Τα μέλη της πολυπληθούς ομάδας της επι-κοινωνίας περνούσαν τον ελεύθερο τους χρόνο με ανάγνωση λογοτεχνικών κειμένων, ποίηση και μουσική. Οι κιθάρες τους ήταν δυσανάλογα μεγάλες σε σχέση με το σώμα τους και πολύχορδες, ενώ οι νότες που παρήγαγαν ήταν ενός πιο διευρυμένου πενταγράμμου. Τα αντηχεία τους λειτουργούσαν σαν εκπυρσοκροτητές με βεληνεκές στο άπειρο. Άλλωστε τα μοναδικά αυτά ειρηνικά όπλα τέχνης,  περιφρουρούσαν  τα χρονικά και χωρικά σύνορα της Ουτοπίας, μέσα στην οποία κατοικούσε  η πολυπληθής ομάδα της επι-κοινωνίας.

Η  επιθετική ομάδα, που είχε από χρόνια κηρύξει τον πόλεμο στα μέλη της επι-κοινωνίας, μειοψηφούσε σημαντικά. Βέβαια είχε καταφέρει να διεισδύσει βίαια, από τα παγκοσμιοποιημένα σύνορα, στην Ουτοπία και με δόλια μέσα απειλούσε να συρρικνώσει, εκ των έσω πλέον, αυτή την άπειρη και ευτυχισμένη χώρα. Η  επιθετική ομάδα είχε εκτελεστικά όργανα τους φαλακρούς μικρόνοες, που ανάγκαζαν τους ανθρώπους της επι-κοινωνίας να υπογράφουν ατομικές συμβάσεις εργασίας, καταργώντας έτσι τις συλλογικότητες που  όριζε  εδώ και χρόνια  το σύνταγμα της Ουτοπίας. Οι φαλακροί μικρόνοες απέλυσαν  τους εκπροσώπους των εργαζομένων από τα εργοστάσια και στη θέση τους τοποθέτησαν κάτι λυσσασμένα μπουλντόγκ για εκφοβισμό. Κάθε βράδυ τα μέλη της επιθετικής ομάδας  μαζεύονταν  στον πολυτελή ναό του πάτερ Βλάσφημου, ο οποίος ήταν ο καθοδηγητής και ταυτόχρονα ο πνευματικός των μικρονόων αυτών. Ο Βλάσφημος ετοίμαζε το σχέδιο δράσης της επόμενης μέρας.

Οι εγκέφαλοι βέβαια της επιθετικής ομάδας ήταν τα ζόμπι της εξουσίας. Εφοπλιστές και επιχειρηματίες, που ζούσαν σε ένα μεγάλο  ξενοδοχείο στο κέντρο της Ουτοπίας, για να ελέγχουν και να εκμεταλλεύονται τους ανθρώπους της επι-κοινωνίας. Τα αειθαλή  ζόμπι εξουσίαζαν τα μέλη της επι-κοινωνίας με βάναυσο τρόπο, καταργώντας τους ακόμα και το δικαίωμα του εκλέγειν-εκλέγεσθαι. Για να διατηρούν όμως την κοινωνική συνοχή της σκλαβωμένης Ουτοπίας, τα ζόμπι επιδίδονταν σε μια σειρά από φιλανθρωπίες,  μόνο για τα μάτια του κόσμου. Επειδή τα χρόνια νοσήματα των μελών  της επι-κοινωνίας ολοένα  αυξάνονταν ( τα ζόμπι μόλυναν το νερό με βαρέα μέταλλα, απόβλητα πυρηνικών δοκιμών και μεταλλαγμένα βακτηρίδια ), οι εξουσιαστές ίδρυσαν ένα παιδιατρικό νοσοκομείο. Εκεί τα ζόμπι επιδίδονταν καθημερινά  σε αλλεπάλληλες φωτογραφίσεις με τα άρρωστα παιδιά που νοσηλεύονταν. Τις εικόνες επεξεργάζονταν τα κυρίαρχα Μ.Μ.Ε. Διθύραμβοι για τη φιλανθρωπία των ζόμπι  γράφονταν στις στήλες των περιοδικών και τα πρωτοδέλιδα των εφημερίδων. Ειδικοί πλαστικοί χειρουργοί, αναλάμβαναν να εξανθρωπίσουν τις φάτσες των ανθρωπόμορφων  ζόμπι. Οι φιλανθρωπίες τους, με τις ευλογίες του πάτερ Βλάσφημου και εκτελεστικά όργανα τους  φαλακρούς μικρόνοες, είχαν σαν στόχο να βυθίσουν την ομάδα της επι-κοινωνίας σε ένα χρόνιο λήθαργο, σε μια καταστολή των πρωτογενών της αντανακλαστικών.

Η επιστημονική όμως ακρίβεια στην εκτέλεση των σχεδίων της εξουσίας με στόχο τα μέλη της επι-κοινωνίας, σκόνταψε κάποια στιγμή πάνω στον παράγοντα άνθρωπο. Στον μόνο παράγοντα που δεν κατάφερε  να υπολογίσει  σωστά   το απολυταρχικό καθεστώς. Η ομάδα της επι-κοινωνίας φτάνοντας στο όριο αντοχής της, ανέκτησε στιγμιαία τα πρωτογενή της αντανακλαστικά. Μια πρωτοπορία ανθρώπων ξεπήδησε μέσα από τους κόλπους της, που σε λίγες μόνο ώρες μελέτησε και κατέστρωσε σχέδιο δράσης.

Όλοι οι υπόνομοι με τα λύματα των ζόμπι που οδηγούσαν στο μεγάλο ξενοδοχείο όπου αυτά κατοικούσαν, συνδέθηκαν με πυροδοτικό μηχανισμό ανάφλεξης.

Οι ώρες της αφθονίας τους και της φιλανθρωπίας τους ήταν πλέον μετρημένες.

*Από την υπό έκδοση συλλογή διηγημάτων του Σπύρου Μπρίκου με τον γενικό τίτλο «ιατρικό παράδοξο», σε επιμέλεια ιατρικών όρων της Ελένης Χρήστου, εκδόσεις Μανδραγόρας.