Δεν έχω υπάρξει τρυφερή παρά μόνο με τις λέξεις Την άνοιξη αποδόμησα σε αγωνίες
θηλαστικών που τρέμουν στον αθέλητό τους οίστρο Τέτοια εποχή σβήνει σαν μέλισσα ο ήλιος
φυλώντας την οδύνη για το τέλος κι εγώ που δεν υπήρξα τρυφερή παρά μόνο με τις λέξεις
ποτίζω κάθε μέρα το χαρτί ν’ ανθίσει κάτι άγριο να μην χωράει στο συρτάρι
Θα είμαι εγώ η μέλισσα στο θάνατο που ξέρει και της γέννησης τον πιο σπουδαίο πόνο
Δεν έχω υπάρξει τρυφερή Ντύθηκα τα χέρια σου τη φωνή σου εξάντλησα ξεχύθηκα γυμνή απ’ των
ματιών σου την άκρη
Εσύ μασούσες τους καρπούς σαν καλοκαίρι
κι εγώ μασούσα ανάλγητα τα λόγια μου