3  Αυγούστου, Πέμπτη. Με τον Κουλούρη βλέπουμε σε οθόνη της πλατείας Βικτωρίας συνδρομητικά τον Παναθηναϊκό, να κερδίζει στο Αζερμπαϊτζάν την Καμπάλα. Ο κόσμος έχει τα μάτια στην μπάλα, την τελευταία του ελπίδα. Είναι αργά, αλλά το παπουτσάδικο με τις εκπτώσεις είναι ανοιχτό, τα σανδάλια και οι γόβες στην υπαίθρια υποδηματοθήκη, ως νεκροκεφαλές σε λειψανοθήκη. Μία προσφυγοπούλα δοκιμάζει ένα ζευγάρι στο αντάρτικο.

 

4.8.17. Την τετάρτη Αυγούστου ημέρα Παρασκευή ζηλεύω τα σύκα σε μία μικρή συκιά που πουλάει ο Βικτωριανός ανθοπώλης εξ Ουζμπεκιστάν. Πόσο το έχεις το δεντράκι ; Δέκα, για Σένα οκτώ. Το παίρνω και σταματώ στη Λίτσα να μου κάνει την Β12, ένεση που έχω να την κάνω δέκα μήνες! Την ένεση μου την κάνει η Νατάσα «μην αργείτε εκεί μέσα λέει με χιούμορ η Λίτσα» και στη συνέχεια αγοράζω μαγνήσιο, γιατί οι κράμπες με βασάνισαν όλη τη νύχτα. Η Λίτσα είναι κατενθουσιασμένη με τη συκιά, «αυτό ήταν το ιερό δέντρο στην αρχαιότητα λέει κι όχι η ελιά. Έχω κάνει μελέτη επ’ αυτού. Την τιμούσαν στα Ελευσίνια Μυστήρια». Εντάξει εγώ την πήρα γιατί αντέχει στον ήλιο και δεν θέλει και νερό και οι καρποί της ωραίοι εισί. Το βράδυ τίποτα στην τηλεόραση.

 

5 Αυγούστου, Σάββατο. Νέα απόδραση πρωί πρωί. Κατεύθυνση Λακωνία. Η χαρά του καλοκαιριού, να γλυτώσουμε έστω και ένα Σαββατοκύριακο από έναν ακόμη μίνι καύσωνα στο Λεκανοπέδιο. Προς Νεάπολη με προορισμό την Ελαφόνησο, αφού πρώτα κάνουμε μία στάση στο Κυπαρίσσι. Αλλά δεν είναι «στάση» Κυπαρίσσι είναι μία ολόκληρη πορεία προς Εμμαούς.

 

Διατρέχουμε τα παράλια ανατολικής Πελοποννήσου. Κολυμπάμε καταρχήν στην παραλία του Αγίου Ανδρέα και κατόπιν στο Ορθολίθι. Εν συνεχεία στην Πλάκα και στην Πούληθρα, ανεβαίνουμε κατεβαίνουμε στα όρη στα βουνά και τελευταία στο Κυπαρίσσι, όπου μαζεύω ένα σωρό βότσαλα και κάνα-δυο μεγάλες πέτρες. Η μανία μου για πετρώματα –για λιθάρια καλύτερα– γίνεται χειρότερη. Η ζέστη είναι ακόμη χειρότερη, πίνουμε πολλά νερά που είχαμε βάλει στην κατάψυξη και τώρα στο ψυγείο της Μπέμπας που έχει και σουτζουκάκια. Διαπιστώνω ότι έχω πάθει μόλυνση στο αυτί και εκδηλώνεται ένας αδηφάγος έρπης στο λαιμό. Έπεσαν οι πληγές του Φαραώ απάνω μου μαζεμένες και ο ήλιος καίει σαν διάβολος όλα τα καζάνια στο φουλ.

40 βαθμούς δείχνει το θερμόμετρο στο αυτοκίνητο όταν σταματάμε έξω από τα τείχη της Μονεμβασιάς ξεθεωμένοι να πιούμε καφέ και δεν πίνουμε. Φτάνουμε βράδυ στη Νεάπολη, όπου σκοπεύουμε να κοιμηθούμε για να περάσουμε αύριο το πρωί στην Ελαφόνησο.

Αλλά στη Νεάπολη δεν υπάρχει δωμάτιο ελεύθερο και μήπως τη βγάλουμε στην πλαζ! Έχει στο μεταξύ μία πανσέληνο φοβερή, ενώ καίγονται από χτες Παρασκευή τα Κύθηρα βάφοντας τη θάλασσα με ένα μπορντώ χρώμα σαν τη φανέλα του Πανιώνιου. Απογοητευμένος λέω στην ξενοδόχα «ήλθαμε καμένοι από τα Κύθηρα και δεν βρίσκουμε κατάλυμα». «Δεν είναι ανάγκη να λες ψέματα, μου λέει η ξενοδόχα, δεν παίζουμε με τη φωτιά, άδειασε ένα δωμάτιο πριν από λίγο μπορεί να το πάρεις, έχει και πρωινό με μαρμελάδες που τις φτιάχνω μόνη μου».

Ψόφιοι στο κρεβάτι με ανοιχτό αιρκοντίσιον, το αυτί μου γίνεται χειρότερα.

 

6 Αυγούστου. Κυριακή.

–Μα κάθε χρόνο αυτή η δουλειά γίνεται με τις φωτιές, λέει μία κυρία στη ρεσεψιόν, την ώρα που τρώμε τη μαρμελάδα.

–Κάποιος ηλίθιος άφησε τσιγάρο.

–Όχι, ψήνανε.

–Έλα τώρα, σαμποτάζ είναι αυτά, οι Τούρκοι μας χτυπάνε.

–Και κανείς δεν δίνει αποδείξεις στην Πελοπόννησο λέω γι αυτό μας χτυπάνε.

 

Σαν σήμερα πριν από 72 χρόνια έπεσε η πρώτη ατομική βόμβα στη Χιροσίμα κι άλλαξε η πορεία του πολέμου αλλά κι ο κόσμος ολόκληρος χάρη στο μεγαλύτερο έγκλημα του περασμένου αιώνα. Σήμερα δεν σκοτώνουμε μαζικά τόσες χιλιάδες. Με τρελούς σαν τον Τραμπ όμως ο πλανήτης δηλητηριάζεται σταθερά κι ήλθαν και οι καινούριες δυνάμεις, οι κινέζοι, με την ιλιγγιώδη, χωρίς κανόνες ανάπτυξη κι όλοι, λίγο πολύ, οι κάτοικοι της γης ζουν πλέον σε μια σκουπιδοκηλίδα φορτωμένοι με κάποιο καρκίνωμα. Ως εκ τούτου, η παραγόμενη λογοτεχνία θα είναι καρκινογόνος και Ζωή γλυκιά όπως οι αμαρτίες μας.

Οι ρομαντικοί αναρχικοί είναι παντού. Ξυπνήστε αυτούς που κοιμούνται (μες τα σκουπίδια) αφήστε αυτούς που ονειρεύονται. διαβάζω κάπου στην πρωτεύουσα της Μέσα Μάνης.

 

Στις 6 Αυγούστου λοιπόν πριν από 43 χρόνια έφτασα στο αεροδρόμιο του Σύδνεϋ και δεν μου άρεσε που οι τελωνιακοί γαύγιζαν γερμανικά κι έκανε κρύο. Τώρα ψήνομαι και δεν το καταλαβαίνω.

 

Μπάνιο στο Ταίναρο στην τελευταία γραμμή της Πελοποννήσου, άγριο τοπίο, υπέροχο. Η ψυχή μας κι ένας φάρος. Στην Ελαφόνησο μετά, ατέλειωτες βουτιές αλλά αυτή η φαγούρα στο σβέρκο, δεν λέει να σταματήσει, μάλλον εξαπλώνεται. Πίνουμε άπειρα μπουκαλάκια νερό και επιστρέφουμε εξουθενωμένοι. Σε κοιτάζω όπως κοιτάμε ένα σπίτι που καίγεται με κοιτάς όπως κοιτάζουμε ένα σύρμα στο λιβάδι (Eliza Biagini)

 

7.8 Δευτέρα. Την έχω άσχημα με τον πόνο στο αυτί και με τον έρπη στο σβέρκο. Κάνω τηλεφωνήματα για ραντεβού στο ΙΚΑ Έκλεισα εύκολα αυθημερόν ωριλά σε κοντινό προάστιο της Αθήνας, με εξέτασε 20 δευτερόλεπτα μου έγραψα σταγόνες και πάλι κάθισε στο κομπιούτερ του για να κάνει το μάθημά του.

Πιο δύσκολο αποδείχτηκε να κλείσεις με δερματολόγο του ΙΚΑ στο κέντρο της πόλης. Τα καταφέραμε για αύριο, ενώ με ζώνουν τα φίδια. Εν τω μεταξύ έχω χάσει επεισόδια. Με τον Τραμπ και το Βορεοκορεάτη. Εγώ ανησυχώ για την υγεία μου και τα κλιματικά του πλανήτη κι αυτοί ετοιμάζονται να ρίξουν πυρηνικά. Παίζουν σαν τα παιδιά που μετράνε τα πουλιά τους.

 

8.8 Τρίτη. Περιμένουμε να φανεί ο επιστήμων κι έχει περάσει η ώρα όλων των ραντεβού. Υπάρχουν δύο δερματολόγοι διαβάζουμε σε ανάρτηση θυροκολλημένη «ο τάδε θα είναι σε άδεια το πρώτο 15νθημερο του Αυγούστου», ωραία, οπότε περιμένουμε …Αυτόν που δεν έρχεται. Πάω στη διοίκηση και ρωτάω πού είναι ο Δέρμας, δεν ξέρουνε. Θα μπορούσε να τηλεφώνησει, λέω. Κυττάξτε, επιμένω και τους κάνω διάλεξη καθώς έχω σκάσει από τη ζέστη και τη φαγούρα, «εγώ στη δουλειά μου όταν λείπει ένας συνάδελφος με άδεια, ανασκουμπώνομαι, για να βγει η δουλειά για να πάρω κι εγώ άδεια, εδώ τι γίνεται;». Δεν ξέρουμε κύριε. Ας ελπίσουμε να μην έχει πάθει κακό άνθρωπος, λέω και μείνει το Κέντρο εντελώς χωρίς δερματολόγο. Φυσικά η ζέστη είναι άγρια. Ούτε λόγος για αιρκοντίσιον και ανεμιστήρες. Ξαναπάω. Τίποτα νεότερο, ρωτάω, γι Αυτόν που δεν έρχεται ; Έρχεται, μου απαντάνε. Πότε έρχεται; Παρκάρει. Πολύ αργεί να παρκάρει. Έχω κρεμάσει το δέρμα μου στην κρεμάστρα. Τελικά ο τύπος είναι απίστευτος. Δεν σηκώνεται να με εξετάσει. Μου γράφει μία κρέμα. Του λέω είμαι αξύριστος γιατί ο ήλιος μου τσάκισε το πρόσωπο και δεν μπορώ να βάλω τη μηχανή να ξυριστώ. Ενδιαφέρεται. -Γιατί μηχανή; Να βάζεις αφρό πριν ξυριστείς. Γράφει κάτι σε ένα παλιόχαρτο. Και να πάρεις και σαπούνι. Έχω σαπούνι. Αυτό είναι ειδικό, μπορείς να λούζεσαι κιόλας. Ξαναγράφει. Πού μένεις; Στην πλατεία Βικτωρίας. Την οδό Εμμανουήλ Μπενάκη την ξέρεις; Ε βέβαια. Να πας εκεί έχει αυτό το Φαρμακείο, έχει τα πάντα. Να πας να τους πεις να σου δώσουν την κρέμα που δίνουν στο γιατρό. Πολύς κόσμος με περνάει για μαλάκα και όντως είμαι αφού δεν του λέω αμέσως : άντε πηδήξου χρηματόδουλε δερματολόγε.

Τα διηγούμαι στη Λίτσα τη φαρμακοποιό και μου λέει οι Ικατζήδες είναι όλοι μιζαδόροι. Να πάω στο Λοιμωδών στη Συγγρού, γιατί δεν το βλέπει καλά αυτό το πράγμα, είναι ένα έκζεμα που μεγαλώνει σαν τη Γυναίκα με τα αγκάθια στο λαιμό.

 

Πέντε το απόγευμα. Νοσοκομείο Ανδρέας Συγγρός. Οι ασθενείς στοιβάζονται στα τμήμα Επειγόντων Περιστατικών του Νοσοκομείου και θα εξυπηρετηθούν σε πέντε ώρες. Άφθονοι Πακιστανοί στα παγκάκια. Κυρίες με στιλ και βεντάλια. Τραγική η εικόνα που εμφανίζουν όλες λίγο πολύ οι πρωτοβάθμιες μονάδες υγείας εξαιτίας της υποστελέχωσης, υποχρηματοδότησης και διαχειριστικής ανεπάρκειας. Ο ανεμιστήρας είναι γεμάτος σκόνη στο φουαγιέ των δερματικών παθήσεων, αλλά οι τουαλέτες πεντακάθαρες.

Παρελαύνει όλος ο κόσμος. Ζευγαράκια χέρι χέρι κάτι κολλήσανε, κυρίες που πάθανε ζημιά από τα καλλυντικά, κάποια που την τσίμπησε αράχνη, μία που δεν ξέρει τι την τσίμπησε κι έχει φαγούρα, ένας που έχει σπυριά, θέλει να περάσει επειγόντως κι εμάς μας τσίμπησε φίδι, σκαντζόχοιρος, κουνούπι, δεν είναι κατάσταση αυτή, ένας γιατρός για χίλιους ανθρώπους, αυτή είναι η κρίση λέει ένας κύριος, αυτή είναι παρακμή λέω, δεν είναι παρακμή με διορθώνει ένα τύπος, είναι ξεπούλημα. Είμαι αλλεργική λέει μία στα ψάρια και κοίτα τι παθαίνω και σηκώνει το φουστάνι της, σαράντα βαθμούς έχει έξω. Φταίμε κι εμείς λέει ο νυχτερινός φύλακας που πιάνει βάρδια στις εννιά και βάζει τάξη.

 

Τελικά μπαίνω στο Ιατρείο στις έντεκα το βράδυ κι έχω πλέον έναν έρπη που στρώθηκε σαν αρκούδα στο σβέρκο μου. Αμέσως σπρέι αντισηπτικό, κρέμα μετά και ισχυρή αντιβίωση 1000 mg Valtrex, συνιστά η ειδικός. Καθόλου θάλασσα και ήλιο (ούτε βραχονησιδούλες φυσικά) για δέκα μέρες. Παίρνω κορτιζόνη για την ψωριασική αρθρίτιδα, λέω. Ωχ μου λέει η γιατρός. Σας παρακολουθεί ρευματολόγος; Ναι λέω. Εντάξει. Πονάει και το αυτί μου. Να σας δει οπωσδήποτε ωτορινολαρυγγολόγος γιατί ο έρπης ακολουθεί τα νευρικά μονοπάτια και σε ζώνει από παντού. Φεύγω. Θα πάρω αύριο τα φάρμακα, τώρα στο σαλόνι λίγη τηλεόραση να ξεχαστώ:

-The dark side of chocolate. Όχι βρε παιδί μου βάζουν παιδιά στις φυτείες κακάο της Ακτής του Ελεφαντοστού να δουλεύουν σαν σκλαβάκια. Η σπουδαία ελβετική Βιομηχανία Νεστλέ κάνει ότι δεν ξέρει τίποτα. Δεν τα πληρώνουν κιόλας. Κλείνω την τηλεόραση. Μέσα στη ζέστη μαζί με τον ανεμιστήρα ο έρπης δουλεύει για μένα! Δεν ξανατρώω σοκολάτα.

 

Έφυγε από τη ζωή η Αρλέτα. Η φιλολογικότερη εκπρόσωπος του «Νέου Κύματος» μετά το Σαββόπουλο ίσως. Την είχα ακούσει μία φορά με το Χάρη Κροντήρη σε μπουάτ της Πλάκας, υπηρετούσα ακόμη τη στρατιωτική μου θητεία στο Μεγάλο Πεύκο, πρέπει να ήταν λίγο πριν τη χούντα. Ήμασταν οι μόνοι στην μπουάτ. Μια ανεμελιά κι ένας προβληματισμός μαζί, κάτι από τη μουσική του δρόμου, μία γλυκόπικρη αίσθηση. Ότι όλα χάνονται πια. Όλα χάνονταν από τότε. Πριν ακόμη ξεκινήσουν. Μια κορδέλα, ο πολιτισμός μας, που ξεθωριάζει.

 

9.8. Τετάρτη. Είμαι σε καζάνι σαράντα βαθμών για δέκα μέρες. Μίζερος και μόνος. Έρχεται βέβαια η Μπέμπα με τα απορρυπαντικά της και κουνάει την ουρά της θα σε φάει η σκόνη, μου λέει, να πετάξεις όλα τα βιβλία. Μαζεύει τα άπλυτα, μαζεύει και τα πλυμένα λες και είμαι λεπρός. Στο μεταξύ ο έρπης κατέβηκε στο αυτί και σκαρφάλωσε στο αριστερό μάγουλο… Οι ακόλαστοι δρόμοι του έρπητος ζωστήρος που μπορεί να σε τυφλώσει! Με καταράστηκαν. Καταραμένος. Έπιασαν οι κατάρες της μάνας μου: Λούστρος του ξαδέλφου σου του Σπύρου θα καταντήσεις. Είμαι μελοδραματικός: Αγαπημένο πρόσωπο περνάει σοβαρή περιπέτεια με την υγεία του και την αντιμετωπίζει στωικά και με αξιοπρέπεια. Εγώ τι θέατρο είμαι;

 

10.8 Πέμπτη. Από την παρειά, στη γνάθο και στη ρίνα. Ο έρπης δεν καταλαβαίνει τίποτα παρά την επιθετική πολυμετωπική αγωγή από ματζούνια, αλοιφές και χάπια. Κόβει βόλτες στην ωραία μου φατσούλα ο αλήτης. Αυτός κόβει βόλτες κι εγώ μέσα. Ο έγκλειστος της Δεριγνύ. Και σαραντάρια ζέστης λένε μέχρι την Κυριακή. Το βράδυ, μέσα από τις περσίδες «Ακτίνα από σεληνόφως που ξεχαρβαλώνει» (Biagini). Έχει φιλικό νομίζω η εθνική Ελλάδος μπάσκετ. Αλλά πού είναι ο σταρ Ατεντογκούμπο; Όχι, έχει στίβο στο Λονδίνο. Μήπως να διαβάσω ποίηση αντιστασιακή; Θερινό ξενέρωμα με έναν έρπη θηλιά