧ2 και κατέληξα περιπλανώμενος ερπηδοφόρος στις παρυφές του Κολωνακίου μεσάνυχτα της εκλείψεως του ηλίου στην Αριζόνα. Φινίτο το καλοκαίρι για μένα. Περπατάω, δεν παίρνω ταξί, περασμένα μεσάνυχτα νιώθω υπέροχα σε μια Αθήνα που υπάρχει σαν καταχνιά. Περνάω από την αμερικάνικη πρεσβεία, εδώ παραμονεύουν φύλακες της έννομης τάξης, περνάω προκλητικά και με έλκος δίπλα τους και δεν με σταματάνε και δεν με ψάχνουν. περνάω μπροστά από το γήπεδο του Παναθηναϊκού, όπου ο Λινοξυλάκης σε ένα ματς της εθνικής είχε βγάλει την μπάλα μέσα από τα δίχτυα με ανάποδο ψαλίδι και σε ένα άλλο φιλικό ο γκολκήπερ Βουτσαράς σε μία έξοδο του Μεσολογγίου συγκρούστηκε με τον 20χρονο επιθετικό του Εθνικού Ιωάννου με αποτέλεσμα ο παίκτης του Εθνικού να τραυματισθεί θανάσιμα. Εδώ στα προσφυγικά συνάντησα το Στέφανο που ήταν στην παρανομία και του έδωσα τριάντα δραχμές όλες κι όλες. Την άλλη μέρα έφυγα για Παρίσι. Κατεβαίνω τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, στο Πεδίο του Άρεως κινούνται σκιές στο χώρο του Χριστιανόπουλου.

 

22 Αυγούστου Τρίτη. Κορύφωση του πανικού: Φαίνεσαι καλά αλλά δεν είσαι, μου λέει ο ρευματολόγος που είχα το συνηθισμένο ραντεβού. Moυ λέει ότι είναι υψηλές οι τιμές της κρεατίνης και τα νεφρά δεν αντέχουν άλλες αγωγές πλην της κορτιζόνης. Πρέπει να προσέχω και να αποφεύγω τα φάρμακα, αν συνεχίσω έτσι θα οδηγηθώ νομοτελειακά στην αιμοκάθαρση. Του λέω για τον έρπη και τα νέα φάρμακα για το «έλκος» τώρα που μου δώσανε. Τους είπα ότι παίρνω κορτιζόνη, πρόσθεσα. Να μη τους το λες, τους μπερδεύεις. Να τους λες ότι έχεις «κουρασμένα νεφρά». Φανατικός κορτιζονάκιας ο δικός μου. Alert ! Positive thiking. Σκατά τι positive thiking; From bad to worse, from worse to worst πάμε. «Φαίνομαι καλά αλλά δεν είμαι». Αυτό είναι. Είμαι, όπως οι περισσότεροι άνθρωποι, του φαίνεσθαι κι όχι του είναι. Είναι και λίγο ζηλιάρης ο γιατρός κάπως μαζεμένος επειδή είμαι γκομενάκι.

 

Αποζημιώσεις. Σύμφωνα με δημοσίευμα της Politico το κυβερνών κόμμα PiS της Πολωνίας εντείνει «την αντι-γερμανική ρητορική του» λέγοντας ότι «η Βαρσοβία έχει δικαίωμα σε αποζημιώσεις δισεκατομμυρίων δολαρίων για την καταστροφή που προκάλεσαν οι Ναζί κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο». Ο αρχηγός του κόμματος Jarosław Kaczyński δηλώνει ότι «Η Πολωνία ποτέ δεν παραιτήθηκε από την απαίτησή της για αποζημίωση». Το Βερολίνο προβάλλει αντιρρήσεις, όπως και αρκετοί στην πολωνική κυβέρνηση.

Εμείς πάντως δεν θέλουμε αποζημιώσεις. Ποιος αποζημιώνει σήμερα ποιον τις στάχτες για τις στάχτες;

 

Το 1947 η Σωτηρία Μπέλλου δούλευε με τον Τσιτσάνη στου «Τζίμη του Χοντρού». Ένα βράδυ στο μαγαζί μπήκαν οι χίτες αδελφοί Κατελάνοι, γνωστοί νταήδες του υποκόσμου. Η Μπέλλου τραγουδούσε «Καλέ μου το παιδί», με τον Τσιτσάνη, τον Κερομύτη και τον Περιστέρη στην ορχήστρα. Ο μικρός Κατελάνος της είπε: «πες μωρή, παλιοκουμμούνα, «Του αϊτού ο γιος». Αυτή του απαντάει «Α, πάενε, ρε, δεν το ξέρω» και την ίδια ώρα ξεκινάει το «Κάποια μάνα αναστενάζει», παραφράζοντας μάλιστα τον στίχο «ο λεβέντης να γυρίσει απ’ τη μαύρη ξενιτιά» σε «ο λεβέντης να γυρίσει απ’ τη μαύρη Ικαριά». Αυτό εξόργισε τους Κατελάνους οι οποίοι έδειραν άσχημα την Μπέλλου αφήνοντάς την αιμόφυρτη στις τουαλέτες. Το παράπονό της ήταν ότι κανείς από τους άντρες της ορχήστρας ή από τους θαμώνες δεν την υπερασπίστηκε. thehistoryofgreece.blogspot.gr

 

23.8.1 Τετάρτη Γκλάμπα γκλούπα κατεβάζω τα χαπάκια όπως τα «μεράκια»(;!) Πάει το καλοκαιράκι. Φαρμακώθηκα και δεν τραβάνε τα νεφρά μου. Παροπλισμένο και το μαγιό μου, ξεσκισμένη κουρτίνα. Είχα αρχίσει να διαβάζω το βράδυ ένα γιαπωνέζικο μυθιστόρημα για να γλαρώσω δυο τρεις σελίδες και καληνύχτα που λέμε, το οποίο είναι όντως περιγραφικό και αρκούντως βαρετό. Έδωσα όμως, τώρα που ταμπουρώθηκα για τα καλά μέσα στο σπίτι, περισσότερο χρόνο στο διάβασμα και τελικά μπήκα στην πλοκή. Το μυθιστόρημα φέρνει τον τίτλο Out η συγγραφέας είναι η Νατσούο Κιρίνο(1951), δεν έχει τη λοχοτεχνικότητα της Γυόκο Ογκάουα στο φοβερό Ξενοδοχείο Ίρις, υπάρχουν όμως κάποια κοινά σημεία. Η σκληρότητα, η περιφρόνηση στη γυναίκα, εδώ η τοκογλυφία. Μαθαίνεις πράγματα. Εντάξει σε όλα τα μέρη του κόσμου ξεκινώντας από τις ΗΠΑ τη μητρόπολη του Καπιταλισμού το χρήμα είναι το κίνητρο του Παντός και αποκτάται με τη σκληρή εργασία ή με την εκμετάλλευση της σκληρής εργασίας του Άλλου ή με το έγκλημα. Για τη εξεύρεση εργασίας οι άνθρωποι μετακομίζουν, μετακινούνται σε πόλεις, μετακινούνται σε χώρες. Κι όπως φαίνεται τα χρήματα είναι πάντα λιγότερα, οι ανάγκες πάντα περισσότερες κι οι «προκλήσεις» πολλές, παρά την ύπαρξη αυτόκλητων φιλοσόφων της Ανατολής που διδάσκουν εγκράτεια κι αποσκοπούν κι αυτοί στο κέρδος. Οπότε ως από μηχανής θεός καταφθάνει εξ ουρανού η τοκογλυφική βοήθεια για να ανασάνει ο πάσχων. Υπάρχουν τοκογλύφοι σε όλα τα μέρη, υπάρχουν στο Σαίξπηρ, όπως υπάρχουν Rixάρδοι, Γούκοι, Παπαδόπουλοι με Εταιρεία δολοφόνων ενταύθα.

Αλλά εμείς ως νεοέλληνες δεν ηδυνήθημεν να κάνουμε έναν τοκογλυφικό υπόκοσμο της προκοπής (παρά την κρίση παρά τις εισαγόμενες μαφίες), όπως στις πολιτισμένες χώρες, όπου τα πράγματα είναι εξόχως «οργανωμένα». Γιακούζα. Η λέξη και μόνο φέρνει ανατριχίλα στο γιαπωνέζο. Χειρότερη από την Κόζα νόστρα. Κόβουν δάχτυλα, χέρια, κόβουν πόδια, κόβουν και τον ίδιο τον κακοπληρωτή άμα λάχει. Κακοπληρώμενες εργάτριες της νύχτας σε εργοστάσιο στο Out κι οι άντρες τεμπέληδες και σκάρτοι. Μια κόλαση. Ένα βιβλίο για τη θέση της εργαζόμενης γυναίκας στην Ιαπωνία αποκαλυπτικό. Είμαι στη μέση είναι 600 σέλιδες.

 

24.8 Πέμπτη. Κοντά 30 εκατομμύρια οι τουρίστες και στα νησιά δεν έχουν πού να βάλουν τα σκουπίδια. Τα νησιά του Σαρωνικού Αίγινα και Αγκίστρι έγιναν σκουπιδότοπος. Στέλνουν από τη Αθήνα απορριμματοφόρα και ναυλώνουν καράβια. Έρπης και τουριστική χολέρα θα πέσει επί δικαίους και αδίκους.

 

25.8 Παρασκευή. Τίποτα. Συντήρηση δυνάμεων (ή αδυναμιών).

 

26.8 Σαββατο Καμπάνες μου γαμάνε το αυτί πρωί πρωί. Είναι και κάποιος που κόβει το χόρτο. Όχι δεν υπάρχει χόρτο στον Αγιο Πανετελήμονα, μηχανάκι είναι. Λειαντήρας δαπέδου. Κομπρεσέρ. Μοτοσικλετιστής παλαβός. Νταλίκες, μαούνες. Συναγερμοί, σειρήνες της πυροσβεστικής, της αστυνομίας, των πρώτων Βοηθειών, της παιδονομίας. Θόρυβοι αταλί αταλί.

 

Συνέντευξη χορτοφάγου Πίτερ Σίνγκερ σήμερα στην εφ. Των Συντακτών. «Ο Homo Sapiens είναι ρατσιστής απέναντι στη μη ανθρώπινα ζώα». Μόνο; Και με τον εαυτό του είναι ρατσιστής. Τον θέλει πιο ωραίο και ανώτερο. Τον θέλει του κουτιού και του φασισμού.

Επίσης για τη Δευτέρα αναγγέλλεται συνέντευξη με τον Ισπανό θεωρητικό της «αποανάπτυξης» Κάρλος Τάιμπο με τίτλο «Μπορούμε να ζούμε καλύτερα με λιγότερα». Τάχει πει αυτά πριν πενήντα χρόνια ο Γάλλος οικολόγος Ρενέ Ντυμόν που ήταν και υποψήφιος Πρόεδρος απέναντι σε Μιτεράν και Ντ’ Εστέν, για τις γαλλικές εκλογές το 1974. Οι Γάλλοι ως ούφο καταναλωτές ψήφισαν Ζισκάρ.

 

Δημήτρης Τζουμάκας