Ξέρω πως,
κάποιοι άνθρωποι δεν αλλάζουν ποτέ δέρμα τα καλοκαίρια.
Και μία τρύπα στο ταβάνι του σπιτιού τους -φωτοστέφανο-
για να μετράνε τις κοιλιές των γκαστρωμένων αεροπλάνων. Κι όχι τ’ αστέρια.
Ξέρω πως,
κάποιοι άνθρωποι ψάχνουν για το κομμένο τους κεφάλι στο τέλος της θάλασσας.
Και κάποιοι άλλοι για ένα μαχαίρι.
Μήπως μπορέσουν και καρφώσουν το άρμα ανάμεσα στα μάτια.
Αποδεκατισμένα όνειρα -γενεών και γενεών-
από ογδόντα τόνους ατσάλι.
Ριγμένα σε αυτοσχέδιους τάφους -με τις κορνίζες των αγαπημένων ακουμπισμένες ανάποδα-
δίχως λουλούδια.
Ξέρω πως,
κάποιοι άνθρωποι αντί για κοχύλια σκάβουν στην άμμο για να θάψουν συγγενείς.
Κι ένα ράντζο βαλμένο, για τέσσερις, κάτω από τον ανοιχτό ουρανό.
Ο πρώτος θηλασμός.
Το γάλα που κόπηκε απ’ την βουή της ερπύστριας.
Ρούχα που βίαια αδειάσανε από σώμα.
Λαιμοί που απαγχονίστηκαν μαζί με τις κουβέντες
και παιδικά τραγούδια σε αποσύνθεση.
Μια ανελέητη γενοκτονία ελεφάντων…
Ξέρω πως,
αυτοί οι άνθρωποι κοιμούνται πάντα με το στόμα ανοιχτό
γιατί τις νύχτες τραγουδάνε τους νεκρούς τους.
Κι ένα ζευγάρι χαυλιόδοντες, οι προσευχές,
που σκαρφαλώνουν και τρυπάνε το φεγγάρι.