Ιούνης

Καλό μήνα. Καλό μας Καλοκαίρι. Εμπρός για δράση για βουτιές. Καλοκαιράκι. Παρασκευή, ζέστη, στους 32 β. έφτασε το θερμόμετρο. Ανεβαίνει και η Αυστραλία. Η Μαρία με τα παιδιά κι η Αρετή από κοντά στις 20 του μήνα θα είναι εδώ. Ο γιος μου έρχεται κι αυτός, μόλις φύγουν τα γυναικόπαιδα. Βρίσκομαι ήδη στα λιμανάκια της Βάρκιζας αλλά δεν υπάρχει ψυχή ζώσα μέρα μεσημέρι – πρόκειται για το δεύτερό μου μπάνιο. Το νερό είναι καθαρό και κρύο. Σκέφτομαι να κάνω ένα πάρτι για τα γενέθλιά μου, όχι αυτό το Σάββατο, το επόμενο, το έχω ήδη δρομολογήσει. Όπως και μία διπλή παρουσίαση των βιβλίων μου στην Ηώς Γκαλερί στο τέλος του μήνα, παράλληλα θα εκθέτω και πίνακες από τη συλλογή μου με τους Αβορίγινες. Ο γκαλερίστας δείχνει ενθουσιασμένος με την ιδέα. Όταν φεύγω καταφθάνουν δύο κοπέλες με μηχανή βγάζουν έξω τα βυζιά τους και πέφτουν στο νερό. Τότε παρατηρώ έναν τύπο πίσω από τους θάμνους να κουνάει το κορμί του κάπως. Πού ξεφύτρωσε αυτός; Έρχονται για μπανιστίρι. Αυνανίζεται ο άνθρωπος χοροπηδώντας σαν πιθίκι.

 

Έχω και σκάκι να παίξω σήμερα και βράζει ο τόπος. Ο ήλιος χτυπάει κατακούτελα στη Λέσχη του Γυμναστικού Συλλόγου και δεν έχει αίρ κοντίσιον. Το είπα στον πρόεδρο και μου είπε πως πέρυσι είχε 42 βαθμούς και είχαμε 42 παίκτες στη σκακιέρα. Και αναρωτιέμαι, συνέχισε ο Πρόεδρος, αν είχε 48 βαθμούς θα είχαμε 48 παίκτες; Εν βρασμώ;

Αυτή η καταραμένη ζέστη πάντως θα δυσκολέψει και το δικό μου πάρτι γενεθλίων. Έχω μόνο ένα σώμα κλιματισμού κι αυτό στο γραφείο μου.

 

Επιστρέφοντας αγοράζω κρέατα, μπύρες και φιστίκια, να δεις θα με πιάσει η μέση. Να επιστρατεύσω επειγόντως την Μπουμπού που θα κάνει το κυρίως job και θα φοράει και κοκαλάκι στο μαλλί.

 

Με μία λέξη, με μία κουβέντα, μπορεί να αποστομώσεις κάποιον, μπορεί να τον στείλεις αδιάβαστο. Βάρδια να μη γίνεται κατάχρηση, όπως η λέξη «μαλάκας». Να μη γίνει μανιέρα και στυλάκι.

 

Αργά το βράδυ διαβάζω την εφημερίδα μου στο κρεβάτι. Αυτό τείνει να γίνει κακή συνήθεια γιατί μπορεί να χάσω κανένα event της ημέρας. Έχουμε την εντύπωση ότι μπορούμε να βρούμε τα πάντα στο Ιντερνέτ αλλά δεν είναι πάντα έτσι. Κι έπειτα έχει άλλη χάρη να ξεφυλλίζεις την εφημερίδα της αρεσκείας σου. Ορίστε διαβάζω δυο λέξεις με Βέλτσο. Ο Βέλτσος έχει ένα δικό του στιλ, κρυπτικό, σκοτεινό. Διέπρεψε στα καλά παλιά ΤΑ ΝΕΑ τώρα κάνει σχολιάκια στην εφημερίδα των Συντακτών σαν το σημερινό: «Πόζντραβ». Μακεδονιστί «Χαιρετίσματα». Κι από κατω φαρδιά πλατειά ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΕΛΤΣΟΣ. Εντάξει, είναι μια βαρειά υπογραφή αλλά έλεος και να το επαναλάβω δις ελληνιστί : ΕΛΕΟΣ με κεφαλαία μπας και το ακούσω καλύτερα ο ίδιος. Η σοφία και η εξυπνάδα, ακόμη και ο ναρκισσισμός έχουν τα όριά τους. Ο Εscarpit έγραφε καθημερινά ένα μονόστηλο κειμενάκι, περίτεχνου ύφους στην πρώτη σελίδα της Le Monde και το χαιρότανε όχι μόνο η γαλλική ιντελιγκέντσια αλλά όλος ο καλός ο κόσμος και οι εμιγκρέδες. Ο Εscarpit ήταν ο βέβαια ο Εscarpit. Αλλά κι ο Βέλτσος είναι Σβέλτος που γνωρίζει ξένες γλώσσες και μας μαθαίνει α λα Μυριβήλης Μακεδονικά, πως λεν τα Χαιρετίσματα, υπονοώντας ότι η ελληνοσκοπιανή συμφωνία πάει για βρούβες. Μετά από αυτό το πολύτιμο μονολεκτικό μάθημα υποκλινόμαστε στο γίγαντα της σκέψης ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΕΛΤΣΟΣ .

 

-Α ξέχασα να αναφέρω έπαιξα σκάκι και γνώρισα ήττες πολλές και εκκωφαντικές αυτή τη φορά. Δεν πήγαμε διόλου καλά πρωτομηνιάτικα, το τοιούτον θα πρέπει να μας προβληματίσει. Η αστάθεια είναι το χειρότερο. Οι αντίπαλοι σκακιστές είναι πραγματικά μανιώδεις χομπίστες. Παίζουν και την Κυριακή και την Τρίτη και την Παρασκευή, μερικοί παίζουν και στο καφέ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ. Παίζουν και στον ύπνο τους. Ή θα κάτσω να διαβάζω και να παίζω σοβαρά ή θα γελοιoποιoύμαι κάθε Παρασκευή. Δεν με βολεύει το γρήγορο σκάκι, δεν έχω αντανακλαστικά , πίστευα και πιστεύω ότι το σκάκι θέλει χρόνο, συγκέντρωση, ταλέντο και φαντασία. Αλλά τελικά το ταλέντο και η φαντασία δεν αρκούν έρχονται σαν την κρέμα του καπουτσίνου, όπως σε όλες τις δημιουργικές ενασχολήσεις στην τέχνη και στη λογοτεχνία. Το σκάκι είναι ζήτημα αφοσίωσης κι αυτό, συστηματικής εξάσκησης, είναι μέθοδος, είναι στρατηγική, είναι παιχνίδι κυρίως θέσεων και πρέπει στα ανοίγματα τουλάχιστον να παίζεις αυτομάτως τα γνωστά.

«Καυγάς» που έγινε στο διπλανό τραπέζι στις δέκα το βράδυ αμέσως μετά την τελευταία παρτίδα:

–Είσαι μαζέτας, είσαι τυχερός, είσαι γκαστόνε.

–Δεν υπάρχει τύχη και Θεός.

–Υπάρχει και παραϋπάρχει κι εσύ είσαι ο πιο κωλόφαρδος που έχω δει.

–Δεν υπάρχει τύχη και Θεός, λέμε.

–Μωρέ τύχη υπάρχει, αλλά Θεός, τώρα που το λες, μάλλον δεν υπάρχει, γιατί αν υπήρχε δεν θα σ΄ άφηνε να κερδίζεις έτσι άδικα, όπως κερδίζεις δηλαδή, εντελώς στα τυφλά.

 

Στο μεταξύ στο Ναύπλιο επισημάνθηκε Έλλην βόας, γνωστός και ως ερημόφιδο την ώρα που ρύθμιζε τη θερμοκρασία του στην άμμο της παραλίας.

 

2.6.18 Σάββατο. Μετά τον Κορινθιακό, τον Ευβοϊκό και στον Θερμαϊκό μέδουσες σωματώδεις. Εγώ στα λιμανάκια με τα ισχνά βατραχάκια. Πάνω από τη θαλασσινή σπηλιά κρέμεται μία αλυσίδα από πικροδάφνες. Πολύ ωραίο θέαμα μέσα από το νερό.

 

Ανησυχία βιομηχάνων με τη πολύχρονη κρίση μη ξεχάσουν να δουλεύουν οι Έλληνες και τι θα κάνουμε ως φάρα, θα καταλήξουμε να επιστρατεύουμε ξένους.

 

Πέρασμα από την Γκαλερί Ηώς για να ορίσουμε ημερομηνία της εκδήλωσης που προγραμματίζουμε για το τέλος του μήνα. Αχ σε ήθελα, μου λέει ο Κώστας, θα σε έπαιρνα τηλέφωνο γιατί υπάρχει πρόβλημα. Τι πρόβλημα; Είχαμε συμφωνήσει, μου λέει για μία έκθεση πριν από πολύ καιρό με την Πρεσβεία του Μπαγκλαντές για το τέλος του Ιουνίου, είχαν εξαφανιστεί οι τύποι και τώρα επανήλθανε. Είναι και 300 ευρώ. Δεν ξέρω τι να τους πω. Α μη τα χάσεις, λέω. Δεν θέλω όμως να παρεξηγηθώ και με σένα. Όχι δεν θα παρεξηγηθείς (Παρεξηγήθηκες). Μπορούμε να το κάνουμε στις αρχές Ιουλίου, λέει. Όχι Κώστα κάνει ήδη πολλή ζέστη. Άσε από Σεπτέμβρη Οκτώβρη.

 

«Όταν τινάζεται ένα βέλος για να με λαβώσει, βρίσκει έτοιμη τη λαβωματιά και δεν μπορεί να με λαβώσει». Αντόνιο Πορτσία

 

Δεν μας αρέσει να μας λυπούνται. Προσπαθούμε να μη φτάσουμε στην εξαθλίωση, αυτός είναι η διαρκής αγώνας του ανθρώπινου είδους να ζήσει αξιοπρεπώς, να μην πέσει στη ανάγκη. Αλλά από την άλλη δεν μπορεί να πηγαίνεις και σαν Υπουργός κορδωτός εκπροσωπώντας το γένος των Επηρμένων.

 

Κάνω παρέα με καραγκιόζηδες και κακής πάστας ανθρώπους και δεν βλέπω καλούς φίλους. Κάτι συμβαίνει με μένα. Ο Μπάμπης παλιός συνάδελφος έχει ένα αρκουδόσκυλο πάνω από εξήντα κιλά και το ταΐζει φιλέτο στο στόμα. Οδηγούσε το τζιπ κι είχε δίπλα του το ζώον και τούκανε ναζάκια. Πάτησε μια γάτα και γελούσανε οι ανθρωποαρκουδόσκυλοι. Εγώ τι δουλειά είχα στο κωλοαυτοκίνητό τους;

 

-Πέρασμα μετά από πρόσκληση και από το Μανδραγόρα που παραχωρεί τον ωραίο χώρο για καλλιτεχνικές δραστηριότητες. Ζωντανό κύτταρο σε μια περιοχή που έχει υποστεί του κόσμου την αλλοτρίωση από τις πολιτικές λιτότητας κι αφανίστηκαν ακόμη και τα συνεργεία αυτοκινήτων και οι ηλεκτροσυγκολλητές. Επανεμφανίστηκαν οι μανταρίστριες. Δεν είπα για παρουσίαση, αν και καλοκοίταζα το χώρο.

 

Αλλά και ο Καμμένος πήγε να δει Φόρμουλα 1 καλεσμένος του Πρίγκιπα του Μόντε Κάρλο. Του αρέσουν οι ταχύτητες του εξοχότατου Υπουργού με το μακρύ σκάφος και ο καθείς με τα γούστα του. Άλλωστε ποιος δεν θα ήθελε να είχε τη δυνατότητα να κάνει ένα ταξιδάκι στο Πριγκιπάτο και να ρίξει μια ζαριά στο περίφημο καζίνο.

Σκέφτομαι αυτούς τους ανθρώπους που ικανοποιούν και τις πιο απωθημένες επιθυμίες χωρίς ίχνος αιδούς όταν κατέχουν δημόσια αξιώματα.

Σε πολύ κόσμο αρέσουν τα αγωνιστικά αυτοκίνητα θυμάμαι ότι κάπου ο Νίκος Δήμου έγραφε ότι του αρέσουν πολύ οι μεγάλες ταχύτητες και δεν καταλαβαίνει γιατί η πολιτεία δεν τις επιτρέπει. Αχ Νικολάκιε, παλιό το κείμενο δεν λέω κι ελπίζω να μην υποστηρίζεις ακόμη αυτές τις απόψεις για τι ς καρμανιόλες στους δρόμους. Από τοτε τον είχαμε βάλει στη black list τον αγαπητό Δήμου με τι διαφημιστικές εξυπνάδες «η δυστυχία του να είσαι Έλληνας (και μαλάκας)» κλπ. έκανε όμως απίστευτη πρόοδο σε θέματα δικαιωμάτων, εθνότητας, ταυτότητας, ανοχής. Οπότε…. Αλλά και οι φόρμουλες όμως 1 του Καμμένου, πραγματικό νούμερο Ένα.

 

3.6.18 Μπάνιο κυριακάτικα Νο 3. 31 βαθμοί. Επιστρέφοντας με το μετρό, δεν έχω μπλοκάκι και γράφω σε διαφανή χαρτομάντηλα. Αντιλαμβάνομαι το γελοίον του πράγματος και μαζεύομαι. Τι γράφετε κύριε; φουλ των ασημάντων.

 

Απολαμβάνω την ιστοσελίδα του Κασδάγλη: «Δεν θα συμφωνήσω άλλωστε με την άποψη ότι ο Τραμπ είναι απρόβλεπτος. Ίσα ίσα, με αυτόν ξέρει κανείς ακριβώς πού πατάει… (σε ναρκοπέδιο ίσως)»

 

Ο ρευματολόγος θεωρεί φυσιολογικό που δεν βελτιώνεται το χέρι μου κι ότι δεν θα βελτιωθεί ποτέ. Δεν του καίγεται καρφάκι μάλλον. Ε τώρα τι περιμένω κι εγώ να μου πει ότι «πονάω μέσα από τα κόκαλά σου;».

Το βράδυ διαπιστώνω ότι το μελάνι στο χαρτομάντιλο έχει εξαεριστεί και δεν μπορώ να διαβάσω τίποτα από όσα έγραψα στο τρένο! Στο τρένο νομίζω ότι είδα και την Έρρικα. Ναι ήταν η Έρρικα, ετοιμάζει την Επανάσταση. Τώρα με το κολύμπι πέφτω ψόφιος στο κρεβάτι. Δεν προλαβαίνω να ακούσω το απορριμματοφόρο.

4.6.18 Μπάνιο Νο 4 στα λιμανάκια της Βάρκιζας. Προβολή ταινίας Una Mujer Fantástica «Μια Φανταστική Γυναίκα» (2017), σε σκηνοθεσία του Σεμπαστιάν Λέλιο, από τη Χιλή, στα Εξάρχεια. Η Μαρίνα είναι μια τρανσέξουαλ που δουλεύει ως σερβιτόρα και τραγουδίστρια σε κλαμπ. Μετά τον ξαφνικό θάνατο του συντρόφου της θα βρεθεί αντιμέτωπη τόσο με την εχθρική αντιμετώπιση της οικογένειάς του όσο και με τη συνολική κοινωνική προκατάληψη. Εκείνη όμως είναι αποφασισμένη να αντιδράσει. Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου – Ψηφιακών Μέσων Αττικής. H προβολή γίνεται στα γραφεία του πολύ μαχητικού αυτού συλλόγου, οδός Λόντου 6, Εξάρχεια. Η Mεσολογγίου και η Λόντου δυο στενά δρομάκια έχουν πεζοδρομηθεί κι έχουν παραδοθεί σε καφετέριες που είναι γεμάτες παιδομάνι. Το γραφείο αναβλύζει συνδικαλισμό παλαιάς κοπής, μου θυμίζει Παρίσι αλλά και Αυστραλούς. Σε υποδέχονται δυο πολύ ευγενικοί νέοι και υπάρχει κι ένα άλλος περίεργος για την προβολή. Έρχεται και τρίτος. Υπάρχει και ψυγείο με πόρτα που δεν κλείνει, μπύρες με ενάμιση ευρώ που το ρίχνεις σε κουτί. Πολλές μπροσούρες και κάποια βιβλία που προσφέρονται δωρεάν. Μπορεί να ρίξεις κι εδώ στο κουτί κάποια νομίσματα. Το φιλμ αρχίζει και προς το τέλος δίπλα από το γιγαντοοθόνη υπάρχει μία πόρτα που ανοίγει και κλείνει και βγαίνουν νεαροί συνδικαλιστές με τις μαλλούρες και τα στριφτά τους τσιγάρα που συνεδρίαζαν μέχρι τα μεσάνυχτα. Ακόμη βγαίνουν. Η πλειοψηφία τους είναι νεαρές γυναίκες. Κι αυτό είναι ωραίο χάπενινγκ μέσα στην κουφόβραση και στις μπύρες και στο βουητό από το φοιτητομάνι έξω και μέσα στην οθόνη τα βάσανα της χιλιανής τραβεστί. Βρίσκω και μία προκήρυξη συμπαράστασης στον Τάσο Θεοφίλου που τον θεωρώ και καλό λογοτέχνη και την παραθέτω. ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ από τον ΤΑΣΟ ΘΕΟΦΙΛΟΥ Ως Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου και Ψηφιακών Μέσων Αττικής καταγγέλλουμε την απόπειρα του κρατικού μηχανισμού ποινικής καταστολής να αναιρεθεί η αθωωτική απόφαση για τον αγωνιστή Τάσο Θεοφίλου.

Με φρονηματική δίωξη, με δίκες σκοπιμότητας έμεινε φυλακισμένος για 5 χρόνια. Με αυτόν τον τρόπο και στην υπόθεση αυτή εφαρμόστηκε ο τρομονόμος και το 187Α για την εγκληματοποίηση της πολιτικής δράσης. Σήμερα, ο Άρειος Πάγος επιχειρεί να καταργήσει τη δικαστική απόφαση η οποία αποδόμησε τις κατηγορίες που έστησε ο μετεμφυλιακός μηχανισμός του κράτους χρησιμοποιώντας ως δήθεν αποδεικτικό στοιχείο την επιστημονικοφανή μέθοδο της χρήσης του DNA.

Η δίωξη του Τάσου Θεοφίλου για την πολιτική του δράση στον αντιεξουσιαστικό χώρο, αλλά και η ενοχοποίησή του με βάση το περιεχόμενο των διηγημάτων του βρήκε απέναντί της ένα μαζικό κίνημα αλληλεγγύης που είχε ως αποτέλεσμα την ήττα των κατασταλτικών μηχανισμών και την απελευθέρωσή του.

Είχα παραθέσει ένα μικρό κείμενο του Θεοφίλου, που επαναλαμβάνω, τον θεωρώ εξαιρετικό λογοτέχνη, άποψη με την οποία δεν θα συμφωνήσουν βέβαια εισαγγελείς και φαρισαίοι της λογοτεχνίας, οι καθεστωτικοί μας κριτικοί. Γι αυτό θα παραθέσω ένα μικρό απόσπασμα από το Αχβαχικό (σελ. 18)

«Πρώτα έκλεισε το ακουστικό στο καρτοτηλέφωνο. Μετά έβαλε την τηλεκάρτα στην τσέπη του. Μετά έβαλε τα κλάματα στη μέση της ακτίνας. Έλεγε: Τέσσερα χρόνια με περίμενε, δεν μπορούσε να περιμένει άλλο ένα;». Κανείς δεν του είπε οι άντρες δεν κλαίνε. Κανείς δεν του είπε είναι πουτάνα. Όλοι τον αγκάλιασαν κι είπαν γαμώ τη φυλακή.

 

 

5 Ιουνίου 18. Τρίτη. Χρόνια μου πολλά. Ζέστη αφόρητη. Έφτασε στους 36 β. το θερμόμετρο Μπάνιο Νο 5. Με παίρνουν τηλέφωνο από το Σύδνεϋ στο κινητό. Δεν με βρίσκουν σπίτι, μα πού γυρνάς; Να που με βρίσκετε, λέω στα βράχια. Οι μόνοι που με πήρανε τηλέφωνο. Μου έδωσαν και τα πιτσιρίκια να μιλήσω αλλά δεν καταλάβαινα ποιο ήταν ποιο. Α, μου ευχήθηκαν και η Μπουμπού και ο Δράζος που είναι τυπικοί σε κάτι τέτοια. Είναι βλακείες εδώ που τα λέμε τα γενέθλια.

Γυρίζοντας από τη θάλασσα με το μετρό μπαίνει και κάθεται απέναντί μου μία λεπτή που φοράει ολόσωμη λουλουδάτη φόρμα. Δείχνει σοβαρή αν και το μανίκι είναι όλο κατεβασμένο κι ο αριστερός της ώμος γυμνός, κοκαλιάρικος. (Άνοιξε παρένθεση: τώρα που λέω κοκαλιάρικο διάβαζα πρόσφατα ότι ο Ωνάσης όστις μοστράριζε κι ως εραστής {της τσέπης} έλεγε για τη Ζακλίν μην την βλέπετε κοκαλιάρα είναι τούρμπο στο κρεβάτι. Εφοπλιστής σύντροφος να σου πετύχει! Κλείνει η παρένθεση). Η συνεπιβάτης λοιπόν φοράει σταυρό κι έχει ένα σωρό φτηνιάρικα μπιχλιμπίδια στο αριστερό χέρι από τους κινέζους ή από τα πανηγύρια. Είναι σίγουρα ξένη, Βαλκάνια, πιθανόν Αλβανίδα, λευκή προς το χλωμό. Και βγάζει ένα κουτί κι ένα πινελάκι κάτι ανακατεύει και πουδράρεται να κρύψει χλωμάδα. Στον Άλιμο βάφει τα ματοτσίνορά της του καλού καιρού. Στη Δάφνη αρχίζει να βάζει κραγιόν με ένα μολύβι και μετά κανονικό κραγιόν. Όλα αυτά σε ένα βαγόνι τίγκα. Δεν της καίγεται καρφί. Θέλει να είναι ευπαρουσίαστη εκεί που προορίζεται να εμφανιστεί με τον κοκαλιάρικο αριστερό της ώμο γυμνό.

-Θα πνιγώ και με ίνες από μάνγκο. Γιατί είμαι ηλίθιος σνομπ, λαίμαργος και διαβάζω Δον Κιχώτη τρώγοντας εξωτικά φρούτα. Ενώ έχουμε ωραία πορτοκάλια, μήλα, κεράσια, φράουλες. Καλά εγώ πνίγομαι και που αναπνέω. Και με αγκάθια ψαριού και με μακαρόνια και με αμύγδαλα. Τίποτα δεν είναι ασφαλές . Εδώ έχουν πνιγεί τόσοι μεγάλοι άνθρωποι με μήλο και δεν θα πνιγώ εγώ με το σάλιο μου που είμαι παιδί μικρό.

Να πάω και στα μαθήματα του Μαρξ. Είναι ένα μέρος της φιλοσοφίας του Μαρξ που αγνοώ και είναι το σπουδαιότερο στο έργο του. Φυσικά πρόκειται για την Οικονομία. «Οι παράγοντες που αντιδρούν στην πτωτική τάση του ποσοστού κέρδους» θα συζητηθούν στο Αυτοδιαχειριζόμενο Κυλικείο της Νομικής. Θα γίνει λόγος για τις αντίρροπες τάσεις που «αναχαιτίζουν, επιβραδύνουν και εν μέρει παραλύουν την πτώση του ποσοστού κέρδους. Δεν αναιρούν τον νόμο, αδυνατίζουν όμως την αποτελεσματικότητά του».

Λίγος κόσμος για το μάθημα. Η παράταση της εργάσιμης ημέρας, η εντατικοποίηση της εργασίας (απόσπαση απόλυτης και σχετικής υπεραξίας) ο σχετικός υπερπληθυσμός των διωγμένων από τη δουλειά τους μισθωτών εργατών- μαζική ανεργία, η συμπίεση μισθών, οι εξωτερικές εμπορικές ανταλλαγές είναι μερικοί από τους αντεπενεργητικούς παράγοντες που θα μας απασχολήσουν. Η παρουσίαση εντάσσεται σε μια γενικότερη υποενότητα οκτώ μαθημάτων της Ομάδας Αυτομόρφωσης με θέμα τις καπιταλιστικές κρίσεις. 

 

6.6.18 Μπάνιο αριθμός έξι στα λιμανάκια πάντα. Έχουν πιάσει ξαφνικά τρελές ζέστες. Ένα ζευγάρι ηλικιωμένων στα μυτερά βράχια στέκεται όρθιο. Μπράβο τους. Μετά απλώνουν σαν καλοί έλληνες παντού την πραμάτεια τους και καταλαμβάνουν όλο το χώρο. Κι ένας τσίτσιδος το παίζει Αδάμ. Θερμοκρασία 35.

Συνέλευση στην πολυκατοικία. Είχαμε να κάνουμε πέντε χρόνια. Ο ένας μίλαγε πάνω στον άλλο κι όλοι μαζί στη διαχειρίστρια.

Το βράδυ Σουζάν (2013) στην τηλεόραση της Κατέλ Κιγεβερέ, αφρικάνας με γαλλική υπηκοότητα, ταινία που ειχε σαρώσει στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Αφοπλιστικά ανθρώπινο, στη φυλακή μπορεί να καταλήξει όλος ο κόσμος, στη φυλακή μπαίνουν και παρασυρμένα κορίτσια με αθώο προσωπάκι που πληρώνουν αμαρτίες άλλων.

Στις ΗΠΑ σαν σήμερα (1930) ο Έλλην πρωτοπαλαιστής Τζιμ Λόντος έπειτα από περιφανή νίκη απέναντι στον αμερικανό Ντικ Σίκατ ανακηρύσσεται πρωταθλητής κόσμου βαρέων βαρών (στη Νέα Υόρκη έκανε το αεροπλανικό του κόλπο; Δεν μας λένε).

Χάλασε η συσκευή μικροκυμάτων και προκάλεσε βραχυκύκλωμα και παρολίγο να ψηθώ καθώς πετάχτηκαν κάτι πύρινες φλόγες από την κουζίνα. Πήρα μια καινούρια από τον Κωτσόβολο, πατάς κουμπιά, ξαναπατάς κάτι που ήταν απλό μέχρι τώρα με τα ηλεκτρονικά ψηφιακά πρέπει να διαβάζεις μία ώρα (τι μία ώρα; μία μέρα) τα εγχειρίδια, πώς θα ρυθμίσεις τη συσκευή στους κιμάδες, στο στιφάδο, στους πουρέδες. Δεν έχουμε την όρεξη σας ρε φίλε.

 

Δημήτρης Τζουμάκας