13.11.18 Τρίτη. Ξυπνάω στις τέσσερις το πρωί, δεν μπορεί θα στρώσει το βιολογικό μου ρολόι, «αμάν ρε Τζουμάκα δεν θα κλείσουμε μάτι», λέει ο Σάκης, «ο ύπνος είναι μισός θάνατος σύντροφε», λέω. Παίρνει τηλέφωνο τη γυναίκα του από το ipad κι ακούω τη φωνή της Μαίρης σαν ένα παιδάκι παραπονιάρικο αλλά και τόσο γλυκό. Δεν έστειλες μήνυμα, του παραπονιέται. Ύστερα ο Σάκης μιλάει με το γιο του το Σταύρο. Δεν μπορώ να πω ότι δεν ζηλεύω. Εμένα το τηλέφωνό μου δεν έχει σήμα, δεν έχω επαφή, αλλά και να είχα η κόρη μου θα ήταν πολύ μπήζυ, ως ψυχαναλύτρια, ο γιος μου επίσης πολύ με τη δουλειά, δεν έχει ούτε λεπτό κι είναι πάντα στρεσαρισμένος και η Αρετή εξίσου μπήζυ με τα εγγόνια. Κι η μεγάλη απόσταση σε αποκλείει σιγά σιγά, αλλά και κοντά σαν βρίσκεσαι πάλι αποκλεισμένος είσαι, έτσι όπως τα κατάφερες.
Εμπρός μη χάνουμε καιρό στο Οpening των αγώνων, για το ποδόσφαιρο του δρόμου και της φτώχειας, άκρως εντυπωσιακό, κάτι περισσότερο από άκρως εντυπωσιακό παρακαλώ. Mία τρελή γιορτή. Μικρή Ολυμπιάδα. Συμμετέχουν σαράντα τόσες ομάδες. Διασχίζουμε την πόλη με τραγούδια, συνθήματα και χορό. Και πολλή μουσική. Οι Γουατεμαλέζοι είναι ντυμένοι με φτερά και δεν σταματούν να χορεύουν. Οι ιθαγενείς του Μεξικό, με κάτι ολόσωμα κίτρινα κουστούμια αγριόγατας και μαύρες βούλες πηδούσαν σαν σούστες, πάνω σε αληθινές σούστες που τους σήκωναν μέχρι τον ουρανό. Υπάρχει τέτοιο πάθος, τόση χαρά, τόση ευρηματικότητα στις ενδυμασίες και στα σκέρτσα. Οι Νορβηγοί με τα κλασικά κέρατα σαν τους Βίκινγκς, οι αφρικανοί με τα ταμ ταμ. Όλοι φωτογραφίζονται. Εγώ κατουριέμαι. Ο Σάκης μου δίνει πέντε πέσος και μου δείχνει WC ένα δημόσιο κατουράδικο. Όπου εργάζονται τέσσερα άτομα, σε χώρο 1Χ1. Προτιμότερο πάντως από της χημικές τουαλέτες. Οι αγώνες γίνονται στην κεντρικότερη πλατεία του Μεξικό από τις μεγαλύτερες, αν όχι η μεγαλύτερη του κόσμου στην Plaza dε la Constitución (Πλατεία Συντάγματος) ή Zócalo.
Πήραμε τη λεωφόρο Ρεφόρμα, που είναι η μεγαλύτερη λεωφόρος του κόσμου και είναι από μόνη της ένα αξιοθέατο καθώς εκεί είναι μαζεμένα τα περισσότερα μουσεία και οι αρχαιότητες. Εδώ ο τεράστιος καθεδρικός Ναός της Κοιμήσεως , ο μεγαλύτερος στο Μεξικό έκανα ένα γρήγορο lookεντός, στηρίζεται σε βαριές κολώνες δωρικού ρυθμού χτισμένος πάνω σε παλιότερο ναό των Αζτέκων που σίγουρα θα είχε γνωρίσει μεγάλες πιένες από τις ανθρωποθυσίες των αρχαίων Μεξικάνων. Μέσα, το ιερό νταμπλό του Καθεδρικού, είναι όλο επιχρυσωμένο. Απ’ έξω πωλητές ξηρών καρπών και εξωτικών φρούτων, αναμνηστικών και φωτογραφιών της Φρίντα Κάλο του Ντιέγκο Ριβέρα, του Τσε Γκεβάρα κι ο Κάστρο να μπαίνει στην Αβάνα.
Στριμωχνόμαστε στις κερκίδες του μικρού γηπέδου και παρακολουθούμε ένα εξαιρετικής ομορφιάς Opening με ατέλειωτους παραδοσιακούς χορούς τι κουκουράτσες τι παλόμες, τι Mariachi ενώ απ’ εξω από το γήπεδο δεν σταματούν να χορεύουν οι άλλες αποστολές, εντυπωσιακή η βραζιλιάνικη, εντυπωσιακότερη η νοτιοαφρικάνικη. Σε μια στιγμή ακούγονται διαταγές μπαμ μπουμ «έγινε κου ντε τα» λέω, «μη λες τέτοια» λέει η Χρύσα τρομαγμένη και το μιλιταριστικό πνεύμα κουκουλώνει τους αγώνες καθώς κάτι μεξικανοί στρατάρχες ωσάν γκρουμ ξενοδοχείου ανταλλάσσουν χαιρετούρες και μία σημαία σαν τεράστιο τραπεζομάνδηλο βουτηγμένη στο αίμα αναρτάται καμαρωτά. Ακολουθούν λόγοι μικρής διαρκείας. Από οργάνωση, επισημότητες κι εθνικό παλμό πάμε καλά.
Αρχίζει το πρώτο ματς χωρίς τον Αρχηγό! Ο Χρήστος ασθένησε ξαφνικά με γαστροεντερίτιδα. Κι αυτό είναι τεράστιο πλήγμα. Τα κορίτσια χάνουν 12-0 από το Μεξικό που μας «σεβάστηκε». Αλλά τόσα και περισσότερα από την Κόστα Ρίκα. Δεν έχει σημασία το σκορ, η χαρά του παιχνιδιού που θα έλεγε κι ο Κρις μετράει. Βλέπεις τη Μάγδα, την τερματοφύλακα, μία συμπαθέστατη κοπέλα που προσπαθεί να σκύψει και μέχρι να πιάσει την μπάλα αυτή περνάει σαδιστικά τη γραμμή. Αλλά έχει την αίσθηση του παιχνιδιού και της ευθύνης και κάποιες στιγμές γίνεται σάκος του μποξ καθώς δέχεται τις βολίδες των αμερικανίδων πάνω στο ταλαιπωρημένο της κορμί.
Χωνόμαστε στο Palacio de Bellas Artes. Δεν έχει Φρίντα Κάλο εδώ, αλλά Ντιέγκο Ριβέρα κι άλλους εκπροσώπους του μεξικάνικου Muralism, JoséClemente Orozco και David Alfaro Siqueiros που γεμίζουν ολόκληρους τοίχους από πάνω μέχρι κάτω με δυνατά χρώματα και σε εντυπωσιάζουν στο έπακρο – ένας επικός σοσιαλιστικός ρεαλισμός. Δεν χορταίνεις να βλέπεις αυτά τα έργα των επαναστατών καλλιτεχνών. Σκέφτεσαι τη φράση του Μπρεχτ «ένα έργο είναι τόσο πιο ρεαλιστικό όσο πιο ευδιάκριτα επικρίνεται σ’ αυτό η πραγματικότητα».
Σκέφτεσαι πόσο άγριος πρέπει να ήταν ο ξεσηκωμός εναντίον των δυναστών για να παραχθούν τόσο δυνατά έργα. Είναι σαν βρίσκεσαι στο Γράμμο ή στην Ακρόπολη και να σε πολιορκούν οι Πέρσες από κάτω που θα σε κάψουν ζωντανό, είναι σαν βρίσκεσαι στη γέφυρα του Σύδνεϋ και να βλέπεις τους άποικους με τους πρώτους αλυσοδεμένους κατάδικους να καταφθάνουν και τους πρώτους Ευρωπαίους μετανάστες αργότερα γλαρωμένους Είναι σαν βρίσκεσαι στο Άουσβιτς και να φαντάζεσαι τα φουγάρα να βγάζουν καπνό από ανθρώπινες σάρκες που καίγονται. Η Ιστορία μόνο μέσα από τα αρχαία της ίχνη, τα απόνερά της και τα κατάλοιπα από την κόλαση, μέσα από τις ζωγραφιές, μέσα απ την τέχνη μπορεί να γίνει κατανοητή.
Το βράδυ ανάλυση από το Γιάννη σε ρόλο υπαρχηγού. Συγκινητική ομιλία. «Πρέπει να καταλάβουμε γιατί είμαστε εδώ. Υπήρξε μια πορεία. Πηγαίναμε σε κέντρα μεταναστών στο Βόλο κουβαλώντας με ένα σαράβαλο τα γηπεδάκια για να παίξουν οι πρόσφυγες. Με βροχή με χιονιά, στο καμπ μεταναστών της Μαγνησίας. Έπρεπε να περιμένουμε ώρες να πάρουμε άδειες, μία ταλαιπωρία, μία δυσπιστία, μία γραφειοκρατία κι όμως εμείς εκεί γιατί ξέραμε ότι θα δώσουμε χαρά» κλπ.
Κάθομαι και σκέφτομαι για μια στιγμή αν ειδοποιήθηκαν οι ελληνικές διπλωματικές αρχές της πόλης του Μεξικό γι αυτό το σημαντικό event. Δεν μπορεί κάτι θ’ ακούσανε, ίσως κάνουν έστω κάποια επίσκεψη αβροφροσύνης.
Οι εθελοντές μου λένε ότι έχουν ειδοποιηθεί από τους οργανωτές οι ξένες Πρεσβείες αλλά δεν ανταποκρίνονται. Πόσω μάλλον η ελληνική. Ας είναι καλά τα δολάρια στις Πρεσβείες της Θεοτόκου, λίγο γκολφ την Κυριακή να περνάει ο καιρός καλά, και τα πέσος πολλά γι αυτούς.
Δημήτρης Τζουμάκας
Share this Post