Θέλετε ν’ αυτοκτονήσετε κ. Τζουμάκα;
–Τηλεφωνεί ο Κώστας Κρεμμύδας που παρουσιάζει στο δανέζικο Ινστιτούτο ένα μεγάλο σύγχρονο Δανό ποιητή ο οποίος είχε ενοχλήσει και τη χούντα με την παρουσία του. «Στην Πλάκα, ξέρεις που είναι Δημήτρη, έχεις έλθει κι άλλη φορά.» «Ναι, έχω έλθει, μετρό Ακρόπολη, Ξενοφώντος 14». «Αν μπορείς φέρε και κόσμο σε παρακαλώ μην εκτεθούμε, στις εφτάμιση είναι». «Ναι, εντάξει, θα φέρω τους διαμερισματικούς και τους αλλόφρονες της πολυκατοικίας μου, όπως και την Μπουμπού που δεν κουνιέται». Χώρια που θα χάσω μέρος από τις πανελλήνιες Συνελεύσεις στο υπό κατάληψη ξενοδοχείο City Plaza δίπλα από το σπίτι μου, όπου βρίσκεται σε εξέλιξη ένα τολμηρό, αυτόνομο και αυτοδιαχειριζόμενο εγχείρημα υπέρ των προσφύγων. Περνάω από το City Plaza κατά τις έξι, δεν έχουν αρχίσει ακόμη. Τέλος πάντων ας πάω στο Δανό κι ο Κώστας φίλος καλός κι ανήσυχος, έχουν και μία κλάση οι Σκανδιναβοί, οπότε βουρ για την Ακρόπολη, πάντα τσίμα τσίμα στην ώρα. Αλλά δεν τον θυμάμαι το δρόμο, από τότε που φέρανε το αρχείο του Κάλας έχω να πάω, έχει δίκιο όμως ο Κ.Κ είχα έλθει σε παρουσία στο βιβλίο της Χοφ, πάλι για τον Κάλας, πάλι ο Κώστας. Αλλά πού στον κόρακα είναι η Ξενοφώντος; Κάπου εδώ. Είναι κάθετος στη Νίκης μου λένε οι καταστηματάρχες τουριστικών ειδών, κοντά στο Σύνταγμα. Περπατάω ώρα, μπα την πάτησα, δεν είναι εδώ, εκτός κι αν κάνουν εκτός Ιδρύματος την εκδήλωση ή έχουν ’κανα παράρτημα. Η πολυκατοικία στη Ξενοφώντος 14 δεν φιλοξενεί αυτή τη στιγμή καμία απολύτως εκδήλωση. Μόνο ένας νέος άντρας με κινητικά προβλήματα προσπαθεί να σηκωθεί από το καροτσάκι για να χτυπήσει την πόρτα και του πέφτει μία σακούλα με τενεκεδάκια μπύρας. Τον βοηθάω και τον ρωτάω αν ξέρει τίποτα για καμιά εκδήλωση, όχι δεν ξέρει, επισκέπτης είμαι, λέει. Είναι ωραία βραδιά ξαναγυρίζω άπρακτος προς το μετρό θαυμάζοντας τα φωτισμένα μάρμαρα και ξαφνικά μου κάνει κλικ, νάτος, ένας παράδρομος που έπρεπε να πάρω, Χαιρεφώντος 14 κι όχι Ξενοφώντος ήταν γαμώτο μου, φτου σου. Βλέπω δύο καλοντυμένες κυρίες –ξέρετε που είναι το Ινστιτούτο; ρωτάνε. Μπροστά μας είναι, λέω κι έχουμε αργήσει. Φευ, πάνω στην ώρα μία ωραιότατη, πιθανόν δανέζα, ύπαρξη κλείδωνε τη σιδερένια πόρτα. Μα τι κάνετε; δεν έχει μία εκδήλωση; Ναι κύριε αλλά είμαστε πλήρεις δεν μπορείτε να μπείτε. Μα ήλθαμε από το Ψυχικό, λέει η μία κυρία. Τι να σας κάνω η αίθουσα είναι γεμάτη και η Πυροσβεστική δεν αφήνει όρθιους. Βάλτε σκαμνάκια, λέω, αλλά η πόρτα είχε ήδη κλείσει.
Και βρέθηκα να περιφέρομαι με δυο κυρίες, φίλες της ποίησης από το Ψυχικό, που δεν τρώνε το βράδυ, που δεν πίνουν το βράδυ κι ήθελαν να μυρίσουν τουλάχιστον λίγο γιασεμί, στην πλάκα.
11.10.16 Παρασκευή. Με τις εξετάσεις υπό μάλης στην Αγία Παρασκευή πρωί πρωί στο ρευματολόγο. Ένα ζωηρό μπέιμπι στον ηλεκτρικό, ίσα που στέκεται στα πόδια κάνει το δικό του σόου. Το κοιτάζουν όλοι αγουροξυπνημένοι, πώς μπορεί να έχει τόσο κέφι την ώρα που η μάνα του πάει για μεροκάματο;
Στις κυλιόμενες μία ξανθιά κυρία διαβάζει τη Υπερμάχω. Αντί να σώσει την ψυχή της δεν κοιτάζει να σώσει κανένα μετανάστη βοηθώντας. «Όχι», λένε οι αναρχικοί του Χαλανδρίου «δεν δίνουμε κουβέρτα και φιλανθρωπία». Θα κάνουμε την επανάσταση που θάχουν όλοι κουβέρτες!
–Είσαι οριακά, λέει ο ρευματολόγος και η περίπτωση σου είναι ειδική γι αυτό θα πετάξουμε τα σκατοφάρμακα. Βλέπεις στους 99 ασθενείς η αγωγή δουλεύει, αλλά πρέπει να σώσουμε και τον έναν, δηλαδή εσάς κύριε Τζουμάκα, με την υπέρταση και την κακοήθη αναιμία. Κρατάμε την κορτιζόνη όμως.
–Την κορτιζόνη γιατρέ; δεν είναι μπόμπα;
–Με τη σωστή χρήση: το απόλυτο φάρμακο.
–Έχετε δίκιο, έχω την εντύπωση ότι μερικές φορές λειτουργεί σαν Βιάγκρα! Αν κι εσείς με βγάλατε ετοιμοθάνατο.
–Δεν είπα αυτό, απλώς πρέπει να λαμβάνουμε τα μέτρα μας
–Είδα στο Ιντερνέτ γιατρέ ότι κυκλοφόρησε ένα καινούριο φάρμακο, πώς το λένε; η απρεμιλάστη.
–Ναι, μόλις μας ήλθε η εγκύκλιος που λέει πως οδηγεί τους λήπτες σε αυτοκτονία! Θέλετε να αυτοκτονήσετε κύριε Τζουμάκα;
–Κοιτάξτε γιατρέ με την αλλαντοειδή διόγκωση των δακτύλων η χρήση περιστρόφου είναι δύσκολη, οπότε ένα καλό φάρμακο…
-Δεν είναι αστείο. Οι φαρμακευτικές εταιρείες είναι Κόζα Νόστρα. Εάν ένας μικρός ντίλερ πει στα αφεντικά «εγώ αποσύρομαι πάω σε μοναστήρι και κρατάω το στόμα μου κλειστό», το πιθανότερο να τον αφήσουν. Οι φαρμακευτικές εταιρείες όμως είναι ικανές να μπουν και στον πανάγιο τάφο μέσα να σε ξεθάψουν αν κάνεις κάποια κριτική. Οι εταιρείες παρουσιάζουν ως «σωτήρια» τα φάρμακά τους, βάζουν και μερικούς πανεπιστημιακούς και λένε δυο παπαριές και νάσου το μαγικό φίλτρο.
–Με κομμένα τα φτερά πάω στο City Plaza. Αλληλεγγύη, αγωνιστικός παλμός και βομβαρδισμένοι ρεφυζιέδες στο πάλαι ποτέ κραταιό ξενοδοχείο. Αυτοοργανωμένες ομάδες προσφύγων από τα Camps:Jafra Team R2R in Greece (Λαγκαδίκι camp), KatsikasLive (Κάτσικας camp), Refugees.tv (SofTex camp), Refugees to Refugees, R2R Solidarity Call Center (Θεσσαλονίκη), Πρόσφυγες από το camp του Ωραιόκαστρου, Πρόσφυγες από τα camps Ελληνικού, Μαλακάσα, Σχιστό και Σκαραμαγκά, η Αλληλεγγύη Λέρος, Αλληλέγγυοι Χίου, Αντιρατσιστική Πρωτοβουλία Θεσσαλονίκης, Αντιρατσιστική Πρωτοβουλία Πρέβεζας, Αντιρατσιστική Πρωτοβουλία Τρικάλων, Κίνηση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα Σάμου, Κίνηση Υπεράσπισης δικαιωμάτων των Προσφύγων και Μεταναστών/ριών, Πάτρα, ΠΙΚΠΑ Μυτιλήνη, Πρωτοβουλία Έμπρακτης Αλληλεγγύης στους Πρόσφυγες Ρέθυμνο. Κόσμος πολύς ετερόκλητος. Τελικά παρά τις συκοφαντίες, το άκρως αυτό φιλοπροσφυγικό εγχείρημα πάει πολύ καλά κι ας μη χρηματοδοτείται από πουθενά, ούτε από το ελληνικό κράτος, ούτε από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ ή κάποια ΜΗ Κυβερνητική Οργάνωση. Το θαύμα οφείλεται αποκλειστικά στην εγχώρια και στη διεθνή αλληλεγγύη όπου οργανώσεις, στέκια, δομές αλληλεγγύης, απλοί πολίτες, Μιχελακάκηδες, προσφέρουν καθημερινά τρόφιμα, είδη υγιεινής, ρούχα παιχνίδια και χρήματα. Προσφέρουν εθελοντικά και ανιδιοτελώς χωρίς καμία οικονομία δυνάμεων και συναισθημάτων. Έτσι λειτουργεί η κουζίνα για τόσα στόματα, έτσι η τραπεζαρία, έτσι η καθαριότητα, έτσι εξασφαλίζεται η περιφρούρηση του χώρου. Έτσι καταφέρνει ο Χώρος Στέγασης Προσφύγων του ξενοδοχείου που το εγκατέλειψε πριν οκτώ χρόνια η ιδιοκτήτριά του να λειτουργεί με μικρότερο κόστος από τα Κέντρα Φιλοξενίας της Ευρώπης και των δομών που ανήκουν στις ΜΚΟ δίνοντας εκείνο το χαμόγελο, που κανένα κράτος και καμία ΜΚΟ δεν μπορεί να δώσει.
Ένα κοριτσάκι κατεβαίνει, παίζοντας κουτσό, τις σκαλες. Κοροϊδεύει τρόπον τινά ένα άλλο κοριτσάκι με πατερίτσες και μισό πόδι.
–Από γκάφα σε γκάφα. Πάνω στη μηχανή του Γκαλερίστα πάμε στο μεγάλο Ζωγράφο να δούμε τη δουλειά του κι αν μας αρέσει κάτι να το πάρουμε, κάνει και δόσεις. Ως υποψήφιος αγοραστής νιώθω την αδρεναλίνη στα ύψη κι είμαι ψυχολογικά προετοιμασμένος για ένα καλό deal. Έχω δει στη Αρτ Aθήνα τα ερωτικά του και μου αρέσανε. Έχουμε και κρασί μαζί μας. Ο μεγάλος Ζωγράφος περνάει δύσκολες στιγμές καθώς τα συστήματα τον πολεμάνε, αλλά αυτός συνεχίζει να δουλεύει σκληρά. Πραγματικά νιώθεις καλλιτεχνικά, οσφραίνεσαι τη μυρουδιά του χρώματος, βλέπεις το μολύβι, το λάδι και τη ζελατίνη πως γίνονται ερωτικά συμπλέγματα πάνω στο χαρτί. Σου δείχνει το άδειο του ψυγείο. Είναι λίγο ακριβός αλλά εμένα θα μου κόψει ένα χιλιάρικο «δεν υπάρχει τέτοια ζωγραφική πουθενά αλλού», λέει. Ψελλίζω κάτι για την κρίση στην αγορά, υπάρχουν άνθρωποι που έχουν χρήματα μου λέει, αλλά επενδύουν σε βλακείες. Διάλεξε ότι θέλεις.
Διαλέγω ένα ανθρωπόψαρο που συνουσιάζεται με μία γκέισα αφήνοντας μία μικρή προκαταβολή και φεύγω με τον ηλεκτρικό. Έχει έλθει η φίλη του Γκαλερίστα οπότε θα φύγουν αυτοί με τη μηχανή. Μ’ αρέσει να περπατάω. Νιώθω ικανοποιημένος θα τον ξοφλήσω σε είκοσι δόσεις. Αλλά σιγά σιγά καθώς κινούμαι στους δρόμους της φτωχοποιημένης γειτονιάς μου συνειδητοποιώ «το άνοιγμα» που έχω κάνει, κι ενώ κρατάω τυλιγμένο σε μια κόλλα χαρτί το ψάρι που γαμάει μια γυναίκα της άπω Ανατολής νιώθω όλο και πιο πολύ σαν μαλάκας. Αύριο το πρωί θα επιστρέψω τον πίνακα στον Γκαλερίστα.
12.11.16 Σάββατο. Τηλεφωνώ στην Κυριακούλα τη γιατρό που δεν έχει αφήσει τίποτα όρθιο στο γυφτοπάζαρο αν θέλει να πάμε στον Ελαιώνα. Είμαι στην Αινιανού απέναντι από τη ΓΣΕΕ και πίνω καφέ με την κόρη μου, λέει. Τις συναντώ στην καφετέρια και παίρνουμε ένα ταξί. Το παζάρι βρίσκεται υπό διάλυση καθώς ισχυρή αστυνομική δύναμη απομακρύνει τους μικροπωλητές. Γιατί ρε παιδιά; Είναι ανοιχτά τα καταστήματα, λέει. Σιγά μην πάθουν τίποτα τα μαγαζιά απ’ τους ανθρώπους των σκουπιδιών. Ούτε αύριο θα έχει παζάρι λόγω Ομπάμα στον Ελαιώνα! Τι κακό είναι αυτό, λέω και προλαβαίνω να αγοράσω έναντι πέντε ευρώ πίνακα αφελή μεν σαν του Ρουσώ, αλλά πίνακα λαδάτο και καλό. Έκανα πάλι την καύλα μου. Αλλά η Κυριακή πέτυχε διάνα την τελευταία στιγμή: Αγόρασε δύο τεράστιους καθρέφτες –με γυαλί αντί για καθρέφτη βέβαια– αλλά με κα-τα-πλη-κτι-κές κορνίζες έργο τέχνης, μόνο 15 ευρώ. Είμαστε χαρούμενοι, αυτή κάνει σαν παιδί. Κουβαλάω τη βαριά κορνίζα κορτιζονάτος και σπιντάτος, η ωραία μικρή την άλλη, και η Κυριακή τον πίνακα μέχρι το ταξί. Είμαι γυφτο-εβραίος κι αναρχοαρθριτικός. Και πονάει και η μέση μου τώρα. Μην ανησυχείς θα σε φτιάξουμε, λέει η γιατρός.
–Αντιφασιστική συγκέντρωση στην πλατεία. «Όλοι καταλαβαίνουμε ότι αυτή η κοινωνία είναι μία ταξική κοινωνία και μέρα με τη μέρα γκρεμίζεται πάνω στα κεφάλια μας. Η μοναξιά και ο ρατσισμός που βασιλεύουν γύρω μας είναι τα μπάζα από αυτό το γκρέμισμα. Το μήνα του Πολυτεχνείου συμπέσανε οι επισκέψεις του Ομπάμα και του Ρώσου ΥΠΕΞ. Επισκέψεις συμφερόντων μπροστά στη διάλυση της Συρίας, όπου το ελληνικό κράτος παίζει το ρόλο του. Στο βάθος όλο και λιγότερο απίθανο χάσκει το φάσμα ενός γενικευμένου πολέμου. Καγχάζουμε μπροστά στις συμμαχίες τους λες και μπορούν να «συμμαχήσουν» σκυλιά λυσσασμένα. Το ελληνικό κράτος έχει τα δικά του συμφέροντα, τα δικά του σχέδια και είναι όλα εναντίον μας. Διαδηλώνουμε ενάντια στο ελληνικό κράτος, το μιλιταρισμό και τα σχέδια του στη Μέση Ανατολή».
Δεν έχουν καθόλου κόσμο, μια παρέα αναρχικών είναι που εγκατάστησε ηχεία και έβαλε μουσική (μουσική που εμένα προσωπικά με ξεσηκώνει) αλλά τα γεροντάκια εκδιώχνει. Εμ πώς να έχουν; Το έχουν παραξηλώσει με τη χοντροειδή καταγγελτική ρητορική περί ελληνικού επιθετικού μιλιταρισμού. Καταλαβαίνω πολύ καλά ότι οι πιτσιρικάδες δεν θέλουν να πάνε στο στρατό και καλά κάνουν και μακάρι να μη πετάγαμε τα λεφτά μας στους εξοπλισμούς και μακάρι να μην είχαμε στρατούς κι ακόμη πιο μακάρι να μην είχα χάσει 32 μήνες από τη ζωή μου. Αλλά ποια «ελληνική επιθετικότητα στο Αιγαίο»; και ποια «σχέδια του ελληνικού κράτους στη Μέση Ανατολή»; να είμαστε ολίγον σοβαροί ως αναρχικοί: Μπορείτε να φανταστείτε τον Καμένο ως Μέγα Αλέξανδρο; Ξέρω, μπορείτε! Και τον Γεωργιάδη ως Πάντσο Κιχώτη; Και τη Γεννηματά σε ρόλο μικρής Φρειδερίκης ; Εντάξει ίδια είναι τα αφεντικά εθνικά πλανητικά, αλλά οι γείτονες δεν είναι Παναγίες. Όλοι θέλουνε το ζωτικό τους χώρο και οι Νοσταλγοί τις χαμένες τους πατρίδες.
–Με ενοχλεί ο αρνητισμός των άλλων, περικλείει κινδύνους για την ανθρωπότητα, ο δικός μου ο μηδενισμός είναι εντάξει.
–Με ενοχλούν φυσικά περισσότερο οι θετικιστές, οι «οραματιστές», οι άνθρωποι που λένε ανάπτυξη και τρέχουν τα σάλια τους, αυτοί που προγραμματίζουν το μέλλον με «παράπλευρες απώλειες».
–Δεν ντύνομαι καλά, δεν ξέρεις να ντύνεσαι λες και το κάνεις επίτηδες λέει η Μπέμπα, καθώς με πάει σινεμά. Φοβάμαι μήπως γίνω τρομακτικά ωραίος, της λέω και τότε…
–Στη μεγάλη οθόνη δεν μπορούσα να παρακολουθήσω πια σκηνές μιζέριας, τριτοκοσμικής φτώχειας που καταντούσε κουραστική πια και θεατές που τρώνε πατατάκια. Αφαιρέθηκα κι άρχισα να σκέφτομαι τις παλιές ντίβες της οθόνης την Άννα Μανιάνι, την Τατιάνα Σαμοίλοβα την Άβα Γκάρντερ την Γκρέτα Γκάρμπο, την Κιμ Νόβακ, τη Σιμόν Σενιορέ, τον Ζαν Γκαμπέν, τον Μπελμοντό. Δεν ξέρω αν ζει κανείς τους. Και ξαφνικά όλη η οθόνη γέμισε Ευρυδίκη. Γελαστή, ολοζώντανη μπροστά μου. Είναι η πρωταγωνίστρια στο έργο της ζωής μου.
–Έχει σιγήσει η Ευρυδίκη. Κάνω πάλι μία αθλιότητα και της στέλνω το ημερολόγιο. Ωραιοποιημένο φιλο-Ευρυδικό. Φοβάμαι ότι δεν το διαβάζει πια, ότι έχει κουραστεί.
14.11.16 Δευτέρα. Βγαίνω για γάλα, κουλούρι, εφημερίδα και τράπεζα για αγορές μετοχών! Τα χαμηλότερα υψηλά και χαμηλότερα χαμηλά δείχνουν καθαρή πτωτική τάση στο Χρηματιστήριο. Την Πέμπτη και την Παρασκευή είδαμε επιτέλους την πρώτη ένδειξη για μια ανατροπή αυτής της τάσης. Την Πέμπτη είχαμε ένα hammer μετά από μεγάλο καθοδικό χάσμα και την Παρασκευή ένα μεγάλο λευκό candlestick που κάλυψε το χάσμα με νέο, ανοδικό αυτή τη φορά. Το απομονωμένο candlestick μεταξύ δύο χασμάτων είναι ένα island reversal, ένα ισχυρά ανοδικό τεχνικό σημάδι. Επιβεβαίωσή του θα έχουμε με την ανοδική διάσπαση των 582 μονάδων και της καθοδικής γραμμής αντίστασης. Έρχεται ο Ομπάμα να δούμε τη συμπεριφορά των μετόχων και των αναρχικών. Βλακεία δεν είναι βρε παιδιά να τα βάζετε με ένα μαυρούλη πρόεδρο;
–Δεν έχω μιλήσει σε κανένα σήμερα λέω στην ευφυή δίδυμο της Τραπέζης που κάνει τις πράξεις. Ούτε στο τηλέφωνο!
–Ούτε μονόλογος; ρωτάει.
–Μα αυτό είναι η σπεσιαλιτέ μου.
–Κι εγώ από μικρή αυτό έκανα, μιλούσα μόνη μου.
–Κι εγώ μπροστά στον καθρέφτη. Τέλεια!
–Σεισμός στη Νέα Ζηλανδία.
Δημήτρης Τζουμάκας